คลั่งสวาทเมียเด็ก

คลั่งสวาทเมียเด็ก

last updateLast Updated : 2025-07-12
By:  ต้นอ้อOngoing
Language: Thai
goodnovel16goodnovel
Not enough ratings
45Chapters
635views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

"ฮึก ๆ" เสียงร้องไห้ของใครสักคนดังแว่วมา บัวชมพูชะโงกหน้าไปดูก็เจอผู้ใหญ่สิงห์กำลังแกล้งร้องไห้ ไม่มีน้ำตาเลยสักนิด ไอ้คนผีทะเลเอ้ย เธอสบถในใจ "นี่เยาะเย้ยฉันใช่ไหม?" บัวชมพูคว้าสมุดปาใส่ผู้ใหญ่สิงห์รัว ๆ "ไม่ได้เยาะเย้ยสักหน่อย" "แล้วที่ร้องไห้อยู่นี่คืออะไร?" "ก็หนูบัวได้พี่ผู้ใหญ่เป็นผัว หนูบัวต้องรับผิดชอบนะ ฮึก หนูบัวต้องรับผิดชอบพี่ ถ้าหนูบัวไม่ยอม พี่จะประกาศให้คนทั้งหมู่บ้านรู้ ว่าหนูบัวเป็นคนใจร้าย ฟันพี่แล้วทิ้ง" ผู้ใหญ่สิงห์เล่นละครไม่หยุด เมื่อคืนเขามีความสุขสุดเหวี่ยง แม่กวางสาวพราวเสน่ห์ ในที่สุดก็ตกเป็นของเขา "อร้าย! ผู้ใหญ่ผีบ้า ฉันเกลียดผู้ใหญ่ที่สุด" "เกลียดยังไง พี่ผู้ใหญ่ก็เป็นผัวหนูบัวนะ"

View More

Chapter 1

Chapter 1

It was my wedding. Mine. The day I had dreamed of, prayed for, counted down to with anticipation and dread alike. My wedding. Yet where was my husband?

I stood at the altar, the center of a carefully constructed world of roses, lace, and polished glass, but the groom’s side remained empty. I had been there for hours—first with confidence, then with stubbornness, and finally with something close to desperation—while Simon, my husband-to-be, was nowhere to be found.

Mrs. Alicia, my mother-in-law, had excused herself time and again. Each time her heels clicked against the marble floor as she hurried outside. And each time, she returned without him. My heart sank deeper into itself with each failure, but still, the smile on my face remained. It gleamed with a brilliance to rival the sunlight pouring through the stained-glass windows.

I had painted myself into this picture. The gown clung to me in delicate folds of satin, the veil shimmered when it caught the light, and my face bore the practiced expression of a bride ready to begin her happily-ever-after. I refused to let anything ruin it. Not his absence, not the pain slicing through my calves from the six-inch heels, not the whispers rippling through the crowd.

The whispers, though—they grew. At first, they were small murmurs, contained, the kind that could still be explained away as harmless curiosity. But as minutes bled into hours, their grimaces turned into bold glances, and the whispers became undeniable conversations.

The only thing keeping the guests in their seats was the name they had come to witness bound to mine. Simon Valero.

I dared a glance toward where my parents sat, dressed in their finest. Their smiles looked unbothered, as if none of this chaos mattered. Their calmness should have reassured me, but instead, bile rose in my throat. My stomach churned violently, and my smile faltered for the briefest moment.

It returned, plastered and unyielding. Because I knew this was the last time I would see them—the last time I would feel that creeping unworthiness that always came with meeting their eyes. After today, I would no longer be a burden.

Another click of heels broke through the suffocating air. Alicia again. She left her place in the front row, phone clutched like a lifeline, her forehead creased with lines of worry etched so deeply they might never leave her face.

And my heart ached—not for myself, not for the embarrassment burning my cheeks under the scrutiny of guests, not for the heels threatening to shatter my bones—but for her.

Sweet Alicia. She who had shown me more tenderness in months than my own parents had in years. She who believed in this union so fiercely it was as though she wanted it more than I did. But it was her son—the one she loved and defended—who was the problem.

Simon. The man I was meant to promise forever to. The man who had treated me like a ghost from the very first moment we met. I remembered it vividly: the way his eyes slid past me as if I weren’t worth a second look. And yet here I stood, bound to him by expectation, by family, by a mother’s hope that her son only needed “time.”

The doors of the church finally groaned open.

And there he was.

Simon Valero.

He strolled in without urgency, as though he hadn’t kept us waiting for three hours. As though he hadn’t abandoned me to whispers, humiliation, and silence. Yet the effect was immediate. Guests who had shifted uncomfortably in their seats straightened with reverence. Grimaces dissolved into awe, whispers into approving murmurs.

He commanded the room, and I, too, could not look away.

Even with the frown shadowing his lips, there was something about him—an air, a presence—that made my breath hitch. My eyes traced the sharp cut of his jaw, the cold fire in his gaze, and I found myself wondering. Wondering how he might look if those lips curved into a smile, if laughter softened the stone of his face, if warmth sparked in eyes that seemed built to freeze.

But I was left to wonder. He offered me no such gift. Only the frown. Only the distance.

And still, my heart leapt. Still, I clung to the hope of the man Alicia spoke of, the cheerful soul hidden beneath the ice. I told myself time would reveal him to me, peel back his walls, and one day he would be mine in truth.

The priest beckoned us forward, and the vows were read. I bound myself to him in words I meant with every fiber of my being, promising him all of me until death itself divided us.

Simon’s voice followed, but it held no tenderness. He spoke the vows like a verdict, each word clipped, final, like shackles being locked.

Still, my excitement only grew.

The priest’s words rang out: “I now pronounce you husband and wife.”

My joy bubbled over, unstoppable, and I turned to him eagerly. Our lips met in what should have been the sealing of our union—but the kiss was fleeting, perfunctory, and he pulled away almost instantly, grimacing as though the touch itself had burned him.

And yet—even that brief brush of his lips filled me with anticipation for the night to come.

We walked down the aisle together, hand in hand. Cameras flashed, guests applauded, and for a moment, I felt it. The warmth of belonging at his side, the way our hands fit together perfectly. The illusion of a future worth holding onto.

But the illusion shattered as soon as we stepped outside.

Before I could say a word, Simon slipped his hand from mine, slid into his sleek car, and drove away—leaving me standing there, a bride abandoned. My hand, still tingling from his touch, dropped limp at my side, heavy and cold.

And once again, it was Alicia who saved me. She appeared at my side, her voice calm, commanding, as she instructed her driver to take me to my new home. She saved my face, shielded me from scandal, as she always did.

The ride blurred by in a haze of nerves and stubborn optimism. I still wore the gown, the veil, the smile I refused to let die. My heart raced with the hope that once I reached him, he would finally let me in. That behind closed doors, away from prying eyes, I would see the softer side his mother promised.

I rushed through the halls of the Valero estate, still breathless, still carrying that fragile hope. I reached his room, hand trembling as I pushed open the door—

Only to be shoved back.

Simon’s face was hard, his eyes unforgiving as he told me never to step foot in his room again. His voice was ice, his touch a push that sent me reeling.

Then he called for the maids.

And just like that, my husband—the man I had just promised myself to forever—walked away. Leaving me in their hands. Leaving me confused, unwanted, and above all, utterly alone.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
45 Chapters
Chapter 1
Chapter 1“ผู้ใหญ่สิงห์ครับ เอ่อ ผม…” ปณตทำท่าทางกระอักกระอ่วน มองชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ราคาแพง ใบหน้าของผู้ใหญ่สิงห์เรียบนิ่ง สีหน้ายากคาดเดา ว่ากำลังคิดอะไรอยู่“อะไรของมึงไอ้ปณต?” ผู้ใหญ่สิงห์แห่งโคกกระบือแดงชักสีหน้าสีหงุดหงิด“ผม…” ปณตอึกอัก ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับคนตรงหน้าอย่างไรดี จะพูดอะไรก็กลัวคนตรงหน้าไม่พอใจ ผู้ใหญ่สิงห์เป็นคนห่าม ๆ อารมณ์ร้อน ไม่พอใจได้กินปลาตีนเป็นแน่“ผมอะไร? มึงจะพูดอะไร ทำไมไม่พูด” สีหน้าแววตาคาดคั้นให้พูดออกมา“ผม…เอ่อ…ผม ผมยังไม่มีเงินใช้หนี้ผู้ใหญ่เลย” สิ้นประโยคคนตรงหน้า ผู้ใหญ่สิงห์ก็มองหน้าอย่างไม่พอใจ“มึงเลื่อนกูมาหลายครั้งแล้วนะไอ้ปณต มึงควรจ่ายกูให้ตรงสิ!”“แต่ผมไม่มีเงินจริง ๆ ปีนี้พายุถล่มกะหล่ำปลีเสียหายหมด ผมไม่รู้ว่าผมจะหาเงินที่ไหนมาให้ผู้ใหญ่” ปณตพูดอย่างจนใจ“อันนั้นมันคือเหตุผลของมึง ไม่ใช่เหตุผลของกู กูให้โอกาสมาหลายครั้งแล้ว ถ้ามึงหาเงินมาจ่ายกูไม่ได้ ที่ดินที่มึงเอามาจำกับกู กูจะยึดเป็นของกู”“ผู้ใหญ่ครับ” ปณตหน้าเครียด ที่จริงผู้ใหญ่สิงห์ก็บอกอยู่แล้ว ถ้าหาเงินที่กู้ยืมมาคืนไม่ได้ ที่ดินที่เคยเอาไปจำนองกับผู้ใหญ่สิงห์ จะโดนยึด
last updateLast Updated : 2025-03-28
Read more
Chapter 2
Chapter 2“ผู้ใหญ่ว่ายังไงคะพ่อ?” บัวชมพูเอ่ยถามเมื่อบิดาขับรถมาจอด สีหน้าของท่านเป็นกังวลจนปิดไม่มิด มันทำให้เธอกลัว กลัวว่าผู้ใหญ่จอมโหดแห่งโคกกระบือแดง จะไม่ยอมให้ผัดผ่อนหนี้“ไม่ได้ คราวนี้ไม่ให้เลื่อน เราต้องเสียที่ดินนี้จริง ๆ แล้วล่ะ”“ใจดำที่สุด ถ้าโดนยึด แล้วเราจะทำอะไรกินล่ะจ๊ะ” บัวชมพูหน้าเครียด ผู้ใหญ่จอมโหดที่เธอไม่ชอบขี้หน้า เห็นที่ไหนเป็นต้องหลบ เธอไม่อยากเห็นหน้า ถ้ามีโอกาสเธอก็หาทางกลั่นแกล้ง คราวก่อนเธอแกล้งเป็นผี ไปหลอกที่สวนยาง โดนผู้ใหญ่ผีบ้าไล่ยิง หนีตายเกือบเอาตัวไม่รอดเธอเกลียดผู้ใหญ่สิงห์เข้าไส้ เพราะตอนเป็นเด็กเขาทำท่าทางรังเกียจเธอเสียเต็มประดา แถมยังบุลลี่เธออีก“ยัยเด็กสกปรกนี่ลูกใครวะไอ้ณต”“ลูกผมเองครับ”“ลูกมึงไปตกบ่อเกรอะมาเหรอ ถึงได้มอมขนาดนี้ เด็กอะไรไม่รู้ขี้เหร่เสียจริง น้ำมูกน้ำลาย ดูมือสิดำฉิบหาย” “ผมไม่มีเวลาดูแลครับผู้ใหญ่ ช่วงนี้วุ่น ๆอยู่กับการเก็บกะหล่ำปลี ผมเอากะหล่ำปลีขึ้นรถเสร็จก่อนถึงจะไปล้างให้”“ล้างก็คงไม่ออกหรอกขี้เหร่ขนาดนี้ แม่มันก็สวยนี่น่า ทำไมลูกถึงไม่สวยวะ เด็กอะไรขี้เหร๊ขี้เหร่”คำพูดของผู้ใหญ่สิงห์ยังคงดังกึกก้องในหู ไม่มีว
last updateLast Updated : 2025-03-28
Read more
Chapter 3
Chapter 3“ไอ้ผู้ใหญ่หมา มึงอย่ามาแส่” เสี่ยตู่ชี้หน้าไม่พอใจ ไอ้ผู้ใหญ่หมามันคิดจะมายุ่งกับที่ดินผืนนี้ เรื่องอะไรเขาจะยอม เขาไม่ยอมเด็ดขาดที่มาทวงเงิน ที่จริงก็ใช่ว่าอยากจะได้เงินคืน เขาอยากจะยึดที่ดินตรงนี้ ที่ทำเลดีขนาดนี้ เอาไว้โฮมสเตย์ให้คนท่องเที่ยว ได้เงินตลอดทั้งปี“ที่เป็นของกู มึงก็อย่ามาเสือกมาแส่ ที่นี่ถิ่นกูเว้ย!” สิ้นประโยคของผู้ใหญ่สิงห์ ลูกน้องของเขาก็กรูเข้ามาสายตาคมกริบหันไปจ้องมองเด็กสาว เธอหน้าง้ำทันที มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ เด็กคนนี้เป็นใครกัน เขาไม่เคยเห็นหน้า แต่หน้าตาสระสวย เรียกว่าสวยจัด ใบหน้ารูปไข่ริมฝีปากจิ้มลิ้ม แม่ใบหน้าจะบูดบึ้ง กลับไม่ได้ลดทอนความสวยของเธอลงแม้แต่น้อย“ไอ้เหี้ยเอ้ย มึงคิดว่ามึงจะได้ที่นี่เหรอ กูมีสัญญาที่ไอ้เวรปณตทำตอนไปกู้ยืม ในสัญญามีรายละเอียดชัดเจน ที่สำคัญโฉนดที่มันเอาไปค้ำประกันอยู่กับกู!” เสี่ยตู่ชูสัญญาขึ้น พร้อมโฉนดที่ดินปณตถึงกับหน้าซีด ตัวสั่นขึ้นมาดื้อ ๆ เขาหันไปมองที่ประตูด้านหลังหลายระลอก ถ้าไม่ไหวจริง ๆ เขาจะฝากลูกสาวกับผู้ใหญ่สิงห์ แล้วชิ่งออกประตูหลัง กระโดดข้ามคลองหนีไปอีกฝั่ง“ฮ่า ๆ ไอ้ตู่มึงนี่โง่ฉิบหาย โฉนดจริง
last updateLast Updated : 2025-03-28
Read more
Chapter 4
“ไปเก็บของแล้วไปอยู่ที่ไร่กับฉัน” ผู้ใหญ่สิงห์ออกคำสั่ง บัวชมพูชักสีหน้าไม่พอใจ พอได้ทีล่ะเอาใหญ่ ทั้งที่เมื่อก่อน ออกจะรังเกียจเด็กมอมแมม อย่างเธอด้วยซ้ำบูลลี่เก่งปากคอเราะร้ายก็ขั้นสุด“ไม่ไป ฉันจะอยู่บ้าน ไร่ผู้ใหญ่ไม่ใช่บ้านฉัน ผู้ใหญ่ควรจะกลับไปที่บ้านผู้ใหญ่ ส่วนฉันจะทำกับข้าวรอพ่อแล้วอาบน้ำนอน ผู้ใหญ่ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก” เธอเอ่ยไล่ ใจก็เป็นห่วงบิดา แต่จะให้ฟูมฟายตีโพยตีพายหวาดกลัวเกินเหตุ ตีตนไปก่อนไข้ เธอไม่ทำเด็ดขาดพ่อเธอแค่หนีไปตั้งหลัก เย็น ๆ คงจะกลับมา ที่จริงก็อยากโกรธที่ท่านทำอะไรไม่ตรองให้ดี แต่มาคิดดูอีกที บิดาของเธอคงจะอับจนหนทางแล้วถึงได้ทำที่ผ่านมาท่านลำบากมาตลอด ปีไหนกะหล่ำปลีเป็นราคาท่านจะซื้อเสื้อผ้าดี ๆ พาไปซื้อของกินดี ๆ แต่ถ้าปีไหนผักราคาตกกะหล่ำปลีล้นตลาด บิดาของเธอก็ขาดทุนย่อยยับ นั่งหน้าเครียดเป็นเดือน ๆ“ทุกอย่างที่นี่เป็นของฉัน รวมทั้งตัวหนูด้วย”“อย่ามาหนูด้วยนะ” หล่อนถลึงตาใส่ คนอะไรไม่รู้หน้ามึน หนำซ้ำยังไล่ยากไล่เย็น“ก็หนูเป็นเด็กผู้ใหญ่สิงห์ ต่อไปนี้ฉันต้องเรียกว่าหนูชมพู”“อย่ามาเรียกหนู ที่สำคัญฉันไม่ได้เป็นเด็กผู้ใหญ่” หล่อนแหวใส่“ไม่หนูก็
last updateLast Updated : 2025-03-28
Read more
Chapter 5
Chapter 5บัวชมพูคว้ากระสอบกับเสียมเดินดุ่ม ๆ ไปที่ป่าไผ่ท้ายหมู่บ้าน มันเป็นป่าไผ่ของผู้ใหญ่สิงห์คนโหด ใครก็ไม่กล้าเข้ามาสับหน่อไม้กิน เพราะต่างเกรงกลัวผู้ใหญ่สิงห์ส่วนเธอน่ะเหรอ ไม่เคยกลัว มาสับไปขายตลอดบ่อย ฝนตกพายุเข้าเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว หน่อไม้กำลังขึ้นหลายหน่อ มีทั้งหน่อยาวหน่อสั้น หน่อดินเกิดขึ้นเยอะ เป็นที่ต้องการของลูกค้าในตลาด“หูยเยอะจังเลย” บัวชมพูรีบสับหน่อไม้ วันนี้หน่อไม้ออกเยอะ สับแป๊บเดียวได้เกือบเต็มกระสอบ ได้แต่หน่อสวย ๆ ยิ่งหน่อดินยิ่งขาวน่ากิน พอได้ตามที่ต้องการก็เอาไปนั่งปอกที่กระท่อมไม้ไผ่ เป็นกระท่อมของผู้ใหญ่สิงห์ ทำไว้แถวป่าไผ่นั่นแหละหน้าฝนเธอก็หาสับหน่อไม้แบบนี้ตลอด ผู้ใหญ่ชีกอปลูกไว้ ไม่มาดูแลไม่มาสับไปกินไปขาย เธอเลยจัดการให้ซะเลย ^[]^ปอกหน่อไม้เสร็จก็จะเอาไปต้ม ต้มทั้งหน่อแล้วเอามามัดขาย มัดล่ะยี่สิบสามมัดห้าสิบ หน่อใหญ่ก็เอามาฝานต้มใส่ถุงขาย มากหน่อยก็ทำหน่อไม้ถุงไว้ขาย ทำไว้กินได้ตลอดทั้งปี ขายได้เก็บได้ เอามาแปรรูปได้หลายอย่าง“อีบัวเอ้ย วันนี่ไม่ต่ำกว่าห้าร้อยแน่มึง” บัวชมพูพูดอย่างดีใจ“กูก็นึกว่าใคร?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นพร้อมกับชายฉกรรจ์อ
last updateLast Updated : 2025-03-28
Read more
6ฉวยโอกาส
Chapter 6“วางฉันลงได้แล้วผู้ใหญ่ มันจะถึงหมู่บ้านแล้ว” บัวชมพูรีบบอก เพราะเดินผ่านถนนตรงนี้ไปอีกหน่อย ก็จะเข้าไปในหมู่บ้าน ที่จริงมันก็มีทางลัด เขาไม่พาไปแต่พาเธอมาตรงนี้แทน เขาจงใจใช่ไหม ต้องจงใจแน่ ๆบัวชมพูไม่ต้องการให้ใครเห็นเธอกับผู้ใหญ่ ยิ่งเธออยู่ในสภาพแบบนี้ คนจะคิดกันยังไงเสื้อของเขาอยู่บนตัวเธอ หนำซ้ำยังโดยผู้ใหญ่จอมโหดอุ้ม คนเขาจะมองยังไง เธอไม่อยากจะคิด“ฉันจะวางก็ต่อเมื่อ ฉันอยากวาง” น้ำเสียงเข้มดุดันถูกเปล่งออกมา บัวชมพูพยายามดิ้นให้เขาปล่อย แต่ท่อนแขนแกร่งปานเหล็กคีบ ไม่ยอมให้เป็นอิสระ “อย่ามาเอาแต่ใจนะ ผู้ใหญ่แก่แล้ว อย่ามาทำนิสัยเด็ก ๆ”“แก่ ๆ แบบนี้อึดทึกทนบอกไว้เลย”“นี่ คงคิดจะอวยตัวเองให้ฉันฟังสินะ แหวะ ถึกทน จะอ้วก”“เธอนี่ปากดีจริงๆ พอเจอของจริง อย่ามาขอร้องให้ฉันหยุดแล้วกัน”“เหอะ! กลัวตายล่ะ”“เธอต้องกลัวนะอีหนู เพราะฉันกระแทกผู้หญิงบนเตียง จนเตียงหักก็ทำมาแล้ว”“อย่ามาน้ำลาย ปล่อยฉันได้แล้ว”สายตาแทบทุกคู่ในหมู่บ้านจ้องเธอกับผู้ใหญ่ บัวชมพูแทบเอาหน้าซุกแผ่นดินหนี สายตาของทุกคนมันแปลก ๆ หนำซ้ำยังหันไปพูดซุบซิบนินทาอีก“กลับไปได้แล้ว” ทันทีที่เขาวางลงบนแคร่ท
last updateLast Updated : 2025-07-02
Read more
7 กล่องดวงใจ
Chapter 7ผู้ใหญ่สิงห์เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เขามองดูห้องน้ำทรุดโทรมก่อนจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ นี่เหรอสภาพที่เรียกว่าห้องน้ำ มันแย่มาก แย่จนไม่น่าใช้ ไอ้ปณตมันปล่อยให้ห้องน้ำเป็นแบบนี้ได้ยังไง ทำไมมันถึงไม่ทำให้มันดีกว่านี้มันน่ะอยู่ยังไงก็อยู่ได้ เพราะมันเป็นผู้ชาย แต่ลูกสาวมันเป็นผู้หญิง ห้องน้ำมีรูแบบนี้เดี๋ยวก็มีพวกจัญไรมาแอบดูหรอก คนสมัยนี้ยิ่งไว้ใจไม่ได้อยู่ด้วย“อยู่กันได้ยังไงวะ ยิ่งมีลูกสาวยิ่งไม่น่าปล่อยให้ห้องน้ำเป็นแบบนี้ กูเจอมึงก่อนไอ้ปณต กูจะเตะมึงไอ้เวร!” ผู้ใหญ่สบถ หยิบขันขึ้นมาตักน้ำอาบ ดีที่ลูกน้องเอาแปรงกับยาสีฟันมาให้แล้ว ทำให้ไม่ต้องลำบากมากเท่าใด“เฮ้อ เมื่อไหร่พวกพี่จะพาผู้ใหญ่สิงห์กลับ” บัวชมพูบ่นกับลูกน้องผู้ใหญ่สิงห์ แล้วมองออกไปข้างนอก ตอนนี้ก็ค่ำมืดแล้ว ถ้าเขาอยู่จนถึงเช้า ชาวบ้านติฉินนินทาเป็นแน่“บัวก็รู้ว่าผู้ใหญ่สิงห์เป็นยังไง พวกพี่พากลับไม่ได้หรอก” “เฮ้อ ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่บ้านหลังเดียวกันมันไม่เหมาะสม บัวเป็นผู้หญิง ชาวบ้านคงพูดบัวไม่ดีแน่ งั้นบัวจะไปขออาศัยบ้านพี่ปรางก่อนแล้วกัน” บัวชมพูพูดไม่ทันจบ ฝนก็ตกกระหน่ำลงมา เธอถึงกับถอนหายใจออกมาแรง ๆ ฟ้า
last updateLast Updated : 2025-07-02
Read more
8 รสหวาน Nc+
Chapter 8“อ้ากกก!”“ไข่แตกตายไปเลย” ว่าแล้วก็ขยี้หนัก ผู้ใหญ่สิงห์ถึงกับหน้าเขียว หายใจติดขัดมากกว่าเดิม ใครที่เคยโดนจะรู้ว่า มันเจ็บมันทรมานมากแค่ไหน “ชีกอนักต้องโดนให้ตาย!”“โอ๊ย ปล่อย พี่เจ็บนะ”“ห๊ะ พี่เหรอ? แก่จะตายอยู่แล้ว ยังกล้าแทนตัวเองว่าพี่ หน้าไม่อายจริง ๆ ไอ้คนชีกอลามก” บัวชมพูตาโต ยิ่งออกแรงบีบกว่าเดิม จงใจทำให้เขาเจ็บ คราวนี้ผู้ใหญ่สิงห์ไม่ยอมอีกแล้ว เขาถลกเสื้อยืดตัวบาง ข่มความเจ็บของตัวเองแล้วปลดตะขอบรา “อร้าย ผู้ใหญ่ทำบ้าอะไร?”“คราวนี้เป็นหนูบัวที่ต้องร้องบ้าง”“ไม่นะ อย่าทำนะ อร้าย! ทำบ้าอะไร?” เธอหวีดร้องเสียงหลง เมื่อผู้ใหญ่สิงห์งับที่ยอดอกสีหวาน ร่างกายสะดุ้งเฮือกกระตุกตามปาก คราวนี้กลายเป็นเธอที่เสียเปรียบ ถูกรุกรานด้วยปาก“ผะ…ผู้ใหญ่” มือเรียวเลื่อนขึ้นมาผลักใบหน้าคมเข้ม แต่อ้อยเข้าปากช้างแล้ว ไม่มีวันที่ผู้ใหญ่สิงห์จะยอมให้หลุดมือ “อื้อ หยะ…อย่า…”“คราวนี้เป็นฝ่ายที่เธอต้องร้องบ้าง” ผู้ใหญ่สิงห์รุกหนัก อาศัยความช่ำชองเจนจัดเรื่องบนเตียง จัดการแม่่เด็กดื้อจอมพยศให้ศิโรราบใต้อก จะไม่ยอมเสียท่าให้เธอเหมือนเมื่อครู่เด็ดขาด“ผู้ใหญ่หยุดนะ ฉันไม่ทำเรื่องนี้กับผู้
last updateLast Updated : 2025-07-02
Read more
9 ต้องรับผิดชอบNc+
Chapter 9ปึก! ปึก! ปึก!“อ๊า หนูบัวจ๋า พี่เสียวจัง” ผู้ใหญ่สิงห์กัดฟันกรอด ช่องทางรักตอดรัดหนุบหนับ ยิ่งขยับยิ่งเสียดเสียว คนตัวโตถอดถอนแก่นกายเกือบหลุด แล้วดันเข้าไปใหม่ สลับกับควงราวกับสว่าน บัวชมพูกัดปากครางกระเส่า เมื่อความเสียวจู่โจม เนื้อตัวสั่นระริกเต็มไปด้วยความซาบซ่านเธอไม่เหลือพละกำลังต่อต้าน แต่เลือกที่จะโอนอ่อน สะโพกเล็ก ๆ เด้งสวนสู้อัตโนมัติ ผู้ใหญ่สิงห์ยิ้มร่า เมื่อคนใต้ร่างตอบสนองอย่างที่ต้องการ“อ๊า…” บัวชมพูไร้ทางสู้ นอกจากนอนแอ่นอ้า มือเลื่อนลงจิก แอ่นอกแผ่นหลังลอยเหนือพื้นกระดาน ผู้ใหญ่ดูดดึงยอดสวยสลับตวัดลิ้นละเลียดความอร่อย เอวสอบเคลื่อนถี่รัว “จุก เบาหน่อย ฉันจุก”“เบามันไม่มันส์นะอีหนู มันต้องอ้าขาให้กว้าง แล้วให้พี่กระแทกแรง ๆ” บัวชมพูขัดใจกับคำว่าพี่ของเขาไม่น้อย แต่จะพ่นคำพูดร้าย ๆ ผู้ใหญ่สิงห์ก็ทาบริมฝีปากลงมา เธอหัวหมุนกับสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่า ชายผู้ช่ำชองเรื่องบนเตียง จัดการเธออย่างหนัก จนแพ้ราบคราบ “อ๊า…โคตรเสียว”ผู้ใหญ่สิงห์เร่งความเร็วจนเกิดเสียงตรงจุดเชื่อมต่อ โนมเนื้อหญิงสาวสั่นระริกตามจังหวะกระแทก “อื้อ ฉันปวดฉี่ หยุด ๆ” บัวชมพูปราม เมื่อความเ
last updateLast Updated : 2025-07-02
Read more
10 เด็กมันร้าย
Chapter 10“ผู้ใหญ่สิงห์มาแล้ว มะนาวคิดถึงจังเลย” มะนาวกอดผู้ใหญ่สิงห์ หอมแก้มฟอดใหญ่อย่างคิดถึง“เอ่อ… ฉันว่ามะนาวปล่อยฉันดีกว่านะ” ผู้ใหญ่สิงห์ดันมะนาวออกอย่างสุภาพ “ปล่อยก็ได้ค่ะ แต่ก่อนปล่อยขอจุ๊บผู้ใหญ่ก่อนสักที” ว่าจบก็จุมพิตแก้มสากอีกครั้ง บัวชมพูกอดอกมองภาพนั้นอย่างหงุดหงิด เธอไม่ได้หงุดหงิดที่เขาไปกอดจูบกับผู้หญิงคนนั้น แต่เธอหงุดหงิดตรงที่ เขาปล่อยให้เธอมายืนมองเขาพรอดรักกับผู้หญิงคนอื่น คนก็เยอะแยะ ลูกน้องของเขาก็ยืนเต็มไปหมด ช่างน่าไม่อายกันจริงๆ“ไม่เอามะนาว จะทำอะไรก็อายคนอื่นเขาบ้าง เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคนนะอย่าลืม”“มะนาวไม่เห็นสนใจเลยค่ะ เมื่อก่อนเราทำแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องของผู้ใหญ่ออกจะบ่อย ไม่เห็นผู้ใหญ่ว่าอะไรเลย”‘หน้าด้านโคตรหน้าด้าน ผู้หญิงห่าอะไร หน้าด้านเหลือทน’ บัวชมพูหน้าหงิกก่นด่าในใจ ตั้งแต่เกิดจนกระทั่งเติบโตเป็นสาว เธอไม่เคยเห็นใครหน้าด้านหน้าทน ไร้ยางอายเท่าสองคนนี้เลย“แต่ตอนนี้มันไม่ได้”“ได้สิคะ ได้หมดแหละ เราไม่จำเป็นต้องไปสนใจคนอื่นหรอกค่ะ”“เฮ้อ ถ้าคิดถึงกันขนาดนั้น ก็ไปเปิดห้องเอากันให้เรียบร้อยเหอะ ชิ น่าไม่อาย ไร้ยางอายทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชาย”
last updateLast Updated : 2025-07-02
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status