10

ตอนที่ 10

หลังจากนั้นเขาก็พาเธอไปหาที่พัก เขาพาเธอไปดูหลายที่เธอไม่ไม่ใช่คนเรื่องมากเธอสามารถพักที่ไหนก็ได้ แต่เขาบอกกับเธอเสมอว่าความปลอดภัยจะละเลยไม่ได้ เธอเลยจำใจตามเขาไปดูที่พักต่าง ๆ จนมาหยุดที่ตึกสีขาวสะอาดตาสูง 5 ชั้น อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟฟ้า ในซอยที่เงียบสงบ

“ที่จริงฉันอยู่ห้องเช่าเล็ก ๆ ก็ได้นะคะ” เธอกระซิบข้างหูร่างสูง เมื่อเดินตามเจ้าของอพาร์ตเมนต์เข้ามาดูห้องด้านใน  

“ฉันบอกแล้วไง เธออยู่คนเดียวก็ต้องหาที่พักที่ปลอดภัย” ก็จริงตามที่เขาว่า ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ครบครัน มีรถสาธารณะวิ่งผ่าน แต่ว่าอยู่ห้องแบบนี้มันไม่เกินกำลังของเธอไปหน่อยหรือ ลำพังรายได้ที่เธอได้รับก็ไม่ได้มากขนาดนั้น ที่ผ่านมาเธอมีบ้านให้อยู่อาศัย พอต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียว ไม่อยากจะคิดถึงค่าใช้จ่ายที่จะบานปลายตามมาเลย ไหนจะค่ามัดจำห้องที่ต้องจ่ายล่วงหน้าอีก

“ห้องเป็นอย่างไงบ้างคะ ชอบไหม” เจ้าของถาม

“ก็โอเคดีนะ” ห้องโล่งกว้างมีพื้นที่กำลังดี มีระบบรักษาความปลอดภัย เฟอร์นิเจอร์ครบ

“ผมตกลงเอาห้องนี้ครับ”

“คุณคณิณคะ...” เธอท้วง

“ฉันจัดการเอง” เขาหันไปพูดกับเธอ

“สะดวกเขาพักวันไหนคะ”

“วันนี้”

“งั้นเดี๋ยวเราลงไปเซ็นสัญญาด้านล่างกันค่ะ” เจ้าของที่พักผายมือเดินนำลงไปเคาน์เตอร์ด้านล่าง

และก็เป็นตามที่ร่างสูงพูด เขาจัดการเรื่องค่ามัดจำ ค่าประกันห้อง และค่าใช้จ่ายอื่นตามที่เขาบอกกับเธอไว้จริง ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนใจดีกับเธอได้ขนาดนี้ เธอตัดสินใจว่าจะจ่ายเงินคืนให้คณิณ แต่ไม่รู้ว่ากี่ปีถึงจะคืนเงินให้เขาหมด  

“ฉันจะพยายามทำงานหาเงินมาคืนคุณนะคะ” คณิณล้วงกระเป๋าคราง หึ ในลำคอ แล้วค่อย ๆ เดินออกไป เมื่อเธอเห็นเขากำลังจะเดินจากไป เธอรีบเดินเข้าไปขอกระดาษโน้ตและปากกาจากเคาน์เตอร์หอพัก แล้วบรรจงเขียนเบอร์โทรศัพท์และชื่อของเธอกำกับไว้ แล้วรีบวิ่งตามคุณคณิณ

“คุณคณิณคะ” ฝีเท้าชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกตามหลัง เขาหันกลับไปมองก็เห็นว่าแบบฝันกำลังวิ่งมาทางตน เธอยื่นแผ่นกระดาษให้เขา เขารับแล้วอ่านกระดาษในมือ

“นี่เป็นเบอร์โทรของฉัน ถ้าคุณคณิณมีอะไรให้ฉันช่วย โทรมาได้เลยนะคะ แล้วก็เป็นการรับประกันว่าฉันจะไม่หนีจ่ายเงินคืนคุณด้วยค่ะ” เธอคลี่ยิ้มบางส่งให้ เขาทำเพียงตอบรับในลำคอ

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอโบกมือยิ้มแล้วเดินกลับที่พัก ตาคมมองแผ่นหลังบางค่อย ๆ จางหายไป

ร่างบอบบางพาตัวเองเข้ามาภายในห้อง ที่ได้กลายเป็นที่พักอาศัยใหม่ของเธอ เธอเข้ามาสำรวจห้องว่าขาดเหลืออะไรที่ต้องซื้อ เธอไม่มีเสื้อผ้าติดตัวมาซักชุด ของข้าวเครื่องใช้ส่วนตัวก็ไม่มี ยังดีที่มีเอกสารสำคัญติดตัวไว้อยู่บ้าง เธอถอนหายใจผ่อนคลายความกังวลในหลายเรื่อง ไม่รู้ว่าแม่เธอจะเลิกติดต่อเธอจริงอย่างที่คุณคณิณยื่นคำขาดไว้หรือเปล่า

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูหน้าห้องดึงเธอออกจากห้วงความคิด เธอเดินไปส่องตาแมวก็พบว่าเป็นเจ้าของอพาร์ตเมนต์กำลังยื่นอยู่หน้าห้อง มือเรียวเปิดประตูรับ

“นี่เป็นเสื้อผ้า กับของใช้ส่วนตัวค่ะ” ว่าพลางยื่นถุงมากมายส่งให้เธอ เธอตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“คุณคณิณบอกว่าถ้าขาดเหลืออะไรบอกฉันได้ตลอดเลยนะคะ” แล้วยื่นนามบัตรที่มีเบอร์โทรของเจ้าของอพาร์ตเมนต์ให้

“คุณคณิณบอกไว้เหรอคะ” ก้อนสะอึกเริ่มตีขึ้นลำคอ

“ใช่ค่ะ เขาฝากให้ฉันช่วยดูแลคุณด้วย” หญิงวัยกลางคนยิ้ม

เสียงปิดประตูดังขึ้น หลังจากรับของเข้ามาในห้อง ความรู้สึกท่วมท้นก่อตัวภายในจิตใจ ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทำไมเขาถึงดีกับเธอได้เหลือเกิน ใช่ว่าเธอจะเป็นคนโลกสวยมองคนในแง่ดี แต่การกระทำของเขามันสื่อออกมาเป็นแบบนี้จริง ๆ กลับกันมารดาในสายเลือดไม่เคยเหลียวแลเธอแม้ได้น้อย แต่ทำไมเขาคนนี้ถึงทำดีกับเธอมากมาย

“แล้วฉันจะตอบแทนคุณอย่างไงหมด” ตัวของเธอไหลพิงประตูอย่างคนหมดแรง ใบหน้าหวานซุกลงบนแขน แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเป็นเพื่อน