9

ตอนที่ 9

แบบฝันนั่งแท็กซี่มาบ้าน เมื่อลงจากรถก็พบแม่ของเธอยืนเท้าเอวจ้องเขม็งมองด้วยแววตาขึงขัง

“มานี่เลยนังลูกตัวดี” ยังไม่ทันก้าวเข้าไปในรั้วบ้าน ผู้เป็นแม่ก็รีบเดินเข้ามาจิกเส้นผมกลางศีรษะของเธอ แล้วลากเธอมาใกล้ตัว

“แม่! ฝันเจ็บนะ”

“ไม่ต้องทำเป็นสำออย เดี๋ยวนี้หัดทำตัวเหลวไหลนักนะ” เธอเงยหน้ามอง เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฝันไม่ได้ทำอะไรเลยนะแม่”

“พ่อแกเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว ว่าแกหนีไปกับผู้ชาย หน็อย งานการไม่ทำแต่หนีไปกับผู้ชายมันใช้ได้ที่ไหน!” ผู้เป็นแม่ว่าพลางเอามือทุบตีเข้าที่เนื้อตัวของเธอจนดัง

“โอ๊ย! ฝันเจ็บนะแม่ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ไอ้ชั่วนั่นบอกเลย” เธอพูดทั้งน้ำตาแล้วปรายตามองคนขี้ฟ้องอย่างเคียดแค้น

“นี่แกกล้าด่าผัวฉันเหรอ” ฝ่ามือกระหน่ำทุบดีหนักกว่าเดิมจนผิวขาวขึ้นรอยแดงช้ำ

“ที่รักอย่าทำลูกเลยนะ” ถึงปากจะห้าม แต่กลับลอบยิ้มเยาะเย้ยเธอ ที่เธอบังอาจทำเขาเจ็บตัวแล้วหนีไปกับชายอื่น

“ดูสิคนที่แกด่า เขารักแกแค่ไหน เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ”

“แม่ก็ดีแต่ฟังมันพูด เมื่อไหร่แม่จะฟังฝันพูดบ้าง” เธอว่าทั้งน้ำตาไหลพราก

“จะให้ฉันฟังอะไรเด็กขี้โกหกอย่างแก ฮะ วันนี้ฉันจะตีให้แกหลาบจำเลย” แบบฝันหลับตารับชะตากรรมปล่อยให้น้ำตาไหลปลอบใจ ฝ่ามือของแม่ที่ง้างเตรียมทุบตี กลับถูกมือของใครบางคนรั้งไว้

“จะทำอะไร” เสียงเรียบอันคุ้นเคบเอ่ยขึ้นจนเธอเงยหน้ามอง

“แกเป็นใครมายุ่งอะไรด้วย” หญิงวัยกลางคันหันขวับจ้องมองด้วยความไม่เป็นมิตร

“ไอ้นี่แหละที่รักคนที่พาลูกเราหนีออกจากบ้านเมื่อวาน” พ่อเลี้ยงรีบชี้หน้าคนตัวสูงที่กำลังจับข้อมือของภรรยาตัวเองอยู่  

“อ๋อ แกเองสินะที่พาลูกฉันเสียงานเสียการ”

เขาคราง หึ ในลำคอ

“นี่เธอต้องอยู่ในสภาพครอบครัวเส็งเคร็งขนาดนี้เลยเหรอ” เขาหันไปถามแบบฝันที่มองอยู่ไม่ไกล

“แกว่าใครเส็งเคร็งฮะ”

“ถ้าฉลาดมากพอน่าจะพอรู้นะ”

“แก!” เจ้าของบ้านตลาดลั่น เมื่อมือข้างขวาถูกอีกคนพันธนาการ จึงใช้มืออีกข้างง้างมือหมายจะตบหน้าคนที่ดูถูกพวกเธอ มือหนาคว้าข้อมือคนตรงหน้าได้ทัน แล้วออกแรงผลักจนคนอายุมากกว่าเซหงายไปข้างหลัง

“ไปกันเถอะแบบฝัน” เขาว่าแล้วคว้าแขนดึงเธอมาข้างตัว

“แกจะพาลูกฉันไปไหน” คนอายุมากกว่ายันตัวลุกขึ้น แม้จะรู้สึกเจ็บบริเวณบั้นท้ายที่เพิ่งล้มจุ่มพื้นก็ตาม

“ไปจากที่สวะอย่างนี้ไง”

“หน็อยแน่! ปล่อยมือลูกฉันนะ ฉันไม่ให้มันไป” แล้วคว้าแขนอีกข้างของแบบฝันมาทางตัวเอง

“โอ๊ยเจ็บ” เธอส่งเสียงร้อง คณิณรีบปล่อยแขนของเธออย่างอิสระ ทำให้ตัวของเธอเซไปทางด้านหลังของผู้เป็นแม่

“มันเป็นลูกของฉัน ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้” ว่าอย่างกับผู้ชนะ เขาไม่ได้ตอบโต้อะไร ทำเพียงหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อมาขีดอะไรบางอย่าง แล้วโยนต่อหน้าเจ้าของบ้าน พ่อเลี้ยงหยิบกระดาษขึ้นมาดูก่อนจะอุทานเสียงสั่นตาโต

“สะสิบล้าน” ว่าพลางยื่นเช็คให้ภรรยาดู

“ถ้าไม่โง่จนเกินไปคงรู้ว่าต้องเอาไปทำอย่างไงต่อ” เขาว่าแล้วเข้าไปดึงตัวของแบบฝันออกมาข้างตน

“ต่อไปนี้ อย่ายุ่งกับเธออีก นี่ถือเป็นค่าน้ำนมที่เลี้ยงดูเธอ ถึงจะดูไม่ถึงก็เถอะ” คำพูดดูแคลนเปล่งออกมา แต่ก็ไม่ได้เรียกความสนใจออกจากเช็คจำนวนเงินสิบล้านตรงหน้า

“เราจะรวยกันแล้วที่รัก” ผู้เป็นแม่หันไปกระโดดโลดเต้นกับสามีใหม่

“แม่...” เสียงเรียกแผ่วเบา นี่เธอมีค่าน้อยกว่าเงินสิบล้านสินะ ความน้อยเนื้อต่ำใจประเดประดังขึ้นมา มือหนาบีบมือเธอแน่นขึ้นราวกำลังปลอบหัวใจดวงน้อยที่บอบช้ำ

“ไปกันเถอะ”

เขาจูงเธอมายังรถ เมื่อเข้ามาข้างในไม่มีใครเอ่ยพูดอะไร มีเพียงเสียงสะอื้นเสียใจของหญิงสาวดังขึ้นตลอดทาง

“จากนี้ เธอก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ซะ”

ถึงจะพูดว่าให้เริ่มต้นใหม่ มันไม่ง่ายเลยกับการต้องเริ่มต้นตัวคนเดียว ตั้งแต่จำความได้ในชีวิตเธอไม่มีใครเลยนอกจากพ่อและแม่ พ่อที่เธอรักก็มาจากไปเพราะอุบัติเหตุ ส่วนผู้เป็นแม่ที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวทางใจก็ดันติดสามีใหม่ไม่ลืมหูลืมตา ชีวิตเธอไม่เหลือใครเลย เพื่อนก็แทบจะไม่มี เพราะเธอมัวแต่ทำงานส่งเสียเงินให้แม่และเก็บเงินเพื่อหวังว่าสักวันตัวเองจะได้กลับมาเรียนอีกครั้ง ชีวิตนี้เหมือนดับสิ้นมืดแปดด้านไร้ซึ่งทางออก

“ขอบคุณ คุณคณิณมากเลยนะคะ ที่ช่วยฉัน จะว่าดีใจก็ไม่กล้าพูดเต็มปาก” เธอแค่นหัวเราะออกมา “ชีวิตฉันไม่เหลืออะไรเลย” น้ำตาที่เคยกักกลั้นไว้ไหลราวกับเขื่อนทำนบแตก

“ใครว่าเธอไม่เหลืออะไรล่ะ” เธอเงยหน้ามองคนที่กำลังใช้สายตาจ้องมองถนนตรงหน้า

“เธอยังเหลือหัวใจตัวเองที่ยังต้องดูแล ไม่ต้องห่วงเรื่องที่พักนะ ฉันจะช่วยหาให้เธอเอง”

“คุณคณิณคะ” เธอเรียกแผ่วเบาราวกระซิบ

“ทำไมถึงช่วยเหลือฉันขนาดนี้ หรือว่าคุณเอง ก็หวังแบบนั้น...” เธออดคิดไม่ได้ว่าจะมีผู้ชายใจดีกับเธอได้ขนาดนี้เลยหรือ ถ้าไม่ได้หวังเรื่องอย่างว่า

“ฉันมีเกียรติและศักดิ์ศรีมากพอ” ประโยคสั้น ๆ ห้วน ๆ ที่เปล่งออกมาเรียกรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าใส

“งั้นถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย บอกได้เลยนะคะ ฉันพร้อมช่วยเหลือคุณเสมอค่ะ” ถึงแม้เธอจะทำอะไรมากไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แค่รู้ว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณที่เธอต้องตอบแทนก็พอ