ความรักของคุณคณิณ

ตอนที่ 1

ตะวันบ่ายคล้อยแสงแดดสีนวลสาดส่องเข้ามาภายในห้องทำงาน ของว่าที่ประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอย่าง  คณิณ เกตพิพัฒน์สกุล ชายหนุ่มวัย 32 ปี เจ้าของใบหน้าหล่อเหล่า ดวงตาสีดำรัตติกาล ที่ใครจ้องมองต่างลุ่มหลง คิ้วหนาเรียงสวยขมวดขึ้นเป็นปมเบา ๆ

จนผู้มาใหม่อย่าง ชินกร ชายหนุ่มผมยาวประบ่าสีน้ำตาลเข้ม เพื่อนสนิทของเขาทักขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้น  

“เป็นอะไร หน้านิ่วคิ้วขมวด อย่างกับคนถ่ายไม่ออกมาหลายวัน”

“เรื่องเดิม” คณิณตอบเสียงราบเรียบไร้อารมณ์

เรื่องเดิมก็คงหนีไม่พ้นเรื่องการต้องไปดูตัวของเจ้าเพื่อนหน้านิ่งสินะ

“แม่มึงขยันหาคู่ดูตัวมาให้ขนาดนี้แล้ว มึงก็เลือก ๆ สักคนเถอะ” คำพูดของชินกร ทำให้ร่างสูงหันขวับมองไม่สบอารมณ์

“มึงคิดว่าการแต่งงานมันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง” คิ้วหนาเลิกขึ้นพร้อมกับจ้องมองราวจะกินเลือดกินเนื้อไม่

“มึงก็อายุอานามไม่ใช่น้อยแล้วนะเพื่อน มึงจะมัวเก็บความโสดเอาไว้ให้ใครเอ่ย พ่อแม่มึงก็อายุเริ่มมากแล้ว เขาก็อยากอุ้มหลาน” สัจธรรมชีวิตถูกเปล่งออกมาจากเพื่อนผู้ไม่เอาถ่าน ฉุกคิดถึงความเป็นจริงตามที่ชินกรพูด แต่การแต่งงานไม่ใช่เรื่องที่จะเอาใครก็ได้มาแต่ง

“อย่างน้อยขอให้กูได้เลือกบ้างเถอะ”

ชินกรส่ายหน้าแล้วถอนหายใจอย่างเอือมระอาเต็มทน ถ้ามัวแต่ให้เจ้าเพื่อนหน้านิ่งเลือก ไม่รู้ชาตินี้มันจะมีหวานใจให้ควงแขนด้วยเมื่อไร

“คืนนี้มึงว่างเปล่า” ชินกรเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะคร้านจะพูดประเด็นนี้

“มีอะไร”

“ไอ้ริชมันบ่นคิดถึงอยากเจอมึง แชตไปหามึงก็ไม่อ่านข้อความมัน” มือหนาหยิบโทรศัพท์ใกล้ตัวเข้าไปในแอปพลิเคชันก็พบว่ามีข้อความของ วาริช เข้ามาจริง ๆ

“มันชวนไปดื่ม ไปไหม” คณิณนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพราะเขาไม่ใช่สายดื่มสักเท่าไหร่

“ไปเถอะ ถือว่าไปเปลี่ยนบรรยากาศ เผื่อมึงจะได้เจอสาวสวยถูกใจมึงด้วย” ประโยคหลังน่าจะเป็นจุดประสงค์หลักในการชวนเขาสินะ เขาจึงตกปากรับคำไป

บาร์หรูชั้นสูงสุดของโรงแรมระดับห้าดาวใจกลางเมืองหลวง ถูกเป็นสถานที่นัดพบของพวกเขา เมื่อเดินเข้ามาด้านปกคลุมด้วยบรรยากาศผ่อนคลายจากเพลงแจ๊สบรรเลงคลอเบา ๆ วาริช หนุ่มหล่อร่างสูงโปร่งเชิ้ตสีเข้มปลดกระดุมสองเม็ดบน ยกมือขึ้นเรียกพวกเขามายังโต๊ะที่นั่ง

“หยิ่งนักนะ ทักไปไม่เคยอ่าน” วาริชบ่นท่ามกลางเสียงดนตรีบรรเลงในร้าน

"โทษทีช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย" ชินกรขยับปากพูดตามเจ้าของคำพูดอย่างหยอกล้อ

“มาถึงก็จัด Neat เลยเหรอ” ชินกรเอ่ยแซวคนมาถึงก่อน เมื่อเห็นแก้วในมือของเจ้าดีเป็นเหล้าเพียว ไม่ใส่อะไรเลย คนถูกแซวไหวไหล่เล็กน้อยไม่ใส่ใจนักเพราะไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไร เลยเลือกที่ใช้เวลาจิบเครื่องดื่มไปเรื่อย ๆ ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานในร้านมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะรับอะไรดีคะ” บริกรสาวเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“น้ำแร่หนึ่งที่” คณิณพูดเสียงเรียบ

“บ้าน่าเพื่อน มาถึงที่นี่ทั้งทีสั่งน้ำแร่เนี่ยนะ” ชินกรโวยใส่

“สะดวกแบบนี้” เขาพูดลอยหน้าลอยตาไม่สะทกสะท้านเพื่อนที่กำลังโวยวายใส่ตน

เหอะ ชินกรไม่อยากจะพูด