11

ตอนที่ 11

คฤหาสน์ใหญ่โตตั้งตระหง่านบนพื้นกว้างขวาง โอบล้อมด้วยสวนหย่อมที่ถูกจัดแต่งด้วยความประณีต วันนี้คุณหญิงมณีคุณแม่ของคณิณชวนเขามารับประทานอาหารที่บ้าน เนื่องจากบ่นว่าลูกชายไม่ได้มาร่วมโต๊ะทานข้าวด้วยกันนานแล้ว

“น้องรินลดา เป็นอย่างไงบ้างลูก” เธอเอ่ยถาม

“ก็ดีครับ” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนักตักอาหารรับประทาน

“แต่หนูรินโทรมาร้องไห้กับแม่ บอกว่าลูกบอกเลิกน้อง” คุณหญิงจ้องมองลูกชายไม่วางตา เขาวางช้อนส้อมลงแล้วถอนหายใจเล็กน้อย คิ้วหนาขมวดเป็นปม จะบอกว่าขอเลิกได้อย่างไร ในเมื่อไม่เคยคบกัน

“ผมไม่ชอบครับ”

“โถลูก แล้วคนแบบไหนที่ลูกจะชอบล่ะ” คนเป็นแม่ทำหน้าเหนื่อยกับการหาผู้หญิงมาให้ลูกชายดูตัว ซึ่งเธอพยายามหาในหลายแบบให้ลูกชายเลือก แต่ก็ไม่ถูกใจคณิณสักคน เพื่อนของเธอได้อุ้มหลานกันเกือบหมดแล้ว แต่เธอยังไม่มีแม้แต่ลูกสะใภ้ ไม่รู้ลูกมาตรฐานผู้หญิงที่ลูกชายเธอชอบเป็นแบบไหนกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าเธอก็อายุเริ่มมากขึ้นทุกปี เธออยากมีเรี่ยวแรงช่วยเลี้ยงดูหลาน ไม่อยากแก่หง่อมถึงชนิดที่ว่าอุ้มหลานไม่ไหวหรอกนะ

“ผมยังไม่เจอ” เธอถอนหายใจหมดคำจะพูด นึกถึงแม่หนูคนรักเก่าของลูกชาย ขนาดหาคนหน้าคล้ายก็แล้ว ยังไม่ถูกใจลูกคนนี้เลย อย่างว่ามันเป็นเรื่องของความรู้สึก เธอเองก็พอเข้าใจ แต่จะให้เธอรอนานไปกว่านี้ก็ไม่รู้เมื่อไหร่จะเจอ บางทีจุดเริ่มต้นมันอาจจะไม่ต้องเกิดจากความรักก็ได้ เดี๋ยวอยู่กันไปก็รักกันเอง

“อย่าไปคาดคั้นลูกมากเลยคุณ” สุเมธผู้เป็นประมุขของบ้านนั่งฟังบทสนทนาแม่ลูกนานเอ่ยขึ้น นานทีลูกชายจะกลับมาทานข้าวที่บ้านเขาไม่อยากให้เสียบรรยากาศ

“ไม่รู้แหละ แม่ขอยื่นคำขาดเลยนะควินท์ แม่ไม่สนหรอก ว่าลูกจะรักหรือไม่รักใคร แม่อยากอุ้มหลาน ทำให้แม่ได้ไหม ถือว่าแม่ขอนะ” คงจะสุดแล้วจริง ๆ แม่ถึงขนาดเรียกชื่อเล่นของเขาแล้วขอร้องอย่างนี้

“อีกไม่นานลูกก็ต้องรับช่วงต่อจากพ่อด้วย อย่างน้อยควรมีผู้หญิงไว้ควงออกงานสังคมบ้าง” ก็จริงอย่างที่ผู้เป็นแม่กล่าว

“ครับ แต่ผมขอเลือก-”

“อุ๊ย! คุณเกตุทักมาพอดีเลย” เธอดูโทรศัพท์ในมือ

“ลูกสาวของคุณเกตุสวยมากเลยนะ ดูสิ” เธอยื่นรูปลูกสาวเพื่อนให้คณิณดู

“น้องเพิ่งกลับมาจากเรียนต่างประเทศพอดี หน้าตาสะสวย การศึกษาก็ดี ให้แม่นัดให้เอาไหม”

“ผมขอเลือกเองเถอะครับ” หลังจากได้ยินคำพูดของลูกชายสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อครู่ก็พลันหายไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง

“ก็ได้ แต่” เธอวรรคประโยคอยู่ครู่หนึ่ง “แม่ให้เวลาแค่ภายในสัปดาห์นี้”

“ทำไมเร็วจังครับ” เขารีบแย้ง

“ลูกผลัดแม่มากี่ครั้งแล้วควินท์ ภายในสัปดาห์นี้พาผู้หญิงที่ลูกถูกใจมาหาแม่ด้วย เข้าใจไหม” เธอพูดชัดถ้อยชัดคำเป็นการยื่นคำขาด  

“ครับ” ผู้เป็นพ่อมองดูแม่ลูกเงียบ ๆ ไม่อยากเข้าไปร่วมวงด้วยเท่าไหร่ เขาก็พอเข้าใจลูกชาย แต่ก็เข้าใจภรรยาอีกเช่นกัน ลำบากใจแต่ก็อยากเห็นลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาเหมือนลูกบ้านอื่นเสียที บางทีการยื่นคำขาดแบบนี้อาจทำให้คณิณกระตือรือร้นเรื่องนี้มากขึ้น เพราะสถานการณ์ของบริษัทตอนนี้ก็ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงมากมาย น่าจะพอให้ลูกชายละความสนใจไปเรื่องอื่นได้บ้าง

หลังจากสิ้นสุดการประชุมผลประมาณการโครงการที่ผ่านมา เขาก็ยกสายโทรไปชวนชินกรและวาริชไปดื่มเหล้า ใบหน้าหล่อคม คิดไม่ตกกับคำพูดของผู้เป็นแม่ ไม่คิดว่าแม่จะรวบรัดเขาขนาดนี้

“โห แม่มึงพูดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ชินกรอุทานอย่างไม่เหลือเชื่อคำขาดของคุณหญิงมณี

“เออ” คณิณร้องรับแล้วกระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เข้าปาก ครั้งนี้คงจะหนักเอาการ ถึงขั้นชวนพวกเขามาดื่ม

“ผู้หญิงมีเยอะแยะ เลือก ๆ สักคนก็พอได้อยู่” ยิ่งหน้าตาแบบคณิณ ใครจะกล้าปฏิเสธลง ชินกรว่า

“ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีสิ”

“มึงนั่นแหละคิดอะไรให้ยาก” ชินกรพยักเห็นด้วยกับคำพูดของวาริช

“ให้กูแนะนำให้ไหม” ชินกรอาสา

“ไม่ต้อง” เขารีบปฏิเสธทันที เพราะพอจะรู้ว่าชินกรจะแนะนำผู้หญิงแบบไหนให้เขา

“กูไม่ใช่พวกพ่อเล้านะเว้ย กูมีเพื่อนเยอะ น่าจะพอพามาให้มึงทำความรู้จักได้ต่างหาก” ชินกรรีบพูดปกป้องตัวเอง แต่คณิณดูไม่สนใจกระดกเครื่องอำพันจนหมดแก้ว

“คอแห้งอะไรขนาดนั้น” วาริชมองแก้วของคณิณในมือที่ว่างเปล่า ก่อนจะเรียกพนักงานในร้านมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม

แก้วแล้วแก้วเล่าถูกกระดกจนเกลี้ยง เพื่อนทั้งสองมองเพื่อนหน้านิ่งด้วยแววตาเหลือเชื่อ ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเขาดื่มเยอะขนาดนี้ คงจะเครียดน่าดู

“พอได้แล้วมั้งเพื่อน เดี๋ยวก็ขับรถกลับไม่ไหวหรอก” ชินกรว่า คณิณตอบรับในลำคอ

“มื้อนี้กูจ่ายเอง” เพราะเหมือนวันนี้เขาจะดื่มเยอะกว่าคนอื่น เขาว่าพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ค้นหาบัตรเครดิตยื่นให้พนักงาน แต่สายตากลับไปสะดุดเศษกระดาษที่มีเบอร์กับชื่อเจ้าของกำกับไว้

เขาเก็บมันไว้ในนี้สินะ

ไม่รู้อะไรทำให้เขาพาตัวเองมาที่อพาร์ตเมนต์ของเธอ เขานั่งรอบริเวณโต๊ะหินอ่อนด้านหน้าทางเข้า

“เลิกงานแล้วเหรอ” เขาเอ่ยเรียกเมื่อหญิงสาวกำลังสแกนคีย์การ์ดเข้าประตูด้านในของที่พัก

“คุณคณิณ” ตากลมเบิกโตด้วยความตกใจที่เจอเขาในเวลานี้ หลังจากเรื่องในวันนั้นเธอก็ไม่ได้เจอเขานานเป็นสัปดาห์ แต่กลับมาเจอตอนเกือบตีสอง

“ทำไมมาอยู่ที่นี่คะ?” เสียงใสถาม

“มารอเธอ” ยิ่งคำพูดของเขายิ่งทำให้คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความสงสัย และเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากคนตัวสูง

“ดื่มมาเหรอคะ?”

“อืม นิดหน่อย” เขาว่า

“เข้าไปข้างในก่อนไหมคะ ตรงนี้ยุงเยอะ” เธอว่าก่อนจะชวนเขาเข้าไปในห้องพักของเธอ

เมื่อมาถึงข้างในห้อง เธอก็รีบไปหยิบน้ำดื่มมารินใส่แก้ว แล้วยื่นให้เขาที่นั่งบนโต๊ะกินข้าว

“น้ำค่ะ” เธอว่า

“ขอบใจ”

ร่างเบาขยับเก้าอี้มานั่งฝังตรงข้าม “มาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

ดวงตาคมสีนิลของคณิณสบเขากับตากลมโตสีอัลมอนด์แล้วจ้องมองลึกเข้าไปภายในราวกับกำลังสื่อสารอะไรบางอย่าง

“ช่วยแกล้งเป็นคนรักของฉันหน่อยได้ไหม”