Chapter 18    

"อ๊า อูยยย รุ่นพี่ค่ะ แพรรู้สึกแปลกๆ อ้า แต่มันดีมากๆ เร็วอีกหน่อยค่ะ พี่พายุ!" เสียงหวานของแพรไหมเอื้อนเอ่ย เรียกชื่อชายตรงหน้า ด้วยความรู้สึกสุขในอุรา เมื่อร่างกายได้ปลดปล่อยหลั่งสารเอ็นโดรฟินออกมา จนพายุสัมผัสได้ถึงน้ำรักของเธอ ที่มันไหลเยิ้มเปียกชุ่มท่อนเอ็นร้อนของเขา                                              

"อ๊า อ้า รุ่นพี่" แพรไหมพูดและครางออกมาพร้อมกับกระตุกตัวเกร็งงอ มือเล็กเรียวจิกผ้าปูมากุมเอาไว้แน่น ในขณะที่เธอรู้สึกเหมือนกับว่าวิญญาณได้ลอยออกจากร่างไปแล้ว เพราะมันเบาหวิวและรู้สึกดีไม่น้อย

พายุยิ้มกว้าง เขาพึงพอใจกับภาพตรงหน้า เมื่อเวลานี้อกนูนกลมโต พร้อมกับบัวอมชมพูตรงกลางกำลังสั่นกระเพื่อม เมื่อเขาดันสะโพกโยกเข้าออกอีกครั้ง                                                                                                   

"คราวนี้พี่ขอบ้างนะแพรไหม ขอแตกในด้วยแล้วกันคงจะฟินน่าดูเพราะไม่เคยลอง" แพรไหมไม่ปฏิเสธใดๆ ออกไปสักคำ เธอปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ ยิ่งพายุกระแทกเข้ามาแรงเท่าไหร่ แพรไหมกลับยิ่งชอบใจ โดยไม่ได้สนว่าช่วงล่างนั้นมันกำลังระบม                                                

"อ้า เสียวมาก พี่จะแตกแล้ว" พายุพูดพร้อมกับเร่งความเร็ว ในขณะที่ตัวเขาเริ่มบิดเกร็ง แต่ทว่าแรงดันท่อนเอ็นนั้นกลับหนักหน่วง เมื่อชายร่างกายกำยำเริ่มเกร็งกระตุกเพราะความเสียว น้ำลาวาขุ่นได้พวยพุ่งเข้าในรูเสียวของหญิงสาวหมดทุกหยาดหยด ในขณะที่ก้นมนแอ่นงอนขึ้นรับจังหวะพวยพุ่งน้ำรักจากชายหนุ่ม จังหวะเดียวกันหญิงสาวได้เริ่มบิดตัวเกร็ง เมื่อเธอนั้นได้เสพสมในรสสวาทจากชายรุ่นพี่เป็นรอบที่สอง   

ร่างของชายหญิงเปลือยเปล่านอนกอดกันกลม เมื่อทั้งสองนั้นเหน็ดเหนื่อย จากสนามรักมาทั้งคืนไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แพรไหมอ้อนวอนให้เขาได้ทำอย่างหนำใจกว่ายาจะหมดฤทธิ์ พายุเองคางแทบเหลือง เมื่อหญิงสาวออดอ้อนขอแล้วขออีก จนน้ำในมักกรยักษ์แทบไม่เหลือสักหยด               แสงที่มันแยงตาทำให้แค่ไหนรู้สึกตัว หญิงสาวค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นเพื่อปรับกับแสง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอนั้นรู้สึกตัวดี แต่ไม่สามารถควบคุมมันได้ และเวลานี้คงไม่โทษใคร พร้อมน้อมรับกับโชคชะตา เธอค่อยจับลำแขนชายข้างกายออกอย่างช้าๆ ความรู้สึกดีที่มีค่อยๆ จางหายไป                                                                                             

แพรไมไม่คิดมาก่อนเลยว่าพายุจะทำเรื่องสกปรกแบบนี้กับเธอได้ เท้าเล็กเหยียบลงบนพื้นแข็ง ก่อนจะค่อยๆ ทรงตัวยืนขึ้น เธอรู้สึกเจ็บช่วงล่างที่มันเริ่มระบมมากหรืออาจจะอักเสบไปแล้วก็ได้ ความรู้สึกที่มีในเวลานี้หญิงสาวต้องกล้ำกลืนฝืนทน หยิบชุดชั้นในมาสวมใส่ ก่อนจะค่อยๆ เดินตะเกียกตะกายเข้าไปในห้องน้ำ

 เธอเอื้อมมือไปหยิบชุดนักศึกษามาสวมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้มสองข้าง หมดสิ้นแล้วความสาวที่รักษามาทั้งชีวิต ที่สำคัญคนที่ได้มันไป เขากลับไม่คิดเห็นคุณค่า หญิงสาวยกมือเรียวขึ้นมาปาดน้ำตาให้กับตัวเอง ด้วยหัวใจที่แสนจะเจ็บปวด เมื่อหัวใจดวงน้อยได้แตกสลายไปแล้ว                                       

ขณะที่แพรไหมเดินออกมาอย่างยากลำบาก พายุยังคงนอนหลับใหลสบายใจ เขาจะรู้ไหมว่าสิ่งที่ทำลงไปกำลังจะนำมาซึ่งความยุ่งยากยุ่งเหยิงในชีวิตของแพรไหม และหญิงสาวคงไม่มีทางอภัยให้กับผู้ชายอย่างเขาไปตลอดชีวิต

จากวันเป็นเดือนความสัมพันธ์ระหว่างแพรไหมกับพายุนั้นไม่ได้มากกว่าวันไนท์สแตนด์ เมื่อพายุไม่กล้าสู้หน้าหญิงสาว ที่สำคัญเข้าได้ในสิ่งที่ต้องการจากเธอไปแล้ว จึงคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องงอนง้อแพรไหมอีกต่อไป ทั้งที่ส่วนลึกของหัวใจนั้น มันยังเรียกร้องหาแต่เธอ                                   

แพรไหมเองก็พยายามหลบพายุ เธอหลีกเลี่ยงทุกทางที่จะเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม จนริต้าแปลกใจ เมื่อเพื่อนเริ่มเปลี่ยนไปแพรไหมชอบเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียว เธอไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารของมหา'ลัย บางวันก็ห่อข้าวใส่ปิ่นโตมากินที่ห้องเรียน บางวันก็ชวนริต้าขับรถออกไปรับประทานมื้อเที่ยงนอกมหา'ลัย อย่างเช่นวันนี้ที่แพรไหมขับมาตั้งไกลเพื่อรับประทานส้มตำไก่ย่าง ที่รสชาติจัดจ้าน แต่แพรไหมกลับกินอย่างเอร็ดอร่อย

"แพร ช่วงนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"  ริต้าเอ่ยถามเพื่อนรักออกไปเมื่อทั้งสองกำลังนั่งกินมื้อเที่ยงที่ร้านส้มตำไก่ย่างด้วยกัน                                            

"เปล่า" แพรไหมตอบริต้ากลับไปแค่คำสั้นๆ ก่อนจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้าจนเกลี้ยง

ริต้าเอาแต่จ้องไปที่ใบหน้างามของเพื่อนด้วยความสงสัย แพรไหมต้องมีอะไรในใจอย่างแน่นอน พักหลังมานี่เพื่อนของเธอเปลี่ยนไป แพรไหมที่เธอรู้จัก เวลานี้กลับกลายคล้ายกับคนกำลังจะเป็นโรคซึมเศร้า ชอบเหม่อเก็บตัวเงียบ จากที่ไม่ยุ่งกับใครอยู่แล้ว เวลานี้แพรไหมยังไม่ค่อยพูดจากับเธออีก                                  

"แพรถ้ามีเรื่องไม่สบายใจ ระบายให้ริต้าฟังบ้างก็ได้นะ เราอาจจะช่วยเธอไม่ได้ แต่ริต้าเป็นผู้ฟังที่ดีได้รับรอง" คำพูดของริต้า ทำให้แพรไหมส่งยิ้มบางๆ ไปให้กับเพื่อนแทน เพราะความในใจที่มีในเวลานี้นั้น เธอคงไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ เมื่อเชื่อใจผู้ชายรุ่นพี่รหัสแก๊งไทเกอร์อย่างพายุ สุดท้ายแล้วก็เป็นตามที่คาดเอาไว้ เมื่อความสาวที่เสียไปไม่สามารถเรียกร้องกลับคืนมาได้ มิหนำซ้ำชายหนุ่มยังไม่เคยกล่าวคำขอโทษ เธอรู้สึกเกลียดจนไม่อยากเห็นหน้าเขา แม้อีกสักครั้งก็ไม่ขอเจอเช่นกัน

เมื่อรับประทานมื้อกลางวันเสร็จ ทั้งสองจ่ายค่าอาหารให้แม่ค้าแล้วขับรถตรงมาที่มหา'ลัย เพราะวันนี้มีเรียนช่วงบ่ายอีกสองคาบ   

พอจอดรถเสร็จสองสาวเดินตรงเข้ามาที่ตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ ในขณะที่สองสาวกำลังจะเดินตรงไปที่บันได แพรไหมถึงกับต้องตกใจ เมื่อเจอกับใครบางคนที่พยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น         

"น้องริต้า น้องแพรไหม ช่วงนี้หายไปไหนไม่ค่อยเจอกันเลยนะ" แบงก์พูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มให้กับริต้าเหมือนอย่างเคย แต่สิ่งที่ได้รับกลับคือจากหญิงสาวไม่ใช่สายตาหยาดเยิ้มเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาเคยผ่านมา เมื่อริต้าทำตาขวางใส่แบงก์อย่างไม่ค่อยชอบใจ แต่เขากลับฉายแววของดวงตาเจ้าเล่ห์ที่มีนัยแอบแฝงมาที่เธอ                                      

"เอาสายตาเจ้าเล่ห์รุ่นพี่ไว้ใช้กับหญิงอื่นเถอะ ริต้ารู้สึกขัดลูกหูลูกตายังไงไม่รู้" ในขณะที่ริต้าพูดกับแบงก์ พายุได้มองไปที่ใบหน้างามของแพรไหม เมื่อเขานั้นอดใจไม่ไหว อยากรู้เหมือนกันว่าเธอนั้นจะแสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาบ้าง สิ่งที่พายุสัมผัสได้เวลานี้มีแค่ความเฉยชา สายตาของเธอว่างเปล่า เหมือนกับสิ่งรอบตัวเธอนั้นเป็นเพียงอากาศ