Chapter 19    

"น้องแพรไหม สอบผ่านหรือเปล่า คราวหลังถ้าเรียนไม่ทันเพื่อนบอกนะเดี๋ยวพี่จะติวให้" คำพูดของเก้า ช่างทิ่มแทงหัวใจแพรไหมเหลือเกิน เมื่อเธอกำลังคิดว่าพายุนั้น ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนๆ เขาฟัง เกี่ยวกับเรื่องที่เธอพลาดพลั้งเสียมันให้กับเขาไป                                                   

"หากผู้ชายทุกคนบนโลกใบนี้ เป็นเหมือนพวกพี่ โลกใบนี้คงเต็มไปด้วยขยะ" ครั้งแรกที่แพรไหมพูดจาก้าวร้าวใส่รุ่นพี่แบบนี้  ริต้าเองยังตกตะลึงไม่คิดว่าเพื่อนจะพูดจารุนแรงได้ถึงเพียงนี้                                  

"แต่ขยะบางชนิดก็รีไซเคิลได้" พายุพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่แววตาของเขานั้นมีบางอย่างซ่อนเอาไว้ เพื่อรอใครบางคนเข้าไปค้นหา แต่หญิงตรงสาวตรงหน้ากลับไม่สบตา เธอรู้สึกเกลียดชายร่างหนา ที่เขาได้สิ่งที่มีค่าไปจากเธอ จนยากที่จะให้อภัย และแพรไหมคงไม่มีทางที่จะญาติดีกับพายุอีกแล้วในชีวิตนี้  

"แต่ขยะสังคมอย่างคุณรีไซเคิลไม่ได้" แพรไหมใช้สรรพนามเรียกพายุใหม่ไม่เหมือนเดิม พอพูดจบก็เดินขึ้นบันไดไปทันที โดยไม่ได้สนใจว่าใครจะโกรธจะคิดยังไง เมื่อสิ่งที่พายุทำกับเธอนั้นคำพูดแค่นี้มันยังน้อยไป

ตอนนี้ริต้าได้ยืนอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก เมื่อเพื่อนรักได้พูดจาเหน็บแนมรุ่นพี่ออกไปแบบนั้น ก่อนจะวิ่งตามแพรไหมขึ้นไปที่ชั้นบน                                    

"น้องแพรไหมทำไมพูดออกมาแบบนั้นวะ" กวินเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย เหมือนกับพายุไปทำอะไรให้เธอต้องขุ่นเคืองใจ และคงไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าพูดแบบนี้กับชายหนุ่ม                                         

"พายุมึงไปทำอะไรให้น้องโกรธนักหนา น้องแพรไหมถึงได้ด่าเจ็บขนาดนั้น" เก้าพูดพร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของพายุ พร้อมกับรอฟังคำตอบ แต่ชายหนุ่มกลับเฉยชานิ่งงัน ก่อนจะเดินหนีไปซะงั้นปล่อยให้เพื่อนๆ งงกันต่อไป                                                                                    

ชายหนุ่มหลบมานั่งในรถสปอร์ตคันหรู วันนี้เขารู้แล้วว่าแพรไหมนั้นไร้ซึ่งเยื่อใย มันจึงทำให้พายุตัดสินใจ ที่จะไม่สานสัมพันธ์กับเธอต่อ เพราะเขาคิดว่าแพรไหมคงจะไม่แคร์ เมื่อทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้ ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะผูกมัดกับเธอตั้งแต่แรก ฉะนั้นก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้น

รถสปอร์ตคันหรูวิ่งออกจากมหา'ลัย ขณะที่เขาเองยังไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางนั้นจะไปที่ใด เมื่อใบหน้างามนั้นผุดขึ้นมาให้เห็นตลอดเวลา หญิงสาวที่มีวาจาอ่อนหวานและกิริยาอ่อนน้อมถ่อมตน ได้กลายเป็นคนละคน เพียงแค่วันคืนพ้นผ่านมา เขาไม่สามารถกลับไปแก้ไขสิ่งนั้นได้ และหากได้ย้อนเวลากลับไป พายุก็คงจะทำแบบนี้กับเธอดังที่ตัดสินใจไปแล้ว เพราะเขานั้นคิดว่าผู้หญิงทุกคน คงจะเป็นเหมือนกันหมด สำหรับแพรไหมอาจจะต่างเพียงแค่ เธอนั้นไม่ได้รับเงินตราจากเขาเหมือนดังเช่นหญิงคนอื่นที่เคยหลับนอนด้วย

หลังจากเลิกเรียนแพรไหมขับรถตรงไปที่บ้านด้วยหัวใจที่ปวดร้าว เมื่อเวลานี้เธออ้างว้างโดดเดี่ยวและเดียวดาย ตั้งแต่ผู้เป็นมารดาจากไป เธอก็รู้สึกเหมือนกับโลกใบนี้ช่างมืดมนมันอยู่ยากขึ้นทุกวัน มิหนำซ้ำโชคชะตายังกำหนดให้เธอนั้นต้องมาพบกับผู้ชายเลวๆ ที่เขาหวังเพียงแค่ความสาวจากเธอ ผู้ชายอย่างพายุไม่คู่ควรที่จะได้เชยชมมันเลยสักนิด และเธอก็ไม่คิดว่าจะต้องเสียมันให้กับชายหนุ่มรุ่นพี่ ที่เข้ามาตีสนิททำเป็นเหมือนกับหวังดี มันไม่ใช่เลยเขาแค่เสแสร้งแกล้งทำให้เธอนั้นตายใจ ก่อนจะลงมือทำร้ายอย่างไม่ละอายใจ เขาไม่สมควรที่จะเป็นลูกผู้ชาย เพราะวิธีที่เขาใช้กับเธอนั้นสกปรกสิ้นดี                                                                     

พอชายหนุ่มได้ในสิ่งที่ใจปรารถนา เขาก็ตีตัวออกห่าง ธาตุแท้ของผู้ชายคงคิดแต่หวังได้แค่เชยชมเรือนร่างของสตรี ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ไว้ใจใครอีกแล้วในโลกใบนี้ จะไม่ขอให้เขามารับผิดชอบในสิ่งที่กระทำ แต่จะขอจดจำจารึกไว้เป็นบทเรียน

ณ มหาวิทยาลัย ทุกคนต่างก็มีจุดประสงค์เดียวกัน คือการเรียนให้จบแล้วนำเอาความรู้ที่ได้ไปพัฒนา เพื่อนำมาซึ่งการประสบผลสำเร็จในชีวิตต่อไป แต่นักศึกษาสาวสวยได้หายไปเป็นเดือนแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอหายไปไหน เพราะการไปของเธอไม่ได้บอกลาใคร แม้แต่ริต้าเพื่อนสนิท ก็ไม่สามารถติดต่อแพรไหมได้เช่นกัน

ใครจะรู้ว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างแพรไหม คนที่ไม่เคยมองชายใด กลับแอบปันใจให้รุ่นพี่รหัสของเธอ ด้วยความเชื่อใจ และใส่ซื่อได้นำมาภัยใกล้ตัวมาสู่เธอ จนทำให้หญิงสาวนั้นไม่สามารถอยู่ที่มหา'ลัยนี้ได้อีกต่อไป        

                                                                                                        

พายุกำลังจะเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ แต่ต้องแปลกใจเมื่อริต้าน้องรหัสของแบงก์นั่งอยู่ด้วย สายตาคมทอดมองออกไปด้วยหัวใจที่เต้นรัว เมื่อเขาคิดว่าจะเจอกับแพรไหมอีกครั้ง หลังจากวันนั้นที่ทะเลาะกันชายหนุ่มก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย ทำให้เขาอยากรู้ว่าหญิงสาวเป็นยังไงสบายดีหรือเปล่า                                                     

"นั่งไง! ไอ้พายุมาแล้ว" เก้าพูดจบ พายุก็เดินเข้ามาพอดี เมื่อทุกคนคิดว่าเขารู้เรื่องที่แพรไหมหายตัวไป

"รุ่นพี่ทราบไหมคะว่าแพรหายไปไหน เธอไม่มาเรียนที่นี่เป็นเดือนแล้ว" คำถามของริต้า ทำให้พายุนั้นมีสีหน้าสงสัยขึ้นมาในทันที แพรไหมไม่ได้มาเรียนที่นี่ แล้วเธอจะหายไปไหน เพราะเท่าที่เขารู้เธอเรียนดี ถึงขั้นที่ว่าอาจจะคว้าเกรดนิยมอันดับหนึ่งมาครองก็เป็นได้ แล้วทำไมเธอถึงหายไปโดยไม่บอกริต้าสักคำ            

"แพรไหมหายไป แล้วทำไมต้องเกี่ยวกับพี่ เราไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง ขนาดน้องเป็นเพื่อนที่สนิทยังไม่รู้เลย แล้วพี่จะรู้ได้ยังไง" พายุพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แต่ส่วนลึกของหัวใจกลับร้อนรนเป็นห่วงเป็นใย แต่ก็พยายามปิดบังความรู้สึกนั้นเอาไว้ เพราะเขาคิดว่าเธอคงอับอายที่ได้ตกเป็นของเขาแล้ว และคงไม่กล้าสู้หน้าถึงขนาดต้องย้ายไปเรียนที่อื่นก็เป็นได้                                                                                          

"ใจเย็นๆ นะริต้า พี่ว่าน้องแพรไหม น่าจะมีเหตุจำเป็นที่ไม่สามารถมาเรียนที่นี่ได้ ทำไมไม่ลองไปหาเธอที่บ้านล่ะ" ริต้าได้ยินแบงก์พูดออกมาอย่างมีหลักการและเหตุผลครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกัน