Chapter 29

"คุณเจ็บมากหรือเปล่า แพรไหม" พายุเอ่ยถามออกไป เมื่อเขาใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดลงมาที่ใต้สะดือ แล้วพบว่ามีแผลเป็นรอยยาวจางๆ ประมาณสิบถึงสิบห้าเซนติเมตร ซึ่งรอยนั่นเขารู้ดีว่ามันคงได้มาจากการผ่าตัดทำคลอดใยไหม                                                                                 

"อืม..หนาว..หนาวจัง" แพรไหมครางออกมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงพูดที่บ่งบอกว่าเธอนั้น ต้องการผ้าห่มมากกว่าผ้าชุบน้ำที่พายุนั้นกำลังเช็ดไปทั่วเรือนกายของเธอ                                                                

"แป๊บหนึ่งเดี๋ยวผมก็จะห่มผ้าให้นอนตะแคงก่อน" พายุพูดพร้อมกับจับแพรไหม นอนตะแคงข้างเขาใช้ผ้าเช็ดไปที่แผ่นหลัง ที่ขาวนวลของเธอไปมา ในระหว่างนั้นเขาก็พยายามห้ามใจไปด้วย เมื่อเรือนกายของหญิงสาวช่างเซ็กซี่สะดุดตาเสียจนอยากกลืนกินเธอไปทั้งตัว                           

"อ้าว! เฮ้ย..บรรลัยละ" พายุเปล่งเสียงอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อผ้าขนหนูผืนเล็กนั้น ไปเกาะเข้ากับตะขอบราสีชมพูอ่อนจนหลุดออกมา                                                                                                            

"พอแล้ว..หนาว" แพรไหมพูดจาเสียงออดอ้อนออกมา โดยไม่รู้ตัวว่าหน้าอกของเธอนั้นกำลังจะเปลือยเปล่า เมื่อพายุกำลังใช้ความพยายามในการแกะตะขอบราออกจากผ้าขนหนูผืนเล็ก                     

"กรุณานอนนิ่งๆ ด้วยนะครับ ได้โปรดเห็นใจผมด้วย ยุบหนอพองหนอ" พายุพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ปากก็พูดให้ปลง แต่สายตาคมกลับจ้องมองไปที่เต้างามอย่างไม่วางตา ในขณะที่หญิงสาวนั้นพยายามพลิกตัวนอนหงาย มันยิ่งประจักษ์ต่อสายตาของพายุ เมื่อเวลานี้บราได้หลุดออกจากสองเต้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"นั่นไงว่าแล้วเชียว มังกรยักษ์ลูกพ่อใจเย็นๆ เมียยังไม่ให้อภัย ทำอะไรไปตอนนี้ไม่ได้" ในที่สุดพายุก็เอาผ้าขนหนูที่เกาะกับตะขอออกสำเร็จ ก่อนจะดึงบรากระชับเข้ามาที่สองเต้างามอย่างหักห้ามใจ แล้วจับแพรไหมนอนตะแคง เพื่อที่จะติดตะขอบราให้เธอ

               "เวลาปลดทำไมมันง่ายจังวะ ใส่ยังไงเนี่ยทำไมมันมีหลายระดับจังเลย" พายุบ่นพึมพำพร้อมกับพยายามติดตะขอไปด้วย กว่าจะทำได้เขาต้องใช้ความพยายามอยู่นานเลยทีเดียว                                                     

"ได้สักที คุณจะรู้หรือเปล่าแพรไหม ผมต้องใช้ความพยายามแค่ไหน ที่ต้องอดใจไว้แบบนี้" พายุพูดจบพร้อมกับห่มผ้าให้แพรไหม จากนั้นชายหนุ่มได้ขึ้นไปล้มตัวลงนอนข้างๆ หญิงสาวร่างเล็ก เขาเอามือไปอังที่หน้าผากของเธอ เวลานี้ไข้ได้ลดลงไปบ้างแล้ว แต่เขาคงต้องเช็ดตัวให้เธอบ่อยๆ ตลอดทั้งคืน                             

ชายหนุ่มดันร่างอรชรเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะสอดลำแขนไปให้เธอหนุนแทนหมอน เขาจุมพิตลงไปที่หน้าผากเธอเบาๆ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เช้าหากหญิงสาวตื่นมาจะโวยวาย และด่าทอเขามากน้อยแค่ไหนกัน แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ เมื่อพายุพร้อมยอมจำนนให้กับเธอแต่เพียงผู้เดียว เขาพร้อมจะน้อมรับโทษทัณฑ์ หากว่าเธอต้องการ พายุขอแค่เธออภัยก็เพียงพอแล้ว

แสงแรกของอรุณสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาภายในห้องนอน ที่ชายหญิงกำลังกอดกันกลม ใบหน้าเรียวซุกเข้าหาอกกว้างของชายหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว ในขณะที่ร่างกายของเธอ มีเพียงแค่ชุดชั้นในห่อหุ้มกายเอาไว้ ภายใต้ผ้าห่มผืนบาง โดยมีชายร่างกายกำยำยังคงนอนหลับใหลโอบกอดหญิงร่างเล็กเอาไว้ เมื่อเขาเฝ้าไข้และเช็ดตัวให้เธอทั้งคืน เพิ่งจะได้นอนตอนใกล้สว่างนี่เอง                                                                                     

แพรไหมเริ่มรู้สึกตัว ซึ่งเธอรู้สึกสบายตัวขึ้นกว่าช่วงค่ำคืนที่ผ่านมา หญิงสาวค่อยๆ ขยับเปลือกตาขึ้นอย่างช้า ๆ เมื่อแสงกระทบเข้ามาแยงดวงตาของเธอ เวลานี้แพรไหมสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากชายร่างบึกบึน หญิงสาวพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อคลายความตื่นเต้น เมื่อเวลานี้ใจของเธอมันเต้นแรงราวกับว่ามันจะกระเด็นออกมาจากอกข้างซ้าย เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมคายของชายตรงหน้า                             

"รุ่นพี่พายุ!" แพรไหมตกใจ จนอุทานออกมาเสียงดัง                           

เมื่อชายหนุ่มรู้สึกตัว เขากลับโอบกระชับโอบรัดร่างเล็กเข้าหา ในขณะที่มือเล็กเรียวของแพรไหมดันอกกว้างของเขาเอาไว้ ก่อนที่เธอจะตกใจกับเรือนกายของตัวเอง

"ว้าย! นี่คุณ! ลุกออกไปจากเตียงฉันเลยนะ แล้วทำบ้าอะไรเนี่ย เสื้อผ้าฉันหายไปไหน อย่าบอกนะว่าคุณลักหลับฉัน ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต! นี่แน่ะ! นี่แนะ! นี่แนะ! " แพรไหมพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ที่อก แล้วยกกำปั้นขึ้นมาทุบลงไปที่ลำตัวของพายุรัวๆ อย่างไม่ยั้งมือ                                                          

"โอ๊ะ! โอ๊ย อะไรของคุณเนี่ย" พายุถามออกไปพร้อมกับงัวเงียเอามือลูบลงที่ดวงตาไปมา เพราะเขาเพิ่งจะหลับลงไปได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง                     

"คุณออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้!" แพรไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างและเย็นชา จนพายุสัมผัสได้ เมื่อดวงตาคู่สวยนั้นว่างเปล่า     

"แพรไหมฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม เรื่องระหว่างเรา"                        

"หยุดพูด!" แพรไหมรีบพูดแทรกขึ้นทันที ด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เธอไม่มีวันอภัยให้กับผู้ชายคนนี้ เมื่อสิ่งที่เขาทำกับเธอนั้น มันเลวทรามสิ้นดี เกินกว่าที่จะอภัยให้ได้                                                                         

"คุณจะโกรธจะเกลียดยังไงผมไม่ว่า ผมอยากให้คุณนึกถึงหัวอกลูกของเราบ้างแค่นั้นเอง คุณไม่สงสารใยไหมเลยเหรอ หืม" พายุพยายามเอาลูกขึ้นมาเป็นข้ออ้างอ้าง แต่ดูจากท่าทางของแพรไหมแล้วคงยาก สายตาของหญิงตรงหน้า เวลาที่จ้องมองมายังเขานั้นช่างเย็นชาเหลือเกิน             

"คุณอย่ายกเอาลูกขึ้นมาเป็นข้ออ้าง เพื่อพูดให้ตัวเองดูดี เพราะมันยิ่งจะตอกย้ำถึงสิ่งที่คุณได้กระทำไว้กับฉัน คุณใช้วิธีสกปรกพรากความสาวไปจากฉัน มิหนำซ้ำคุณยังไม่คิดป้องกัน แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เพราะใยไหมคือของขวัญที่ล้ำค่า ที่ฉันเฝ้าทะนุถนอมเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี" แพรไหมพูดร่ายยาว เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เมื่อเวลานี้ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้กับชายตรงหน้านั้น กำลังจะหมดสิ้นไป แต่พอเจอเขาอีกครั้งหัวใจของเธอกลับเต้นแรง ทั้งที่พยายามบอกหัวใจอย่าได้หลงใหลแค่รูปลักษณ์ภายนอก ผู้ชายคนนี้ไม่ต่างจากอสุรกายในร่างคน                                                                                                      

"ผมขอโอกาสจากคุณสักครั้งได้หรือเปล่าแพรไหม ผมสัญญาจะทำให้ดี ขอแค่คุณให้โอกาสผมสักครั้งก็เพียงพอแล้ว" พายุยังคงพยายามพูดจาตื๊อแพรไหมไม่เลิก ขณะที่หญิงสาวนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง เธอมองเขาตาขวางอย่างไม่พอใจ ในสิ่งที่พายุร้องขอ เพราะเขาจะไม่มีทางได้รับจากเธอ