Chapter 28

ก่อนจะเข้าไปหามารดา ใยไหมตัดสินใจเปิดประตูเข้าห้องตัวเองเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย เด็กหญิงอาบน้ำได้สักพักใหญ่ เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกมาจากห้อง มองไปที่โต๊ะอาหารทุกครั้งเวลาที่เธอออกไปข้างนอก ผู้เป็นมารดามักจะทำอาหารไว้รอเธอเสมอ แต่วันนี้มาแปลกหรือมารดาจะโกรธที่เธอออกไปตามหาบิดา                                                   

ก่อก! ก่อก! แกร๊ก! ใยไหมเคาะประตูห้องของมารดา ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป และแล้วเด็กหญิงต้องตกใจกับภาพที่เห็น เมื่อมารดานอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มท่าทางจะหนาวจนสะบั้น เพราะพิษไข้ ใบหน้าของผู้เป็นมารดานั้นดูซีดเซียวมาก                                                                                                        

"แม่! มาดามเป็นอะไร แย่แล้วทำไมตัวร้อนแบบนี้ ทำไงดี ทำยังไงดี" ใยไหมตกใจ เมื่อตัวของมารดาร้อนดั่งไฟสุม เด็กหญิงไม่รู้ว่าจะทำยังไงเพราะมัวแต่ตกใจกลัวว่ามารดาจะเป็นอะไรไป                           

"ป๋า! ..ใช่แล้วต้องโทรหาป๋า" ใยไหมวิ่งไปที่ห้องเพื่อหยิบโทรศัพท์โทรหาผู้เป็นบิดา แต่พอนึกได้ว่าเขาอยู่ห้องตรงข้าม เธอน่าจะเดินไปเรียกเลยดีกว่า หรือว่าจะโทรหาดี เด็กหญิงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอร้อนรนไปหมดในเวลานี้ ก่อนจะตัดสินใจกดโทรออก

               "ฮัลโหล..สวัสดีครับผมพายุพูดครับ" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้ม แต่นุ่มนวล เมื่อรู้ว่าเป็นเบอร์ของลูกสาวโทรมา                                

"ป๋า รีบมาดูมาดามเร็วเข้า มาดามแย่แล้ว!" ใยไหมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เหมือนคนกำลังจะร้องไห้ เพราะครั้งแรกที่มาดามไม่สบายมีอาการอย่างที่เห็นแบบนั้น                                                            

"แม่เป็นอะไรใยไหม!" พายุเอ่ยถามออกไปด้วยความห่วงใย เวลานี้เขากังวลใจไม่น้อย ก่อนจะตัดสินใจวิ่งออกไปจากห้องในทันที                         

"อ้าว! บรรลัยล่ะ ใยไหมเปิดประตูให้พ่อด้วยลูก" พายุพูดออกไปที่ปลายสายด้วยความกระวนกระวายใจ เมื่อเวลานี้เขาไม่รู้ว่าแพรไหมนั้นอาการหนักแค่ไหน                                                                                  

"เร็วค่ะคุณป๋า หนูกลัวมาดามจะช็อก!" ใยไหมเปิดประตูให้กับผู้เป็นบิดา ก่อนที่เธอจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อผู้เป็นมารดามีไข้สูงจนแทบไม่ได้สติ

"พาพ่อไปเร็ว ห้องแม่อยู่ไหน" พายุอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วงมารดาของใยไหมมากมาย จนเด็กหญิงสัมผัสได้ ถึงความห่วงใยที่เขามีให้กับมาดามของเธอ                                                                

"ตามมาเลยค่ะคุณป๋า" พายุรีบเดินตามลูกสาวไปในห้องของแพรไหม ภาพของหญิงสาวนอนเพ้อเพราะพิษไข้ ทำให้พายุนั้นรีบเข้าไปนั่งลงที่เตียง แล้วช้อนตัวเธอเข้ามากอดไว้ทันที ใบหน้าที่ซีดเซียวทำให้พายุนั้นแทบจะทำอะไรไม่ถูก เมื่อสติของเขาแทบหลุดด้วยความเป็นห่วงเธอ         "หนาว..หนาว" แพรไหมเพ้อออกมา ในขณะที่ตัวเธอนั้นร้อนเป็นไฟ หญิงสาวรู้สึกไม่สบายมาหลายวันแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ไปพบแพทย์ เพราะคิดว่าแพ้อากาศธรรมดากินยาก็หาย                                                         

"ใยไหมหากะละมังใส่น้ำให้พ่อที พร้อมกับผ้าผืนเล็ก ๆ มาให้พ่อด้วย เดี๋ยวพ่อจะเช็ดตัวให้แม่" พายุพูดออกมา โดยมีลูกสาวยืนปาดน้ำตาอยู่ข้างๆ เมื่อเด็กหญิงเห็นผู้เป็นมารดาอาการหนัก ทำให้ใยไหมนั้นถึงกับน้ำตาซึม เพราะคิดว่าหากเธอไม่ไปตามหาบิดา ป่านนี้คงได้ดูแลมารดาอย่างใกล้ชิดแล้ว                                      

"ได้ค่ะคุณป๋า" ใยไหมพูดพร้อมทั้งกุลีกุจอรีบไปหาสิ่งที่บิดาต้องการมาให้ หากวันนี้บิดาไม่ได้อยู่ตรงนี้ใยไหมไม่รู้ว่าจะทำยังไง เธอคงต้องโทรหาลุงดนัยที่ใยไหมนั้นไม่ชอบขี้หน้าเขาเอาซะเลย แต่วันนี้เธอโชคดีเป็นร้อยเป็นพันเท่า เมื่อได้บิดากลับมา แถมเขายังเป็นคนมาคอยดูแลมารดา และนั่นอาจเป็นสิ่งดีๆ ที่ทำให้มาดามประทับใจในตัวของบิดาก็เป็นได้ นั่นคือความคิดของเด็กหญิงในเวลานี้                                                  

"ได้แล้วค่ะคุณป๋า" ใยไหมพูดพร้อมกับยื่นกะละมังใบเล็กส่งไปให้ผู้เป็นบิดาของเธอ               

"ขอบใจมากลูก มียาลดไข้มั้ยเอามาสองเม็ดเอาน้ำมาด้วย พ่อจะให้แม่กินยาก่อน" พายุพูดขณะที่เขาวางร่างเล็กของแพรไหมลงนอนราบกับเตียง                                                                                                             

"มีค่ะคุณป๋า แป๊บหนึ่งนะคะ" ใยไหมเปิดประตูออกไปหยิบยาในตู้สามัญประจําบ้าน พร้อมกับรินน้ำใส่แก้ว แล้วรีบนำมาให้กับผู้เป็นบิดา     "นี่ค่ะคุณป๋า" ใยไหมยื่นยาและแก้วน้ำให้กับคุณป๋าของเธอ พายุหยิบมาก่อนจะดันแพรไหมเอนตัวขึ้น เพื่อที่จะให้เธอนั้นกินยาอย่างถนัด       "แพรกินยาก่อนก่อน" พายุยัดยาเข้าไปในปากของแพรไหม จากนั้นค่อยเอาแก้วน้ำไปจ่อที่ปากของเธอ หญิงสาวยังคงหลับตา แล้วดื่มน้ำลงไปโดยไม่รู้ว่าใครเป็นคนป้อนยาให้                                                              

"คุณป๋า..หนูง่วงแล้วยังไงก็ฝากดูแลมาดามด้วยนะคะ" ใยไหมพูดพร้อมกับส่งยิ้มบาง ๆ มาที่บิดาของเธอ แน่นอนใยไหมอยากให้คุณป๋าดูแลมาดามตามลำพัง เมื่อเธอนั้นหวังว่าจะได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ เหมือนกับใครๆ ในไม่ช้านี้                                                                             

"ไปนอนเถอะลูก เดี๋ยวป๋าจะดูแลมาดามเอง" พายุพูดออกไปพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้กับลูกสาว ใยไหมไม่พูดอะไร เธอรีบออกไปจากห้องทันที ไม่รู้ว่ามาดามของเธอจะโวยวายไล่ตะเพิดคุณป๋าหรือไม่ หากหายจากพิษไข้แล้วในวันรุ่งขึ้น                                                                                       

พอใยไหมออกไปจากห้อง พายุจับจ้องไปที่ใบหน้างามของหญิงสาวตรงหน้า ที่เขานั้นโหยหามาแสนนาน ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาจะไม่ยอมปล่อยมือจากเธอเป็นอันขาด                                                    

"นอนนิ่งๆ จะถอดเสื้อแล้วเช็ดตัวให้" พายุเอ็ดแพรไหมออกไป เมื่อหญิงสาวปัดมือเขาออก   

"อืม.." แพรไหมครางออกมาอย่างขัดใจ เมื่อเธอรู้สึกไม่สบายตัว แล้วยังมีคนมาคอยสัมผัสให้เธอนั้นรู้สึกไม่ชอบใจ                                                         

พายุถอดชุดแพรไหมออกจนสิ้น เวลานี้เธอเหลือแค่บรากับกางเกงในตัวจิ๋ว ที่พายุมองไปที่เรือนกายของเธอแล้วเขาถึงถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อผิวขาวผ่องออร่าเปล่งประกายประจักษ์ต่อสายตาคม บวกกับทรวดทรงที่สวยงามแล้วนั้น เธอไม่เหมือนกับคนที่เคยผ่านการตั้งครรภ์มาก่อนเลย                                                  

"อืม.." แพรไหมครางออกมาอีกครั้ง เมื่อเธอรู้สึกรำคาญกับสิ่งที่พายุกำลังทำ                              

"อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหม ถ้าผมอดใจไม่ไหวหน้ามืดขึ้นมาช่วยไม่ได้นะ คนไข้ก็ไม่มีข้อยกเว้น คุณนี่น่าฟัดเป็นบ้าเลย รู้ตัวหรือเปล่าแพรไหม หืม.." พายุเช็ดตัวให้กับหญิงสาวพร้อมกับคำพูดมากมาย ที่คนนอนป่วยนั้นไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย