บทที่ 7 ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก

หลังจากประชุมยาวสองชั่งโมงติด วันเมษาก็เดินสะเงาะสะแงะออกจากห้องประชุมประหนึ่งวิญญาณได้หลุดจากร่าง เพราะมีโปรเจกต์ใหญ่ที่เธอต้องรับผิดชอบและต้องนำเสนอภายในอาทิตย์หน้า แต่เมื่อกลับมาถึงโต๊ะทำงานก็ต้องแปลกใจกับกล่องสี่เหลี่ยมสีหวาน ที่มาพร้อมโปสการ์ดซึ่งระบุข้อความว่า ‘ถึง คุณวันเมษา’ 

“วิ้วๆ กามเทพที่ไหนส่งรักมาให้จ๊ะษา” รุ่นพี่ในแผนกเอ่ยแซว นั่นพลอยทำให้คนอื่นๆ หันมามองวันเมษาด้วยแววตากรุ้มกริ่ม

“แฮะๆ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” วันเมษาส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้ เพราะไม่คิดว่าจะมีใครส่งอะไรมาให้แบบนี้เหมือนกัน แล้วหันมาพินิจพิเคราะห์กล่องตรงหน้า ว่ามันคืออะไรกันแน่ ก่อนจะโน้มตัวลงไปใกล้แล้วเอาหูแนบกับกล่องเพื่อฟังเสียง ท่าทางประหนึ่งนักสืบ 

“ฟังแล้วก็ไม่มีเสียง ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก นี่นา” สีหน้าดูงุนงง ก่อนจะค่อยๆ หยิบกล่องขึ้นมาเขย่าสามสี่ครั้ง แล้ววางลงที่เดิมอย่างระวัง

“เขย่าอยู่แบบนั้น จะรู้ไหมษาว่าข้างในมีอะไร” เสียงของรุ่นพี่คนเดิมเอ่ยขึ้น ก่อนที่อีกคนจะเอ่ยเสริม 

“คงไม่ใช่ระเบิดหรอกมั้ง” 

“งั้นเปิดเลยนะคะ ถ้าระเบิดจริงๆ ก็ตัวใครตัวมันเน้อ ษาไม่เกี่ยว” คำพูดของวันเมษาทำเอาคนฟังหัวเราะ มือเล็กๆ ค่อยๆ เปิดฝากล่องออกช้าๆ แต่พอเห็นว่าข้างในเป็นอะไรก็ถึงกับอุทานออกมา

“อ้าว!! เละเลย”

“อะไรเละจ๊ะ” น้ำเสียงคนในแผนกยังเอ่ยถามต่อเนื่อง นั่นเพราะอยากรู้เช่นกันว่าภายในกล่องสีหวานนั่นคืออะไร เพราะร้อยวันพันปีวันเมษาเคยได้แบบนี้กับเขาเสียที่ไหน 

“คัพเค้กน่ะค่ะ ตอนนี้มันรวมตัวเป็นก้อนเดียวซะแล้ว” 

“คนส่งมาให้คงเสียใจแย่” วันเมษาไม่ได้เอ่ยตอบอะไรกลับไป เธอหน่อยตัวลงนั่งบนเก้าอี้ทำงาน ขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปยังคัพเค้กตรงหน้า แม้มันจะมองไม่ออกว่าคือคัพเค้กแล้วก็ตามที ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปไว้แล้วโพสต์ลงในไทม์ไลน์และเฟซบุ๊กเพื่อขอบคุณคนที่ส่งมาให้ แต่กลับระบุเพียงว่า ‘เขย่าซะเละเลย’ 

เมื่อเห็นภาพที่วันเมษาโพสต์ขึ้นโซเชียล เพื่อนๆ ต่างเข้ามาคอมเม้นต์กันอย่างสนุก ถึงแม้คัพเค้กมันจะเละจนทานแทบไม่ได้ แต่ใบหน้าของคนส่งกลับยิ้มเมื่อเห็นรูปบนไทม์ไลน์ของวันเมษา นี่คือรูปแรกที่เธอโพสต์ก็ว่าได้ นั่นเพราะปรกติแล้ววันเมษาไม่ได้เป็นคนติดโซเชียล นานๆ เธอถึงจะโพสต์อะไรทำนองนี้ 

ธาวินเองก็ไม่ได้คอมเม้นต์อะไร เขาทำเพียงแค่มองแล้วอมยิ้มเท่านั้น ถึงคัพเค้กจะทานไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็ถูกส่งถึงมือเธอ

วันเมษาอยู่ทำงานดึกเช่นเคย แม้พรุ่งนี้จะเป็นวันหยุดยาวสามวันติดก็ตามที กว่าที่เธอจะออกจากออฟฟิศก็เกือบสามทุ่ม ร้านอาหารข้างทางก็ปิดเกือบหมด มื้อเย็นที่ล่วงเข้ามื้อดึกจึงฝากท้องไว้ที่ร้านฟาสต์ฟู้ดชื่อดังอย่างแมคโดนัลด์ในปั๊มน้ำมันก่อนถึงบ้านนั่นเอง 

ความที่สมองไม่ได้คิดเรื่องงาน จึงว่างที่จะคิดเรื่องปรวีณ์ ทั้งๆ ที่บอกตัวเองให้เลิกคิดถึงเรื่องเขาเสียที แต่กลับทำไม่ได้นัก แม้จะไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายมีน้ำตา แต่ก็ใช่ว่าวันเมษาจะไม่รู้สึกอะไร เธออุตส่าห์เหยียบความอายไว้ เพื่อไปสารภาพรัก จนปรวีณ์ตอบตกลงที่จะลองคบหากับเธอดู แต่สุดท้ายก็ถูกชายหนุ่มบอกเลิกเสียนี่

“เฮ้อ!” คิดแล้วคนสวยไซส์มินิก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ ชีวิตเธอจะอาภัพรักไปถึงเมื่อไหร่กันนะ อยากให้ดูมๆ บ้างแล้วกัน เธอจะเชิดใส่ผู้ชายที่มาขายขนมจีบเสียให้เข็ด 

แต่อยู่ๆ วันเมษาก็ยิ้มออกมา เพราะเหตุการณ์บางอย่างหวนเข้ามาในความคิด จะว่าไปตอนนี้เธอเลือกนั่งโต๊ะเดียวกับโต๊ะตัวที่นั่งทานฟาสต์ฟู้ดกับธาวินเมื่อหลายวันก่อน ในสมองกำลังคิดถึงชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเธอตั้งหลายปี คิดมโนอยู่คนเดียวว่ากำลังกินเด็ก จะได้เป็นอมตะนคร เอ๊ย! สาวอมตะสองพันปีต่างหาก

“บ้า!” วันเมษาเอ่ยว่าตัวเอง ก่อนจะกัดเบอร์เกอร์เข้าปากแก้เขินกับความคิดสายมโนบ้าบอของตัวเอง กินเบอร์เกอร์สลับเฟรนซ์ฟรายส์ไซส์เล็กจนหมด ตามด้วยเป๊ปซี่อีกครึ่งแก้วก็ลุก ขาเรียวก้าวยาวๆ ไปยังรถที่จอดอยู่ ก่อนจะเปิดประตู สตาร์ทแล้วขับกลับบ้าน 

โดยไม่ได้หันมามอง ว่าตอนนี้คนที่มานั่งแทนที่เธอ คือคนที่เธอพึ่งมโนคิดถึงไปเมื่อครู่ใหญ่ๆ นั่นเอง และหากธาวินหันไปมองด้านซ้ายของตัวเองอีกหน่อย จะเห็นว่ารถอีโก้คาร์สีเขียวตอง คู่กรณีที่ถอยรถมาชนจนรถเบนซ์เขาไฟหน้าแตก กันชนยุบพึ่งจะขับออกไป

 ธาวินนั่งมองเก้าอี้ตัวตรงหน้า ตัวที่วันเมษาเคยนั่ง ขณะที่มือข้างหนึ่งบีบแก้วกาแฟร้อนเบาๆ อันที่จริงเขาไม่ใช่คนที่ชอบดื่มกาแฟสักเท่าไหร่นัก บวกกับเวลาดึกเช่นนี้หากดื่มกาแฟเข้าไปคงได้ตาสว่างกันจนถึงเช้าได้ แต่เพราะอยากมานั่งโต๊ะตัวนี้ อยากคิดถึงภาพเก่าๆ เขาจึงต้องสั่งอะไรบ้าง จะได้ไม่ดูน่าเกลียด 

“รถเบนซ์เซินเจิ้น” ริมฝีปากหยักขยับขึ้นลงเป็นประโยคที่ยังคงติดอยู่ในความรู้สึก ก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อนึกถึงคนที่พูดประโยคนี้กับเขา แต่ธาวินก็ทำได้เพียงแค่นึกถึงเท่านั้น 

 

ธาวินขับรถเบนซ์อีกคัน ที่ไม่ใช่คันซึ่งถูกเรียกว่าเซินเจิ้นกลับบ้าน เพราะรถคันที่วันเมษาถอยมาชนตอนนี้ได้ส่งซ่อมไปแล้ว เมื่อมาถึงบ้านที่ถูกออกแบบให้เป็นลักษณะปูนเปลือย อาร์ตๆ หน่อยตามสไตล์ที่เขาชอบเป็นการส่วนตัว ชายหนุ่มก็ตรงขึ้นไปยังห้องนอน ซึ่งเป็นสถานที่ส่วนตัว 

จากนั้นก็จัดการถอดเสื้อผ้าบนตัวออกทีละชิ้น เริ่มจากปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุดไล่ไปจนถึงเม็ดล่างสุด พอสาบเสื้อแยกห่างออกจากกันจึงเผยให้เห็นแผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของบุรุษเพศที่ชอบการออกกำลังกาย หน้าท้องแบนราบเต็มไปด้วยซิกซ์แพ็กที่น้อยคนจะได้เห็นหรือสัมผัส 

ก่อนที่ธาวินจะโยนเสื้อเชิ้ตที่ถอดจากตัวใส่ตะกร้า จากนั้นก็ปลดเข็มขัด ตะขอกางเกง พร้อมกับรูดซิปลงกระทั่งสุด แล้วจัดการถอดกางเกงโยนใส่ตะกร้าตามเสื้อเชิ้ตไปติดๆ บนร่างกายที่แสนจะสมบูรณ์แบบตอนนี้จึงเหลือเพียงอันเดอร์แวร์ที่ปกปิดความตุงๆ ของบางสิ่งบางอย่างไว้เพียงตัวเดียวเท่านั้น

ขายาวๆ เดินเข้าไปภายในห้องน้ำ ที่ตกแต่งให้ดูสุขุมด้วยโทนสีขาวดำ ก่อนจะยืนมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ ธาวินพอใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แต่เขากลับไม่เคยใช้ความหล่อเหลานี้ล่อหลอกให้ใครมาหลงใหล หากจะคบใครเขาก็คบจริงจังเป็นคนๆ ไป แต่กลับไม่มีโอกาสแบบนั้น เพราะตั้งแต่เรียนจบ ธาวินก็มุ่งให้แต่กับงาน 

“สาวๆ คนไหนจะมารักผู้ชายที่บ้างานอย่างเอ็ง ไอ้วิน” คิดเรื่องนี้ไปก็เสียเวลาเปล่าๆ ธาวินจึงเลิกคิด ก่อนจะยืนแปรงฟัน เมื่อแปรงเสร็จก็เสียบแปรงสีฟันไว้ที่เดิม ซึ่งข้างๆ คือที่ว่างรอให้ใครสักคนมาเติมเต็ม ก่อนจะยืนมองตัวเองอยู่แบบนั้น หันซ้าย หันขวามองโครงหน้า ไล้สายตามองต่ำมายังลำคอ หัวไหล่ แผงอกและหน้าท้องที่ขึ้นซิกซ์แพ็กสวยงาม