2 ฆ่าทิ้งให้หมด

-นี่มันเรื่องบ้าอะไร ภาพพวกนี้มาอยู่ที่ฉันได้ยังไง-

อังวรีคิดทบทวนกับตัวเอง ภาพที่อยู่ในการ์ดนี้มีแต่เรื่องน่ากลัว หญิงสาวรีบปิดกล้องและถอดเอสดีการ์ดออกยัดใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองไว้  สองมือสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว แนบทาบหน้าอกตัวเองไว้ ตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ ราวกับว่ามันจะหลุดออกมาด้านนอกให้ได้

-นี่เรากำลังเจอกับเรื่องอะไรอยู่กันแน่-

พอคิดได้เช่นนั้นก็หวนให้คิดถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา ตอนชนเข้ากับชายแปลกหน้าสองคนนั้น 

“ต้องเป็นสองคนนั้นแน่ ๆ ทั้งหน้าตาการแต่งตัวและท่าทางมีพิรุธทั้งนั้น”

อังวรีบอกกับตัวเอง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าตัวเองจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องที่ไม่ควร พยายามทำตัวให้เป็นปกติ หญิงสาวตั้งสติอยู่ในเต็นท์ตัวเองอยู่นาน จนได้ยินเสียงร้องเอะอะโวยวายด้านนอกดังลอยมาให้ได้ยิน

“หาตัวมันให้เจอ เอาของกลับคืนมาให้ได้”

เสียงเข้มดุดันตะโกนสั่งลั่น ก่อนที่ลูกน้องที่เหลือของมันกระชากพาตัวนักท่องเที่ยวคนอื่นมารวมกันตรงลานกิจกรรม

“พวกมึงมากันกี่คน”

“พวกเราไม่ได้มาด้วยกัน”

“กูถามว่ามากันกี่คน”

“สะ...สิบคน” นักท่องเที่ยวคนหนึ่งบอกน้ำเสียงหวาดกลัว

“ตรงนี้มีแค่เก้าคนพี่” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งบอกหลังนับนักท่องเที่ยวรวมกับเจ้าหน้าที่ทั้งหมดแล้ว

“อีกคนไปไหน”

“มะ..ไม่รู้”

“เป็นผู้หญิงใช่มั้ย”

“ไม่ได้ยินที่กูถามหรือไง หา” เมื่อไร้เสียงตอบกลับชายคนเดิมใช้ปืนดันศีรษะนักท่องเที่ยว กดจนหัวแทบทิ่มลงกับพื้น

“ใช่”

อังวรีแอบมองผ่านช่องหน้าต่างเต็นท์ที่ถูกเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง พบกลุ่มชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งพร้อมอาวุธครบมือ หนึ่งในนั้นมีคนที่เคยเจอแล้วในเหตุการณ์เมื่อช่วงเช้า กำลังถือปืนขู่กลุ่มนักท่องเที่ยวให้มาล้อมวงรอบกองไฟกลางลานกิจกรรม

“มันอยู่ไหน”

“พวกเราไม่รู้”

ทันทีที่หญิงสาวตอบ ด้ามปืนเหวี่ยงตบลงใบหน้าอย่างจัง เสียงร้องเจ็บปวดดังลั่นป่า ทุกคนในทีแห่งนั้นต่างพากันร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว โดยไม่มีใครรู้เลยว่ากำลังเผชิญหน้ากับเรื่องอะไร

“ฮือ ๆ ฉันไม่รู้จริง ๆ”

“อย่าทำอะไรพวกเราเลยนะ พวกเราไม่รู้จริง ๆ” ชายอีกคนเสริม

“หุบปาก”

ชายฉกรรจ์คนเดิมตะคอกเสียงเข้มพร้อมกับเล็งปืนใส่

“กูจะถามอีกแค่ครั้งเดียว ผู้หญิงอีกคนไปไหน”

เสียงเข้มเน้นถามช้าๆชัดๆ พร้อมกดปลายกระบอกปืนลงที่ศีรษะหญิงสาวคนเดิม จนหน้าของเธอแนบลงกับพื้นเก้าอี้ไม้ เสียงร้องไห้ร้องสะอื้นระงม แม้พยายามร้องขอชีวิตด้วยความหวาดกลัว แต่คนพวกนั้นกับไม่สนใจแม้แต่น้อย

อังวรีมองภาพตรงหน้ารู้สึกหดหู่หวาดกลัวไม่ต่างกัน ผู้หญิงที่พวกมันต้องการ คงหมายถึงเธอเป็นแน่ คิดได้ดังนั้นยิ่งทำให้นั่งไม่ติด

-เอาไงดีอิ้งค์ ทำยังไงดี-

หญิงสามถามตัวเองพยายามควบคุมสติ ทั้งที่คิดอะไรไม่ออกมือไม้แทบไม่มีแรง สิ่งแรกที่คิดออกคือต้องหาที่ซ่อนตัวก่อน คิดได้ดังนั้นจึงค่อยๆรูดซิปประตูหลังเต็นท์ลงให้เบาที่สุด พาตัวเองออกไปหลบซ่อนด้านหลัง ที่เป็นต้นไม้ใหญ่ มีพุ่มไม้เป็นแนวยาวพอให้หลบซ่อนตัวได้

โชคดีที่พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ทำให้พอพรางตัวจากพวกนั้นได้ หลังอังวรีออกจากเต็นท์มาไม่นาน หนึ่งในนักท่องเที่ยวก็ชี้มาทางเต็นท์ของเธอ ชายฉกรรจ์หนึ่งในนั้นรีบวิ่งมาดูทันที

“เจอตัวมันมั้ย” ชายที่จ่อปืนใส่นักท่องเที่ยวถาม

“ไม่มีใครอยู่เลยพี่”

พอได้ยินคำตอบเท่านั้นแหละความเกรี้ยวโกรธของเขาจึงทวีขึ้น

“มึงอยากตายนักหรือไงถึงได้โกหก”

“เธอไม่ได้โกหก ผู้หญิงคนนั้นพักที่เต็นท์นั้นจริง ๆ เธออาจจะไปเข้าห้องน้ำก็ได้” ชายนักท่องเที่ยวอีกคนบอก

“มึงมาเฝ้าพวกมันไว้ ถ้าใครตุกติกฆ่าทิ้งได้เลย ส่วนมึงสองคนไปดูที่ห้องน้ำ ถ้าเจอก็ลากตัวมันมานี่”

สั่งลูกน้องเสร็จชายคนเดิมเดินมาที่เต็นท์ของอังวรี ก่อนรื้อข้าวของ ของจนกระจัดกระจาย มันหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาเปิดเช็คดูก่อนโยนทิ้งออกนอกเต็นท์ไป

อังวรีพยายามหมอบต่ำแนบกับพื้นเท่าที่ทำได้ หายใจให้เบาที่สุดซ่อนตัวในพุ่มไม้หลังต้นไม้ใหญ่ให้เงียบที่สุด แน่ใจแล้วว่าพวกมันกำลังตามหาเธออยู่ สิ่งที่ได้เห็นไปคงไม่ใช่เรื่องเล็กเป็นแน่ ไม่อย่างนั้นพวกมันคงไม่จับคนไม่รู้เรื่องมาเป็นตัวประกันอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมายเช่นนี้

“ไม่เจอใครเลยลูกพี่ ทางนี้เจออะไรมั้ย” ลูกน้องที่ไปดูฝั่งห้องน้ำวิ่งกลับมารายงาน

“ไม่เจอ ในเต็นท์มัน ก็ไม่มีของมีแต่กล้องเหมือนมันจะถอดการ์ดออกไป”

“หรือมันรู้ตัวแล้วหนีไปแล้ว”

“ถ้ามันหนี แสดงว่ามันเปิดดูในนั้นแล้ว ถ้าใครเจอตัวก็ฆ่าทิ้งได้เลย”

“แล้วพวกนี้ล่ะพี่”

“ฆ่าทิ้งให้หมด”

สิ้นคำสั่งคนเป็นลูกพี่ เสียงปืนสี่นัดก็ดังขึ้น