All Chapters of คืนพบรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“พักร้อนทั้งทีเลือกไปเดินป่าเดินเขาเนี่ยนะยัยอิ้งค์ ไม่ไปเที่ยวต่างประทงต่างประเทศแบบคนอื่นเขาบ้าง ทำงานเหนื่อยมาทั้งปี แล้วยังจะพาตัวเองไปลำบากลำบนอีกทำไม”“โถ่พี่เกตุ ก็อิ้งค์ชอบของอิ้งค์แบบนี้นิคะ ได้เดินบนเขาที่ปกคลุมด้วยต้นไม้ใหญ่ เดินไปสูดอากาศบนที่สูงๆ หันไปทางไหนก็เจอแต่ต้นไม้ เจอหมอก เจอก้อนเมฆ นั่นแหละความสุขของอิ้งค์”“เอาเถอะๆเที่ยวให้สนุก ไปคนเดียวก็ระวังตัวด้วย ที่สำคัญอย่าลืมของฝากพี่ด้วยก็แล้วกัน”“แหม! ไม่ลืมหรอกค่ะ ฝากพี่เกตุดูแลงานแทนอิ้งค์ด้วยนะคะ ช่วงที่อิ้งค์ไม่อยู่น่ะ”“สบายใจได้เลย เที่ยวให้สนุกไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ มีพี่อยู่ทั้งคน” อิ้งค์ อังวรี สาวสวยวัย 26 ปี พนักงานกราฟิกบริษัทเอกชน หญิงสาวผู้หลงใหลในการผจญภัยดื่มด่ำธรรมชาติ เธอมักจะเก็บวันพักร้อนไว้รอหน้าหนาวของไทยที่มีเพียงไม่กี่วัน เพื่อใช้ช่วงเวลานี้ดื่มด่ำธรรมชาติตามประสาคนโสด วันนี้ก็เช่นกัน อังวรีเดินทางขึ้นเชียงรายเพื่อพักผ่อน เดิมทีเธอนัดกับพริมเพื่อนสาวคนสนิทมาด้วย แต่ด้วยอีกฝ่ายติดงานด่วนทำให้ต้องเดินทางคนเดียวอย่างช่วยไม่ได้เพราะทุกอย่างถูกวางแผนไว้หมดแล้ว อังวรีในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงสีขี้ม

อังวรีที่ซ้อนอยู่ถึงกับตกใจกับภาพตรงหน้าเธอได้ยินและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด กลุ่มนักท่องเที่ยวที่เดินขึ้นเขามาพร้อมกับเธอตลอดทางถูกยิงตายต่อหน้าต่อตา มือเรียวยกขึ้นปิดปากตัวเองกดไว้แน่น ไม่ให้เสียงกรีดร้องของตัวเองเล็ดลอดออกไปได้ ดวงตาเบิกกว้างพร้อมหยาดน้ำตาไหลรินออกมา เวลานี้ทั้งตกใจและหวาดกลัวมาก ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังเผชิญกับเรื่องอะไรอยู่“แยกกันตามหาผู้หญิงนั่นให้เจอ มันต้องอยู่แถวนี้แหละ อย่าให้มันได้มีโอกาสได้พูดอีก” เสียงสั่งการดังสนั่นเหมือนจงใจให้เธอได้ยิน-อะไรกันฉันต้องมาตายที่นี่เหรอเนี่ย-อังวรีคิดหากย้อนเวลากลับไปได้ เธอจะไม่มาที่นี่เด็ดขาด พอมีจังหวะที่พวกมันเดินห่างไปไกลหญิงสาวจึงเดินหลบเข้าไปในป่าลึกขึ้นให้ห่างจากพวกนั้นให้ไกลที่สุด ตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยจะกลับเต็นท์ไปเอาของก็ไม่ได้ขาเรียวก้าวเดินเชื่องช้าเข้าไปในความมืดเรื่อย ๆ ทุกย่างก้าวค่อยๆวางเท้าลงให้เกิดเสียงเบาที่สุด สายตาเริ่มปรับแสงได้ก็พอเริ่มมองเห็นเลือนรางแต่ก็มืดจนน่ากลัวไปหมดถึงจะรู้ว่าไม่ปลอดภัยจากสัตว์ป่า ด้วยไม่มีทางเลือกเธอจำต้องเดินหน้า

พ่อเลี้ยงคิมหันต์ตัดสินใจหยุดให้หญิงสาวได้พักเสียหน่อย คิดว่าคงหนีมาได้ไกลจากพวกนั้นแล้ว แต่คิดผิดเพียงไม่นานหลังจากทั้งสองหยุดพัก ก็มีเสียงฝีเท้ากลุ่มคนวิ่งตรงมาทางที่พวกเขาอยู่ คราแรกคิดว่าสลัดพวกนั้นหลุดแล้ว แต่พวกมันกับตามมาทัน“แย่แล้วคุณพวกนั้นตามมาทันแล้ว” อังวรีบอกด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล“ฉันว่าคุณรีบหาที่หลบก่อนเถอะช่วยฉันเท่านี้ก็พอแล้วขอบคุณมาก”“หมายความว่าไง คุณจะยอมแพ้แล้วเหรอ”“ฉันจะสู้ในวิธีของฉัน““หมายความว่าไง” พ่อเลี้ยงถามย้ำไม่เข้าใจว่าหญิงสาวคิดจะทำอะไรกันแน่“เถอะน่า คุณไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงกับคนแปลกหน้าอย่างฉันหรอก วันนี้มีคนตายมากพอแล้ว”“แล้วคุณจะทำยังไง ไอ้วิธีของคุณน่ะ” คนไม่เชื่อยังคงคาดคั้นถามต่อ“....” ไม่มีคำตอบมีแต่ความเงียบ“สองคนก็ดีกว่าคนเดียวไม่ใช่หรือไง มาไกลได้ขนาดนี้แล้วจะมายอมแพ้อะไรตอนนี้”“แต่ว่า...”ยังไม่ทันจะได้พูดต่อเสียงตะโกนเยาะหยันดังแทรกขัดเสียก่อน“ฮา ๆ ไม่มีทางให้หนีแล้วถ้าไม่อยากตายก็เอาของของกูคืนมา”“ของอะ

ผ่านไปราวสองชั่วโมงกับการเดินไปข้างหน้าโดยไม่รู้ว่าจุดหมายอยู่ไกลแค่ไหน อังวรีเริ่มเดินช้าลงเรื่อย ๆ ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงแทบก้าวเดินไม่ไหวแต่ไม่อยากเป็นภาระชายหนุ่มด้านหน้า จึงฝืนร่างกายเดินต่อเห็นคนตัวเล็กอ่อนล้าเต็มที พ่อเลี้ยงหนุ่มจึงเดินก้าวช่วงขาให้สั้นพร้อมลดความเร็วลง เพื่อให้หญิงสาวเดินตามได้ทัน ความอดทนของเธอทำเขาประทับใจไม่น้อย หากเป็นผู้หญิงคนอื่นคงบ่นและไม่สู้ตั้งแต่สามกิโลแรกแล้ว แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้“อดทนหน่อยนะคุณ พอผ่านน้ำตกตรงนี้ลงไป ผมจะหาที่ให้พัก”“ค่ะ”ใบหน้าสวยขาวซีดพยักหน้าแทนคำตอบ การได้ยินเสียงน้ำตกก็พอให้สดชื่นขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้ทั้งสองอยู่เหนือน้ำด้านบนในเวลากลางคืนเช่นนี้บรรยากาศช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน กลัวจะพลาดลื่นพลัดตกลงไประหว่างที่เดินพ่อเลี้ยงหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้ากลุ่มคนเดินมาทางเขาและเธอ อังวรีที่เดินตามมาไม่ทันได้สังเกตว่าคนด้านหน้าหยุดเดิน ใบหน้าเรียวเล็กชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างแข็งแรงเข้าเต็มๆอย่างจัง“โอ๊ย อื้อ!” มือหนารีบยกขึ้นปิดปากคนด้านหลังด้วยความรวดเร็ว“อื้อ อื้อ”“ชู่! มีคนเดินมาทางเรา” คนตัวเล็กนิ่งฟัง เมื่ออีกฝ่ายสงบเขาก็ปล่อยมื

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนอากาศเริ่มหนาวเย็นขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวเริ่มมีอาการตัวหนาวสั่น แหงละสิวันนี้เธอเจอทั้งแดดทั้งลม แถมยังมาโดนน้ำเย็นของน้ำตกต่ออีก ต่อให้แข็งแรงแค่ไหนถ้าไม่ฟิตจริง ใครก็สู้ไม่ไหว“อดทนหน่อยนะคุณแถวนี้ยังไม่ปลอดภัย ต้องผ่านป่าด้านหน้าไปก่อน”เขาบอกน้ำเสียงจริงจัง เมื่อสัมผัสไอร้อนที่เพิ่มขึ้นจากตัวหญิงสาวด้านหลัง ทั้งยังต้องเดินแข่งกับเวลา กลางป่ายิ่งดึกยิ่งอันตราย“พวกนั้นยังตามเรามาหรือคะ”“พวกนั้นคงตามเรามาไม่ทันแล้ว ผมหมายถึงพวกสัตว์ป่าน่ะ อดทนอีกหน่อยนะใกล้ถึงแล้ว ข้างหน้ามีที่พักที่ปลอดภัยอยู่”“ที่พักที่ปลอดภัยหรือคะ”คนตัวเล็กถามน้ำเสียงดีใจ แต่ต่อให้ดีใจแค่ไหนร่างกายมันก็บอกไม่ไหวอยู่ดี เนื้อตัวเปียกชื้นชุ่มไปทั้งตัว ร่างเล็กหนาวสั่น ปวดหนึบไปทั้งทั่วร่างจนแทบขยับไม่ไหว คิมหันต์เห็นอาการหญิงสาวดูไม่ดี จึงรีบเร่งฝีเท้าก้าวเดินให้เร็วขึ้น“คุณมาที่นี่กับใคร”เมื่อเห็นคนบนหลังนิ่งเงียบไปจึงเริ่มชวนคุย แต่กลับไร้เสียงตอบกลับ“คุณ คุณ ทำไมเงียบไปเป็นอะไรหรือเปล่า” อังวรีได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของเขาจึงตอบ“ทิ้งฉันไว้ที่นี่เถอะ ฉันว่าฉันไม่ไหวแล้ว แบกฉันไว้แบบนี