20 ไปดูดาวกันมั้ย

แสงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าเป็นสัญญาณบอกว่าหมดไปอีกวัน อังวรีอยู่คนเดียวทีไร ทุกครั้งที่หลับตาลงภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นยังตามมาหลอกหลอนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุให้ผู้อื่นต้องตายผุดวนเวียนในห้วงความคิดอยู่เสมอ รู้สึกเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก ความเศร้าเสียใจกัดกินเธอช้า ๆ หญิงสาวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ข้างเตียงนานหลายชั่วโมง

เหตุการณ์ครั้งนั้นสะเทือนใจเธอมาก ยิ่งต้องมาอยู่แปลกที่แปลกทางเช่นนี้ ยิ่งรู้สึกเหงาไม่รู้จะระบายความอัดอั้นตันใจนี้กับใคร ทำได้เพียงเก็บไว้คนเดียว

คิมหันต์กลับมาถึงบ้านระหว่างเดินผ่านห้องนอนของหญิงสาว เห็นแสงไฟส่องรอดออกมาประตู จึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของห้องก่อน  อย่างที่เขาคิดไว้ เธอไม่ได้ล็อกห้องอีกแล้ว ทั้งยังนั่งร้องไห้คนเดียวอย่างคืนที่ผ่านมา เห็นภาพสะเทือนใจเช่นนี้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“เป็นอะไรไปครับ ร้องไห้อีกทำไม”

“พ่อเลี้ยง ..” ใบหน้าสวยเปื้อนหยาดน้ำตาเงยหน้ามองคนมาใหม่ราวกำลังต้องการที่พึ่งพิง

“ครับ คุณเป็นอะไรไป”