ตอนที่ 1 ไม่ได้เจอกันนานแล้ว

 

กานต์สิชามองกระทงรูปเต่าซึ่งทำจากขนมปังที่วางอยู่ข้างๆ เบาะฝั่งคนนั่งด้วยความภูมิใจ วันนี้เธอและพนักงานในร้านช่วยกันทำขนมปังเกือบอยู่หลายแบบเพื่อจะใช้ในงานลอยกระทงคืนนี้

หญิงสาวปิดร้านเร็วกว่าทุกวันเพื่อขับรถมาหาแฟนหนุ่มซึ่งทำงานอยู่ที่จังหวัดนครนายกซึ่งเธอไม่ได้เจอกับคนรักมานานเกือบสองเดือนแล้ว

กานต์สิชาตั้งใจว่าจะชวนชายหนุ่มไปลอยกระทงเพราะเห็นว่าช่วงนี้เขาทำงานหนักก็เลยอยากจะให้เขาได้ผ่อนคลายบ้างหญิงสาวขับรถออกจากกรุงเทพตั้งแต่บ่ายและเข้าพักโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องพักของกันตภูมิ  

ปกติกันตภูมิจะเดินทางกลับมาบ้านของตนเองที่กรุงเทพเกือบทุกสัปดาห์แต่สองเดือนที่ผ่านมากันตภูมิบอกเธอว่างานที่ไซต์งานค่อนข้างหนักและเร่งมากจึงไม่มีเวลากลับบ้าน

กันตภูมิเป็นวิศวกรคุมโครงการก่อสร้างศูนย์ราชการขนาดใหญ่ในตัวจังหวัดนครนายกซึ่งมีระยะเวลาดำเนินการก่อสร้างนานถึงสี่ปีซึ่งตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบจะสองปีแล้ว เธอรู้จักกับชายหนุ่มผ่านทางรุ่นพี่คนหนึ่งตั้งแต่สมัยเรียนแต่เพิ่งจะตกลงคบกันได้ไม่ถึงสองปี

ที่ผ่านกานต์สิชาเธอไม่เคยมาหากันตภูมิที่นี่เลยสักครั้ง เขาจะเป็นฝ่ายไปหาเธอมากกว่าเพราะมารดาและพี่สาวของเขาอยู่ที่กรุงเทพ ทุกครั้งที่เขาเข้ากรุงเทพก็จะพากันไปทานข้าวและดูหนังเหมือนคู่รักทั่วไป

กันตภูมิเคยพาเธอไปเจอกับมารดาและพี่สาวอยู่หลายครั้ง ทั้งสองคนก็ให้ความเอ็นดูและต้อนรับเธออย่างดี บ้านของเขาอยู่ไม่ไกลจากร้านของเธอเท่าไหร่ หญิงสาวจึงมักจะให้เด็กที่ร้านเอาขนมไปฝากอยู่บ่อยๆ

นอกจากกระทงที่เตรียมมาลอยด้วยกันแล้ววันนี้กานต์สิชายังทิรามิสุและซอฟต์คุกกี้ของโปรดของคนรักมาให้อีกด้วย ก่อนออกเดินทางจากกรุงเทพเธอก็โทรหาเขาก่อนและรู้ว่าวันนี้กันตภูมิเลิกงานประมาณหนึ่งทุ่ม

หลังจากเช็กอินเข้าที่พักเรียบร้อยแล้วกานต์สิชาก็นั่งรอเวลาที่คนรักจะเลิกงาน พอถึงเวลาประมาณหนึ่งทุ่มหญิงสาวก็โทรศัพท์หาเขาอีกครั้ง

“พี่ภูมิทำอะไรอยู่คะ กลับถึงห้องหรือยัง”

“พี่เพิ่งกินข้าวกับเพื่อนเสร็จนะ กำลังจะขับรถกลับห้อง ครีมมีอะไรหรือเปล่าทำไมวันนี้โทรหาพี่บ่อยจัง”

“ครีมคิดถึงพี่ภูมิ จะโทรหาบ่อยหน่อยไม่ได้เหรอคะ”

“ได้สิพี่ไม่ว่าอะไรหรอกแต่วันนี้รู้สึกแปลกๆ นะ” เพราะปกติแล้วกานต์สิชามักจะไม่ค่อยเป็นฝ่ายโทรมาหาเขาก่อนแต่วันนี้หญิงสาวกลับโทรมาหาถึงสองครั้ง

“ก็คนรักกันจะโทรหากันก็ไม่เห็นจะแปลกเลย”

“พี่รู้ พี่ก็รักครีมเหมือนกัน แต่ตอนนี้พี่ยังขับรถอยู่เอาไว้ถ้าถึงห้องแล้วค่อยคุยกันดีไหม”

“พี่ภูมิพี่อย่าเพิ่งกลับได้มั้ยคะ”

“ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่าครีม”

“ครีมอยากลอยกระทงกับพี่ภูมิค่ะ”

“ลอยกระทงเหรอ”

“ใช่ค่ะพี่ภูมิลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้มันเป็นวันลอยกระทง”

“แต่ถ้าให้พี่ขับรถไปกรุงเทพตอนนี้คงไม่ไหวแน่ๆ วันนี้พี่เหนื่อยมาทั้งวันเลยนะครีม”

“ก็ใครว่าจะให้พี่ภูมิขับรถมาหาครีมที่กรุงเทพกันล่ะ”

“แล้วเราจะลอยกระทงด้วยกันได้ยังไงล่ะ หรือครีมหมายถึงการลอยกระทงออนไลน์ เดี๋ยวพี่ถึงห้องแล้วลอยด้วยกันก็ได้นะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ครีมหมายถึงเราจะลอยกระทงด้วยกันจริงๆ”

“พี่ภูมิมารับครีมหน่อยได้ไหมคะ”

“พี่ก็บอกครีมไปแล้วไงว่าวันนี้พี่เหนื่อย ให้ขับรถไปกรุงเทพไม่ไหวหรอกพี่กลัวว่ารถมันจะลงข้างทางเสียก่อน”

“ครีมหมายถึงให้พี่ภูมิขับรถมารับครีมที่โรงแรม XXX ค่ะ”

“อะไรนะครีมอยู่ที่โรงแรม”

“ค่ะ ตอนนี้ครีมอยู่ที่โรงแรมพี่ภูมิมารับหน่อยได้ไหมคะ”

“ครีมมาตั้งแต่เมื่อไหร่มากับใคร”

“ครีมขับรถมาคนเดียวค่ะ มาถึงตั้งแต่เย็นแล้ว”

“มันอันตรายมากนะคราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกระยะทางจากกรุงเทพมานครนายกมันไม่ใช่ใกล้ๆเลยขับรถตั้งเกือบสองชั่วโมงเลยนะ”

“พี่ภูมิขาอย่าเพิ่งบ่นได้ไหมมารับครีมก่อนตอนนี้ครีมอยากเจอพี่ภูมิมากๆ เดี๋ยวครีมจะลงไปรอพี่อยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรมนะคะ”

“นี่ครีมพูดจริงๆ ใช่ไหมไม่ใช่แกล้งกันนะ”

“ครีมจะแกล้งพี่ภูมิทำไมล่ะ มารับครีมหน่อยนะคะครีมอยากลอยกระทงกับพี่จริงๆ”

“ถ้างั้นครีมรอพี่หน่อยนะ แต่น่าจะไปถึงช้าหน่อยเพราะตอนนี้พี่รู้สึกว่ารถมันเริ่มจะติดแล้ว คนคงจะออกไปลอยกระทงกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภูมิไม่ต้องรีบหรอกเพราะครีมจองโรงแรมไว้แล้วไม่ได้รีบขับกลับกรุงเทพคืนนี้สักหน่อย”

“แล้วจะจองโรงแรมทำไมล่ะทำไมไม่มาค้างกับพี่ที่ห้องพัก” กันตภูมิแกล้งชวนเพราะรู้ว่ายังไงกานต์สิชาก็ไม่มีทางมาค้างกับตนเองแน่

“ครีมว่านอนที่โรงแรมมันน่าจะสะดวกกว่าค่ะ”

“เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ ครีมอย่าเพิ่งลงมาจากห้องรอให้พี่ไปถึงแล้วพี่จะโทรหา”

“ค่ะพี่ภูมิ”

เพราะอยากเจอกับคนรักเร็วๆ กานต์สิชาเลยลงมานั่งรอเขาบริเวณล็อบบี้เมื่อชายหนุ่มโทรศัพท์เข้ามาหญิงสาวก็เดินออกไปหน้าโรงแรม เมื่อรถเขาเข้ามาจอดเธอก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งทันที

“สวัสดีค่ะพี่ภูมิ” หญิงสาวทักทายคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเธอรู้สึกดีใจมากๆ ที่ได้เจอเขาหลังจากไม่ได้เจอกันมานานถึงสองเดือนถึงแม้ว่าจะวิดีโอคุยกันอยู่บ่อยครั้งแต่มันก็ไม่เหมือนกับการได้เจอตัวจริง