ตอนที่ 2 ไม่ได้โกรธแต่เป็นห่วง

 

“สวัสดีครับ พี่ดีใจนะที่ครีมมาหาพี่ที่นี่เป็นยังไงบ้างขับรถมาเหนื่อยไหม”

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ ครีมไม่ได้ขับเร็วมากเท่าไหร่ขับมาเรื่อยๆ”

“แต่ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะครีมพี่เป็นห่วงนะ” เขาทำเสียงไม่ค่อยพ่อใจเท่าไหร่

“พี่ภูมิโกรธครีมเหรอคะ” กานต์สิชาหน้าเสียเพราะกลัวว่าเขาจะโกรธที่มาหาเขาโดยไม่บอกล่วงหน้า

“พี่ไม่ได้โกรธพี่แค่เป็นห่วงถ้าเกิดครีมเป็นอะไรไปพี่จะทำยังไง”

“ก็ครีมคิดถึงพี่ภูมิ”

หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วทำตาปริบๆ และมันก็ได้ผลเพราะตอนนี้กันตภูมิเลิกทำหน้าหงุดหงิดและมีรอยยิ้มให้เธอแล้ว

“พี่ก็คิดถึงครีมเหมือนกันแต่พี่ต้องทำงาน”

“ครีมเข้าใจค่ะ ครีมก็เลยขับรถมาหาพี่ภูมิที่นี่ พี่ภูมิคะกระทงของเราสวยไหมคะ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้เขาหงุดหงิด

ชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่หันมามองกระทงที่หญิงสาวถืออยู่ซึ่งรูปร่างมันค่อนข้างจะประหลาดเพราะไม่ใช่กระทงใบตองเหมือนที่เขาเคยเห็นโดยทั่วไป”

“มันเป็นรูปอะไรเหรอครีม”

“พี่ภูมิดูไม่ออกเหรอดูดีๆ” กานต์สิชายื่นกระทงมาให้เขาดูใกล้ๆ

ชายหนุ่มขับรถไปด้วยหันมองไปด้วยแต่ก็ยังนึกไม่ออกว่ามันคือรูปอะไรกันแน่

“บอกพี่มาเถอะครีมพี่เดาไม่ออกหรอกแล้วตอนนี้พี่ก็ต้องใช้สมาธิขับรถมาด้วย”

“รูปเต่าค่ะครีมอบมาจากขนมปังเวลาเราเอาไปลอยปลาก็จะได้กินไงคะ”

“เต่าเหรอพี่น่าจะมองไม่ชัด แล้วนึกยังไงถึงทำกระทงเองล่ะครับพี่ว่าที่เขาทำขายก็มีเยอะนะครีมไม่น่าจะต้องเสียเวลาเลย”

“ ก็ครีมอยากให้การลอยกระทงครั้งแรกของเราไม่เหมือนคนอื่นไงล่ะคะ” เธอพูดแล้วยิ้มด้วยความภูมิใจ

“มันก็สวยและแปลกดีนะ”

“พี่ภูมิจะพาครีมไปลอยกระทงที่ไหนคะ”

“เทศบาลเขาจัดงานลอยกระทงน่ะ แต่เราอาจจะต้องจอดรถไกลหน่อยครีมใส่รองเท้าอะไรมา เดินไกลได้หรือเปล่า”เขาหันถามคนรัก

“รองเท้าผ้าใบค่ะ ครีมเตรียมพร้อมหรอกน่า” หญิงสาวสวมรองเท้าผ้าใบกางเกงผ้าขายาวกับเสื้อสายเดี่ยวและสวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตซึ่งดูทะมัดทะแมงเหมาะกับการออกไปเจอคนเยอะๆ

“ถ้างั้นก็ดีแล้วเพราะจุดที่เราจอดรถน่าจะไกลจากจุดที่จัดงานอยู่พอสมควร แล้วครีมกินอะไรหรือยังหิวไหม”

“ครีมกินอาหารของทางโรงแรมแล้วค่ะไม่หิวเลย”

“แต่ในงานน่าจะมีขนมขายนะ ถ้าหิวก็ค่อยซื้อกินนะครับ”

“พรุ่งนี้พี่ต้องทำงานอีกหรือเปล่าคะ”

“ทำครับ”

“ครีมนึกว่าพี่จะได้หยุด”

“ไม่ได้หยุดหรอกช่วงนี้พี่แทบจะไม่มีวันหยุดเลยจริงๆ พี่ก็อยากจะมีวันหยุดนะ อยากจะกลับกรุงเทพอยากจะไปหาครีมแล้วก็ไปเยี่ยมแม่กับพี่สาวด้วย”

“แม่พี่ภูมิไม่บ่นแย่เหรอคะที่ไม่กลับบ้าน”

“บ่นสิพี่โทรไปทีไรท่านก็บ่นทุกที แม่ฝากขอบคุณครีมมาด้วยนะที่ให้เด็กเอาขนมไปให้บ่อยๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีว่าบ้านของพนักงานอยู่บริเวณนั้นค่ะครีมก็เลยฝากขนมไปให้แม่กับพี่สาวพี่ภูมิ”

“เอาไว้ถ้าช่วงไหนงานพี่ไม่ค่อยยุ่งพี่จะเข้ากรุงเทพแล้วจะรับครีมมากินข้าวกับแม่พี่ดีไหม”

“ดีค่ะ ครีมชอบทานกับข้าวฝีมือแม่ไปภูมิที่สุดเลย” แม้จะไม่ค่อยไปทานแต่กานต์สิชาก็ชอบอาหารที่แม่คนรักทำให้ทาน

“พี่ก็ชอบเหมือนกันไม่รู้เมื่อไหร่จะได้กลับ”

“แต่จริงๆ แล้วกรุงเทพกับนครนายกใกล้แค่นี้เองนะคะ ถ้าพี่ภูมิอยากกลับให้ครีมขับรถมารับก็ได้พี่ภูมิจะได้นั่งหลับไปในรถ”

“ได้ที่ไหนล่ะครีม ใครรู้เขาอายเขาตายเลยนะให้แฟนขับรถให้แล้วตัวเองหลับอยู่ในรถ”

“ไม่เห็นจะเป็นไรเลยก็พี่ภูมิทำงานหนัก”

“แต่ครีมก็ต้องขับรถเหนื่อยเหมือนกันนะ พี่ว่าอย่าทำแบบนั้นเลย ให้พี่เคลียร์งานตรงนี้ให้เรียบร้อยแล้วว่าจะลางานกลับบ้านสักสองสามวัน”

“จริงนะคะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็ดีใจมากเพราะนานแล้วที่ได้อยู่กับคนรัก

“จริงสิ”

“ถ้าพี่ภูมิเข้ากรุงเทพเราไปดูหนังกันไหม ครีมไม่ได้ดูหนังตั้งนานแล้ว”

“ได้สิเอาไว้จะกลับเมื่อไหร่แล้วพี่จะบอกนะ”

ชายหนุ่มพูดขณะที่วนหาที่จอดรถอยู่นะแต่ในที่สุดก็ได้จอดรถซึ่งระยะทางเดินจากจุดนี้ไปยังจุดที่จัดงานลอยกระทงก็ค่อนข้างไกลเขาจับมือหญิงสาวข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ถือกระทงที่เธอทำมาให้ถึงแม้หน้าตามันจะค่อนข้างประหลาดแต่เขาก็ไม่ได้หัวเราะหรือพูดอะไรก็รู้ว่ากานต์สิชาตั้งใจทำมากๆ