บทที่ 17

“คือ... ทุกคนเข้าใจฉันผิด ช่วงนี้ท้องของฉันไม่ค่อยดี ฉีนจึงเลือกอาหารรสไม่จัดนัก...”

“เธอไม่ต้องอธิบายก็ได้ ฉันเข้าใจ” เฟรยาลูบหลังของแคทเธอรีนเบา ๆ ขณะที่หัวเราะออกมา

แคทเธอรีนรู้สึกหดหู่ แน่นอนว่าเพื่อนของเธอได้หักหลังเธอเข้าให้แล้ว

ฌอนที่เอาแต่นิ่งเงียบ ดวงตาที่เต็มไปด้วยขนตายาวดกหนาของเขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามกับเขา

วันนี้เธอสวมเสื้อไหมพรมถักสีชมพู ผิวที่ลำคอของเธอขาวราวกับน้ำนม ทว่าใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำ รอยแดงนั้นได้ลามไปจนถึงผิวหนังที่ละเอียดอ่อนใกล้ ๆ ติ่งหูของเธอ

ดวงตาของเขาเป็นประกายออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม ภายในไม่ช้าเขาก็ละสายตาพลางจิบกาแฟ

เมื่อคิดขึ้นได้ เฟรยาจึงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และแสร้งทำเป็นเหมือนคุยเรื่องบางอย่างกับเพื่อนสนิทของเธอ “เธอคิดจะเช่าบ้านที่ไหน? ฉันคิดว่าอพาร์ทเมนต์นี้ก็ดูดีนะ จ่ายแค่ 800 ดอลล่าร์ต่อเดือนเอง”

เชสพูดขึ้น “อพาร์ทเมนต์ที่ดีประเภทไหนกันครับที่คุณสามารถเช่าได้ในราคา 800 ดอลล่าร์? ใครเป็นคนจะไปเช่า?”

เฟรยาถอนหายใจ “เคธี่ค่ะ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเช่าบ้านเพราะเธอถูกไล่ออกจากตระกูลโจนส์ เธอไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนใน