บทที่ 201

“ได้” ทางนั้น ฟู่ซือเหยียนไม่รู้ว่าอย่างไร จู่ ๆ ก็ก้มหน้าลงหัวเราะ ก่อนจะพูดว่า “งั้นก็ตอนบ่ายเถอะ”

เสิ่นชิงซูตอบทันที “ค่ะ บ่ายสองโมงถึงตรงเวลา”

“อื่ม”

เสิ่นชิงซูวางสาย

เธอให้ลู่เสี่ยวหานเรียกขนส่งในเมืองมา แล้วส่งของขวัญเหล่านี้กลับคฤหาสน์หนานซี

จากนั้นเธอก็เข้าห้องบูรณะเลย

เสิ่นชิงซูทำงานถึงเที่ยงจึงออกมาจากห้องบูรณะ

น้าฉินมาส่งอาหารตรงเวลา ทั้งยังกำชับให้เธอต้องกินยาบำรุงครรภ์

เมื่อเสิ่นชิงซูกินข้าวและกินยาเสร็จก็ตั้งนาฬิกาปลุกไปนอนพักผ่อน

นอนถึงบ่ายโมงครึ่ง นาฬิกาปลุกก็ปลุก เธอตื่นขึ้นมาล้างหน้า หยิบกระเป๋าแล้วออกเดินทางไปยังสำนักงานเขต

เสิ่นชิงซูถึงสำนักงานเขตในเวลาบ่ายโมงห้าสิบนาที

เสิ่นชิงซูหยิบเอกสาร ลงจากรถแล้วเดินเข้าสำนักงานเขต

ท้องฟ้าอึมครึม หมู่เมฆรวมตัว ไม่นานก็มีหยาดฝนโปรยปราย

จากนั้นหิมะที่สะสมอยู่ในเมืองก็ละลายไป เมืองเป่ยรับกับฤดูฝนพรำ

เสิ่นชิงซูนั่งอยู่บนเก้าอี้รอเรียกในโถงสำนักงานเขต ดูนาฬิกาบนผนังแวบหนึ่ง

สองโมงตรง

เธอคิดว่าฟู่ซือเหยียนน่าจะใกล้ถึงแล้ว

......

รถเมย์บัคจอดอยู่หน้าสำนักงานเขต

เส้าชิงเห็นรถบีเอ็มดับเบิลยูสีขาวจอดอยู่ข้างหน้า จึงหั