บทที่ 206

“แต่... วันนี้เขาไปถึงสำนักงานเขตแล้ว สุดท้ายก็ยังหย่าไม่สำเร็จ!”

“อะไรนะ?” หลินหลานอี๋ตกใจ “ลูกรู้ได้ยังไง?”

“หนู...” โจวอวี๋ชูละอายใจเล็กน้อย พูดกึ่งเท็จกึ่งจริง “ความจริงหนูติดใจกับคุณเสิ่นมาก ซือเหยียนโดดเด่นออกอย่างนั้น หนูกลัวว่าคุณเสิ่นจะตอแยไม่เลิก หนูก็เลยส่งคนไปแอบติดตามคุณเสิ่นค่ะ”

หลินหลานอี๋กลับนึกไม่ถึง “ลูกยังรู้จักให้คนไปจับตาดูคุณเสิ่น ยังไม่ถือว่าโง่เกินไป!”

โจวอวี๋ชูก้มหน้าสูดจมูก เสียงอู้อี้ “ผู้ชายที่ตัวเองรักแต่งงานลับ ๆ กับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง อยู่ด้วยกันมาห้าปี เป็นใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้นแหละค่ะ”

“ใช่” หลินหลานอี๋พูด “ลูกรู้สึกถึงอันตรายก็ดีแล้ว! สำหรับซือเหยียนกับคุณเสิ่น ลูกสบายใจได้เลย ลูกความจำเสื่อมจำไม่ได้ แต่แม่จำได้ดี เพราะการตายของแม่เธอ เสิ่นชิงซูจึงแค้นซือเหยียนมาตลอด ดังนั้นคิดเผื่อเอาไว้ ต่อให้ซือเหยียนไม่อยากหย่า คุณเสิ่นก็ไม่ยอมเด็ดขาด!”

“จริงเหรอคะ?” โจวอวี๋ชูมองหลินหลานอี๋ด้วยใจหน้าบริสุทธิ์

หลินหลานอี๋ตบหลังมือเธอเบา ๆ “วางใจเถอะ มีแม่อยู่ แม่ต้องช่วยลูกแน่!”

โจวอวี๋ชูซาบซึ้งใจกอดเธอ “แม่คะ ขอบคุณค่ะ แม่ดีกับหนูจริง ๆ!”

นอกประตูมีเสียงรถ