LOGINฟู่ซือเหยียนประคองเสิ่นชิงซูไปนั่งบนเตียงเสิ่นชิงซูรับแก้วน้ำที่เขายื่นมาให้ กินยาที่พยาบาลกำชับว่าต้องกินของวันนี้ “เมื่อไรเราจะกลับได้คะ?”ออกมานานมากแล้ว เธอคิดถึงลูกทั้งสองมากยามนี้ได้ผลลัพธ์แบบนี้ก็โชคดีที่สุดแล้วเธอรู้ว่าโดยรวมคงรอไขกระดูกไม่ได้ แต่ถึงต้องตายก็อยากกลับประเทศก่อนคนตายคืนถิ่น ชาวหัวทุกคนต่างโอบอุ้มความรู้สึกนี้ไว้“เอาไว้ร่างกายคุณคงที่อีกหน่อย” ฟู่ซือเหยียนรับแก้วน้ำมาวางบนโต๊ะ ตามด้วยถามเธอ “อยากวิดีโอคอลกับเด็ก ๆ ไหม?”เสิ่นชิงซูดวงตาลุกวาว “อยากสิคะ แต่ตอนนี้สภาพฉันดูเป็นยังไงบ้าง เหมือนคนป่วยหรือเปล่า?”“ดีกว่าสองวันก่อนมากแล้ว” ฟู่ซือเหยียนหัวเราะเบา ๆ “ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว อาซู ต่อไปคุณกับลูกก็ปลอดภัยแล้วนะ”เสิ่นชิงซูเม้มริมฝีปาก เงียบไปพักหนึ่งจึงถาม “หาศพของจิ้นเชวี่ยเจอหรือยังคะ?”“ก้นเหวคือทะเล หามาสามวันแล้วก็ไม่เจอ คงถูกสิ่งมีชีวิตในทะเลกินไปแล้วมั้ง”เสิ่นชิงซูได้ยินอย่างนั้นก็เงียบครู่หนึ่งจึงถามอีก “เจียงหมี่รั่วล่ะคะ?”“เธอมีสัญญาณของการแท้งบุตรนิด ๆ ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล สถานการณ์ตอนนี้ยังถือว่าคงที่”“ฉันอยากไปเยี่ย
“ต้องย้ายเธอไปห้องปลอดเชื้อเดี่ยวสังเกตอาการ ผิวที่หลังเธอมีเลือดออกปื้นใหญ่ น่าจะไม่ทันระวังโดนบนเขา ตอนนี้เลือดหยุดไหลแล้ว”ที่กลัวที่สุดของโรคลูคีเมียก็คือการเป็นแผล แม้จะแค่ถลอก แต่ถ้าเลือดออกใต้ผิวหนังมากจะทำให้เกิดผลลัพธ์ที่ไม่อาจคาดคิดเสิ่นชิงซูในตอนนี้เปราะบางมากกระทั่งว่าเชื้อโรคทั่วไปก็อาจทำให้อาการของเธอทรุดหนักลงได้ความคิดของฟู่ซือเหยียนวุ่นวายไปหมด จนถึงตอนนี้เขายังรับไม่ได้กับเรื่องที่เสิ่นชิงซูป่วยเรื่องมาถึงขั้นนี้ เขาได้แต่เผชิญหน้า พยายามหาทางรักษาเสิ่นชิงซูให้เร็วที่สุด“แต่มีไขกระดูกปลูกถ่ายก็รักษาเธอได้แล้วเหรอ? ทางคุณเป็นไปได้ไหมว่า...”“นี่คือโรคลูคีเมีย” ซ่งเหวินยวนรู้ว่าฟู่ซือเหยียนอยากถามอะไร เขาถอนหายใจ “แล้วยังเป็นโรคลูคีเมียรุนแรงและอันตรายมากด้วย ถึงผมมีความสามารถนั้นจริงก็ต้องใช้เวลาหลายปี แต่... เธอรอไม่ไหวแล้ว...”ฟู่ซือเหยียนได้ยินอย่างนั้นก็หลับตาลงอย่างเจ็บปวด……เสิ่นชิงซูหมดสติไปสามวันสามคืน อุณหภูมิร่างกายและค่าต่าง ๆ ของร่างกายค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ แต่ก็ยังไม้ฟื้นสักทีฟู่ซือเหยียนจะเปลี่ยนชุดปลอดเชื้อเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกวัน
ควันโขมงโฉงเฉงบนภูเขาสุดท้ายจิ้นเชวี่ยก็แพ้ให้กับคำว่า ‘รัก’ เพื่อความต้องการส่วนตัว ทำลาย ‘อาณาจักรแห่งความมืดมิด’ ที่สร้างมาหลายปีในคราวเดียว กวนเยว่ตายแล้ว หัวหน้าฝ่ายต่าง ๆ ที่ถูกจิ้นเชวี่ยบังคับให้มาร่วมงานแต่งงานครั้งนี้ก็หนีไม่รอดเหมือนกันพวกเขาฆ่าคนทรมาทรกรรมคนนับไม่ถ้วนเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว ไม่ควรค่าแก่ความเห็นใจแต่ในโลกของพวกเขา ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพราะการทรยศของจิ้นเชวี่ยความยึดมั่นของจิ้นเชวี่ยทำลายทุกสิ่งของพวกเขาส่วนจิ้นเชวี่ยเองก็ถูกทำลายเพราะความยึดมั่นในตอนท้ายเหมือนกันปีศาจแห่งขุมนรกที่สร้างขึ้น สุดท้ายกลับหวังจะได้ครองรักจนแก่เฒ่ากับมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง นี่คือเรื่องน่าขันจิ้นเชวี่ยไม่ได้ตายดี ไม่ได้รับความเห็นใจเจียงหมี่รั่วคุกเข่าอยู่บนหน้าผา เหนือศีรษะคืออสนีบาตพิโรธ ใต้ผาคือคลื่นยักษ์ซัดสาด เสียงร้องไห้ของเธอถูกกลบจนหมดเด็กในท้องทุรนทุรายไม่สงบเธอประคองท้อง ร้องไห้จนเหมือนหัวเราะ แต่ก็หัวเราะเหมือนร้องไห้เพื่อนร่วมรบเดินไปประคอง การปฏิบัติการยังไม่สิ้นสุด เธอที่เป็นหญิงตั้งครรภ์ไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่ จึงเร่งพาเธอลงเขาไปอย่างรีบร้อน...…เมื่อ
ครั้นมีดทหารชูขึ้นอีกครั้ง ก็จะแทงข้อมือของฟู่ซือเหยียนเสิ่นชิงซูรูม่านตาหดเล็กฉับพลัน “ไม่นะ!”ปัง!เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนยิงถูกมือที่ถือมีดของจิ้นเชวี่ย!มีดทหารหล่นลงพื้น!จิ้นเชวี่ยกดมือที่มีเลือดไหลไม่หยุด แล้วหันกลับไปเจียงหมี่รั่วถือปืนสั้นสีดำด้วยสองมือ ดวงตาแดงก่ำ “จิ้นเชวี่ย คุณปล่อยพวกเขาไป!”จิ้นเชวี่ยมองเจียงหมี่รั่วพักใหญ่จึงแสยะยิ้ม “เจียงหมี่รั่ว? แม้แต่คุณก็หักหลังผมเหรอ?”เจียงหมี่รั่วร้องไห้พลางส่ายหน้า “จิ้นเชวี่ย ฉันรักคุณ! แต่... คุณทำผิดแล้ว คุณทำร้ายคนมากมาย คนที่ตายมีมากเกินไปแล้ว! คุณวางมือดีไหม?!”“คุณรักผม?” จิ้นเชวี่ยแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง “เจียงหมี่รั่ว รักของคุณก็คือการแทงผมข้างหลังเหรอ? คุณมันนังโง่!!!”“ฉันโง่ เรื่องที่ฉันรักคุณมันโง่มาก แต่จิ้นเชวี่ย ฉันไม่เคยนึกเสียใจ!”เจียงหมี่รั่วถือปืนด้วยสองมือ ถึงเธอจะกลัวจนตัวสั่นเทิ้ม แต่ก็ยังแน่วแน่ในจุดยืน “จิ้นเชวี่ย คุณเคยช่วยฉัน ดังนั้นฉันจึงสมัครใจเสียสละตัวเองอุ้มท้องให้คุณ แต่คุณเคยช่วยฉัน พี่ชิงซูก็เคยช่วยฉันเหมือนกัน การที่ฉันคลอดลูกให้คุณก็คือการตอบแทนคุณ แต่การช่วยพี่ชิงซู ก็คือการ
เสิ่นชิงซูหลับตา ร่างกายร่วงลงไปข้างล่างแทบจะเป็นเวลาเดียวกัน เงาร่างทั้งสองกระโจนเข้ามาหาเธอชั่วขณะ มือของเสิ่นชิงซูถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งคว้าเอาไว้ การร่วงลงไปหยุดชะงัก!เธอลืมตาขึ้น บุรุษดวงตาเรียวยาวจ้องเธอตาเขม็ง หางตาแดงระเรื่อเสิ่นชิงซูรูม่านตาหดเล็ก “คุณ คุณบ้าแล้ว...”ฟู่ซือเหยียนอยู่ในชุดออกรบสีดำ มือใหญ่จับข้อมือเล็กของเธอแน่น เนื่องจากออกแรง มุมหน้าผากของเขาจึงมีเอ็นเขียวปูดโปน “อาซู เร็ว เอามืออีกข้างดึงแขนของผมไว้...”เสิ่นชิงซูส่ายหน้า “คุณปล่อยฉันเร็ว ๆ จิ้นเชวี่ยเขา...”ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ ฟู่ซือเหยียนก็ครางเสียงต่ำ!แขนข้างที่จับเสิ่นชิงซูถูกแทงหนึ่งที กระนั้นฟู่ซือเหยียนก็ยังไม่ปล่อยมือจิ้นเชวี่ยถือมีดทหารอยู่ในมือเล่มหนึ่ง ย่อตัวลงข้างตัวฟู่ซือเหยียน“นายเองเหรอ...” เขาหัวเราะปานปีศาจที่คลานขึ้นมาจากขุมนรก “น้องชายคนดีของฉัน นายกลับไม่ตาย!”ฟู่ซือเหยียนใบหน้าทรมาน “จิ้นเชวี่ย นายจะฆ่าจะแกงฉันก็ตามใจ แต่อาซูบริสุทธิ์ เธอไม่ควรตายอย่างนี้ ขอร้อง ปล่อยเธอ...”จิ้นเชวี่ยแสยะยิ้ม “เธอยอมตายก็ไม่แต่งกับฉัน ฉันผิดหวังมาก!”“เธอเคยช่วยนายนะ! จิ้นเชวี่ย นายปล่
จิ้นเชวี่ยนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ เลือดสดไหลหยดลงมาจากหน้าผากทว่าเขากำลังยิ้ม ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมเศร้าหมอง “อาซูเชื่อฟังนะ กลับมา ถ้าเดินต่อไปอีกก้าว ผมก็ได้แต่ต้องยิง”เสิ่นชิงซูสบสายตากับเขาปืนกระบอกนั้นชี้มาทางเธอ เธอต้องกลัวอยู่แล้วแต่เธอมาถึงตรงนี้แล้ว จะกลับไปอีกได้อย่างไร?“จิ้นเชวี่ย ฉันจะไม่กลับไป”เสิ่นชิงซูเอามือดึงผ้าคลุมศีรษะออก ถอดตุ้มหู กระชากสร้อยออกจากคอ... เธอใช้หลังมือปาดลิปสติกออกจากริมฝีปาก แล้วจ้องจิ้นเชวี่ยด้วยท่าทางแน่วแน่ที่สุด “ต่อให้ตายฉันก็ไม่เป็นเจ้าสาวของคุณ”จิ้นเชวี่ยมองเธอสายตาแดงก่ำ“อาซู คุณใจดำจริง ๆ”เสิ่นชิงซูยิ้มแล้วหันหลัง ก่อนจะเดินไปข้างหน้าไปอย่างไม่ลังเลปัง!!!เสียงปืนดังขึ้น ลูกกระสุนนัดหนึ่งตกข้างเท้าเธอ!เสิ่นชิงซูแค่ชะงักไป นั่นเป็นการตอบสนองตามสัญชาตญาณยามมนุษย์เจอกับอันตรายแต่วินาทีต่อมา เธอถกชายกระโปรงเหยียบโคลนบนผิวพื้นเดินไปข้างหน้าปัง!!!เสียงปืนดังขึ้นมาอีกหน กระสุนยิงถูกลำต้นข้างเธอ!เสิ่นชิงซูใบหน้าปราศจากริ้วอารมณ์ มุ่งหน้าต่อโดยเห็นความตายดังกลับบ้านหนึ่งก้าว สองก้าว...โคลนบนพื้นทำกระโปรงเธอสกปรก เธ




![คนดีของเฮียมังกร [ผัวเอวดุ]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)


