บทที่ 3

ทันใดนั้นเย่ซิงหยวี่ก็นึกถึงคําพูดของเพื่อนคุณลุง

เพื่อนคนนั้นบอกว่า "ในใจพี่สามมีผู้หญิงคนหนึ่ง รู้จักกันที่อเมริกา อยู่ในใจเขามาหลายปีแล้ว รูปร่างหน้าตาคล้ายกับคุณ"

ตอนนั้นเย่ซิงหยวี่ยังไม่ยอมแพ้ รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นแค่เป็นคนเก่า สู้เธอไม่ได้แน่นอน

จนถึงวันนี้ เธอถึงจะเหมือนตื่นจากฝัน

เมื่อเห็นคุณลุงอ่อนโยนกับผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้ หัวใจเธอก็เหมือนถูกมีดปลายแหลมแทงเจ็บจนอวัยวะชักไปหมด

ในสภาพแวดล้อมที่มีเสียงดัง เฟิงป๋อเหยียนกําลังจะปกป้องผู้หญิงออกไป ทันใดนั้นก็เห็นเย่ซิงหยวี่ที่อยู่ไม่ไกล ข้างหลังเธอพาป้าหยวีนมาด้วย

เฟิงป๋อเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้หญิงถามเขาเบา ๆ ว่า "ป๋อเหยียน คุณรู้จักหรือ"

"อืม เธอคือเย่ซิงหยวี่ ภรรยาของผม" เฟิงป๋อเหยียนแนะนําด้วยเสียงสงบ "ชิงเฉิน คุณไปที่รถก่อน เดี๋ยวผมจะมา"

"ได้" เซี่ยชิงเฉินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ก่อนจากไป สายตาก็มองมาที่ใบหน้าของเย่ซิงหยวี่

สองคนสบตากัน

เซี่ยชิงเฉินมองเย่ซิงหยวี่ขึ้นๆลงๆ และยิ้มเบาๆ

หัวใจของเย่ซิงหยวี่ตึงเครียด ความขมขื่นโผล่มาบ้าง

ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงใหญ่ปกคลุมแสงเหนือหัวของเธอ "คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

ป้าหยวีนเพิ่งจะเอ่ยปาก เย่ซิงหยวี่ก็ถามว่า “เธอเป็นใคร”

ทําไมคุณลุงต้องมาตรวจสุขภาพก่อนคลอดที่โรงพยาบาลกับเธอ หรือว่าลูกในท้องของเธอเป็นของคุณลุง

เย่ซิงหยวี่ไม่กล้าคิดต่อ ในใจวุ่นวายมาก

"เรื่องที่ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่าถามดีกว่า" เฟิงป๋อเหยียนหลีกเลี่ยงที่จะตอบคําถามของเธอ

เย่ซิงหยวี่ตาแดง "คุณนอกใจแล้ว ฉันถามไม่ได้เหรอ"

"นอกใจเหรอ คุณมีสิทธิ์ที่จะพูดคํานี้เหรอ" สายตาของเฟิงป๋อเหยียนมืดครึ้ม "หรือคุณลืมไปแล้ว คุณแต่งงานกับผมได้อย่างไร? นอกจากนี้ ตอนแต่งงานผมก็บอกคุณแล้วว่า ผมจะไม่มีวันรักคุณ"

เย่ซิงหยวี่หน้าซีดเซียว และกำปั้นแน่น ถึงจะรักษาความสงบไว้ได้

"ดังนั้นในใจของคุณ ฉันเป็นแค่คนที่นอนกับคุณตอนที่คุณต้องการเหรอ"

"คล้ายๆกันเลย"

เย่ซิงหยวี่หัวเราะเยาะตัวเอง "ที่แท้เป็นแบบนี้ คุณคิดว่าพ่อของฉันคิดร้ายคุณแล้ว เลยไม่นอนก็น่าเสียดายใช่ไหม"

"หยุดพูดได้แล้ว" แววตาของเฟิงป๋อเหยียนเหมือนมีดแหลม

ไม่ให้เธอพูดต่อ

ในใจของเย่ซิงหยวี่เย็นเฉียบมาก แต่ดันจะต้องพูด “ตอนนี้ ผู้หญิงที่คุณรักกลับมาแล้ว คุณคิดจะจัดการฉันอย่างไร”

เฟิงป๋อเหยียนเม้มริมฝีปากไว้

ความเงียบของเขาทําให้เธอผิดหวัง

เย่ซิงหยวี่รู้สึกว่าท้องเจ็บอีกครั้ง แม้แต่ยาแก้ปวดก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เจ็บปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดเธอก็หมดสติไป...

ตอนตื่นมาก็รุ่งเช้าแล้ว

ปลายจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ

เย่ซิงหยวี่ลืมตาขึ้นด้วยขมวดคิ้ว และเห็นร่างของเฟื่องป๋อเหยียนเดินออกไป และที่หลังมือของเธอมีเข็มฉีดยา

"คุณลุง!" เย่ซิงหยวี่ตะโกนเสียงหนึ่ง และเกือบจะตกจากเตียง

ป้าหยวีนจับเธอไว้ "คุณเย่ ระวังหน่อย"

"คุณลุงไปไหนแล้ว"

"ผู้หญิงคนนั้นโทรมา คุณเฟิงไปพบเธอ"

เย่ซิงหยวี่ตกตะลึง

“คุณเย่คะ อย่าเสียใจมากนะคะ ร่างกายสำคัญกว่า” ป้าหยวีนเล่าด้วยความสงสารว่า “เมื่อคืนคุณเพิ่งทำอัลตร้าซาวด์ เป็นกระเพาะอักเสบเฉียบพลันจากอาหารเป็นพิษ ฉีดน้ำยาไป 3 ขวด ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก”

เย่ซิงหยวี่ขมขื่นในใจจนทนได้ยาก

เธอเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลด้วยกระเพาะอีกเสบเฉียบพลัน ผู้หญิงคนนั้นแค่โทรมา คุณลุงก็ไปแล้ว

เธอน่าจะสู้เธอไม่ได้

"คุณเย่ กินอะไรหน่อยเถอะ" ป้าหยวีนหยิบโจ๊กให้เย่ซิงหยวี่กิน

เย่ซิงหยวี่ส่ายหัว “ป้าหยวีน วางไว้ก่อนเถอะ ฉันยังไม่อยากกิน”

โทรศัพท์บนโต๊ะข้างเตียงดังขึ้น

เย่ซิงหยวี่รับสาย เสียงอ่อนแรงมาก "ฮัลโหล"