บทที่ 7

"นี่เสียใจแล้วหรือ ความรักของคุณไร้ค่าขนาดนี้เลยเหรอ แค่ไม่ถึงสองปีก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้วหรือ" เขาเยาะเย้ยอย่างเย็นชา และจ้องเขม็งเธอ

เย่ซิงหยวี่ถูกเขากดลงบนหมอน และใบหน้าซีดเล็ก ๆ ไม่มีการแสดงออก "อืม ฉันเสียใจแล้ว และจะไม่ชอบอีกต่อไปแล้ว"

เธอไม่คู่ควร

เธอจึงยอมแพ้

ใบหน้าของเฟิงป๋อเหยียนค่อย ๆ เย็นลง และพูดอย่างมืดมนว่า "ดีมาก คุณไม่รักผม ผมจะยิ่งไม่ปล่อยคุณไป ผมจะปล่อยให้คุณอยู่เคียงข้างผมเพื่อไถ่บาป อยู่ตลอดชีวิต ถึงจะเป็นการทรมานตลอดชีวิตกับคุณ"

เย่ซิงหยวี่ตกตะลึง "เพียงเพราะพ่อของฉันคิดร้ายคุณ เราจึงไม่สามารถให้อภัยได้แล้วหรือ"

"ใช่ ผมเกลียดคนอื่นที่คิดร้ายผมมากที่สุด ดังนั้นในชีวิตนี้ คุณต้องไถ่บาปอยู่ข้าง ๆ ผม คุณไม่มีทางเลือก" พูดจบ เขาก็จากไปด้วยความโกรธ

เย่ซิงหยวี่นั่อย่างอึ้งๆ เธอไม่ได้คาดคิดว่าเพียงเพราะพ่อของเธอคิดร้ายเขาครั้งหนึ่ง เขาจะให้เธอชดใช้ด้วยตลอดชีวิต

*

วันรุ่งขึ้น

เย่ซิงหยวี่ตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ แสงแดดส่องเข้ามาจากนอกหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน สดใสมาก แตกต่างจากอารมณ์ของเธอมากเลย

ปวดท้องเล็กน้อยอีกแล้ว

ต้องลุกขึ้นมากินข้าว แล้วกินยาหน่อย

เย่ซิงหยวี่ลงไปทานอาหารเช้าที่ชั้นล่าง

ป้าหยวีนทําโจ๊กฮ่วยซัวที่บำรุงกระเพาะให้เธอ "นางน้อยคะ ถ้ากินลงได้ก็กินเยอะหน่อยนะ"

"โอเค"เย่ซิงหยวี่กินโจ๊กอย่างช้าๆ

หน้าตาเธอดูน่ารัก แค่ป้าหยวีนมองแล้วก็สงสารเป็นพิเศษ เลยลูบหัวเธอ

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะจากข้างนอก เย่ซิงหยวี่หันหัว ก็เห็นเฟิงป๋อเหยียนและเซี่ยชิงเฉินเดินเข้ามา

การกระทําการกินของเย่ซิงหยวี่หยุดชะงักลง ใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอมืดมน

ไม่ยอมหย่า แถมยังต้องพาเมียน้อยกลับบ้าน เป็นชายห่วยๆจริง

"ป้าหยวีน เอาชามและตะเกียบมา" เฟิงป๋อเหยียนสวมสูทสีดํา เดินเข้ามาอย่างสง่างาม

ป้าหยวีนเป็นแค่คนรับใช้ ไม่กล้าขัดขืน วางช้อนส้อมให้อย่างเชื่อฟัง

เฟิงป๋อเหยียนและเซี่ยชิงเฉินนั่งลง เขาถือว่าเย่ซิงหยวี่ไม่มีอยู่จริง คีบปลาทูน่าให้เซี่ยชิงเฉินบ้าง "คุณท้องแล้ว ต้องกินปลาทะเลลึกให้เยอะ"

เซี่ยชิงเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย มองเย่ซิงหยวี่แวบหนึ่ง พูดอย่างอายว่า "ภรรยาของคุณอยู่นี่เลย"

"เธอจะไม่สนใจหรอก" สีหน้าของเฟิงป๋อเหยียนสงบมาก

ในใจเย่ซิงหยวี่ตึงเครียด

ใช่ เธอมาเพื่อไถ่บาป เธอไม่ควรสนใจเรื่องพวกนี้เลย

"คุณนายเฟิงคะ ขออภัยด้วย ป๋อเหยียนรู้จักฉันมาหลายปีแล้ว เขาก็เป็นคนแบบนี้ เห็นว่าฉันท้องแล้ว ก็ดูแลฉันอย่างเป็นนิสัย" เซี่ยชิงเฉินพูดจาสุภาพ และดูเหมือนเป็นคนที่มีความประพฤติที่ดี

เย่ซิงพูดเบา ๆ ว่า "อย่าเรียกฉันว่าคุณนายเฟิง"

ตอนนี้เธอเกลียดคำเรียกนี้ และไม่อยากเกี่ยวข้องกับเฟิงป๋อเหยียนเลย

"ทําไมล่ะ" เซี่ยชิงเฉินมองไปที่เฟิงป๋อเหยียน สายตาสับสน "ความรู้สึกของคุณสองคนรไม่ดีเหรอ"

เฟิงป๋อเหยียนเม้มปากและไม่ตอบ

เซี่ยชิงเฉินหันไปมองเย่ซิงหยวี่ ถามเบา ๆ ว่า "เป็นเพราะเวลาอยู่ด้วยกันสั้นหรือ"

"ไม่ใช่" เย่ซิงหยวี่ทำหน้าเล็ก ๆ ให้ไม่แยแส "พวกเราสมพงศ์กัน แต่เดิมก็ไม่มีความรู้สึกเลย"

พูดจบก็ถมึงตาใส่เฟิงป๋อเหยียน

ในดวงตาที่เย็นชาของเฟิงป๋อเหยียนไม่มีอุณหภูมิแม้แต่น้อย

เซี่ยชิงเฉินรู้สึกออกมาได้แล้ว บรรยากาศของทั้งสองคนไม่ดีจริง ๆ เธอเลยวางใจ และพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ซิงหยวี่ รบกวนคุณเอาสลัดผักข้างมือให้ฉันหน่อย ปกติป๋อเหยียนไม่ค่อยชอบกินผัก ฉันอยากคีบให้เขาบ้าง ให้เขากินของที่มีประโยชน์หน่อย"

เย่ซิงหยวี่พูดว่า “บนโต๊ะมีจานหมุนไม่ใช่หรือ พอคุณหมุนผักก็ไปข้างคุณได้แล้ว"

"ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นเลยนะ" เซี่ยชิงเฉินทำท่าเพิ่งรู้ "ขอโทษที่ อยู่ต่างประเทศมานานหลายปีแล้ว ไม่ค่อยชินกับของในประเทศแล้ว"

"ที่ต่างประเทศไม่มีโต๊ะหมุนเหรอ"

เซี่ยชิงเฉินหยุดอยู่ครู่หนึ่ง "ไม่ใช่ ฉันกินข้าวคนเดียวบ่อย ๆ ใช้โต๊ะแบบนี้ไม่ได้ เหงามากเลย"