บทที่ 8

เย่ซิงหยวี่รู้สึกว่าคําพูดนี้พูดให้เฟิงป๋อเหยียนฟัง เลยไม่ได้ตอบ

"หลายปีมานี้ทำให้คุณเหนื่อยแล้ว" เฟิงป๋อเหยียนปลอบใจเธอ

"ไม่เหนื่อยหรอก" เซี่ยชิงเฉินยิ้ม หมุนโต๊ะหน่อย สลัดผักก็มาอยู่ตรงหน้า

เธอคีบผักบางอย่างลงในจานเฟิงป๋อเหยียน "ป๋อเหยียน ไม่กินผักเสมอไม่ได้นะ อันนี้ใส่น้ำส้มสายชู รสชาติดีมากเลย คุณลองดูสิ"

เฟิงป๋อเหยียนมองเย่ซิงหยวี่แวบหนึ่ง เธอดื่มโจ๊กด้วยสีหน้าสงบ เหมือนจะไม่สนใจมากนัก

"ได้" เฟิงป๋อเหยียนคีบผักขึ้นมากินเข้าปาก

ในสายตาของเย่ซิงหยวี่โผล่ความเยาะเย้ย

เธอจําได้เสมอว่า เฟิงป๋อเหยียนเป็นคนที่เป็นโรครักความสะอาดอย่างรุนแรง

เมื่อก่อน เพื่อให้เฟิงป๋อเหยียนกินผัก เธอมักจะตื่นแต่เช้ามาทำข้าวปั้นผักให้เขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณลุง กินข้าวปั้นแล้วค่อยไป อันนี้ฉันทําอย่างเหนื่อยมานะ แม้ว่าจะมีผัก แต่ก็มีปลาแซลมอนและงามากมาย หอมมาก คุณต้องให้เกียรติกินอันหนึ่งนะ"

แต่เฟิงป๋อเหยียนจะพูดอย่างรังเกียจว่า "ผมไม่กินอาหารที่คนอื่นเคยสัมผัส"

แต่วันนี้ เขากินผักที่เซี่ยชิงเฉินคีบให้เขา

บางที นิสัยรักความสะอาดของเขาอาจมุ่งเป้าไปที่เธอมั้ง

เย่ซิงหยวี่มีสีหน้าชา

อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ เฟิงป๋อเหยียนกินอย่างช้า ๆ ท่านั้นมีเสน่ห์มาก

เซี่ยชิงเฉินเท้าคางและดูเขากินข้าว ถามด้วยรอยยิ้มว่า "อร่อยไหม"

เฟิงป๋อเหยียนพยักหน้า "อร่อยดี"

เซี่ยชิงเฉินมีความสุขมาก

"ฉันก็รู้ไง เมื่อก่อนตอนเรียนอยู่ ทุกครั้งที่กินอาหารกลางวัน คุณก็ไม่ได้กินผัก ตอนนั้นฉันก็รู้แล้วว่าคุณไม่ชอบกินผัก"

เฟิงป๋อเหยียนยิ้มเบา ๆ "คุณความจำดีมากเลย"

"แน่นอนสิ ความจำฉันดีมาก หลายปีแล้ว ฉันยังจําท่าทางที่คุณรับรางวัลได้ทุกครั้ง ฮึกเหิมขนาดนั้น เป็นเจ้าชายทรงเสน่ห์ในใจของสาว ๆ ทั้งโรงเรียนเลย แค่ชั้นเรียนของเราก็มีผู้หญิงสิบกว่าคนชอบคุณ ตอนนั้น ทุกคนชอบพูดถึงคุณมากที่สุดแล้ว"

เฟิงป๋อเหยียนยิ้ม "เกินจริงขนาดนี้เหรอ"

"จริง! หลายคนชอบคุณจริง ๆ แม่ของฉันจึงพูดว่าฉันมีสายตาเฉียบแหลมมาก" เธอหมายความว่าเธอชอบเฟิงป๋อเหยียน มีสายตาเฉียบแหลมมาก

เย่ซิงหยวี่หัวเราะเย็นชาในใจ

ยังบอกว่าเซี่ยชิงเฉินไม่ใช่เมียน้อยหรือ?

เธอสารภาพโดยตรงแล้ว

มองไปที่เฟิงป๋อเหยียนอีก เขาจิบกาแฟ สายตาลื่นผ่านใบหน้าของเย่ซิงหยวี่เบา ๆ ไม่ได้พูด

เซี่ยชิงเฉินไม่ได้รีบคำตอบ เลยมองไปที่เย่ซิงหยวี่

เย่ซิงหยวี่กินโจ๊กอย่างเงียบ ๆ

เซี่ยชิงเฉินค่อนข้างอึดอัด "ขอโทษนะ ซิงหยวี่ ฉันรู้จักกับป๋อเหยียนมาหลายปีแล้ว พอเจอกันก็อดพูดถึงเรื่องเก่าไม่ได้"

"โอ้" เย่ซิงหยวี่ยิ้มเบาๆ ในใจบอกว่ามันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ

แต่ดูเหมือนว่าเซี่ยชิงเฉินจะไม่ยอมปล่อยเธอไป พูดถึงแต่ก่อนอย่างต่อเนื่องกับเธอ

ไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องเก่า ๆ เหล่านั้น ที่พวกเขาโตมาด้วยกัน และมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งอะไร ก็แค่เหลือจะประณามตาเฒ่าเฟิงที่ให้พวกเขาห่างกันต่อหน้าเย่ซิงหยวี่

ปรากฏว่าเป็นตาเฒ่าไม่ยอมพวกเขาอยู่ด้วยกัน

แต่เย่ซิงหยวี่ไม่สนใจที่จะฟัง มองเฟิงป๋อเหยียนแวบหนึ่ง หวังว่าเขาจะหยุดคนที่สุดรักของเขา

แต่เฟิงป๋อเหยียนเหมือนไม่ได้ยิน เป่าผักชีบนซุปอย่างช้าๆ และจิบหนึ่งครั้ง สีหน้ายังดูเพลิดเพลินมาก

นี่กําลังเพลิดเพลินกับความหลงรักของผู้หญิงเหรอ

เย่ซิงหยวี่ส่งเสียง "ฮึ่ม"ในใจ

ชายที่ไร้ยางอายคนนี้!

แม้ว่าเขาจะเพลิดเพลินกับมัน แต่โปรดอย่าเพลิดเพลินต่อหน้าเธอ เธอไม่มีความสนใจที่จะดูพวกเขาโชว์ความรัก

หมดความอยากอาหาร!

ทันใดนั้น เซี่ยชิงเฉินก็พูดประโยคหนึ่งว่า "ซิงหยวี่ คุณชอบป๋อเหยียน ใช่ไหม"