บทที่ 2048

ตึง…

ปรมาจารย์นักปรุงยาทั้งห้าต่างก็ตื้นตันไปด้วยความรู้สึกชื่นชม พวกเขาคุกเข่าต่อหน้าแดร์ริล และสรรเสริญเป็นเสียงเดียวกัน “ราชบุตรเขย ท่านต้องเป็นเทพนักปรุงยากลับชาติมาเกิดเป็นแน่ พวกเขาชื่นชมนัก…”

ไม่น่าแปลกใจว่า หากกำลังมีการปรุงยาชั้นเลิศแล้วมีเมฆอมฤตปรากฏขึ้น เพราะมันมักจะเกิดเมื่อมีการปรุงยาระดับนั้น

แต่มันน่าประทับใจที่เขาสามารถทำให้เกิดเมฆอมฤตได้ตอนที่ทำเพียงยาทั่ว ๆ ไป

แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ

จากนั้นเขาก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนยกมือขึ้นแล้วพูดสบาย ๆ ว่า “พวกคุณคุกเข่าทำไมกัน? รีบลุกขึ้นมาทำยาต่อเถอะ…”

เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ ควินซี่ก็ตัวสั่น เธอนั้นอับจนคำพูดขณะที่จ้องมองแดร์ริล

ตอนแรกเธอนั้นคิดว่า แดร์ริลเป็นแค่นักปรุงยาเถื่อน แม้ว่าเขาจะสามารถปรุงยาได้ แต่เธอก็ไม่คิดว่า เขาจะสามารถทำให้เกิดเมฆอมฤตได้ถึงสิบก้อน

ปกติแดร์ริลเป็นคนเจ้าเล่ห์ แต่เขานั้นกลับพึ่งพาได้เมื่ออยู่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน

‘เขาเป็นคนยังไงกันแน่?’

ควินซี่มองแดร์ริลตาค้าง และเธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนความคิดที่มีต่อเขา

ทุกคนต่างก็หยุดคุยกันและมองแดร์ริลพร้อมนักปรุงยาอีกห้าคนทำงานเงียบ ๆ ในที่สุดห้องโถงก็เงียบสงัดมีเพียง