"ท่านประธานดาร์บี้ สถานีโทรทัศน์ตงไห่ส่งคำเชิญสำหรับงานกาล่าราตรีมาค่ะ" เพิร์ลกล่าว"งานกาล่าราตรีไหน?" แดร์ริลถามอย่างใจลอยเพิร์ลยิ้มแล้วตอบ "งานเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงใกล้เข้ามาแล้วค่ะ และพวกเขาก็จัดงานกาล่าเพื่อการณ์นั้น มันเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ซึ่งจะมีดารามากมายเข้าร่วม และคนสำคัญทั้งหมดในเมืองตงไห่ก็จะไปด้วยเช่นกัน"ใบหน้าของเพิร์ลกระจ่างด้วยความภูมิใจ เธอกล่าวต่อ "บริษัท แพลทินัม โปรโมทดาราดังขึ้นมาสองคนไม่นานมานี้ จีเซลล์ ลินด์ท และ ลาน่า โทมัส สถานีต้องการให้พวกเธอเข้าร่วมด้วย ดังนั้นบริษัทเราจึงเป็นที่แรกที่ได้รับคำเชิญ ในฐานะประธานของบริษัท ท่านจะพลาดงานเฉลิมฉลองแบบนี้ไม่ได้นะคะ"'ตอนนี้กลางฤดูใบไม้ร่วงแล้วเหรอ?'แดร์ริลพยักหน้า "ก็ได้ เตรียมการได้เลย""เยี่ยมเลยค่ะท่าน"...มันเป็นเวลาหนึ่งทุ่ม และอาคารของสถานีโทรทัศน์ก็ถูกอาบด้วยแสงดีที่น่าตื่นตาอาคารโทรทัศน์ดาวเทียมตงไห่นั้นเป็นหนึ่งในตึกที่สวยงามที่สุดในเมือง มันดูน่าทึ่งอย่างที่สุดเมื่อถูกชะโลมด้วยแสงสีในขณะที่ตั้งอยู่ข้างคูเมืองในเวลากลางคืนไปด้วย คู่รักหนุ่มสาวมากมายอยู่บนสะพานและถ่ายรูปทาวเวอร์นั้นนั่นเป็นสถา
ดาลตันยืนคล้องแขนกับหญิงสาว ผู้ซึ่งสูงกว่าเขาด้วยซ้ำ"จีเซลล์ผู้งดงามของผม คุณสนใจมาดื่มกับผมไหม?" ดาลตันถามอย่างเย้าหยอกในขณะที่เข้าหาเธอเขามองจีเซลล์ตั้งแต่หัวถึงหาง แต่เขาเมินแดร์ริล ผู้ซึ่งยืนข้างเธอเขาคิดว่าแดร์ริลเป็นบอดี้การ์ดเพราะแว่นกันแดดของเขาจีเซลล์เม้มปาก เธอไม่ตอบอะไรเขา เธอรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งที่เธอคิดถึงมือของเขาขบนตัวเธอ ในตอนที่เธอสัมภาษณ์ในบริษัทของดาลตันดาลตันโกรธจากความเงียบของจีเซลล์ "จีเซลล์ ลินด์ท ทำไมคุณถึงเล่นตัวนักล่ะ? ทุกวันนี้เป็นยังไงบ้าง? ไม่มีใครเลยที่เสนองานภาพยนต์หรือแม้แต่งานโฆษณาให้คุณเลยใช่ไหม? คุณรู้เหตุผลไหมว่าทำไม?"ดาลตันรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชนะท่าทางปกติของจีเซลล์กลายเป็นโกรธ "คุณเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เหรอ?"คิ้วของแดร์ริลขมวดมากกว่าเดิมจีเซลล์อยู่ในตึกบริษัทเป็นบางครั้งเพราะเธอไม่มีอะไรทำ เมื่อเทียบกัน ตารางงานของลาน่านั้นแน่นเอี้ยด ถึงแม้ว่าเธอจะเดบิวต์หลังจีเซลล์ก็ตาม แม้แต่รายการวาไรตี้เล็ก ๆ ยังไม่อยากเชิญจีเซลล์ไปเป็นแขกรับเชิญแดร์ริลรู้ว่ามีอะไรผิดปกติเมื่อเพิร์ลรายงานเรื่องนี้ แต่เขาไม่ได้ใส่ใจมันในที่สุดแดร์ริล
จีเซลล์เองก็เป็นห่วงมาก ๆ เช่นกัน เธอกัดริมฝีปากของเธอแล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา "พี่ชายแดร์ริล มันไม่เป็นไรหรอก"แดร์ริลยิ้มให้เธอ "ไม่ต้องห่วง เราไม่ได้ทำอะไร แค่พูดคุยกัน เราจะไม่สู้กันหรอก""แดร์ริล ฟังฉัน อย่าไปนะ" ลาน่าแนะนำเสียงเบาบอดี้การ์ดสองคนนั้นสูงประมาณสองเมตรได้! แดร์ริลจะจบไม่สวยหากเขาเข้าไปในห้องน้ำ"ฟังนะ ฉันไม่อนุญาตให้คุณเข้าไปในนั้น ได้ยินฉันไหม?" ลาน่าพยายามโน้มน้าวเขาต่อไป"ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง" แดร์ริลเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างมั่นใจเมื่อพวกเธอรู้แล้วว่าพวกเธอหยุดเขาไม่ได้ จีเซลล์และลาน่าจึงจ้องกันเองด้วยความเป็นห่วงแดร์ริลมาถึงห้องน้ำ เขาเห็นดาลตันและบอดี้การ์ดทั้งสองทันทีที่เขาเข้ามาดาลตันเข้ามาหาเขา "ไอ้หนู ยังมีเวลาให้แกคุกเข่าขอโทษในสิ่งที่แกทำผิดไป"ดาลตันคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องต้องการยอมรับความผิดของเขา หากเขายังมีสมองอยู่บ้างยังไงก็ตาม เขาคิดผิดแบบสุด ๆ กับเรื่องนั้นแดร์ริลหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินไปที่โถปัสสาวะ เขารูปซิปกางเกงลงละปัสสาวะออกมาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไม่เร่งรีบ "การขอโทษเป็นสิ่งที่ต้องทำ แต่มันควรเป็นแกที่ต้องขอโทษ ไม่ใช่ฉัน""ไอ้เ-ี้
จีเซลล์และลาน่ายิ่งดูมีเสน่ห์กว่าเดิมเมื่อมีสีแดงบนใบหน้า พวกเธอกลับมาที่โถงจัดเลี้ยงแม้ว่าพวกเธอจะอายก็ตามภาพในห้องน้ำยังฉายซ้ำอยู่ในหัวของพวกเธอเหมือนฉากหนังดาลตันที่นอนอยู่บนพื้นห้องน้ำ และใบหน้าชุ่มปัสสาวะแดร์ริลดึงกางเกงของเขาขึ้นแล้วกล่าวอย่างซุกซน "อุ๊ปส์! โทษทีที่ฉี่ใส่แกนะ! ทำไมพวกแกมารบกวนเวลาฉันฉี่เล่า?""ไอ้เ-ี้ย! แกจบแล้ว! จบสิ้น!"ใบหน้าของดาลตันเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เขาโกรธสุด ๆ!ในฐานะประธานของดาลตัน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ เขาไม่เคยประสบพบเจอการเหยียดหยามแบบนี้มาก่อน!นรกเอ๊ย! เขาจะต้องฆ่าไอ้เด็กนี่ให้ได้สักวัน!แดร์ริลยิ้มให้เขา "หมูอ้วน ท่าทางแบบนั้นมันอะไรล่ะนั่น? ไม่เอาน่า ฉันแค่ฉี่ใส่แกนิดเดียวเอง! เอานี่ ฉันจะล้างมันออกให้แกเอง"แดร์ริลคว้าคอเสื้อของดาลตันแล้วกดหัวของเขาลงโถปัสสาวะ*เอื้อก*ดาลตันตกใจและโกรธ แต่เขาไม่ทันได้ตอบสนองในตอนนั้น เขาจึงกลืนน้ำเข้าไปเต็มปาก ร่างอ้วนท้วนของเขากระตุกไปมา เขาดิ้นรนเหมือนคางคกที่กำลังจะตายแดร์ริลกดคอของดาลตันไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถขยับเขยื่อนได้ไม่ว่าจะดิ้นรนแค่ไหนก็ตามดาลตันดิ้นไม่หลุด เขาเวียนหัวมาก เขาจึ
'ช่างเป็นน้ำเสียงที่เผด็จการ!' ทันใดนั้น แดร์ริลก็มีความคิดขึ้นมา เขายิ้ม แล้วกล่าว "ได้โปรด บอกผมที ใครคือคุณสก็อตต์? เธอจะทำให้ผมทุกข์ทนได้ยังไง?"ผู้ช่วยถอนหายใจ เธอคิดว่าบอดี้การ์ดคนนี้ต้องเป็นพวกงี่เง่าที่อยากต่อต้านแทนที่จะกล่าวขอโทษ เธอส่ายหัวของเธอ "นี่คือคุณซันนี่ สก็อตต์ ดาราสาวที่โด่งดังที่สุดในดาลตัน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ นายจะต้องตกงานแน่ ถ้านายทำให้เธอไม่พอใจ"'โอ้ ดาลตัน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์? ประธานของเธอเพิ่งจะกินฉี่ของฉันไปเองนะ'แดร์ริลเยาะเย้ย จากนั้นเขาก็กล่าวด้วยน้ำเสียงสุขุม "ผมไม่สนว่าคุณเป็นใคร คุณเป็นคนผิด เพราะคุณเป็นคนที่เข้ามาชนผม ผมไว้หน้าคุณแล้วจากการไม่สั่งให้คุณขอโทษผม เลิกยุ่งกับผมสักที"'ฉันเพิ่งสั่งสอนประธานดาลตัน เอ็นเตอร์เทนเม้นท์ ไป แล้วทำไมฉันต้องกลัวดาราตัวเล็ก ๆ ในบริษัทของเขาด้วย?'แขกคนอื่นเริ่มรวมตัวกันแล้วมองเหตุการณ์ พวกเขาชี้ไปที่แดร์ริลแล้วส่ายหัวด้วยความไม่เห็นด้วย'ยามคนนี้นี่จริง ๆ เลย ทำไมเขาไปขัดขวางดารา?'ซันนี่ยังคงหน้านิ่ง แต่เธอกำลังโกรธ "รอก่อนเถอะ ฉันมั่นใจว่านายเพิ่งจะได้งานยามหลังจากที่จากบ้านในชนบทมาล่ะสิ? กล้าดียังไงมาแย้
งานกาล่าค่อนข้างน่าเบื่อ มันเป็นเพียงงานที่ดาราจะขึ้นไปแสดงบนเวทีแดร์ริลเดินไปรอบที่จัดงาน แต่เขายังไม่พบจีเซลล์และลาน่า เขาคิดว่าพวกเธอต้องอยู่หลังเวทีเพื่อรอให้ถึงตาของพวกเธอในการแสดงเขาตัดสินใขไม่รอพวกเธอ เขาต้องการกลับไปที่บ้าน อาบน้ำ แล้วเข้านอนเขาออกจากตึกโทรทัศน์ดาวเทียมตงไห่แล้วจุดบุหรี่ใกล้ ๆ ทางเข้า มันเป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว ไฟเริ่มริบหรี่ไม่ต่างกับคนที่เดินไปมาบนถนนแดร์ริลกำลังจะเรียกแท๊กซี่ในขณะที่เขาสังเกตเห็นชายสองคนที่ดูน่าสงสัยข้างรถตู้ขนาดเล็กสุดหรูหนึ่งในนั้นผอมกว่าอีกคน และพวกเขาวางกระเป๋าไว้ข้างหลังท้ายรถตู้ก่อนที่จะเข้าไปซ่อนหลังเสาไฟฟ้า'สองคนนั้นทำอะไร?' แดร์ริลสูบบุหรี่ของเขาในขณะที่มองด้วยความสนใจสาวสวยในชุดขาวเดินไปไม่ไม่นาน เธอดูเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัยด้วยกุญแจในมือของเธอ เธอขึ้นไปบนรถตู้ เธอจุดเครื่อยนต์รถแล้วถอยออกจากที่จอด*ปัง*ชายสองคน ที่ซ่อนอยู่หลังรถตู้พลันออกมาเมื่อรถชนเข้ากับถุงบนพื้น"เฮ้ นี่เธอขับรถเป็นรึเปล่า? ไม่เห็นเหรอว่ามีบางอย่างอยู่ด้านหลังรถเธอ? ออกมาเดี๋ยวนี้!" ชายร่างอ้วนเคาะกระจกรถซ้ำ ๆ ด้วยท่าทางจริงจังในขณะที่เขา
"นายตั้งราคาสูงเกินไปเพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นยังอายุน้อยไม่ได้หรอกนะ"มิจฉาชีพทั้งสองไม่ได้กังวลกับการพูดคุยกันของฝูงชนเลยพวกเขาเป็นโจรมืออาชีพ พวกเขาเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดี ใบรับรองนั่นอาจเป็นของปลอม แต่แจกันนั่นเป็นวัตถุโบราณจากราชวงศ์หยวนจริง ถึงแม้พวกเขาจะจ่ายไปแค่หมื่นบาทเพื่อซื้อมันตามทีทั้งสองจงใจเลือกจะลงมือกับคนที่มีรถหรู พวกเขาวางกระเป๋าไว้ข้างหลังของรถแล้วรอให้คนขับมาชนมันเข้าตอนที่พวกเขาถอยรถ จากนั้นพวกเขาก็จะปรากฏตัวแล้วกล่าวหาว่าคนขับรถชนแจกันของพวกเขาคนขับรถคงขมขื่นใจหากรู้เรื่องนี้"เธอไม่เชื่อว่ามันมีมูลค่าสองล้านบาทจริง? มีใครในวงการวัตถุโบราณที่นี่บ้าง? เข้ามาตัดสินใจได้เลยว่าพวกเราโกหกหรือเปล่า" ชายร่างผอมมองผ่านกลุ่มคนแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ"ฉันทำงานในพิพิธภัณฑ์เมืองตงไห่ ฉันดูมันได้"ชายวัยกลางคนสวมแว่นกรอบทองเข้าไปหาพวกเขาแล้วแสดงบัตรพนักงานให้ดูฝูงชนพลันเงียบลงทนัทีชายวัยกลางคนหยิบเศษเครื่องดินเผาขึ้นมาแล้วพิจารณามัน จากนั้นเขาก็หันไปหาชายร่างอ้วนแล้วกล่าว "คุณรู้ไหมว่าแจกันนี้มาจากสมัยราชวงศ์ไหน?""แน่นอน มันเป็นเครื่องชามในพระราชวังจากสมัยราชวงศ์ห
"การวิเคราะห์ของคุณถูกต้อง แจกันนั่นจะมีมูลค่าสองล้านบาทหากมันอยู่ในสภาพไร้ตำหนิ" แดร์ริลกล่าวต่อ "ยังไงก็ตาม คุณพลาดอะไรบางอย่างไป เวลาตอนที่แจกันนั่นแตก"ท่าทางของชอว์นเปลี่ยนไป แต่เขาไม่ได้กล่าวอะไร"เจ้าหนู นายทำเหมือนว่านายรู้มากกว่าพนักงานพิพิธภัณฑ์อีกนะ""นายดูเหมือนยาม เดี๋ยวก่อนนะ กลิ่นนายเหมือนเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ นี่นายเป็นภารโรงด้วยเหรอ?"ฝูงชนหัวเราะ แดร์ริลนั้นมีกลิ่นเหมือนมีปัสสาวะติดอยู่กับเขาจริงแต่มีหนึ่งคนที่ไม่ได้หัวเราะออกมา ดอร่าจ้องไปที่แดร์ริลอย่างนิ่งค้างแดร์ริลก้มลงแล้วหยิบเศษแจกันที่แตกออกมา "ผู้เชี่ยวชาญย่อมรู้ว่าเครื่องชามของราชวงศ์หยวนนั้นถูกสร้างมาด้วยส่วนผสมสองชนิด—หินของจีนและดินขาว ดังนั้น เมื่อเครื่องชามแตก ฐานสีเหลืองของมันจะเข้มขึ้นเมื่อมันกระทบกับอากาศ"แดร์ริลส่งเศษเครื่องดินเผาให้ชายวัยกลางคน "ชิ้นส่วนในกระเป๋านั่นบอกได้ว่าแจกันนั้นแตกมาได้สักพักแล้ว จากสีที่เข้มของมัน ผมบอกได้ว่าแจกันนั่นแตกมาเป็นสิบปีแล้ว เป็นไปได้ว่ามันแตกตั้งแต่ขุดพบด้วยซ้ำ"แดร์ริลหันเหสายตาไปที่เหล่ามิจฉาชีพ "เศษพวกนี้มีค่าอย่างมากที่สุดก็แค่แปดถึงเก้าร้อยบาท กระเ