LOGIN“ทำไมถึงถามแบบนี้ เธอถามเหมือนกับว่า… เธอยังรู้สึกกับพี่แบบเดิม” ครั้งนี้ไคเลอร์ยอมคลายวงแขนก่อนจะประคองแก้มร้อนผ่าวให้หันมาทางเขา เชิดปลายคางเรียวจนใบหน้าเนียนอยู่ในองศาที่มองสบตากันได้ “พี่คิดไปเองไหม หรือมันเป็นแบบนั้นจริงๆ”“พลอยไม่เคยอยากทิ้งพี่” คำตอบของเธอดังก้องอยู่ในหัวซ้ำๆ ไม่ได้อยากทิ้ง แต่กลับเลือกที่จะทิ้งอย่างไม่ใยดี ไม่มีแม้แต่คำบอกลา แบบนั้นเขาจะเชื่อเธอได้จริงๆ หรือไงคนทั้งคนที่เคยกินนอนอยู่ด้วยกัน เขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ เหมือนที่เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนแรกของเขา ไคเลอร์เข้าใจว่าเราสองรักกันมากมาโดยตลอด วันที่เธอบอกเลิกกันบอกเลยว่าเขาโคตรงง งงฉิบหาย เพราะเธอเลยที่ทำให้คนอย่างเขาแทบไม่กล้ารักใครถึงคนทำจะไม่เคยจำ แต่คนที่เจ็บไปแล้วบอกเลยว่าจำไม่ลืม จะให้พี่กับน้องมาใช้ผู้หญิงคนเดียวกัน จะให้น้องของเขาเอาเธอมาเป็นเมีย เธอที่เคยเป็นเมียเขามาก่อน ใครจะยอมก็ยอม แต่คนอย่างไคเลอร์ไม่มีวันยอม! คนไร้หัวใจแบบเธอจะต้องได้ลงสนามลิ้มลองความเจ็บปวดดูซะบ้าง เธอต้องได้รับรู้ถึงรสชาติของการถูกทิ้งว่ามันเป็นยังไง! “พลอย…” คนถูกเรียกเผลอสบตาจนเหมือนถูกมนต์สะกด น้ำเสียงของเขา แววตาของเ
ไคเลอร์เดินไปเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบกระป๋องแอลกอฮอล์ติดมือออกมาสองกระป๋อง เดินมาหย่อนตัวลงบนโซฟาหรูกลางห้อง ตวัดขายาววางพาดบนโต๊ะกระจกเล็กๆ ตรงหน้า สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องนอน งานห่าเหวที่อ้างไม่มีทั้งนั้น ที่ยอมปล่อยไปนอนเพราะเห็นว่าตัวเธอร้อน วันนี้เขาคิดว่าเธอจะไม่กล้ามาด้วยซ้ำ และถึงเธอไม่มาก็ใช่ว่าคนอย่างเขาจะกล้าเข้าไปเอาเรื่องคนที่กำลังป่วยอยู่ แต่ก็อย่างว่า เธอมันอวดดี เกือบสองปีที่เลิกกันไป ความน่ารักของเธอมันไม่มีหลงเหลืออยู่เลยไคเลอร์ถอนลมหายใจออกมาหนักๆ เปิดกระป๋องแอลกอฮอล์ในมือก่อนจะยกดื่ม นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองเงียบๆ ถามว่าเคยเครียดกับงานเท่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไหม บอกเลยว่าไม่ กี่ครั้งแล้วที่เธอเข้ามามีอิทธิพลต่อใจเขา เกลียดเธอฉิบหาย แต่ทนเห็นเธอหายออกไปจากชีวิตโดยที่เขาไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับเธออีกอันนี้ไม่ได้จริงๆแกร๊ก~ เสียงปลดล็อกประตูห้องนอนกระตุ้นดวงตาคมกริบให้หันกลับไปมองอัตโนมัติ ทันทีที่เห็นร่างบางค่อยๆ ขยับตัวออกมา ไคเลอร์เปล่งเสียงถามทันที“จะไปไหน”“วันนี้พลอยต้องกลับแล้วนะพี่เลอร์” พยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง หวังจะได้ความเห็นใจ คุยกันและตกลงกันดีๆ
บอกออกมาแบบนั้นก่อนจะเบือนหน้าหนี น้ำดื่มที่เพิ่งกลืนลงคอแทบอยากจะคายกลับทางเดิมเพราะรู้ว่าเขาเป็นคนป้อน กำลังจะดันตัวลุกหนีแต่เขาดันหน้าผากเธอให้นอนกลับไปที่เก่า ยิ่งเห็นเขาใช้เพียงปลายนิ้วมือยิ่งทำให้รู้ว่าเขาเกลียดเธอมากแค่ไหน ดีไม่ดีอาจจะมากจนไม่อยากหายใจร่วมบ้านเดียวกัน รู้แบบนั้นหัวใจก็ยิ่งยับเยิน ชีวิตทำไมต้องเฮงซวยจนต้องกลับมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ! “เลิกอวดดีเถอะ ดูสภาพตัวเองด้วย”“ตอนไหนคะ”“อะไร?”“ตอนไหนพี่จะบอกวินให้ไล่พลอยออกไปจากบ้านพี่ไง”“ฉันไล่เธอไม่ยอมไป จะบอกว่าเธอจะยอมไปถ้าไอ้วินเป็นคนไล่งั้นเหรอ?”“ค่ะ พลอยจะไปถ้าวินเป็นคนไล่” คำตอบกระตุ้นให้สีหน้าคนฟังตึงขึ้น “เธอคบกับมันมากี่วัน กี่เดือน กี่ปีงั้นเหรอ มันถึงมีอิทธิพลต่อใจเธอขนาดนั้น” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วยคะ ในเมื่อเรื่องของเรามันจบไปตั้งนานแล้ว แล้วพี่จะมาสนใจทำไม” “ไม่ได้สนใจ”“งั้นก็ดีคะ พี่เสนอให้พลอยไปเป็นของเล่นของพี่พลอยก็ทำให้แล้ว พี่ก็ช่วยต่างคนต่างอยู่หน่อยสิ พลอยให้ทุกอย่างที่พี่อยากได้ แต่ไม่เห็นว่าพี่จะเลิกวุ่นวายแบบที่รับปากเลย”“วันนี้สี่ทุ่ม เจอกันที่เดิม!” “พี่เลอร์…”“เธอก็รู้ตัวดีว่
@วันต่อมา“…วิน ตื่นแล้วเหรอลูก” คุณคริสทักทายบุตรชายคนเล็กด้วยรอยยิ้มอบอุ่นทันทีที่คาลวินลงจากชั้นสองแล้วตรงมายังโต๊ะอาหาร“ขอโทษที่ลงมาช้านะครับ”“ไม่เป็นไรเลยลูก แล้วน้องพลอยล่ะทำไมไม่ลงมาพร้อมกัน” “พลอยไม่ค่อยสบายครับแม่ เมื่อคืนตากฝนเข้าบ้าน วินเลยจะมาบอกให้แม่บ้านเตรียมข้าวต้มให้เดี๋ยววินเอาขึ้นไปให้พลอยด้านบน”“แล้วไปยังไงมายังไงถึงได้ตากฝน วินพาน้องพลอยไปหาหมอดีไหมลูก เป็นอะไรมากหรือเปล่า” แว๊บหนึ่งที่คาลวินหันมองพี่ชายตัวเองที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร เอาจริงๆ ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านั้นกลัวเฮียจะหาเรื่องขึ้นมาอีก“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวให้ทานข้าวทานยาแล้วพักผ่อน”“เอางั้นเหรอลูก แล้ววินแต่งตัวแบบนี้แปลว่าวันนี้ต้องไปเรียนเหรอ”“ครับ พอดีว่ามีเรียนเช้า บ่ายๆ จะรีบกลับมา”“แม่มีธุระข้างนอกไม่เกินสองชั่วโมง ไว้เรียบร้อยแม่ขึ้นไปดูแลให้นะลูก เดี๋ยวให้แม่บ้านยกข้าวต้มขึ้นไปด้านบนให้”“ขอบคุณครับคุณแม่” คาลวินยกมือไหว้คุณแม่ที่เข้าใจและช่วยเหลือทุกอย่าง จากนั้นก็เลือกที่จะก้มหน้าแล้วเดินผ่านเฮียเลอร์กลับขึ้นไปบนชั้นสองเหมือนเดิม“วันนี้เลอร์ต้องออกไปไหนหรือเปล่าลูก” หันไปส่งแม่บ้
(คิดถึงเหรอ โทรมาดึกๆ ดื่นๆ) เสียงกวนประสาทของขุนเขาดังเข้ามาในสายทันทีที่อีกฝ่ายกดรับ“มารับหน่อยได้ไหม”(อยู่ไหนอ่ะ ไม่ได้อยู่กับไอ้วินเหรอ?) ที่ต้องถามเพราะหากคาลวินอยู่ตรงนั้น มันต้องพร้อมที่จะช่วยเหลือพลอยชมพูทุกเวลาอยู่แล้ว“คอนโดที่เมื่อสองปีก่อนฉันเคยบอกให้แกมารับ” ขุนเขาเงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น ไม่ใช่ว่านึกไม่ออกแต่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมพลอยชมพูถึงโผล่ไปที่นั่นอีกแค่นั้นเลย(เล่นบ้าอะไรวะพลอย มันสนุกนักเหรอ)“เรื่องมันยาวอ่ะขุน”(มันไม่ควรมีเรื่องบ้าบออะไรเลยต่างหากล่ะ)“สรุปจะมารับไหม”(เมื่อไหร่จะเลิกเป็นคนแบบนี้วะ พูดอะไรเตือนอะไรคิดจะฟังกันบ้างไหม)“รออยู่ที่เดิมนะ ฝนจะตกแล้ว”(แล้วถ้าบอกว่าไม่ไปล่ะพลอย)“ก็จะรออยู่ตรงนี้แหละ รอจนกว่าแกจะมา” คนที่เหมือนจะเอาแต่ใจตัวเองกับทุกเรื่องเลือกที่จะวางสาย แว๊บหนึ่งที่หันไปมองยังรถคันหรูที่เคลื่อนจากลานจอดออกมาจอดในบริเวณที่สามารถมองเห็นเธอได้ในสายตาไม่ได้คิดหรอกว่าที่เขายังไม่กลับไปมันเป็นเพราะเขาหวังดีจะให้เธอกลับด้วย เงินหนึ่งพันบาทที่เขายัดใส่มือเธอหลังจากที่เรามีอะไรกันและเขากำชับว่าเป็นค่าแท็กซี่ เป็นคำตอบที่ดีที่ส
ไคเลอร์หยัดตัวขึ้นเพื่อปลดเข็มขัดหนังราคาแพงตามด้วยกระดุมกางเกงยีนส์ จังหวะที่นิ้วยาวเหยียดทำการถอดทุกอย่างพานกระตุ้นให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ต่างจากการที่เธอก้าวขาลงไปในนรก ถึงเขาจะเคยเป็นผู้ชายคนแรก เป็นรักครั้งแรก แต่รู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้ทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วจริงๆพอปราการทุกชิ้นบนตัวเขาถูกถอด กายหนาก็ขยับเข้ามาแนบชิดตัวเธออีกครั้ง ไคเลอร์สอดฝ่ามือเข้าไปบีบเคล้นก้นนิ่มหนักๆ นิ้วยาวเหยียดเกี่ยวกางเกงชั้นในตัวจิ๋วผ่านเรียวขาขาวก่อนจะขยับแขนเอี้ยวหน้าไปมองสิ่งที่เกี่ยวพันอยู่กับปลายนิ้วมือมุมปากยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ดวงตาคมกริบมองกางเกงตัวจิ๋วในมือด้วยสายตามีเลศนัย“เพราะรู้ว่าจะมาเอากับผัวเก่าเหรอถึงได้เลือกใส่ในสิ่งที่ฉันชอบ”“พลอยไม่ได้ทำแบบนั้น”“อ้อ… ลืมไป นี่มันรสนิยมของเธอ สงสัยห่างกันนานจนจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย” มุมปากของคนบอกยกยิ้มหยันอย่างพอใจ ไคเลอร์ดันขาขาวให้แยกออกจากกันก่อนจะแทรกเข้าไปกลางหว่างขา คร่อมทับลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดกันและกันอีกครั้ง“จำไว้นะว่าที่วันนี้เรานอนด้วยกันฉันไม่ไ







