All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“…อ๊าส์~” เสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านประสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อยังดังต่อเนื่อง หลังจากที่เสียงขับเคลื่อนอยู่ภายในห้องชุดหรูนับสองชั่วโมงเต็มเห็นจะได้ ครั้งแรกที่ได้รู้ว่าเจ็บแสบแค่ไหนถูกความเสียวซ่านและความสุขสมเติมเต็มจนยากจะต่อต้านใบหน้างดงามไม่ต่างจากตุ๊กตามีชีวิตเชิดขึ้น ผมยาวสลวยที่อีกคนสัมผัสมาแล้วว่านุ่มและหอมแค่ไหนสยายไปตามลมของไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศและแรงกระทั้นกระแทก กลีบปากเอิบอิ่มเผยอขึ้น จังหวะที่เชิดใบหน้า เห็นชัดว่าบริเวณลำคอระหงมีรอยขบเม้ม เป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าคนทั้งคู่มีความสุขกันมากแค่ไหน ครั้งแล้วครั้งเล่าที่สุขสม จนกระทั่งท้องฟ้านอกผนังกระจกกั้นของเพนต์เฮาส์หรูกำลังเปลี่ยนสี เฉกเช่นชีวิตของคนบนเตียงที่กำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล หลายชั่วโมงต่อมา“…อื้ออ~” ข้าวฟ่างหลุดเสียงครางในลำคออย่างแผ่วเบาเมื่อจังหวะที่เริ่มขยับกาย สัมผัสได้ว่ามันปวดเมื่อยไปหมดจนคิ้วสวยได้รูปขมวดเข้าหากัน สมองกำลังประมวลเหตุการณ์ของค่ำคืนที่ผ่านมา ปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆ ที่อยู่กันเฉพาะกลุ่มเพื่อนเท่านั้น จำได้ลางๆ ว่าดื่มหนักไปหน่อย ไม่แปลกถ้าจะเมา แต่เอ๊ะ! ถึงเมาแค่ไหนมันก็ไม่เคยรู้สึก

@จุดรวมพลเสียงรองเท้าหนังที่กระทบกับพื้นกระเบื้องก่อนที่ประตูกระจกจะถูกผลักเข้ามาทั้งที่คนด้านในยังไม่ทันได้อนุญาติส่งผลให้ดวงตาคมกริบตวัดมองอัตโนมัติ ตามด้วยลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาพรืดใหญ่ ไร้มารยา ข้ามหัวแบบนี้มีคนเดียวเลย“ทำหน้าเข้มเชียวนะเฮีย เมียเฮียไม่โอเคเหรอ?” เสียงหยอกล้อดังจากริมฝีปากหยักได้รูปของเจ้าของดวงหน้าหล่อเหลา ทะเล้น ทว่ามีเสน่ห์ใช่เล่นอย่างไบรอัน“ปากดีเหมือนรู้ทุกอย่างเลยนะ”“ไอ้ไบรท์น้องใครกันล่ะครับ ก็ต้องฉลาดให้ได้ครึ่งของเฮีย ถึงจะเป็นน้องชายเฮียได้ไง ใครจะยอมให้เฮียลันเสียหน้ากัน”“กวนตีนได้ใจกูจริงๆ” อลัน พ่นคำพูดที่เคยชิน ถึงอย่างนั้นไอ้แสบไบรอันก็ยิ้มกว้าง มันไม่เคยโกรธ ไม่เคยงอแง ไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยถ้าคนที่พูดคือเขา แค่เขาเท่านั้นที่พูดมันได้ เพราะถ้าเป็นคนอื่น มันก็ไม่ยอมเหมือนกัน “เรียกผมมามีอะไรให้รับใช้เหรอครับ” “นัดแองจี้ให้หน่อย” “แองจี้… ผู้จัดการดารา?” “อ่า พามาเจอ มีเรื่องจะคุย” “อะไรอ่ะ คือเจอแล้วปิ๊งเลยงี้ปะ คือผมก็เห็นนะว่าเฮียมองสาว แต่ระดับเฮีย แค่กระดิกนิ้วสาวก็วิ่งเข้าหาแล้วปะ” คือไอ้ไบรท์งงกับการกระทำของเฮียมากเลยนะ ชอบอะไรขนาดนั้น

‘ห้ามแสดงตัว’ ‘ห้ามเป็นข่าว’‘ห้ามให้คนอื่นรู้ว่าเราอยู่ด้วยกัน’ อลันเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ตอบรับเงื่อนไขที่อีกฝ่ายร่างขึ้นมาให้ ตากลมใสมองเขาอยู่ตลอดเวลา ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ากระดาษแผ่นเดียวสร้างพันธะสัญญาอะไรไม่ได้ทั้งนั้น มันไม่มีทางเอาคนอย่างเขาได้อยู่ แต่เขายอม ยอมเพราะคนดื้อๆ ตาใสๆ แบบเธอแค่คนเดียว“ครับ ฟ่างจะเป็นเมียผมแค่ตอนอยู่ในห้อง หรือตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองเท่านั้น” คนฟังลอบถอนลมหายใจออกมาเบาๆ เธอไม่ชอบที่เขาพูดแบบนี้ แต่รู้ดีว่าขัดอะไรไม่ได้ทั้งนั้น “ผมจะคืนงานให้คุณเหมือนเดิม ทุกงาน” “คุณไม่คิดจะแนะนำตัวคุณเองเลยเหรอคะ คุณเป็นใคร ทำไมถึงเข้ามามีบทบาทกับเรื่องพวกนี้ได้” “ผมมีเส้นสายนิดหน่อย” “แน่ใจเหรอคะว่านิดหน่อย คุณสั่งปลดงานฉัน…” เสียงหวานขาดห้วงเมื่อฝ่ามือหนาขย้ำลงมาบนสะโพกเบาๆ ในยามที่เธอแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่เขาไม่ชอบใจ “คุณสั่งปลดงานฟ่างได้ทุกงานแบบนี้ แน่ใจเหรอคะว่าคุณมีเส้นสายแค่นิดหน่อยจริงๆ” “เวลาที่ผมอยากได้อะไร ผมก็แค่พยายาม” “คุณเป็นใครคะ แล้วทำไมหน้าห้องของคุณถึงต้องมีคนเฝ้าเยอะแยะเต็มไปหมด”“ลูกน้องของผมทั้งนั้น ทุกคนไว้ใจได้ จะไม่มีใครกล

“…จะไปจากผมเหรอครับ” ใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยจนเกินจะคาดเดาส่งผลให้ใบหน้าสวยพยายามจะเบือนหลบ ทว่าฝ่ามือที่ประคองแก้มในตอนแรกกลับสอดเข้ามาประคองท้ายทอยจนใบหน้าของเธอเชิดขึ้นจนเราต้องสบตากันอย่างเดิม“ใจดีกับผมบ้างก็ได้นะครับ บางทีฟ่างอาจจะไม่ได้ไปจากผมก็ได้นะ” “อะไรมันก็เกิดขึ้นได้ไม่ใช่เหรอคะ”“ผมยื่นข้อเสนอใหม่ให้ฟ่างดีไหมครับ”“ข้อเสนอ?”“ผมอยากใจดีกับฟ่างก่อน เผื่อว่าฟ่างจะยอมใจดีกับผมเหมือนกัน” มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วใบหน้าจิ้มลิ้มงดงามของผู้หญิงที่อยู่ภายใต้พันธนาการของเขาคนอย่างอลันอยากได้อะไรก็ต้องได้ ครั้งนี้เขาเองก็ต้องได้ แต่จะไม่บีบบังคับเธอ แต่เขาจะทำให้เธอยอมทุกอย่างด้วยความเต็มใจ “ข้อเสนอของคุณคืออะไร” “ผมลดเวลาลงดีไหมครับ” “หมายความว่ายังไงคะ” ข้าวฟ่างกลอกกลิ้งตาไปตามใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เชื่อสายตา เขาจะมาไม้ไหนกันแน่ ถึงปากของเขาบอกว่าจะใจดีกับเธอ แต่เธอก็ไม่กล้าวางใจอยู่ดี “จากสามเดือน ผมลดให้เหลือหนึ่งเดือนดีไหมครับ” “จริงเหรอคะ” ตากลมสวยเบิกโพลงด้วยความดีใจ เธออาจจะแสดงออกชัดเจนจนกระทั่งมุมปากของคนฟังยกยิ้ม “ดีใจเหรอครับ”“แล้วคุณจ

@จุดรวมพล แกร๊ก~ เสียงเปิดประตูจากคนที่มาช้ามากที่สุดกระตุ้นให้หนุ่มหล่อทั้งสองคนที่นั่งอยู่ในห้องก่อนแล้วให้หันไปมองพร้อมกันไคเลอร์และไบรอันขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อมองเห็นการแต่งกายที่ผิดแผกไปจากเดิม สูทสีดำเท่ห์ๆ เข้ากับเบ้าหน้าราวกับฟ้าประทานมันเข้ากันดีอยู่แล้ว แล้วเพราะอะไรพ่อคนหล่อตลอดกาลวันนี้ถึงใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ขายาวมา “ไบรท์ พี่มึงป่วยไหมวะ มันแดกยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า” ไคเลอร์ปรายตามองคนมาใหม่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า กำลังคิดอะไรเพลินๆ แต่ต้องมาสะดุดเพราะเริ่มมีคนกวนตีน“เฮียเลอร์ก็อีกคนนั่นแหละ จะมากินยาลืมเขย่าขวดได้ไง เฮียลันโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว”“มึงว่าไงนะ”“เนี่ย~ แก่แล้วอ่ะป่าว หูตาก็เริ่มไม่ดีอ่ะดิ”“หูตาไม่ดีแต่หลังมือกูยังดีนะ สักทีไหม?”“น้องหยอก~ หู้ย กะรุนแรงกับไบรท์ตลอดอ่ะ” ไคเลอร์มองน้องเล็กสุดก่อนจะส่ายหน้า ดูไว้เถอะ ถ้าใครคิดจะเอาคนอย่างมันเป็นผัวอ่ะ ได้ปวดหัวเหมือนกูแน่นอน! “เฮีย วันนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไหม” อลันเดินเข้าหย่อนตัวลงบนโซฟาตำแหน่งที่ว่าง ขายาวตวัดขึ้นไขว้ห้าง สบตากับคนที่มีอายุมากที่สุดโดยที่หัวคิ้วแทบจะชนกัน“มึงไ