All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“คะ คุณไม่ได้ป้องกัน?”“ผมปล่อยในตัวคุณ” ข้าวฟ่างแทบอยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง ร่างแบบบาง ทั้งผิวและหุ่นสวยสมกับเป็นนางแบบหมุนกลับในแบบที่หันหลังให้เขา ขณะที่สมองกำลังประมวลอะไรหลายๆ อย่างจนมันหนักอึ้ง ทว่ามุมปากของอีกฝ่ายกลับยกยิ้ม สายตากวาดมองคนตัวเล็กจากทางด้านหลังคนอื่นอาจจะเชื่อในเรื่องของความบังเอิญ แต่ยกเว้นเขา ผู้ชายที่ชื่ออลัน ทุกอย่างในโลกใบนี้ไม่มีความบังเอิญ มีแต่ความตั้งใจ“จะไปไหน” ถามทันทีที่คนเบือนหน้าหนีในตอนแรกหมุนตัวกลับ ฝ่ามือเกือบแตะลงบนต้นแขนขาวแต่ดีที่ยั้งมือเอาไว้ได้ทัน ดวงตาคมกริบทิ้งมองใบหน้าสะสวยในเวลาต่อมา“เอาเป็นว่าฉันจะจัดการทุกอย่างเอง”“ยังไงครับ” “ก็ถือซะว่าระหว่างเรามันเป็นแค่เซ็กซ์ ส่วนเรื่องท้องคุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันจัดการตัวเอง”“จัดการยังไง” นางแบบสาวสบตากับคนถาม ลมหายใจเข้าออกเริ่มแรงขึ้นเมื่อต้องมายืนอธิบายในเรื่องที่ไม่อยากจะคุย“ฉันโตแล้วค่ะ หายาคุมฉุกเฉินกินป้องกันได้”“แล้วคุณรู้ไหมครับว่ามันไม่ได้ป้องกันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะฉะนั้นก็แปลว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะท้องลูกของผม” บอกออกมาพร้อมกับทิ้งสายตาลงมองต่ำ“ฉันคงไม่โชคร้ายขนา

‘โฆษณาแชมพูสระผม’ ‘รับเชิญละครกำลังที่กำลังออนแอร์’ ‘รับบทนางร้ายที่บทโดดเด่นไม่แพ้นางเอก’ ทุกอย่างที่กล่าวมาถูกยกเลิกจนหมดสิ้น แองจี้ให้เหตุผลเดียวคือเธออาจกำลังมีปัญหากับทางผู้ใหญ่ ซึ่งเอาเข้าจริงๆ แล้ว นางแบบสาวมองว่านั่นไม่ใช่ปัญหา คำพูดของใครบางคนที่เคยทิ้งท้ายเอาไว้ว่ายังไงซะเธอก็จะติดต่อกลับไปหาเขา นั่นต่างหากล่ะที่เธอคิดว่ามันเป็นสาเหตุของทุกเรื่อง แล้วเขาเป็นใคร ใหญ่มาจากไหน มีสิทธิ์บงการทุกอย่างได้ขนาดนี้ มันไม่ปกติเลยสักนิด ไม่ปกติเลย! เพนท์เฮาส์หรูริมแม่น้ำมาเฟียหนุ่มยกขวดน้ำหอมราคาแพงมาฉีดเข้าบริเวณลำคอตามด้วยข้อมือหนาสลับกันทั้งสองข้าง จนน้ำหอมส่งกลิ่นฟุ้งเป็นการเพิ่มเสน่ห์ให้กับตัวเอง อลันสลัดลุคที่ทุกคนคุ้นตา จากที่ใส่เชิ้ตตลอด เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดสีดำแบรนด์นอกกับกางเกงผ้าขายาวสีเดียวกันตัดกับผิวขาวละเอียด ขายาวก้าวออกมานั่งรอบริเวณโซฟาติดระเบียงเพื่อมองทิวทัศน์ด้านนอก นิ้วยาวเหยียดเคาะลงบนต้นขาของตัวเองอย่างใจเย็นขณะรอเวลา “นายหญิงมาถึงแล้วนะครับ” แซมเข้ามารายงานผู้เป็นนาย ที่กล้าใช้สรรพนามนี้เพราะเห็นความเปลี่ยนแปลงค่อนข้างชัด ที่แสดงออกว่าสนใจ ที่แสดงออกว่าอ

“…ลับหลังเฮียเลอร์ เก็บมันได้เลย” อลันหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทขณะปรายตามองไอ้ตัวดีที่กำลังล่อตีนอย่างคาดโทษ ส่งผลให้คนโดนหมายหัวลนลานทันที“เฮียลันโหดแม้กับน้องอ่ะ คืนนี้ไบรท์จะนอนกับเฮียเลอร์” ยักคิ้วกลับ ในขณะที่อลันเค้นเสียงหัวเราะออกมาทันที“อย่าพลาด กูรอซ้ำ”“บอกตัวเองเลย หลงสาวขนาดนั้นอ่ะ โดนทิ้งมามีช้ำแน่นอน” “กวนตีน” ไคเลอร์มองทั้งคู่สลับกันได้แต่หลุดเสียงหัวเราะในลำคอพร้อมกับส่ายหน้าไปมาเบาๆ กัดกันได้ทุกวัน ไอ้คนน้องนี่ก็ชอบล่อตีน ส่วนไอ้คนพี่นี่ก็ชอบตอบกลับ ยอมใจพวกมันจริงๆ “กลับแล้วนะเฮีย” เจ้าของเสียงบอกหยัดตัวลุกจนเต็มความสูง ฝ่ามือหมุนนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลาไปพลางๆ “รีบเหรอ กูว่าจะชวนดื่มต่อสักหน่อย”“ผมมีนัดแล้ว”“ไปหลอกลูกใครมาวะ” “ยี่สิบกว่าแล้ว ไม่เด็ก” “เหอะ ห่างกันเป็นสิบปี?”“เฮียอย่าปากดี ถ้าเฮียเลอร์เองก็มีเหมือนกัน” ไอ้เหี้ยลัน ทำถึงจนคนอย่างไคเลอร์หุบปากทันที ไอ้พวกนี้ฝีปากโคตรร้าย เถียงไม่ได้กูก็ต้องเงียบ ปล่อยมันไหวไหล่เดินหน้าหยิ่งออกไป “เนี่ย! บอกแล้วว่าเดี๋ยวนี้เฮียลันไม่แผ่ว”“มันหลงผู้หญิงที่ไหน สวยเหรอ?”“ดาราอ่ะเฮีย ก็สวยของเขา ว่าไม่ได้” “ไปสืบ

๘ห้ามใครแตะต้องความสัมพันธ์ที่ถูกขีดเขียนไว้สามเดือน อาจจะลดหลั่นลงเหลือเพียงหนึ่งเดือนตามความพึงพอใจของคนที่เขียนมันขึ้นมา ผ่านค่ำคืนแรกไปโดยที่อีกฝ่ายรักษาคำพูดได้เป็นอย่างดี เปลือกตาสวยค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างเชื่องช้าเมื่อลองสูดลมหายใจเข้าปอดหนักๆ จนทำให้รู้แล้วว่า คนที่นอนกอดเธอมาทั้งคืนตอนนี้ไม่ได้กอดเธอไว้แล้ว ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบลงมาบนใบหน้าเนียนเท่านั้นเพราะเรือนร่างถูกผ้าห่มหนาคลุมไว้ให้เป็นอย่างดี “ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงทักทายดังอยู่ข้างเตียงจนคนเพิ่งตื่นหันขวับ ตากลมเบิกโพลงก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะเลื่อนเข้ามาคลอเคลียใกล้ๆ ตามด้วยการกดจูบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา “เมื่อคืนหลับสบายไหมครับ” คนถูกถามกดใบหน้ารับเบาๆ “ตื่นนานแล้วเหรอคะ”“ครับ ตื่นขึ้นมาเตรียมมื้อเช้าไว้ให้คุณ วันนี้เมียผมมีงานตอนกี่โมงครับ” “ฟ่างต้องออกเช้าหน่อยนะคะ พอดีว่าต้องไปเอาของที่คอนโดด้วย”“วันนี้ผมไปส่งนะครับ ส่งคุณเสร็จผมต้องไปทำงานเหมือนกัน” “ก็ได้ค่ะ” “อยากอาบน้ำก่อนหรือทานข้าวก่อนดีครับ” นิ้วยาวเหยียดเลื่อนเข้ามาชิดแก้ม เกี่ยวเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนไปทัดไว้กับใบหูขาว ปล่อยเพียงผมหน้าม

๑๐ ดื้อรั้น “อ๊ะ!” ความเย็นจากแก้วน้ำดื่มเลื่อนมากระทบแก้มเนียนส่งผลให้คนที่นั่งเหม่อสะดุ้งออกมาก่อนที่ตากลมใสจะหันมองเจ้าของการกระทำ “ลัน แกล้งกันเหรอคะ” “ผมเรียกฟ่างหลายครั้งแล้วนะ แต่ฟ่างไม่สนใจผมเลย” “เหรอคะ…” กวาดสายตามองใบหน้าคมคายที่อยู่ในระยะประชิดก่อนจะยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า ฟ่างบอกผม คุยกับผมได้นะ” จากแก้วเย็นๆ ที่ทำให้สะดุ้ง ถูกแทนที่ด้วยฝ่ามืออุ่นๆ ที่เลื่อนเข้ามาประคองแก้มแทน “เปล่าค่ะ คิดเรื่องงานนิดหน่อย” “งานมีปัญหาเหรอครับ” “เปล่าค่ะ เจองานยาก เลยกลัวว่าจะทำออกมาได้ไม่ดีมากกว่า” “มีอะไรให้ผมช่วยไหม” “ช่วยแบบไหนเหรอคะ?” ข้าวฟ่างเอียงคอมองขณะสบตา เธอกำลังใช้จังหวะนี้มองลึกเข้าไปในตาของเขา เผื่อจะเห็นตัวตนที่เขาไม่อยากให้เห็น เห็นมุมมองแย่ๆ ที่เขาเก็บซ่อนมันไว้ ไม่ใช่มุมอบอุ่น สุภาพแบบที่เขากำลังทำมันต่อหน้าเธอ “ผมช่วยเป็นคู่ซ้อมให้ฟ่างได้นะ เผื่อฟ่างอยากทำการบ้าน อยากลองซ้อมบท ผมไม่เก่งเท่าไหร่ แต่ดูแล้วคอมเมนต์ให้ได้นะครับ” ทั้งน้ำเสียงและคำพูดพลอยทำให้ยิ้มตาม “เกรงใจคุณค่ะ ฟ่างแค่ลองนึกภาพและเดาเล่นๆ ในหัวเฉยๆ” ตากล