Chapter 50“เลิกเรียกฉันว่าเจ้านายได้ไหม ฟังแล้วขัดหูชะมัด” เขาพูดเชิงสั่ง “เรียกว่าคุณภามขา หรือพี่ภามก็ได้ ฟังแล้วรื่นหูดี”“คุณภามขาคงไม่ไหวค่ะ ถูกล้อตาย” ชมพูนุชยิ้มเขิน “พี่ภามดีกว่าค่ะ หรือคุณภามดีคะ”“พี่ภาม” เขาเลือกให้“ค่ะพี่ภาม”“น่ารักจัง อย่างนี้ต้องให้รางวัล”เขากำลังโน้มหน้าเข้าหาดวงหน้าหวานแดงซ่าน ทว่าเธอกลับใช้ฝ่ามือตรงช่วงปลายนิ้วแตะลงริมฝีปากเขา“สัญญากับพู่ได้ไหมคะว่า เรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกจนกว่าพี่ภามยังไม่มีพู่เต็มหัวใจหรือพู่รับรักพี่ภาม” เธอตั้งข้อแม้ เพราะอยากพิสูจน์ว่า เขาอดทนรอได้หรือไม่“ได้สิครับ แต่เว้นจูบได้ไหม ขอจูบระหว่างทาง”ภาวิตเปล่งเสียงเว้าวอน ส่งสายตาออดอ้อน ชมพูนุชพยักหน้าแทนคำตอบ และนั่นทำให้ชมพูนุชรู้จักรสชาติของจุมพิตจากชายหนุ่มที่ตนรักในรูปแบบมีสติครบถ้วนริมฝีปากภาวิตแนบลงบนกลีบปากนุ่มติดสั่น เขาคลอเคลียปากแผ่วเบานุ่มนวล บดเบียดเล็กน้อยราวกับกระตุ้นให้ชมพูนุชตื่นสัมผัส ปากเขาเสมือนไฟลามเลียผิวกายเกิดความร้อนวูบวาบ ขึ้นมาทันใด เธอตัวสั่นมาเมื่อลิ้นร้อนชื้นภาวิตแทรกเข้ามาในช่องปาก เธอทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจุมพิตต้องทำอย่างไร ตอบโต้กลับไปไ
Chapter 49“ถ้าจะคุยก็นั่งคุยดีๆ สิคะ ทำอย่างนี้ทำไม” ชมพูนุชต่อว่าเขาเล็กน้อยด้วยน้ำเสียงเบา“นอนคุยกันน่ะดีแล้ว คุยง่ายกว่านั่งคุย” ภาวิตเจ้าเล่ห์ใส่ มองหน้าเลขาสาวหน้าหวานที่น่าฟัดเสียเหลือเกิน“จะคุยอะไรก็รีบคุย พู่จะได้ไปเก็บเสื้อผ้าให้เกรซ”“เก็บเสื้อผ้าน่ะแปปเดียว แต่อย่างอื่นน่ะนาน” ชมพูนุชไม่ใช่เด็กถึงไม่รู้ความหมายจากคำพูดภาวิต เธอใจสั่นหนักมาก ระรัวเร็วด้วยความตื่นเต้นและกลัวระคนกัน“เจ้านายจะทำอะไร ไหนบอกมีเรื่องคุยไงคะ” ชมพูนุชทวนคำพูดเขา “ลุกไปจากตัวพู่ได้แล้ว พู่อึดอัด”“ฉันไม่อึดอัดสักนิด รู้สึกดีด้วยซ้ำ” ภาวิตยิ้ม หอมแก้มเธออีกครั้ง“ขี้โกง” เธอบ่นภาวิตเบาๆ“เดี๋ยวจะขี้โกงมากกว่านี้อีก” คนพูดส่งสายตาเจ้าชู้ใส่ พราวระยับจนคนถูกมองใจเต้นรัว“ไหนบอกมีเรื่องพูดไง ถ้าเจ้านายไม่พูด พู่พูดก่อนนะ”“พูดอะไรก็ได้ยกเว้นเรื่องลาออก” ภาวิตดักทาง “เพราะฉันไม่ให้เธอออกแน่นอน”ชมพูนุชหน้าเศร้าเมื่ออีกฝ่ายรู้เท่าทันความคิด“งั้นฉันพูดเรื่องของฉันเลยล่ะกัน เรื่องที่ฉันจะพูดกับเธอก็คือ เรื่องคืนวันศุกร์ที่เรามีอะไรกัน”พวงแก้มพงชมพูแดงระเรื่อขึ้นทันใด เธอรู้อยู่แล้วว่า เขาต้องจำเรื่องคื
Chapter 48“ว่าไงแพท” ทักษอรถาม อยากรู้เต็มที่ “พี่ธามอยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า”“อยู่จ้ะ พี่ธามติดคนไข้อยู่ห้องฉุกเฉิน” พลอยพัตราตอบเพื่อน ก่อนหันมองหน้านวลจันทร์ “พี่ธามไม่ได้อยู่กับผู้หญิงและเด็กคนนั้น พี่ธามอยู่โรงพยาบาล ส่วนที่ว่าสองคนนั้นเป็นใคร ฉันจะสืบเอง แต่เชื่อว่าไม่ใช่เมียหรือลูกของพี่ธามที่แอบซุกไว้แน่นอน”ในส่วนลึกพลอยพัตรายังคงมั่นใจในตัวภาคินทร์ เพราะตลอดระยะเวลาที่คบหากันมา เขาเสมอต้นเสมอปลายมาโดยตลอด และพาตนไปพบบิดามารดา แนะนำตนให้ญาติและเพื่อนรู้จักในฐานะคนรัก หากมีเมียและลูกซุกไว้จริงก็ต้องมีระแคะระคายบ้างแต่นี่ไม่เลย...ไม่มีสักนิดอีกทั้งเด็กผู้หญิงในรูปอายุน่าจะประมาณห้าขวบ ไม่มีทางที่จะปิดบังเรื่องนี้ อย่างน้อยๆ คนที่ควรรู้มากที่สุดคือภูษิตกับภูรดา บิดามารดาของเขาที่อยากอุ้มหลานมาก ทว่าการพบเจอทั้งสองหลายครั้งก็ยังได้ยินคำพูดที่ว่า อยากให้ภาคินทร์แต่งงานเร็วๆ เพื่อจะได้มีทายาทให้ทั้งคู่ชื่นชม เธอคิดว่าไม่มีทางที่ภาคินทร์จะปิดเรื่องนี้กับพ่อและแม่“เธอจะเสี้ยมอะไร หัดหาข้อมูลให้เยอะๆ นะ เพราะฉันกลัวว่า เธอจะหน้าแตกเหมือนครั้งนี้” ทักษอรพูดใส่หน้านวลจันทร์ “ไปกันเถอ
Chapter 4720.30 น. พลอยพัตราเฝ้ารอการมาร่วมงานวันเกิดของภาคินทร์ด้วยความหงุดหงิดใจ ครั้งล่าสุดที่โทรศัพท์คุยกันคือเวลาบ่ายสองโมง เขาบอกกับตนว่าจะมาถึงงานราวหนึ่งทุ่ม โดยให้เหตุผลว่ามีผ่าตัดด่วนตอนสี่โมงเย็นคาดว่าจะแล้วเสร็จไม่เกินหกโมงเย็น เธอไม่ได้ซักถามเพิ่มเติม เพราะรู้ดีว่า อาชีพแพทย์ บางครั้งก็ต้องทำงานนอกเหนือเวลา หลายครั้งที่เธอเจอด้วยตัวเอง อาทิเช่นกำลังกินข้าวเที่ยงด้วยกัน แล้วมีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลเรียกตัวภาคินทร์ไปผ่าตัดผู้ป่วยแบบเร่งด่วน ภาคินทร์รีบไปในทันที “แกบอกฉันเองนี่ว่า พี่ธามมีผ่าตัด เขาอาจกำลังทำหน้าที่นั้นอยู่ก็ได้ ก็เลยปิดมือถือ” ทักษอรเพื่อนสนิทของพลอยพัตราคิดในแง่ดี “ถ้าพี่ธามติดผ่าตัด เขาไม่มีทางรับโทรศัพท์แกหรอก พอทำงานเสร็จก็คงโทรหาแกเอง” “ถ้าติดผ่าตัดยาวก็น่าจะโทรมาบอกก่อน นี่อะไรเงียบเชียว รู้ทั้งรู้ว่าเป็นวันเกิดฉัน” แม้ว่าจะเข้าใจคำพูดของเพื่อน ทว่าอารมณ์หงุดหงิดทำให้เธอไม่อาจควบคุมความรู้สึกได้ ราวกับสายน้ำไหลไปตามกระแส “แล้วถ้าการผ่าตัดไม่เรียบร้อย พี่ธามก็ต้องทำงานต่อจนเสร็จ ออกมานอกห้องผ่าตัดไม่ได้ แล้วเขาจะโ
Chapter 46ย้ายไปยังอีกโต๊ะหนึ่ง โตะนั้นคือโต๊ะที่กฤตย์ ภาคินทร์ ชมพลอยและอลิสสานั่งอยู่ กฤตย์ที่แทบจะไม่สนใจภาคินทร์ที่เวลานี้ดูมีความสุขมาก ที่ได้ป้อนอาหารและดูแลลูกสาวแสนน่ารักของตน ภาคินทร์ยิ้มตลอดเวลา ใบหน้าเขาบอกถึงความรู้สึกตอนนี้อย่างชัดเจน ไม่เพียงแค่เอาใจอลิสสา ภาคินทร์ยังเองใจชมพลอยด้วยการไปตักอาหารมาให้ หยิบแก้วน้ำของเธอที่เหลือเพียงน้อยนิดไปเติมให้น้ำเกือบเต็มแก้ว ชมพลอยค้านด้วยความเกรงใจ ทว่าคำค้านเธอตกไปเนื่องจากภาคินทร์ไม่ฟังสายตาของกฤตย์มองไปยังน้ำฟ้าเป็นระยะ ภาพที่เห็นเรียกความไม่พอใจให้เขาไม่น้อย แต่ก็ต้องระงับความรู้สึกไว้เต็มกำลัง ภาพนั้นคือ ปวรณ์ใกล้ชิดน้ำฟ้าเกินพอดี ขยับเก้าอี้มาใกล้น้ำฟ้ามาก มากชนิดที่ว่าแขนแทบชนกัน อีกทั้งปวรณ์ยังเอาใจน้ำฟ้า พูดคุยแล้วส่งยิ้มให้ตลอดเวลา ส่วนน้ำฟ้าลุกไปไหนยากเพราะต้องดูแลแทนธรรม กฤตย์ไม่พอใจที่ปวรณ์มายุ่งกับผู้หญิงของตน แม้รู้ว่า น้ำฟ้าไม่มีวันเปลี่ยนใจไปรักชายอื่น เพราะหัวใจเธอมีเขาคนเดียว แต่ก็อดหึงหวงไม่ได้แม้ว่าจะไม่มีใครรู้ค่าสายตาของกฤตย์ แต่มีคนหนึ่งรู้ เนตรนภาคอยลอบมองดูกฤตย์เช่นนั้น ซึ่งเธอก็เห็นความไม่พอใจในนัยน์ตาอ
Chapter 45ชมพูนุชเหมือนรู้ว่า ภาวิตลอบมอง หัวใจเธอเต้นแรงมากเมื่อช่วงจังหวะหนึ่ง สบสายตากับเขาพอดี เธอรู้สึกถึงความไม่พอใจ ความโกรธ เลยกลัวว่าเขาจะพูดเรื่องความลับเมื่อคืนวาน แต่อีกใจก็บอกว่า เขาคงไม่กล้าพูด เพราะนั่นหมายถึงชมพลอยต้องรู้เรื่องนี้ ซึ่งยังเข้าใจว่า ภาวิตรักและแคร์ความรู้สึกชมพลอยอยู่เช่นเดิม เขาคงไม่ต้องการให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักรู้ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้ตั้งใจแน่นอน รวมทั้งตัวเธอเองด้วย ชมพูนุชก็ไม่อยากให้ใครรู้“พู่บอกผมว่า ทำงานเป็นเลขาคุณภาม ถ้าคุณภามไม่ชวนพู่ไปทำงานก่อนล่ะก็ ผมตั้งใจชวนพู่ไปทำงานด้วยกัน อันที่จริงผมชวนพู่ตั้งนานแล้วครับ แต่พู่ก็รักบริษัทเก่าเหลือเกิน ชวนเท่าไหร่ก็ไม่ยอมมา แต่อยู่ๆ ก็ออกซะงั้น มาออกตอนที่ผมไปฝรั่งเศสด้วย เลยชวนอีกครั้งไม่ทัน คุณภามโชคดีมากๆ เลยนะครับที่ได้พู่ไปเป็นเลขา พู่ทำงานเก่ง มีความรับผิดชอบสูง รับรองว่าเป็นเลขาที่ดีได้แน่นอนครับ”พุฒิพงศ์ชวนภาวิตคุย เขายิ้มให้ภาวิตอย่างคนเป็นมิตร ภาวิตแม้ว่าไม่ค่อยชอบหน้าพุฒิพงศ์สักเท่าไหร่ แต่ก็ยิ้มตอบกลับตามมารยาท“ผมเชื่อครับว่า พู่ทำงานดีและมีความรับผิดชอบสูง เลขาที่ทำงานได้ครบเครื่องอย่างน