Share

บทที่ 5

Author: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ฉือหว่านขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?”

ฮั่วซือหานกัดฟันพูด “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแรดแบบนี้?”

อะไรนะ?

แรด?

“ฮั่วซือหาน คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ!”

ฮั่วซือหานก้มตามองกระโปรงสั้นของเธอ “ต้นขาของเธอจะโผล่หมดอยู่แล้ว เธออยากให้คนอื่นมองขาเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

กระโปรงที่ฉือหว่านใส่อยู่นั้นสั้นจริงๆ และเป็นตัวที่ซูเสี่ยวฝูเลือกให้

คำพูดของซูเสี่ยวฝูคือ “หวานหว่านของฉันแค่ไม่โชว์ขา ดูสิว่าฉือเจียวจะกล้าอวดอะไร คืนนี้ให้ทุกคนได้เห็นกันว่าใครคือเจ้าของเรียวขาคู่สวยที่สุดในไห่เฉิง”

ฉือหว่านเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าประธานฮั่วจะมองขาฉันแล้วนะ”

ฮั่วซือหานชะงักไป

ฉือหว่านพิงกำแพงด้วยท่าทางที่งดงามและดูเฉื่อยชา เธอยกขาขวาขึ้นช้าๆ ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลของเธอไล้ไปที่ข้อเท้าของเขา

ผู้ชายในกางเกงสแลคสีดำ โชว์เรียวขายาวทรงพลังของเขา ดูสง่างามและเย็นชาในแบบที่ยากจะหักห้ามใจ

ปลายเท้าขาวเนียนของฉือหว่านไล้จากข้อเท้าของเขาขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ลูบไล้ที่น่องของเขาอย่างชวนให้หลงใหล

นี่คือการยั่วยวน

และการท้าทาย

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คิดจะทำอะไร?”

ฉือหว่านยิ้มมุมปากขึ้น “ประธานฮั่ว ขาของฉันกับขาของฉือเจียว คุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน?”

ฮั่วซือหานจ้องมองเธอ หน้าผากที่มีปอยผมสวยงามทำให้ใบหน้าขาวเนียนขนาดเท่าฝ่ามือดูงดงามขึ้นไปอีก เธอที่เหมือนนางฟ้ากลับกล้าเย้ายวนเขาอย่างตรงไปตรงมา ดูบริสุทธิ์แต่ก็สดใส

เมื่อคืนเขาเคยมองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกรอบดำของเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะงดงามขนาดนี้

ใบหน้านี้ เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ฉือหว่านยิ้มด้วยดวงตาที่สดใส “ประธานฮั่ว ขาของฉือเจียวเคยพันรอบเอวคุณหรือเปล่า?”

ฮั่วซือหานหายใจสะดุด ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใกล้เธอ “ฉือหว่าน เธอถึงกับต้องปล่อยตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ทั้งวันเอาแต่คิดถึงผู้ชาย ถึงขนาดต้องจ้างนายแบบแปดคนมาสนองความต้องการตัวเอง!”

เขาไม่ได้ตอบคำถามเรื่องเขากับฉือเจียว นี่อาจเป็นการปกป้องที่ดีที่สุดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้

ความรักระหว่างเขากับฉือเจียวเคยเร่าร้อนและหวานชื่นในช่วงวัยเยาว์ ขาคู่สวยของฉือเจียวคงจะเคยพันรอบเอวเขาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาจะลืมเธอไม่ลงขนาดนี้ได้อย่างไร

ฉือเจียวช่างโชคดีเหลือเกิน ที่ทำให้ผู้ชายที่เย็นชาขนาดนี้หลงรักเธอได้ยาวนาน

เขาไม่เคยใช้คำว่า “ปล่อยตัว” กับฉือเจียวเลย

แม้ว่าฉือหว่านจะยิ้มอยู่ แต่ดวงตาที่ใสดุจน้ำของเธอกลับเย็นชา “ใช่สิ ประธานฮั่วร่างกายไม่ไหวแล้ว แถมยังทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ฉันก็ต้องออกมาหาผู้ชายใหม่! รีบหย่ากันเถอะ ผู้ชายที่ไม่ไหวก็เปลี่ยนได้ คนต่อไปอาจจะน่ารักกว่านี้!”

เธอถึงกับพูดอีกครั้งว่าเขาไม่ไหว!

เปลี่ยนคนใหม่ที่เชื่อฟังกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ!

ฮั่วซือหานเอื้อมมือมาจับคางเล็กๆ ของฉือหว่านไว้ “คิดจะยั่วโมโหฉันเหรอ? อยากรู้ขนาดนั้นเลยว่าฉันไหวหรือเปล่า?”

อะไรนะ?

ฉือหว่านชะงักไป

ฮั่วซือหานขยับเข้าใกล้ริมฝีปากแดงของเธอ ทำให้ดูเหมือนสนิทสนม แต่คำพูดที่ออกมานั้นไร้ความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง “อย่าฝันไปเลย ฉันไม่มีวันแตะต้องเธอ เพราะคนที่ฉันรักคือฉือเจียว”

คนที่เขารักคือฉือเจียว

ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องพูด เธอก็รู้อยู่แล้ว แต่คำพูดของเขาทำให้ฉือหว่านรู้สึกราวกับถูกผึ้งต่อยในใจ มันไม่ใช่ความเจ็บที่ชัดเจน แต่มันปวดร้าวแทรกซึมไปทั่ว

ในตอนนั้น เสียงที่ไพเราะดังขึ้น “ซือหาน”

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ฉือเจียวมาถึงแล้ว

ฉือเจียวคือกุหลาบแดงแห่งไห่เฉิง เป็นหญิงงามที่มีริมฝีปากแดงและฟันขาวสะอาด ด้วยการฝึกเต้นตั้งแต่เด็ก ทำให้ร่างกายเธอยิ่งอ่อนนุ่ม

ฮั่วซือหานปล่อยมือจากฉือหว่านทันที ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปหาเธอ เขาก้มสายตาอันหล่อเหลาลงมองฉือเจียว ในนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ฉือหว่านไม่เคยเห็นมาก่อน “คุณมาแล้วเหรอ?”

ฉือเจียวพยักหน้า แล้วมองไปที่ฉือหว่าน “คนนี้คือใครคะ?”

ฉือเจียวจำฉือหว่านไม่ได้ในทันที

แต่ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียวเด็ดขาด

ความจริงแล้ว ฉือหว่านและฉือเจียวไม่ใช่ลูกพ่อแม่คนเดียวกัน

ฉือไห่ผิงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของฉือหว่าน แต่เป็นพ่อเลี้ยง

หลายปีก่อน ฉือหว่านเคยมีครอบครัวที่มีความสุขมาก พ่อของเธอ ฉือเจี้ยนกั๋ว และแม่ หลี่หลันมีความรักและเคารพต่อกัน

พ่อรักเธอมาก ทุกวันจะยกเธอขึ้นสูงแล้วพูดว่า “หวานหว่านของพ่อ ต้องมีความสุขนะ”

ต่อมาวันหนึ่ง พ่อของเธอเสียชีวิตอย่างกะทันหัน น้องชายของพ่อ ฉือไห่ผิง อุ้มลูกสาวของตัวเอง ฉือเจียว มาอาศัยในบ้านของพ่อเธอ และแม่ของเธอก็กลายเป็นแม่ของฉือเจียว

แม่แต่งงานใหม่กับอาของเธอ

แม่รักฉือเจียว แต่ไม่รักเธออีกต่อไป

ฉือเจียวสอบได้ 99 คะแนน เธอได้ 100 คะแนน แม่จะใช้ไม้บรรทัดตีมือเธอ “เธอจะยอมให้น้องบ้างไม่ได้เลยเหรอ? ทำไมต้องสอบให้ได้คะแนนดีกว่าน้อง?”

ตอนที่ฉือเจียวป่วยต้องทำคีโมและโกนหัว เธอร้องไห้บอกว่าตัวเองน่าเกลียด แม่จึงโกนหัวของเธอด้วย “เธอต้องน่าเกลียดไปพร้อมกับน้อง จะได้ไม่มีใครร้องไห้”

ทุกคืน แม่ ฉือเจียว และฉือไห่ผิง นอนด้วยกันอย่างอบอุ่น เธอได้แต่กอดตุ๊กตาที่พ่อซื้อให้ ยืนอยู่หน้าประตูบ้านอย่างโดดเดี่ยวและร้องไห้ “แม่ หวานหว่านกลัว”

ต่อมา ฉือเจียวเริ่มเรียกแม่ว่า “แม่” ซึ่งแม่ดีใจมาก แต่ฉือเจียวบอกว่า “แม่ต้องมีลูกสาวได้แค่คนเดียว”

วันนั้น ฝนตกหนัก แม่พาเธอไปที่ชนบทและทิ้งเธอไว้ที่นั่น

ฉือหว่านตัวน้อยวิ่งตามรถด้วยน้ำตาไหลพราก “แม่ อย่าทิ้งหวานหว่านเลย...หวานหว่านจะเป็นเด็กดี หวานหว่านจะยอมน้องทุกอย่าง...แม่กอดหวานหว่านที หวานหว่านกลัว”

ฉือหว่านตัวน้อยกอดตุ๊กตาแน่น ก่อนล้มลงในแอ่งน้ำโคลน และมองดูแม่ที่นั่งรถจากไปจนลับสายตา

ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียว

ในตอนนั้น กู้เป่ยเฉินวิ่งเข้ามา “พี่สะใภ้เจียวเจียว คนนี้คือ...พี่สาวของคุณ ฉือหว่าน!”

ฉือเจียวตกใจ “เธอคือฉือหว่าน?”

ฉือหว่านรู้ว่าฉือเจียวไม่เคยมองเห็นค่าในตัวเธอ

ตั้งแต่เด็ก ฉือเจียวก็เป็นคนที่ชนะเธอในทุกเรื่อง และเติบโตขึ้นมาอย่างยอดเยี่ยม แถมยังเคยคบหากับฮั่วซือหาน ทายาทตระกูลฮั่ว เด็กที่เติบโตมาท่ามกลางดอกไม้และความรักจึงหยิ่งยโสและทะนงตัว

กู้เป่ยเฉินรู้สึกตกตะลึงกับความงดงามที่เรียบหรูของฉือหว่านอีกครั้ง เขาพูดเสียงเบา “ไม่คิดเลยว่าฉือหว่านจะสวยขนาดนี้”

ความทรงจำในวัยเด็กของฉือเจียวเลือนราง เพราะเธอไม่เคยมองพี่สาวที่ไม่ได้รับความรักคนนี้ตรงๆ แต่นี่ไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลับมาจากชนบทเหรอ?

ฉือเจียวเดินเข้ามาใกล้ฉือหว่าน มองเธอด้วยสายตาหยิ่งยโส “ฉือหว่าน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเลียนแบบฉันในเรื่องการแต่งตัว”

ฉือหว่าน “……”

เอาเลยจ้า เอาที่สบายใจ

ฉือหว่านยืดหลังตรง ใบหน้าอันงดงามสะท้อนแสงไฟจากทางเดิน ดูราวกับไข่มุกต้องแสงอ่อนๆ

เธอไม่ใช่ฉือหว่านตัวน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ฉือเจียวพูด “ฉือหว่าน ได้ยินว่าเธอกับซือหานกำลังจะหย่ากัน เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผู้ชายหรือไง ถึงต้องมาเรียกนายแบบในบาร์ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไปหางานทำ”

พูดจบ ฉือเจียวหันไปมองฮั่วซือหาน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนทำทาน “ซือหาน ฉือหว่านดูแลคุณมาตั้งนาน อย่างน้อยก็หาอะไรให้เธอทำหน่อยสิ ถึงจะเป็นแค่คนรับใช้ก็เถอะ”

สายตาของฮั่วซือหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉือหว่าน

กู้เป่ยเฉินพูดขึ้น “พี่สะใภ้เจียวเจียว ตอนนี้การหางานต้องใช้วุฒิการศึกษานะ วุฒิของฉือหว่านคืออะไร?”

ฉือเจียวเหมือนนึกอะไรสนุกๆ ได้ เธอเชิดคางขึ้นและหัวเราะ “ฉือหว่านเลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 แล้ว”

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (11)
goodnovel comment avatar
มาลิสา เครือเนตร
สนุกมากคะ น่าติดตาม
goodnovel comment avatar
Tom Destiny
เกลียดหล่อนได้มั้ย อีน้องคนละแม่
goodnovel comment avatar
Annabelle
สนุกมากๆเลย
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 936

    ฟู่อวิ๋นเซินยังคงอยากจะลงมืออีกแต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็โผเข้ากอดเขาทันที “พอแล้ว ฟู่อวิ๋นเซิน! พอเถอะ!”เมื่อถูกร่างนุ่มนิ่มของเย่ฮวนเอ่อร์กอดไว้ ฟู่อวิ๋นเซินถึงได้หยุดลง แต่แววตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยโทสะก็ยังไม่จางลง เขายกเท้าขึ้นเตะจ้าวอี้ที่นอนอยู่กับพื้นอีกครั้งตอนนั้นเอง ฉือหว่านก็รีบวิ่งเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น?”เย่ฮวนเอ่อร์พูดขอโทษทันที “หวานหว่าน ขอโทษนะ ฉันทำให้เธอลำบากแล้ว”ฟู่อวิ๋นเซินมองจ้าวอี้บนพื้นแวบหนึ่ง จากนั้นก็จับมือเล็กของเย่ฮวนเอ่อร์แล้วพาเธอเดินออกไปทันทีเย่ฮวนเอ่อร์หันกลับไป “หวานหว่าน ลาก่อนนะ”ยังพูดไม่ทันขาดคำ ฟู่อวิ๋นเซินก็โอบหัวเธอไว้ ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด ไม่ยอมให้เธอหันกลับไปมองอีกฟู่อวิ๋นเซินพาเย่ฮวนเอ่อร์ออกจากโรงพยาบาล เปิดประตูฝั่งผู้โดยสารแล้วดันเธอเข้าไป ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินอ้อมกลับมานั่งประจำที่คนขับเย่ฮวนเอ่อร์สังเกตเห็นว่าข้อนิ้วของเขาเลือดไหล รีบคว้ามือเขาไว้ “มือคุณเลือดออก เดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ!”แต่ฟู่อวิ๋นเซินยกมือหนี ไม่ยอมให้เธอแตะเย่ฮวนเอ่อร์ชะงักไป เห็นใบหน้าหล่อเหลาเยือกเย็นของเขาเต็มไปด้วยความตึงเครียด หน้าอกกว้างยังหอบแรง แสดงว่าเข

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 935

    จ้าวอี้เริ่มมีอารมณ์โมโห เขายื่นมือกดไหล่เย่ฮวนเอ่อร์ไว้ พูดด้วยความโกรธ “ทำไม! ทำไมเธอถึงต้องท้องลูกของฟู่อวิ๋นเซิน!”เย่ฮวนเอ่อร์มองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณชายจ้าว ฉันจะพูดอีกครั้งนะ ฉันไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับนาย ฉันท้องลูกใครก็ไม่เกี่ยวกับนาย!”จ้าวอี้บีบไหล่เธอไว้แน่น “เย่ฮวนเอ่อร์ ทำไมเธอถึงไม่ให้โอกาสฉันอีกครั้ง ฉันก็แค่เคยทำผิดเหมือนผู้ชายทั่วไปตอนยังเด็ก ตอนนี้ฉันเลิกยุ่งกับฮั่วเสวียนกับผู้หญิงพวกนั้นหมดแล้ว ทำไมเธอไม่กลับมาอีกล่ะ? เธอก็เป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ ฟู่อวิ๋นเซินต่อให้แต่งตัวดีแค่ไหน ก็เป็นแค่ไอ้จนคนหนึ่ง เขาไม่ใช่คนระดับเดียวกับพวกเรา เราสองคนน่ะถึงจะเหมาะกันโดยธรรมชาติ!”เย่ฮวนเอ่อร์อยากหัวเราะ และเธอก็หัวเราะออกมาจริงๆ“จ้าวอี้ นายยังกล้าพูดว่าแค่นายทำผิดแบบที่ผู้ชายมักจะทำกันงั้นเหรอ? จริงๆ แล้วนายก็แค่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ลุ่มหลงกับโลกสวยงามภายนอก นายรักฉันจริงๆ เหรอ? ที่จริงนายก็แค่ไม่ยอมแพ้เท่านั้นเอง ทั้งหมดมันคือความอยากเอาชนะ ความทะเยอทะยานที่อยากควบคุม คนอย่างนาย ไม่เคยรักใครเลยจริงๆ นอกจากตัวเอง!”จ้าวอี้พยายามจะอธิบาย “ฉัน...”แต่เย่ฮวนเอ่อร์ก็พูดแ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 934

    เย่ฮวนเอ่อร์หน้าแดง “ฉันรู้แล้ว แต่... แต่ฟู่อวิ๋นเซินเขา... ฉันปฏิเสธเขาไม่ได้เลย”ฉือหว่านมองเย่ฮวนเอ่อร์แล้วยิ้มออกมา ความจริงแล้วเสี่ยวอู่เคยพูดว่าฟู่อวิ๋นเซินเป็นคนหลงรักแบบใสซื่อ ส่วนเย่ฮวนเอ่อร์ก็ไม่ต่างกัน พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นคนหลงรักแบบใสซื่อ เขาว่ากันว่า คนสองคนที่เป็นพวกหลงรักหัวปักหัวปำเมื่อใช้ชีวิตร่วมกันถึงจะมีความสุข ทั้งสองคนต่างก็ขาดกันไม่ได้ฉือหว่านยิ้มพูดว่า “ฮวนเอ่อร์ ตอนนี้เธอกับประธานฟู่คืนดีกันแล้ว ก็น่าจะถึงเวลาบอกเขาเรื่องลูกในท้องได้แล้วล่ะนะ”จะบอกเรื่องตั้งครรภ์กับเขาไหม?จริงๆ แล้วเย่ฮวนเอ่อร์ก็คิดจะบอกอยู่แล้ว“ฉันว่าประธานฟู่เป็นคนที่ชอบเด็กนะ แถมเขาก็มีความสามารถ มีความรับผิดชอบ บอกเขาเรื่องลูกน่าจะเป็นเรื่องดี ฉันเชื่อว่าเขาจะต้องเป็นพ่อที่ดีแน่ๆ”เย่ฮวนเอ่อร์ก็รู้ว่าฟู่อวิ๋นเซินชอบเด็ก แต่ก่อนเขาก็เคยพูดว่าอยากมีลูกเธอก็เชื่อว่าเขาจะเป็นพ่อที่ดีได้เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “อืม ฉันจะหาจังหวะบอกเขาเอง”ทันใดนั้น พยาบาลสาวคนหนึ่งก็เรียกขึ้นจากด้านหลัง “หมอฉือคะ”ฉือหว่าน “ฮวนเอ่อร์ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “หวานหว่าน เธอไปทำงา

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 933

    ฟู่อวิ๋นเซินเงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ทำไม พวกเธอสองคนมีความลับอะไรที่ฉันฟังไม่ได้หรือเปล่า?”เย่ฮวนเอ่อร์ไม่อยากให้เขาจับพิรุธได้ รีบตอบทันที “ก็แน่นอนสิ ผู้หญิงด้วยกันก็ต้องมีความลับเยอะแยะ จะบอกคุณได้ยังไง!”ฟู่อวิ๋นเซินยกมุมปากบางขึ้น “เข้าใจแล้ว กินข้าวก่อน กินเสร็จเดี๋ยวฉันขับรถไปส่งเธอแล้วจะกลับเลย โอเคไหม?”เย่ฮวนเอ่อร์พยักหน้า “ขอบคุณค่ะ ประธานฟู่”...หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ฟู่อวิ๋นเซินก็ขับรถไปส่งเย่ฮวนเอ่อร์ที่โรงพยาบาล วันนี้ฉือหว่านอยู่ที่โรงพยาบาลพอดีรถหรูจอดหน้าทางเข้าโรงพยาบาล ฟู่อวิ๋นเซินพูดขึ้น “ฉันไปส่งเธอข้างบน”เย่ฮวนเอ่อร์ “ไม่ต้องหรอก คุณมาส่งแค่นี้ก็พอ ฉันนัดกับหวานหว่านไว้แล้ว เดี๋ยวขึ้นไปหาเธอเองได้ค่ะ”พูดจบ เย่ฮวนเอ่อร์ก็ไม่ให้เขามีโอกาสพูดต่อ รีบเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารลงจากรถ “ประธานฟู่ ลาก่อนค่ะ”เธอโบกมือน้อยๆ ให้ฟู่อวิ๋นเซินฟู่อวิ๋นเซินยิ้มบาง “ลาก่อน”เย่ฮวนเอ่อร์หมุนตัวเดินเข้าไปในโรงพยาบาลไม่นาน เธอก็หาฉือหว่านเจอในห้องทำงาน วันนี้ฉือหว่านใส่เสื้อกาวน์สีขาวเพิ่งผ่าตัดเสร็จ“หวานหว่าน!”ฉือหว่านยิ้มดีใจ “ฮวนเอ่อร์ ม

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 932

    เธอจ้องเขาเขม็งฟู่อวิ๋นเซินเอื้อมมือมาบีบปลายจมูกเล็กของเธอเบาๆ “หิวหรือยัง?”เย่ฮวนเอ่อร์ปัดมือเขาออก ตอบอย่างตรงไปตรงมา “หิวแล้ว”ฟู่อวิ๋นเซิน “งั้นฉันไปทำอาหารให้เธอ”เขาเปิดผ้าห่มลุกจากเตียง เริ่มแต่งตัวเย่ฮวนเอ่อร์ไม่กล้ามองตรงๆ แต่ชายหนุ่มหน้าตาดีระดับท็อปมาแต่งตัวอยู่ต่อหน้า ไม่มองก็น่าเสียดาย มองไปก็ชุ่มชื่นตาเธอแอบมองเขา เห็นเขาสวมกางเกงแล้วกำลังใส่เสื้อเชิ้ต เขาเป็นคนประเภทที่ถอดเสื้อแล้วมีกล้าม ใส่เสื้อแล้วก็ดูเพรียว หุ่นสูงโปร่งดูดีแบบมีสไตล์ ตอนนี้เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กำลังติดกระดุมนิ้วยาวเรียวขาวสะอาดของเขากำลังทำงานอย่างเชี่ยวชาญ อาจเพราะเดี๋ยวจะไปทำอาหาร เขายังพับแขนเสื้อขึ้นสองทบ เผยให้เห็นแขนท่อนล่างที่แข็งแรงอาจเพราะรู้สึกถึงสายตา ฟู่อวิ๋นเซินหันมามองเธอทันทีเย่ฮวนเอ่อร์รีบปิดตา แกล้งหลับด้วยความรู้สึกผิดฟู่อวิ๋นเซินรู้ว่าเธอกำลังแอบดู ตัวเธอเป็นคนตรงและโรแมนติก ไม่ถนัดเรื่องโกหกหรือเสแสร้ง ขนาดแกล้งหลับ ขนตายาวๆ ยังสั่นไม่หยุด น่ารักสุดๆฟู่อวิ๋นเซินยื่นสองมือยันข้างตัวเธอ โน้มตัวลงมามอง “คุณหนูใหญ่เย่ เมื่อคืนยังดูไม่พอเหรอ ถึงต้องแอบดูตอนเช้าอีก

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 931

    ฟู่อวิ๋นเซินยกมุมปากขึ้น “ไม่รีบ”เย่ฮวนเอ่อร์ชะงักไป หมายความว่ายังไงว่าไม่รีบ?เธอมองถนนด้านนอก นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอเลย วันนี้เขาบังคับพาเธอออกมาด้วยตัวเอง ควบคุมพวงมาลัยมาตลอด ตอนนี้ก็มืดแล้วแต่เขายังไม่ยอมให้เธอกลับบ้านเย่ฮวนเอ่อร์ “ประธานฟู่ คุณจะพาฉันไปไหนอีก ฉันอยากกลับบ้าน”ฟู่อวิ๋นเซินหันมามองเธอ ยิ้มขำ “เธอรีบอะไรนัก กลัวว่าฉันจะกินเธอหรือไง?”เย่ฮวนเอ่อร์ “...ประธานฟู่ล้อเล่นแล้ว คนดีมีศีลธรรมอย่างคุณคงไม่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก ใช่ไหมคะ!”ยังจะสวมเขาให้เขาอีกฟู่อวิ๋นเซินไม่ได้เล่นด้วย เขามองเธอ “ต้องดูว่าเธอเชื่อฟังไหมก่อน!”เย่ฮวนเอ่อร์ “...”ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถหรูหยุดอยู่หน้าบ้านพักหลังหนึ่ง เป็นวิลล่าของฟู่อวิ๋นเซิน เขาอาศัยอยู่ที่นี่ฟู่อวิ๋นเซินเปิดประตู “คุณหนูใหญ่เย่ เชิญข้างใน”เย่ฮวนเอ่อร์ “ประธานฟู่ ฉันกลับก่อนดีกว่าค่ะ มันดึกแล้ว ฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”เธอหันหลังจะวิ่งหนีแต่ฟู่อวิ๋นเซินคาดไว้แล้ว เขาขวางหน้าเธอไว้ทันที “คุณหนูใหญ่เย่ คุณนี่ไม่เคยเชื่อฟังเลยนะ”“ฉัน...”คำพูดของเย่ฮวนเอ่อร์ยังไม่ทันหลุดจากปาก ฟู่อวิ๋นเซินก็อุ้มเธอขึ้นในท่าขวางไว้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status