Share

บทที่ 5

Author: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ฉือหว่านขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?”

ฮั่วซือหานกัดฟันพูด “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแรดแบบนี้?”

อะไรนะ?

แรด?

“ฮั่วซือหาน คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ!”

ฮั่วซือหานก้มตามองกระโปรงสั้นของเธอ “ต้นขาของเธอจะโผล่หมดอยู่แล้ว เธออยากให้คนอื่นมองขาเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

กระโปรงที่ฉือหว่านใส่อยู่นั้นสั้นจริงๆ และเป็นตัวที่ซูเสี่ยวฝูเลือกให้

คำพูดของซูเสี่ยวฝูคือ “หวานหว่านของฉันแค่ไม่โชว์ขา ดูสิว่าฉือเจียวจะกล้าอวดอะไร คืนนี้ให้ทุกคนได้เห็นกันว่าใครคือเจ้าของเรียวขาคู่สวยที่สุดในไห่เฉิง”

ฉือหว่านเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าประธานฮั่วจะมองขาฉันแล้วนะ”

ฮั่วซือหานชะงักไป

ฉือหว่านพิงกำแพงด้วยท่าทางที่งดงามและดูเฉื่อยชา เธอยกขาขวาขึ้นช้าๆ ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลของเธอไล้ไปที่ข้อเท้าของเขา

ผู้ชายในกางเกงสแลคสีดำ โชว์เรียวขายาวทรงพลังของเขา ดูสง่างามและเย็นชาในแบบที่ยากจะหักห้ามใจ

ปลายเท้าขาวเนียนของฉือหว่านไล้จากข้อเท้าของเขาขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ลูบไล้ที่น่องของเขาอย่างชวนให้หลงใหล

นี่คือการยั่วยวน

และการท้าทาย

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คิดจะทำอะไร?”

ฉือหว่านยิ้มมุมปากขึ้น “ประธานฮั่ว ขาของฉันกับขาของฉือเจียว คุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน?”

ฮั่วซือหานจ้องมองเธอ หน้าผากที่มีปอยผมสวยงามทำให้ใบหน้าขาวเนียนขนาดเท่าฝ่ามือดูงดงามขึ้นไปอีก เธอที่เหมือนนางฟ้ากลับกล้าเย้ายวนเขาอย่างตรงไปตรงมา ดูบริสุทธิ์แต่ก็สดใส

เมื่อคืนเขาเคยมองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกรอบดำของเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะงดงามขนาดนี้

ใบหน้านี้ เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ฉือหว่านยิ้มด้วยดวงตาที่สดใส “ประธานฮั่ว ขาของฉือเจียวเคยพันรอบเอวคุณหรือเปล่า?”

ฮั่วซือหานหายใจสะดุด ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใกล้เธอ “ฉือหว่าน เธอถึงกับต้องปล่อยตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ทั้งวันเอาแต่คิดถึงผู้ชาย ถึงขนาดต้องจ้างนายแบบแปดคนมาสนองความต้องการตัวเอง!”

เขาไม่ได้ตอบคำถามเรื่องเขากับฉือเจียว นี่อาจเป็นการปกป้องที่ดีที่สุดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้

ความรักระหว่างเขากับฉือเจียวเคยเร่าร้อนและหวานชื่นในช่วงวัยเยาว์ ขาคู่สวยของฉือเจียวคงจะเคยพันรอบเอวเขาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาจะลืมเธอไม่ลงขนาดนี้ได้อย่างไร

ฉือเจียวช่างโชคดีเหลือเกิน ที่ทำให้ผู้ชายที่เย็นชาขนาดนี้หลงรักเธอได้ยาวนาน

เขาไม่เคยใช้คำว่า “ปล่อยตัว” กับฉือเจียวเลย

แม้ว่าฉือหว่านจะยิ้มอยู่ แต่ดวงตาที่ใสดุจน้ำของเธอกลับเย็นชา “ใช่สิ ประธานฮั่วร่างกายไม่ไหวแล้ว แถมยังทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ฉันก็ต้องออกมาหาผู้ชายใหม่! รีบหย่ากันเถอะ ผู้ชายที่ไม่ไหวก็เปลี่ยนได้ คนต่อไปอาจจะน่ารักกว่านี้!”

เธอถึงกับพูดอีกครั้งว่าเขาไม่ไหว!

เปลี่ยนคนใหม่ที่เชื่อฟังกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ!

ฮั่วซือหานเอื้อมมือมาจับคางเล็กๆ ของฉือหว่านไว้ “คิดจะยั่วโมโหฉันเหรอ? อยากรู้ขนาดนั้นเลยว่าฉันไหวหรือเปล่า?”

อะไรนะ?

ฉือหว่านชะงักไป

ฮั่วซือหานขยับเข้าใกล้ริมฝีปากแดงของเธอ ทำให้ดูเหมือนสนิทสนม แต่คำพูดที่ออกมานั้นไร้ความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง “อย่าฝันไปเลย ฉันไม่มีวันแตะต้องเธอ เพราะคนที่ฉันรักคือฉือเจียว”

คนที่เขารักคือฉือเจียว

ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องพูด เธอก็รู้อยู่แล้ว แต่คำพูดของเขาทำให้ฉือหว่านรู้สึกราวกับถูกผึ้งต่อยในใจ มันไม่ใช่ความเจ็บที่ชัดเจน แต่มันปวดร้าวแทรกซึมไปทั่ว

ในตอนนั้น เสียงที่ไพเราะดังขึ้น “ซือหาน”

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ฉือเจียวมาถึงแล้ว

ฉือเจียวคือกุหลาบแดงแห่งไห่เฉิง เป็นหญิงงามที่มีริมฝีปากแดงและฟันขาวสะอาด ด้วยการฝึกเต้นตั้งแต่เด็ก ทำให้ร่างกายเธอยิ่งอ่อนนุ่ม

ฮั่วซือหานปล่อยมือจากฉือหว่านทันที ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปหาเธอ เขาก้มสายตาอันหล่อเหลาลงมองฉือเจียว ในนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ฉือหว่านไม่เคยเห็นมาก่อน “คุณมาแล้วเหรอ?”

ฉือเจียวพยักหน้า แล้วมองไปที่ฉือหว่าน “คนนี้คือใครคะ?”

ฉือเจียวจำฉือหว่านไม่ได้ในทันที

แต่ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียวเด็ดขาด

ความจริงแล้ว ฉือหว่านและฉือเจียวไม่ใช่ลูกพ่อแม่คนเดียวกัน

ฉือไห่ผิงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของฉือหว่าน แต่เป็นพ่อเลี้ยง

หลายปีก่อน ฉือหว่านเคยมีครอบครัวที่มีความสุขมาก พ่อของเธอ ฉือเจี้ยนกั๋ว และแม่ หลี่หลันมีความรักและเคารพต่อกัน

พ่อรักเธอมาก ทุกวันจะยกเธอขึ้นสูงแล้วพูดว่า “หวานหว่านของพ่อ ต้องมีความสุขนะ”

ต่อมาวันหนึ่ง พ่อของเธอเสียชีวิตอย่างกะทันหัน น้องชายของพ่อ ฉือไห่ผิง อุ้มลูกสาวของตัวเอง ฉือเจียว มาอาศัยในบ้านของพ่อเธอ และแม่ของเธอก็กลายเป็นแม่ของฉือเจียว

แม่แต่งงานใหม่กับอาของเธอ

แม่รักฉือเจียว แต่ไม่รักเธออีกต่อไป

ฉือเจียวสอบได้ 99 คะแนน เธอได้ 100 คะแนน แม่จะใช้ไม้บรรทัดตีมือเธอ “เธอจะยอมให้น้องบ้างไม่ได้เลยเหรอ? ทำไมต้องสอบให้ได้คะแนนดีกว่าน้อง?”

ตอนที่ฉือเจียวป่วยต้องทำคีโมและโกนหัว เธอร้องไห้บอกว่าตัวเองน่าเกลียด แม่จึงโกนหัวของเธอด้วย “เธอต้องน่าเกลียดไปพร้อมกับน้อง จะได้ไม่มีใครร้องไห้”

ทุกคืน แม่ ฉือเจียว และฉือไห่ผิง นอนด้วยกันอย่างอบอุ่น เธอได้แต่กอดตุ๊กตาที่พ่อซื้อให้ ยืนอยู่หน้าประตูบ้านอย่างโดดเดี่ยวและร้องไห้ “แม่ หวานหว่านกลัว”

ต่อมา ฉือเจียวเริ่มเรียกแม่ว่า “แม่” ซึ่งแม่ดีใจมาก แต่ฉือเจียวบอกว่า “แม่ต้องมีลูกสาวได้แค่คนเดียว”

วันนั้น ฝนตกหนัก แม่พาเธอไปที่ชนบทและทิ้งเธอไว้ที่นั่น

ฉือหว่านตัวน้อยวิ่งตามรถด้วยน้ำตาไหลพราก “แม่ อย่าทิ้งหวานหว่านเลย...หวานหว่านจะเป็นเด็กดี หวานหว่านจะยอมน้องทุกอย่าง...แม่กอดหวานหว่านที หวานหว่านกลัว”

ฉือหว่านตัวน้อยกอดตุ๊กตาแน่น ก่อนล้มลงในแอ่งน้ำโคลน และมองดูแม่ที่นั่งรถจากไปจนลับสายตา

ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียว

ในตอนนั้น กู้เป่ยเฉินวิ่งเข้ามา “พี่สะใภ้เจียวเจียว คนนี้คือ...พี่สาวของคุณ ฉือหว่าน!”

ฉือเจียวตกใจ “เธอคือฉือหว่าน?”

ฉือหว่านรู้ว่าฉือเจียวไม่เคยมองเห็นค่าในตัวเธอ

ตั้งแต่เด็ก ฉือเจียวก็เป็นคนที่ชนะเธอในทุกเรื่อง และเติบโตขึ้นมาอย่างยอดเยี่ยม แถมยังเคยคบหากับฮั่วซือหาน ทายาทตระกูลฮั่ว เด็กที่เติบโตมาท่ามกลางดอกไม้และความรักจึงหยิ่งยโสและทะนงตัว

กู้เป่ยเฉินรู้สึกตกตะลึงกับความงดงามที่เรียบหรูของฉือหว่านอีกครั้ง เขาพูดเสียงเบา “ไม่คิดเลยว่าฉือหว่านจะสวยขนาดนี้”

ความทรงจำในวัยเด็กของฉือเจียวเลือนราง เพราะเธอไม่เคยมองพี่สาวที่ไม่ได้รับความรักคนนี้ตรงๆ แต่นี่ไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลับมาจากชนบทเหรอ?

ฉือเจียวเดินเข้ามาใกล้ฉือหว่าน มองเธอด้วยสายตาหยิ่งยโส “ฉือหว่าน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเลียนแบบฉันในเรื่องการแต่งตัว”

ฉือหว่าน “……”

เอาเลยจ้า เอาที่สบายใจ

ฉือหว่านยืดหลังตรง ใบหน้าอันงดงามสะท้อนแสงไฟจากทางเดิน ดูราวกับไข่มุกต้องแสงอ่อนๆ

เธอไม่ใช่ฉือหว่านตัวน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ฉือเจียวพูด “ฉือหว่าน ได้ยินว่าเธอกับซือหานกำลังจะหย่ากัน เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผู้ชายหรือไง ถึงต้องมาเรียกนายแบบในบาร์ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไปหางานทำ”

พูดจบ ฉือเจียวหันไปมองฮั่วซือหาน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนทำทาน “ซือหาน ฉือหว่านดูแลคุณมาตั้งนาน อย่างน้อยก็หาอะไรให้เธอทำหน่อยสิ ถึงจะเป็นแค่คนรับใช้ก็เถอะ”

สายตาของฮั่วซือหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉือหว่าน

กู้เป่ยเฉินพูดขึ้น “พี่สะใภ้เจียวเจียว ตอนนี้การหางานต้องใช้วุฒิการศึกษานะ วุฒิของฉือหว่านคืออะไร?”

ฉือเจียวเหมือนนึกอะไรสนุกๆ ได้ เธอเชิดคางขึ้นและหัวเราะ “ฉือหว่านเลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 แล้ว”

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (11)
goodnovel comment avatar
มาลิสา เครือเนตร
สนุกมากคะ น่าติดตาม
goodnovel comment avatar
Tom Destiny
เกลียดหล่อนได้มั้ย อีน้องคนละแม่
goodnovel comment avatar
Annabelle
สนุกมากๆเลย
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1048

    คุณพระเมื่อเย่ฮวนเอ่อร์เล่าเรื่องในคืนนั้นออกมาอย่างละเอียดขนาดนี้ เพื่อนนักศึกษาทุกคนต่างก็ตกตะลึงเย่ฮวนเอ่อร์พูดต่อ “ตอนนั้นคู่หมั้นของฉันกำลังอาบน้ำอยู่ แต่เธอกลับบุกเข้าไปกะทันหัน แถมยังใส่ชุดนอนสายเดี่ยวบางเบาเซ็กซี่ คู่หมั้นของฉันก็เลยหยิบขวดขึ้นมาขว้างใส่ผู้บุกรุกอย่างเธอ การปกป้องตัวเองแบบนี้ไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหม”หวังเสวียน “……”เพื่อนนักศึกษา “หวังเสวียน ที่แท้เธอก็เป็นคนบุกเข้าไปในห้องน้ำของอาจารย์ฟู่นี่เอง”“หวังเสวียน เธอนี่ไม่รู้จักกาลเทศะเลยนะ”“ฉันลองนึกตามดู ถ้ามีเพื่อนฐานะไม่ดีคนหนึ่ง ฉันมีน้ำใจให้เธอมาอยู่ด้วย แต่เธอกลับใส่ชุดนอนสายเดี่ยวกลางดึกแล้วบุกเข้าไปในห้องน้ำของคู่หมั้นฉัน แบบนี้ฉันไม่มีวันทนได้แน่ๆ!”“หวังเสวียน เธอนี่เกินไปแล้ว!”“หวังเสวียน เธอชอบอาจารย์ฟู่ใช่ไหม?”“ต้องชอบแน่ๆ ล่ะ เมื่อกี้อาจารย์ฟู่เรียกชื่อเธอ พวกเราก็เห็นกันหมดแล้วว่าเธอดีใจแค่ไหน ใจเต้นระรัวจนแทบควบคุมไม่อยู่เลย!”ทุกคนต่างก็รุมชี้นิ้วตำหนิหวังเสวียนเย่ฮวนเอ่อร์หัวเราะเย็น “หวังเสวียน ที่จริงฉันไม่อยากทำให้เรื่องนี้บานปลายหรอก แต่เป็นเธอที่ไม่ยอมเลิก ยังถึงขั้นคุกเข่าต่อห

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1047

    ฟู่อวิ๋นเซินยอมรับตรงๆ ว่าเขารู้จักหวังเสวียนว้าวทันใดนั้นทั้งห้องเลกเชอร์ก็แตกตื่นขึ้นมา เพราะคำพูดของฟู่อวิ๋นเซินนั้นไม่ต่างอะไรกับการประกาศอย่างเป็นทางการ ประกาศว่าหวังเสวียนคือแฟนสาวของเขา“หวังเสวียน เธอนี่โชคดีจริงๆ เลยนะ ตอนที่แต่งงานกับอาจารย์ฟู่ ต้องเชิญพวกเราไปกินเลี้ยงแต่งงานให้ได้!”สิ่งที่หวังเสวียนต้องการก็คือสายตาที่รายล้อมไปด้วยความอิจฉาชื่นชมแบบนี้ แต่ในตอนนี้สายตาเหล่านี้กลับเหมือนกำลังประหารเธออย่างเชื่องช้าหวังเสวียนรีบร้อนเอ่ยว่า “ไม่ใช่นะ พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับอาจารย์ฟู่ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิด...”ฟู่อวิ๋นเซินยกมุมปากขึ้น หัวเราะเย็นๆ หนึ่งเสียง “ทุกคน หวังเสวียนพูดถูก ผมกับเธอไม่ได้เป็นอย่างที่พวกคุณคิด พวกเราแค่รู้จักกัน เธอไม่ใช่คู่หมั้นของผม!”คราวนี้เพื่อนนักศึกษาทุกคนถึงกับตะลึง เริ่มกระซิบซุบซิบกันขึ้นมา “นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?”“เมื่อกี้หวังเสวียนยังทำตัวสนิทสนมกับอาจารย์ฟู่ตั้งขนาดนั้น ฉันนึกว่าเธอเป็นแฟนของอาจารย์ฟู่ซะอีก!”ฟู่อวิ๋นเซินมองไปทางหวังเสวียน “จริงๆ แล้วผมไม่เคยรู้จักหวังเสวียนมาก่อน แต่เพราะหวังเสวียนเป็นเพื่อนของคู่หมั้นผม

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1046

    ใช่แล้ว นี่แหละคือสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เธอต้องการมันเหลือเกินเพื่อนนักเรียนรอบๆ ก็เริ่มซุบซิบอย่างคึกคัก “หวังเสวียน เธอกับอาจารย์ฟู่เป็นความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่?”“หวังเสวียน หน้าของเธอทำไมถึงได้แดงแบบนี้ หรือว่าเธอกับอาจารย์ฟู่กำลังคบกันอยู่?”“หวังเสวียนสวย อาจารย์ฟู่ก็หล่อ หนุ่มหล่อสาวสวย ถ้าเป็นคู่กันก็ดูเหมาะสมดีออก”“หวังเสวียน แฟนของอาจารย์ฟู่ก็คือเธอใช่ไหม?”ทุกคนต่างรู้ว่าอาจารย์ฟู่มีแฟนแล้ว แต่ยังไม่มีใครรู้ว่าแฟนของเขาคือใครหวังเสวียนรีบทำท่าเขินอาย “ฉันกับอาจารย์ฟู่ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดกันหรอก อย่าพูดแบบนี้เลย เดี๋ยวจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิดเอาได้”เธอพูดพลางหันไปมองเย่ฮวนเอ่อร์หนึ่งครั้งเธอรู้อยู่เต็มอกว่าเย่ฮวนเอ่อร์คือตัวจริง คนที่เป็นทั้งแฟนและคู่หมั้นของฟู่อวิ๋นเซิน แต่ในเวลานี้ถ้าสามารถทำให้เย่ฮวนเอ่อร์อึดอัดได้บ้าง เธอก็พอใจแล้วทว่าเย่ฮวนเอ่อร์กลับไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรเลยในตอนนั้นเอง ฟู่อวิ๋นเซินก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมรู้จักหวังเสวียน”ฟู่อวิ๋นเซินบอกว่าเขารู้จักหวังเสวียนแต่จะรู้จักกันได้อย่างไร มีความสัมพันธ์แบบไหน เขาไม่ได้พู

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1045

    เย่ฮวนเอ่อร์เงยหน้าขึ้น ร่างสูงสง่างามของฟู่อวิ๋นเซินก็ปรากฏเข้าสู่สายตาฟู่อวิ๋นเซินมาแล้วก่อนหน้านี้ฟู่อวิ๋นเซินก็เคยมาเปิดคาบเรียนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจลดความตื่นเต้นของนักศึกษาได้ ตรงกันข้าม ทุกคนยิ่งตื่นเต้นบ้าคลั่ง พอฟู่อวิ๋นเซินเดินเข้ามา ห้องทั้งห้องก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันที“อาจารย์ฟู่ สวัสดีค่ะ!”“อาจารย์ฟู่ ไม่เจอกันตั้งนานเลย”“อาจารย์ฟู่ พวกเรานึกว่าอาจารย์จะไม่มาอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าอาจารย์จะมา ความปรารถนาของพวกเราเป็นจริงแล้ว!”นักศึกษาด้านล่างต่างตื่นเต้นสุดขีด ทุกสายตาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นมองไปยังฟู่อวิ๋นเซินวันนี้ฟู่อวิ๋นเซินสวมสูทสีดำตัดเย็บพิเศษ ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตขาวผูกเนกไท มือทั้งสองที่ถือหนังสือสะอาดเรียวยาว ขาวเนียนราวกับหยก ใครที่ชอบมือคงละสายตาไม่ได้ฟู่อวิ๋นเซินก้าวขึ้นเวทีด้วยจังหวะมั่นคง ดวงตาหล่อเหลาคมคายกวาดมองทั่วทั้งห้องอย่างอ่อนโยนเสียงอึกทึกทั้งห้องเงียบลงอย่างรวดเร็ว นี่คงเป็นอำนาจและบารมีของผู้มีอำนาจโดยแท้ ห้องเรียนเลคเชอร์ขนาดใหญ่เงียบสงัดลงทันทีฟู่อวิ๋นเซินจึงเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ เสียงทุ้มต่ำแฝงด้วยเสน่ห์ดังไปทั่วห้อง “สวัส

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1044

    “เย่ฮวนเอ่อร์ ฟังเธอพูดแล้ว คู่หมั้นของเธอนี่ช่างเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ!”“เย่ฮวนเอ่อร์ เธอกับคู่หมั้นช่างรักใคร่กันดีจริงๆ”“ถ้ามีผู้หญิงบุกเข้าไปในห้องน้ำของแฟนฉัน แล้วแฟนฉันฟาดเธอด้วยขวด ฉันคงดีใจมากเลยล่ะ”ทุกคนต่างพากันอิจฉาความสัมพันธ์ของเย่ฮวนเอ่อร์กับคู่หมั้นหวังเสวียนถึงกับตาค้าง แบบนี้เรื่องที่เธอก่อวันนี้ไม่เท่ากับช่วยทำให้เย่ฮวนเอ่อร์กับฟู่อวิ๋นเซินดูหวานชื่นกันมากขึ้นหรือ?ตอนนี้ภาพลักษณ์ผู้ชายผู้ลึกซึ้งกลับถูกเธอสร้างขึ้นมาให้ฟู่อวิ๋นเซินเองเสียแล้ว“เย่ฮวนเอ่อร์ อย่าอ้ำอึ้งเลย บอกพวกเรามาเถอะ คู่หมั้นของเธอเป็นใครกันแน่?”“ใช่สิ พวกเราอยากรู้จริงๆ”เย่ฮวนเอ่อร์ยิ้ม “มีโอกาสแล้วพวกเธอก็จะรู้เอง”“งั้นก็ไม่ถามเซ้าซี้เย่ฮวนเอ่อร์แล้ว”“ไปเถอะ พวกเราไปกินข้าวกัน”กลุ่มนักเรียนหญิงจูงมือเย่ฮวนเอ่อร์ออกไป ส่วนพวกที่มุงดูอยู่ก็ค่อยๆ แยกย้ายกันไปหวังเสวียนกับซูอินยังยืนอยู่ที่เดิม หวังเสวียนโมโหจนกดเล็บลงในฝ่ามือ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดเอาไว้เลยช่างน่าขายหน้ายิ่งนัก“ซูอิน ฉันทำผิดอีกแล้วเหรอ?”ซูอินปลอบ “หวังเสวียน เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ช่างมันเถอะ เรื่องนี้ก

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1043

    คำพูดทุกคำของเย่ฮวนเอ่อร์ราวกับค้อนหนักที่ฟาดลงมา ทำให้หัวของหวังเสวียนดังก้องอยู่ในขณะนั้น เธอลืมไปแล้วว่าจะโต้เถียงอย่างไร หรือบางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่มีทางโต้เถียงได้เลยคนเราถ้าทำเรื่องผิด ย่อมต้องมีช่องโหว่ และหวังเสวียนก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นช่องโหว่นี้ถูกเย่ฮวนเอ่อร์จับได้ แล้วนำมาเปิดโปงต่อหน้าทุกคนเพื่อนนักเรียนพากันเข้ามามุง “หวังเสวียน ทำไมเธอไม่พูดล่ะ เธอมีเงินจากไหนไปซื้อชุดราคาเจ็ดหมื่นห้าพันบาท?”“หวังเสวียน ไม่ใช่แค่เย่ฮวนเอ่อร์ที่สงสัยเธอ พวกเราก็สงสัยเหมือนกัน”“ตอนแรกที่เธอคุกเข่าต่อหน้าเย่ฮวนเอ่อร์ พวกเรายังสงสารเธอกันอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับดูน่าสงสัยที่สุด”หวังเสวียนพูดขึ้น “ฉัน… ชุดนี้ไม่ใช่ฉันซื้อเอง แต่มีคนให้มา”เพื่อนนักเรียนถาม “ใครให้เธอมาล่ะ ชุดแพงขนาดนี้?”หวังเสวียนหันไปมองซูอิน “ซูอิน ชุดนี้เธอเป็นคนให้ฉันไม่ใช่เหรอ เธอลืมแล้วเหรอ?”ซูอินชะงัก ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ “ฉันนึกออกแล้ว ช่วงก่อนวันเกิดเธอ ฉันฝากเพื่อนให้เอาชุดหนึ่งมาจากต่างประเทศ ที่แท้ก็คือชุดนี้เอง”“ซูอิน เธอก็นึกออกแล้วใช่ไหม ตามสภาพการเงินของฉัน ฉันไม่มีทางซื้อชุดแพงขนาดนี้ได้หรอก นี่เป็น

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status