Share

บทที่ 5

Author: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ฉือหว่านขมวดคิ้ว “ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ?”

ฮั่วซือหานกัดฟันพูด “ใครใช้ให้เธอแต่งตัวแรดแบบนี้?”

อะไรนะ?

แรด?

“ฮั่วซือหาน คุณพูดให้ชัดเจนหน่อยสิ!”

ฮั่วซือหานก้มตามองกระโปรงสั้นของเธอ “ต้นขาของเธอจะโผล่หมดอยู่แล้ว เธออยากให้คนอื่นมองขาเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

กระโปรงที่ฉือหว่านใส่อยู่นั้นสั้นจริงๆ และเป็นตัวที่ซูเสี่ยวฝูเลือกให้

คำพูดของซูเสี่ยวฝูคือ “หวานหว่านของฉันแค่ไม่โชว์ขา ดูสิว่าฉือเจียวจะกล้าอวดอะไร คืนนี้ให้ทุกคนได้เห็นกันว่าใครคือเจ้าของเรียวขาคู่สวยที่สุดในไห่เฉิง”

ฉือหว่านเลิกคิ้วเรียวงามขึ้นเล็กน้อย “ดูเหมือนว่าประธานฮั่วจะมองขาฉันแล้วนะ”

ฮั่วซือหานชะงักไป

ฉือหว่านพิงกำแพงด้วยท่าทางที่งดงามและดูเฉื่อยชา เธอยกขาขวาขึ้นช้าๆ ปลายเท้าสวมรองเท้าส้นสูงประดับคริสตัลของเธอไล้ไปที่ข้อเท้าของเขา

ผู้ชายในกางเกงสแลคสีดำ โชว์เรียวขายาวทรงพลังของเขา ดูสง่างามและเย็นชาในแบบที่ยากจะหักห้ามใจ

ปลายเท้าขาวเนียนของฉือหว่านไล้จากข้อเท้าของเขาขึ้นไปอย่างเชื่องช้า ลูบไล้ที่น่องของเขาอย่างชวนให้หลงใหล

นี่คือการยั่วยวน

และการท้าทาย

ฮั่วซือหานมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คิดจะทำอะไร?”

ฉือหว่านยิ้มมุมปากขึ้น “ประธานฮั่ว ขาของฉันกับขาของฉือเจียว คุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน?”

ฮั่วซือหานจ้องมองเธอ หน้าผากที่มีปอยผมสวยงามทำให้ใบหน้าขาวเนียนขนาดเท่าฝ่ามือดูงดงามขึ้นไปอีก เธอที่เหมือนนางฟ้ากลับกล้าเย้ายวนเขาอย่างตรงไปตรงมา ดูบริสุทธิ์แต่ก็สดใส

เมื่อคืนเขาเคยมองเห็นความงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นกรอบดำของเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะงดงามขนาดนี้

ใบหน้านี้ เขารู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

ฉือหว่านยิ้มด้วยดวงตาที่สดใส “ประธานฮั่ว ขาของฉือเจียวเคยพันรอบเอวคุณหรือเปล่า?”

ฮั่วซือหานหายใจสะดุด ใบหน้าหล่อเหลาขยับเข้าไปใกล้เธอ “ฉือหว่าน เธอถึงกับต้องปล่อยตัวขนาดนี้เลยเหรอ? ทั้งวันเอาแต่คิดถึงผู้ชาย ถึงขนาดต้องจ้างนายแบบแปดคนมาสนองความต้องการตัวเอง!”

เขาไม่ได้ตอบคำถามเรื่องเขากับฉือเจียว นี่อาจเป็นการปกป้องที่ดีที่สุดที่ผู้ชายคนหนึ่งจะให้ผู้หญิงคนหนึ่งได้

ความรักระหว่างเขากับฉือเจียวเคยเร่าร้อนและหวานชื่นในช่วงวัยเยาว์ ขาคู่สวยของฉือเจียวคงจะเคยพันรอบเอวเขาอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นเขาจะลืมเธอไม่ลงขนาดนี้ได้อย่างไร

ฉือเจียวช่างโชคดีเหลือเกิน ที่ทำให้ผู้ชายที่เย็นชาขนาดนี้หลงรักเธอได้ยาวนาน

เขาไม่เคยใช้คำว่า “ปล่อยตัว” กับฉือเจียวเลย

แม้ว่าฉือหว่านจะยิ้มอยู่ แต่ดวงตาที่ใสดุจน้ำของเธอกลับเย็นชา “ใช่สิ ประธานฮั่วร่างกายไม่ไหวแล้ว แถมยังทำให้ฉันพอใจไม่ได้ ฉันก็ต้องออกมาหาผู้ชายใหม่! รีบหย่ากันเถอะ ผู้ชายที่ไม่ไหวก็เปลี่ยนได้ คนต่อไปอาจจะน่ารักกว่านี้!”

เธอถึงกับพูดอีกครั้งว่าเขาไม่ไหว!

เปลี่ยนคนใหม่ที่เชื่อฟังกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้ ช่างน่าหมั่นไส้จริงๆ!

ฮั่วซือหานเอื้อมมือมาจับคางเล็กๆ ของฉือหว่านไว้ “คิดจะยั่วโมโหฉันเหรอ? อยากรู้ขนาดนั้นเลยว่าฉันไหวหรือเปล่า?”

อะไรนะ?

ฉือหว่านชะงักไป

ฮั่วซือหานขยับเข้าใกล้ริมฝีปากแดงของเธอ ทำให้ดูเหมือนสนิทสนม แต่คำพูดที่ออกมานั้นไร้ความอบอุ่นโดยสิ้นเชิง “อย่าฝันไปเลย ฉันไม่มีวันแตะต้องเธอ เพราะคนที่ฉันรักคือฉือเจียว”

คนที่เขารักคือฉือเจียว

ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องพูด เธอก็รู้อยู่แล้ว แต่คำพูดของเขาทำให้ฉือหว่านรู้สึกราวกับถูกผึ้งต่อยในใจ มันไม่ใช่ความเจ็บที่ชัดเจน แต่มันปวดร้าวแทรกซึมไปทั่ว

ในตอนนั้น เสียงที่ไพเราะดังขึ้น “ซือหาน”

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ฉือเจียวมาถึงแล้ว

ฉือเจียวคือกุหลาบแดงแห่งไห่เฉิง เป็นหญิงงามที่มีริมฝีปากแดงและฟันขาวสะอาด ด้วยการฝึกเต้นตั้งแต่เด็ก ทำให้ร่างกายเธอยิ่งอ่อนนุ่ม

ฮั่วซือหานปล่อยมือจากฉือหว่านทันที ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปหาเธอ เขาก้มสายตาอันหล่อเหลาลงมองฉือเจียว ในนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่ฉือหว่านไม่เคยเห็นมาก่อน “คุณมาแล้วเหรอ?”

ฉือเจียวพยักหน้า แล้วมองไปที่ฉือหว่าน “คนนี้คือใครคะ?”

ฉือเจียวจำฉือหว่านไม่ได้ในทันที

แต่ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียวเด็ดขาด

ความจริงแล้ว ฉือหว่านและฉือเจียวไม่ใช่ลูกพ่อแม่คนเดียวกัน

ฉือไห่ผิงไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของฉือหว่าน แต่เป็นพ่อเลี้ยง

หลายปีก่อน ฉือหว่านเคยมีครอบครัวที่มีความสุขมาก พ่อของเธอ ฉือเจี้ยนกั๋ว และแม่ หลี่หลันมีความรักและเคารพต่อกัน

พ่อรักเธอมาก ทุกวันจะยกเธอขึ้นสูงแล้วพูดว่า “หวานหว่านของพ่อ ต้องมีความสุขนะ”

ต่อมาวันหนึ่ง พ่อของเธอเสียชีวิตอย่างกะทันหัน น้องชายของพ่อ ฉือไห่ผิง อุ้มลูกสาวของตัวเอง ฉือเจียว มาอาศัยในบ้านของพ่อเธอ และแม่ของเธอก็กลายเป็นแม่ของฉือเจียว

แม่แต่งงานใหม่กับอาของเธอ

แม่รักฉือเจียว แต่ไม่รักเธออีกต่อไป

ฉือเจียวสอบได้ 99 คะแนน เธอได้ 100 คะแนน แม่จะใช้ไม้บรรทัดตีมือเธอ “เธอจะยอมให้น้องบ้างไม่ได้เลยเหรอ? ทำไมต้องสอบให้ได้คะแนนดีกว่าน้อง?”

ตอนที่ฉือเจียวป่วยต้องทำคีโมและโกนหัว เธอร้องไห้บอกว่าตัวเองน่าเกลียด แม่จึงโกนหัวของเธอด้วย “เธอต้องน่าเกลียดไปพร้อมกับน้อง จะได้ไม่มีใครร้องไห้”

ทุกคืน แม่ ฉือเจียว และฉือไห่ผิง นอนด้วยกันอย่างอบอุ่น เธอได้แต่กอดตุ๊กตาที่พ่อซื้อให้ ยืนอยู่หน้าประตูบ้านอย่างโดดเดี่ยวและร้องไห้ “แม่ หวานหว่านกลัว”

ต่อมา ฉือเจียวเริ่มเรียกแม่ว่า “แม่” ซึ่งแม่ดีใจมาก แต่ฉือเจียวบอกว่า “แม่ต้องมีลูกสาวได้แค่คนเดียว”

วันนั้น ฝนตกหนัก แม่พาเธอไปที่ชนบทและทิ้งเธอไว้ที่นั่น

ฉือหว่านตัวน้อยวิ่งตามรถด้วยน้ำตาไหลพราก “แม่ อย่าทิ้งหวานหว่านเลย...หวานหว่านจะเป็นเด็กดี หวานหว่านจะยอมน้องทุกอย่าง...แม่กอดหวานหว่านที หวานหว่านกลัว”

ฉือหว่านตัวน้อยกอดตุ๊กตาแน่น ก่อนล้มลงในแอ่งน้ำโคลน และมองดูแม่ที่นั่งรถจากไปจนลับสายตา

ฉือหว่านจะไม่มีวันลืมฉือเจียว

ในตอนนั้น กู้เป่ยเฉินวิ่งเข้ามา “พี่สะใภ้เจียวเจียว คนนี้คือ...พี่สาวของคุณ ฉือหว่าน!”

ฉือเจียวตกใจ “เธอคือฉือหว่าน?”

ฉือหว่านรู้ว่าฉือเจียวไม่เคยมองเห็นค่าในตัวเธอ

ตั้งแต่เด็ก ฉือเจียวก็เป็นคนที่ชนะเธอในทุกเรื่อง และเติบโตขึ้นมาอย่างยอดเยี่ยม แถมยังเคยคบหากับฮั่วซือหาน ทายาทตระกูลฮั่ว เด็กที่เติบโตมาท่ามกลางดอกไม้และความรักจึงหยิ่งยโสและทะนงตัว

กู้เป่ยเฉินรู้สึกตกตะลึงกับความงดงามที่เรียบหรูของฉือหว่านอีกครั้ง เขาพูดเสียงเบา “ไม่คิดเลยว่าฉือหว่านจะสวยขนาดนี้”

ความทรงจำในวัยเด็กของฉือเจียวเลือนราง เพราะเธอไม่เคยมองพี่สาวที่ไม่ได้รับความรักคนนี้ตรงๆ แต่นี่ไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่ที่กลับมาจากชนบทเหรอ?

ฉือเจียวเดินเข้ามาใกล้ฉือหว่าน มองเธอด้วยสายตาหยิ่งยโส “ฉือหว่าน ไม่คิดเลยว่าเธอจะเลียนแบบฉันในเรื่องการแต่งตัว”

ฉือหว่าน “……”

เอาเลยจ้า เอาที่สบายใจ

ฉือหว่านยืดหลังตรง ใบหน้าอันงดงามสะท้อนแสงไฟจากทางเดิน ดูราวกับไข่มุกต้องแสงอ่อนๆ

เธอไม่ใช่ฉือหว่านตัวน้อยคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ฉือเจียวพูด “ฉือหว่าน ได้ยินว่าเธอกับซือหานกำลังจะหย่ากัน เธออยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผู้ชายหรือไง ถึงต้องมาเรียกนายแบบในบาร์ ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไปหางานทำ”

พูดจบ ฉือเจียวหันไปมองฮั่วซือหาน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนทำทาน “ซือหาน ฉือหว่านดูแลคุณมาตั้งนาน อย่างน้อยก็หาอะไรให้เธอทำหน่อยสิ ถึงจะเป็นแค่คนรับใช้ก็เถอะ”

สายตาของฮั่วซือหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของฉือหว่าน

กู้เป่ยเฉินพูดขึ้น “พี่สะใภ้เจียวเจียว ตอนนี้การหางานต้องใช้วุฒิการศึกษานะ วุฒิของฉือหว่านคืออะไร?”

ฉือเจียวเหมือนนึกอะไรสนุกๆ ได้ เธอเชิดคางขึ้นและหัวเราะ “ฉือหว่านเลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 แล้ว”

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (11)
goodnovel comment avatar
มาลิสา เครือเนตร
สนุกมากคะ น่าติดตาม
goodnovel comment avatar
Tom Destiny
เกลียดหล่อนได้มั้ย อีน้องคนละแม่
goodnovel comment avatar
Annabelle
สนุกมากๆเลย
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1106

    เดิมทีบ้านพักตากอากาศหลังนี้มีลู่หนานเฉิงอยู่เพียงคนเดียว ที่นี่จึงไม่ได้เตรียมของพวกนั้นไว้เลยเมื่อคืนเขาก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ด้วยเมื่อเทียบกับสีหน้าของเขา หลินซีเหยากลับดูสงบมาก “น้าหรง ฉันรู้แล้ว”น้าหรงยิ้มอย่างดีใจ “เดี๋ยวฉันจะมาทำความสะอาดห้องให้นะคะ อาหารเช้าพร้อมแล้ว คุณชายคุณหญิงรีบมาทานเถอะค่ะ”หลินซีเหยา “ได้ค่ะ”ลู่หนานเฉิงกับหลินซีเหยานั่งลงที่โต๊ะอาหาร น้าหรงยกซุปถ้วยหนึ่งมาเสิร์ฟก่อน “คุณหญิง ทานซุปถ้วยนี้ก่อนนะคะ ซุปนี้ช่วยบำรุงพลังที่สตรีสูญเสียไปได้ดีเลยค่ะ”หลินซีเหยา “ขอบคุณน้าหรงนะ”เธอเริ่มยกซุปขึ้นดื่มลู่หนานเฉิงหยิบแก้วนมขึ้นมาจิบพลางมองหญิงสาวตรงข้าม ไม่รู้เพราะฤทธิ์ของคืนก่อนหรืออย่างไร วันนี้หลินซีเหยาดูเหมือนคนที่แช่อยู่ในน้ำผึ้ง ใบหน้าดูชุ่มชื่นขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดบางทีอาจจะรู้ตัวว่าถูกมอง หลินซีเหยาเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “มองฉันทำไมเหรอ คุณอยากลองดื่มไหม?”ลู่หนานเฉิง “ไม่… ไม่เป็นไร ขอบคุณ”น้าหรงหัวเราะ “คุณหญิงไม่ต้องให้คุณชายดื่มพวกนี้หรอกค่ะ! คุณชายของเราน่ะโสดบริสุทธิ์มากว่ายี่สิบปี แข็งแรงทั้งแรงทั้งฝีมือแน่นอนค่ะ!”ลู่หนานเฉิงถ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1105

    เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ลู่หนานเฉิงขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาตื่นขึ้นมาเขารู้สึกได้ทันทีว่ามีคนหนึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขน ร่างนุ่มหอม เขาก้มลงมอง เห็นว่าเป็นหลินซีเหยาหลินซีเหยาซบอยู่ในอกเขา หลับสนิทความทรงจำเมื่อคืนไหลย้อนเข้ามาเหมือนคลื่นทะเล ลู่หนานเฉิงหลับตาลงอีกครั้งอย่างรู้สึกหมดแรงดูท่าว่ามันไม่ใช่ความฝัน เมื่อคืนเขากับหลินซีเหยาทำเรื่องนั้นจริงๆเขาแทบจำไม่ได้ว่าทั้งคู่คลั่งกันไปนานแค่ไหน เหมือนจะถึงตีหนึ่งตีสองถึงได้หลับไป ส่วนหลินซีเหยายังไม่ตื่นลู่หนานเฉิงถอนหายใจในใจ เขาเองก็ไม่รู้จะนิยามความสัมพันธ์ของการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์นี้ยังไงดีอีกต่อไปขณะนั้น หลินซีเหยาที่อยู่ในอ้อมแขนขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาขึ้น ดวงตายังพร่ามัวจากความง่วง เธอตื่นแล้วลู่หนานเฉิงก้มมองเธอ ทั้งคนดูงัวเงีย ดวงตาคู่นั้นไม่มีความเย็นชาเหมือนทุกวัน แต่กลับดูอ่อนโยนและน่ารักขึ้นมากลู่หนานเฉิง “ตื่นแล้วเหรอ”หลินซีเหยาเอามือขยี้ตาเบาๆ “อืม…มอนิ่ง”ลู่หนานเฉิง “มอนิ่ง”เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง “เราสองคน…”แต่หลินซีเหยากลับถอนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา ลุกขึ้นนั่ง “ฉันจะลุก

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1104

    หลินซีเหยาพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย “ได้ ฉันจะไปอาบน้ำเย็นหน่อย”เธอยกผ้าห่มขึ้น ก้าวลงจากเตียง เท้าเปล่าแตะพื้นตั้งใจจะเดินเข้าห้องน้ำแต่เพียงพริบตาเดียว ข้อเท้าก็พลิก พร้อมเสียง “อ๊ะ” หลุดออกมา ร่างทั้งร่างล้มโผเข้าหาลู่หนานเฉิงโดยตรงลู่หนานเฉิงรีบยื่นมือออกไปโอบรอบเอวบางของเธอไว้แน่น ดึงเข้ามาในอ้อมแขน “ระวังหน่อย!”ตอนนี้ร่างของทั้งสองแนบชิดกัน เพียงแค่ผ้าบางๆ กั้นไว้ ระหว่างความอ่อนนุ่มและความแข็งแรงลู่หนานเฉิงรู้สึกว่าไฟร้อนที่เพิ่งกดไว้เมื่อครู่ ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างหลินซีเหยามองหน้าเขา “ลู่หนานเฉิง ฉันร้อนมากเลย~ ช่วยฉันหน่อยสิ~”พูดจบเธอก็เอื้อมแขนโอบคอเขาไว้ เขย่งปลายเท้าแล้วจุมพิตเขาลู่หนานเฉิงชะงักไป รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มหอมของหญิงสาวแนบเข้ามาอย่างแผ่วเบา กดบดเล็กน้อยจนประกายไฟแล่นพล่านไปทั่วเขารีบยกมือดันเธอออก “หลินซีเหยา ตั้งสตินะ!”แต่หลินซีเหยายังโอบคอเขาไว้ “ลู่หนานเฉิง ฉันร้อนจริงๆ ช่วยฉันเถอะ”เธอจูบเขาอีกครั้งคราวนี้ริมฝีปากเธอเปิดออกลำคอของลู่หนานเฉิงขยับขึ้นลง ความร้อนในร่างทั้งหมดไหลรวมลงที่หน้าท้องชั่วขณะนั้น ความมีสติที่

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1103

    ลู่หนานเฉิงอาบน้ำเย็นอยู่นานมาก คืนนี้มันช่างแปลกประหลาด ร่างกายของเขาเหมือนมีไฟร้อนรุ่มลุกวาบอยู่ข้างในเขาหลับตาลง ใช้พลังใจอย่างมากกว่าจะกดความร้อนนั้นให้สงบลงได้ แล้วปิดน้ำ สวมเสื้อผ้าออกมาทันทีที่ออกมาก็เห็นหลินซีเหยานั่งอยู่บนเตียง เธอตื่นแล้วลู่หนานเฉิงชะงัก “คุณตื่นแล้วเหรอ?”หลินซีเหยามองเขา ดวงตายังมีแววง่วงงุนจากการเพิ่งตื่น “ฉันได้ยินเสียงคุณลุกไปอาบน้ำ คุณไม่ได้อาบไปแล้วเหรอ ทำไมถึงอาบอีก?”คำถามนั้นทำให้ลู่หนานเฉิงตอบไม่ถูก เขาทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ “ทำไม ผมอาบกี่ครั้งต้องรายงานคุณนายลู่ด้วยเหรอ”หลินซีเหยา “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”ลู่หนานเฉิง “ขอโทษนะ เห็นทีผมคงเป็นฝ่ายทำให้คุณตื่นสินะ”พูดจบลู่หนานเฉิงก็เหลือบมองไปที่โซฟา “คืนนี้ผมไปนอนโซฟาก็แล้วกัน คุณนอนได้แล้ว”เขาตั้งใจจะนอนโซฟาตอนแรกหลินซีเหยาแค่คิดจะมองเขาเป็นคู่แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ คืนนี้ก็แค่อยากให้เขาเป็นเครื่องมือในการมีลูกเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทีสุภาพมีมารยาทของเขา หลินซีเหยากลับอดมองเขาอีกสองครั้งไม่ได้ผู้ชายคนนี้น่าสนใจจริงๆหลินซีเหยาเติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่แต่งงานกันอย่างไม่มีค

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1102

    หลินซีเหยามองไปทางลู่หนานเฉิง เขาไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไร ยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมด “รบกวนน้าหรงด้วยนะ”น้าหรงยิ้มอย่างพอใจ “คุณชายคุณนายพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันขอตัวออกไปก่อน”น้าหรงเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงพวกเขาสองคนหลินซีเหยาวางดินสอในมือ “งั้น...ไปนอนกันเถอะ”ลู่หนานเฉิงเพิ่งจัดการเอกสารเสร็จพอดี “อืม ไปนอนกัน”ทั้งสองเดินมาถึงข้างเตียง ลู่หนานเฉิงถาม “นอนยังไงดี?”หลินซีเหยา “นายอยู่นอก ฉันอยู่ข้างใน”ลู่หนานเฉิงพยักหน้า “ได้”ทั้งคู่เปิดผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนลู่หนานเฉิงถาม “จะปิดไฟไหม?”หลินซีเหยา “ปิดสิ”ลู่หนานเฉิงเอื้อมมือไปปิดไฟห้องตกอยู่ในความมืดสนิท ลู่หนานเฉิงกลับนอนไม่หลับ ทั้งที่นี่คือบ้านของเขา ห้องของเขา เตียงของเขา ปกติเขาควรจะหลับได้ง่าย แต่คืนนี้กลับมีผู้หญิงนอนอยู่ข้างกายเขาได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆ ของเธอ ได้กลิ่นหอมหวานละมุนแบบกลิ่นนมอ่อนๆ ที่ลอยมาแตะจมูกลู่หนานเฉิงรู้สึกว่าร่างกายเริ่มร้อนขึ้น นอนไม่หลับเลยผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเอ่ยเบาๆ “คุณนายลู่?”คนข้างๆ ไม่ตอบ คงหลับไปแล้ว?ลู่หนานเฉิงกำลังจะพูดอีกครั้ง ทันใดนั้น ร่างข้างๆ ก็ขยับ พลิกตัวเข้ามาซุกในอ้อ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1101

    ลู่หนานเฉิงกลับมาที่ห้อง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตรวจเอกสารต่อไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกดัง “ต๊ะ” หลินซีเหยาเดินออกมาลู่หนานเฉิงเงยหน้ามองหลินซีเหยา เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนั้นขับให้รูปร่างของเธอโค้งเว้าชัดเจน เส้นโค้งรูปตัว S อันเย้ายวนเผยให้เห็นเล็กน้อย ใต้ชายเสื้อที่คลุมถึงปลายสะโพกเผยเรียวขายาวเรียบเนียนดูสะดุดตาลู่หนานเฉิงที่เพิ่งถูกโจมตีด้วยภาพเร้าใจไปก่อนหน้านี้ รู้สึกเหมือนโดนซ้ำอีกครั้ง ชื่อเสียงที่เรียกเธอว่า หญิงงามอันดับหนึ่ง คงไม่ใช่ได้มาโดยบังเอิญหลินซีเหยาหันมามองเขา “มองฉันทำไม?”ลู่หนานเฉิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ก็แค่ชื่นชมความงามของคุณนายลู่หน่อย ไม่ได้หรือไง?”หลินซีเหยาคว้าผ้าขนหนูในมือขว้างใส่หน้าเขา “ไม่ได้! ฉันจะออกไปเอาน้ำดื่มสักแก้ว!”พูดจบเธอก็เดินออกไปลู่หนานเฉิงดึงผ้าขนหนูออกจากหน้า กลิ่นหอมหวานละมุนของเธออบอวลอยู่ที่ปลายจมูก กลิ่นนมอ่อนๆ ที่ยั่วยวนประสาทรับรู้ของผู้ชาย ทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่านหลินซีเหยาเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น รินน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง ขณะนั้นน้าหรงเดินออกมา “คุณนายเล็ก”หลินซีเหยาหันไป “น้าหรง”น้าหรงมอง

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status