Share

บทที่ 6

Author: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
กู้เป่ยเฉินตกใจ “16 ปี?”

ที่กลุ่มคนของกู้เป่ยเฉินยอมรับฉือเจียว ไม่ได้เป็นเพียงเพราะความสวยของเธอ แต่เพราะเธอเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก มีวุฒิการศึกษาสูง และเป็นนักศึกษาชั้นยอดจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ มองไปทั่ววงการไฮโซของไห่เฉิงก็หาคนที่โดดเด่นกว่าเธอไม่ได้

เธอคู่ควรกับฮั่วซือหาน

ผู้หญิงที่มีเพียงความสวยอย่างเดียวคือจุดจบ แต่ถ้ามีความสวยและวุฒิการศึกษา นั่นถึงจะเป็นไพ่ตาย สำหรับชนชั้นสูง พวกเขายิ่งให้ความสำคัญกับวุฒิการศึกษาของผู้หญิง

ความรู้สึกดีๆ ที่กู้เป่ยเฉินเคยมีกับฉือหว่านหายไปหมด เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก “ฉือหว่าน เธอเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ น่ะเหรอ?”

ฉือหว่านมองฉือเจียวที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนยิ้มบางๆ “ใช่ ฉันเลิกเรียนตอนอายุ 16 จริงๆ”

กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะ “งั้นบังเอิญจังเลย พี่รองของฉันก็เลิกเรียนตอนอายุ 16 เหมือนกัน แต่พี่รองของฉันเป็นคนพิเศษ ตอนอายุ 16 ก็จบปริญญาโทสองใบจากฮาร์วาร์ด สร้างประวัติศาสตร์เลยล่ะ แต่เธอน่ะอายุ 16 เลิกเรียนแล้วยังไม่มีแม้แต่วุฒิมัธยมปลายเลย ฮ่าๆ”

กู้เป่ยเฉินหัวเราะเยาะเสียงดัง

ฉือเจียวมองด้วยความหยิ่งทะนง

ไม่มีใครมองฉือหว่านในแง่ดีเลย

ฮั่วซือหานยืนอยู่ด้วยความสูงสง่า แสงไฟจากทางเดินกระทบใบหน้าหล่อเหลาที่เยือกเย็นของเขา เขามองไปที่ฉือหว่าน

สามปีที่ผ่านมา ฉือหว่านเป็นเพียงแม่บ้านที่คอยหมุนรอบตัวเขา การที่เธอไม่มีวุฒิการศึกษาก็เป็นเรื่องปกติ

ฉือหว่านไม่ได้แสดงอาการลำบากใจหรือหวาดกลัวแต่อย่างใด ในทางกลับกัน ดวงตาที่ใสกระจ่างของเธอกลับมองไปที่เขา และส่งยิ้มให้ก่อนพูดว่า “ใช่ บังเอิญจริงๆ”

ใช่ บังเอิญจริงๆ

โดยไม่ทราบสาเหตุ ฮั่วซือหานรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาสั่นไหว

เขาสังเกตว่าดวงตาของฉือหว่านนั้นงดงามมาก เต็มไปด้วยชีวิตชีวา และเหมือนจะพูดได้

“หวานหว่าน!” ในตอนนั้นเอง ซูเสี่ยวฝูวิ่งเข้ามา เมื่อเธอเห็นฉือเจียวก็พูดอย่างโกรธเคือง “ฉือเจียว เธอรังแกหวานหว่านอีกแล้วใช่ไหม?”

ฉือเจียวพูดด้วยความหยิ่งทะนง “พวกเราไม่ได้รังแกฉือหว่านหรอก พวกเรายังอยากช่วยเธอหางานทำด้วยซ้ำ”

ซูเสี่ยวฝูตกใจ “พวกเธอจะช่วยหวานหว่านหางานเนี่ยนะ?”

ฉือเจียวพูดด้วยท่าทางเหมือนกำลังทำทาน “ใช่ ถึงแม้ว่าฉือหว่านจะไม่มีวุฒิการศึกษา แต่พวกเราก็จะพยายามช่วยหางานดีๆ ให้เธอ”

ซูเสี่ยวฝู “……”

ซูเสี่ยวฝูหัวเราะอย่างโกรธจัด “พวกเธอรู้ไหมว่าหวานหว่านเป็นใคร? หวานหว่านน่ะคือ…”

ฉือหว่านรีบดึงตัวซูเสี่ยวฝูไว้และหยุดเธอ “เสี่ยวฝู เราไปกันเถอะ”

ซูเสี่ยวฝูไม่พูดอะไรอีก แต่เธอหันไปมองฉือเจียวด้วยสายตาเหมือนมองตัวตลก “เดี๋ยวถึงเวลาเธอก็จะได้หน้าแตกเอง!”

ซูเสี่ยวฝูพาฉือหว่านออกไป

กู้เป่ยเฉินพูดอย่างโกรธจัด “ฉือหว่านคนนี้หมายความว่ายังไง? คนที่เลิกเรียนตั้งแต่อายุ 16 กล้าทำตัวโอหังแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงไม่กล้าเจอหน้าคนอื่นแล้ว”

ฉือเจียวไม่ได้โกรธ เพราะเธอไม่เคยให้ความสำคัญกับฉือหว่านเลย ฉือหว่านไม่มีคุณสมบัติพอจะเป็นคู่แข่งของเธอ

การโกรธฉือหว่านเท่ากับลดคุณค่าของตัวเอง

ฉือเจียวมองกู้เป่ยเฉินก่อนหัวเราะ “เป่ยเฉิน ช่างเถอะ คนไม่รู้ย่อมไม่กลัว”

กู้เป่ยเฉินพูด “พี่รอง รีบหย่ากับฉือหว่านเถอะ เธอไม่คู่ควรกับพี่เลย”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานไม่มีอารมณ์ใดๆ เขามองฉือเจียว “เราไปกันเถอะ”

ฉือเจียวพยักหน้า “ค่ะ”

ฉือเจียวและกู้เป่ยเฉินเดินตามฮั่วซือหานออกไป

...

เมื่อออกจากบาร์ เสียงหนึ่งดังขึ้น “ประธานฮั่ว?!”

ฮั่วซือหานเงยหน้าขึ้น และพบว่าเป็นคนคุ้นเคย ผอ. ไซ่อี้จากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

ฮั่วซือหานเดินเข้าไปหา “อาจารย์ยี่ ทำไมท่านถึงมาไห่เฉิงได้?”

ฉือเจียวเคารพ ผอ. อี้อย่างมาก แม้ว่าเธอจะเรียนเก่งตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่มีโอกาสเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด

ผอ. อี้ยิ้ม “ประธานฮั่ว ผมมาไห่เฉิงเพื่อจัดสัมมนา ช่างบังเอิญที่รุ่นน้องของคุณก็อยู่ที่ไห่เฉิงด้วย”

ฮั่วซือหานหยุดไปชั่วครู่ “รุ่นน้องของผมเหรอ?”

ผอ. อี้พูด “ใช่แล้ว มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดของเรามีตำนานสองคน คนแรกคือตำนานฮั่วซือหาน ส่วนคนที่สองคือตำนานรุ่นน้องของคุณ เธอเหมือนคุณตรงที่จบปริญญาโทสองใบตอนอายุ 16 เธอเป็นเด็กสาวอัจฉริยะที่มีไอคิวสูงมาก น่าเสียดายที่พวกคุณห่างกันหลายรุ่น คุณเลยไม่รู้จักเธอ”

กู้เป่ยเฉินทำหน้าสงสัย “ว้าว รุ่นน้องของพี่รองคนนี้เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ? แล้วเธอหรือพี่รองเก่งกว่ากันครับ?”

ผอ. อี้ยิ้มและมองฮั่วซือหานก่อนตอบ “สูสีกัน”

ฮั่วซือหานเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาไม่เคยเจอผู้หญิงที่เก่งทัดเทียมเขามาก่อน

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉือเจียวได้ยินว่าฮั่วซือหานมีรุ่นน้องที่เก่งพอๆ กับเขา เธอไม่ได้มีความรู้สึกเป็นศัตรูกับฉือหว่าน แต่พอได้ยินเรื่องของรุ่นน้องสาวอัจฉริยะคนนี้กลับทำให้เธอเสียอาการทันที

รุ่นน้องคนนี้คือใครกัน?!

ฉือเจียวเริ่มมีความรู้สึกอิจฉาและไม่พอใจอย่างยิ่งยวด

ผอ. อี้หยิบโทรศัพท์ออกมา “ประธานฮั่ว ผมส่งคอนแท็ครุ่นน้องคนนี้ให้คุณใน WeChat แล้ว ถ้ามีเวลาลองเพิ่มเธอเป็นเพื่อนดู เธอก็อยู่ที่ไห่เฉิง คุณในฐานะรุ่นพี่ก็ช่วยดูแลเธอหน่อย”

ฮั่วซือหานพยักหน้า “ได้ครับ”

หลังจากผอ. อี้เดินจากไป กู้เป่ยเฉินก็เร่งเร้า “พี่รอง รีบเพิ่มรุ่นน้องคนนี้ใน WeChat หน่อย ผมอยากเห็นว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง”

ฮั่วซือหานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเปิดโปรไฟล์ WeChat ของรุ่นน้อง

ชื่อใน WeChat เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเดียว: W

ภาพพื้นหลังเป็นสีขาวล้วน

กู้เป่ยเฉินถาม “W นี่หมายความว่ายังไง?”

ฮั่วซือหานก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาจึงกดเพิ่มเพื่อน พร้อมใส่โน้ตว่า “ฮั่วซือหาน”

อีกฝั่งกำลังรอการตรวจสอบ ยังไม่ได้ตอบรับ

กู้เป่ยเฉินพูดด้วยความตื่นเต้น “พี่รอง ถ้าพี่เพิ่มรุ่นน้องคนนี้ได้แล้ว ส่งต่อให้ผมด้วยนะ ผมชื่นชมเธอมาก!”

ฉือเจียวเริ่มไม่พอใจเมื่อเห็นว่าความสนใจของพวกเขาถูกดึงไปที่รุ่นน้องสาวคนนี้ ในตอนนั้นเอง รถโรลส์รอยซ์รุ่น SUV คันหรูได้หยุดลง และจ้าวชิง เลขาส่วนตัวของฮั่วซือหานก็มาถึง

ฉือเจียวรีบยุติเรื่องนี้ “ซือหาน รถมาแล้ว เราขึ้นรถกันเถอะ”

กู้เป่ยเฉินพูด “พี่รอง พี่สะใภ้เจียวเจียว ไว้เจอกันครับ”

...

รถ SUV โรลส์รอยซ์ วิ่งไปบนถนนอย่างราบรื่น ภายในห้องโดยสารเงียบสงบและหรูหรา เลขาจ้าวที่นั่งอยู่ที่เบาะคนขับถามฮั่วซือหานอย่างเคารพผ่านกระจกมองหลัง “ท่านประธาน เราจะไปที่ไหนครับ?”

ฮั่วซือหาน “ไปบริษัท”

ฉือเจียวมองฮั่วซือหาน แสงไฟนีออนของเมืองในยามค่ำคืนสะท้อนผ่านกระจกหน้าต่างอันแวววาวลงบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา ดูเหมือนภาพยนตร์ขาวดำที่สง่างามและลึกลับ

ในดวงตาของฉือเจียวมีประกายแห่งความรัก “ซือหาน เมื่อกี้คุณกับฉือหว่านมีอะไรหรือเปล่า? หรือว่าคุณเห็นว่าเธอดูดีขึ้น แล้วอยากมีอะไรกับเธอ?”

ฮั่วซือหานมองฉือเจียวแวบหนึ่ง ก่อนพูดด้วยเสียงเฉื่อยชา “เธอเป็นภรรยาของผม การมีอะไรเกิดขึ้นมันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ? หรือไม่ใช่คุณที่ผลักเธอมาให้ผม?”

ฉือเจียวรู้ว่าเขายังโกรธเธออยู่

โกรธที่เมื่อสามปีก่อน เธอทิ้งเขาที่กลายเป็นคนป่วยไปต่างประเทศ และให้ฉือหว่านแต่งงานแทน

ฉือเจียวพยายามอธิบาย “ซือหาน เป็นฉือหว่านที่อยากแต่งงานกับคุณ ฉันก็เลยต้องยกคุณให้เธอ...”

ฮั่วซือหานพูด “คำพูดนี้คุณเชื่อเองไหม?”

ฉือเจียว “……”

ฉือเจียวกัดริมฝีปากแดงของเธอเล็กน้อย ก่อนพูดอย่างขุ่นเคือง “เมื่อสามปีก่อนฉันทิ้งคุณไป ถ้าคุณถือสาเรื่องนี้ งั้นเราก็เลิกกันไปเลย ถ้าคุณไม่ต้องการฉันก็พอเถอะ”

พูดจบ ฉือเจียวหันไปพูดกับเลขาจ้าว “เลขาจ้าว จอดรถ!”

ฉือเจียวต้องการลงจากรถ

แต่ฮั่วซือหานยื่นมือใหญ่ที่มีนิ้วมือเรียวยาวมาคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ ดึงแรงจนร่างอ่อนนุ่มของฉือเจียวพุ่งเข้าหาแผงอกกำยำของเขา

เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความเอ็นดูดังมาจากเหนือศีรษะ “ฉือเจียว คุณก็แค่ได้ใจเพราะผมตามใจคุณ”

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (7)
goodnovel comment avatar
Tom Destiny
เกลียดหล่อน เอาสุดคร้านางเอกเรา
goodnovel comment avatar
Annxptt
ฮั่วซืนหาน...
goodnovel comment avatar
ภัณฑิลา
ขอชื่อเรื่องหน่อยค่ะ
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1105

    เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ลู่หนานเฉิงขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาตื่นขึ้นมาเขารู้สึกได้ทันทีว่ามีคนหนึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขน ร่างนุ่มหอม เขาก้มลงมอง เห็นว่าเป็นหลินซีเหยาหลินซีเหยาซบอยู่ในอกเขา หลับสนิทความทรงจำเมื่อคืนไหลย้อนเข้ามาเหมือนคลื่นทะเล ลู่หนานเฉิงหลับตาลงอีกครั้งอย่างรู้สึกหมดแรงดูท่าว่ามันไม่ใช่ความฝัน เมื่อคืนเขากับหลินซีเหยาทำเรื่องนั้นจริงๆเขาแทบจำไม่ได้ว่าทั้งคู่คลั่งกันไปนานแค่ไหน เหมือนจะถึงตีหนึ่งตีสองถึงได้หลับไป ส่วนหลินซีเหยายังไม่ตื่นลู่หนานเฉิงถอนหายใจในใจ เขาเองก็ไม่รู้จะนิยามความสัมพันธ์ของการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์นี้ยังไงดีอีกต่อไปขณะนั้น หลินซีเหยาที่อยู่ในอ้อมแขนขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาขึ้น ดวงตายังพร่ามัวจากความง่วง เธอตื่นแล้วลู่หนานเฉิงก้มมองเธอ ทั้งคนดูงัวเงีย ดวงตาคู่นั้นไม่มีความเย็นชาเหมือนทุกวัน แต่กลับดูอ่อนโยนและน่ารักขึ้นมากลู่หนานเฉิง “ตื่นแล้วเหรอ”หลินซีเหยาเอามือขยี้ตาเบาๆ “อืม…มอนิ่ง”ลู่หนานเฉิง “มอนิ่ง”เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง “เราสองคน…”แต่หลินซีเหยากลับถอนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา ลุกขึ้นนั่ง “ฉันจะลุก

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1104

    หลินซีเหยาพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย “ได้ ฉันจะไปอาบน้ำเย็นหน่อย”เธอยกผ้าห่มขึ้น ก้าวลงจากเตียง เท้าเปล่าแตะพื้นตั้งใจจะเดินเข้าห้องน้ำแต่เพียงพริบตาเดียว ข้อเท้าก็พลิก พร้อมเสียง “อ๊ะ” หลุดออกมา ร่างทั้งร่างล้มโผเข้าหาลู่หนานเฉิงโดยตรงลู่หนานเฉิงรีบยื่นมือออกไปโอบรอบเอวบางของเธอไว้แน่น ดึงเข้ามาในอ้อมแขน “ระวังหน่อย!”ตอนนี้ร่างของทั้งสองแนบชิดกัน เพียงแค่ผ้าบางๆ กั้นไว้ ระหว่างความอ่อนนุ่มและความแข็งแรงลู่หนานเฉิงรู้สึกว่าไฟร้อนที่เพิ่งกดไว้เมื่อครู่ ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างหลินซีเหยามองหน้าเขา “ลู่หนานเฉิง ฉันร้อนมากเลย~ ช่วยฉันหน่อยสิ~”พูดจบเธอก็เอื้อมแขนโอบคอเขาไว้ เขย่งปลายเท้าแล้วจุมพิตเขาลู่หนานเฉิงชะงักไป รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มหอมของหญิงสาวแนบเข้ามาอย่างแผ่วเบา กดบดเล็กน้อยจนประกายไฟแล่นพล่านไปทั่วเขารีบยกมือดันเธอออก “หลินซีเหยา ตั้งสตินะ!”แต่หลินซีเหยายังโอบคอเขาไว้ “ลู่หนานเฉิง ฉันร้อนจริงๆ ช่วยฉันเถอะ”เธอจูบเขาอีกครั้งคราวนี้ริมฝีปากเธอเปิดออกลำคอของลู่หนานเฉิงขยับขึ้นลง ความร้อนในร่างทั้งหมดไหลรวมลงที่หน้าท้องชั่วขณะนั้น ความมีสติที่

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1103

    ลู่หนานเฉิงอาบน้ำเย็นอยู่นานมาก คืนนี้มันช่างแปลกประหลาด ร่างกายของเขาเหมือนมีไฟร้อนรุ่มลุกวาบอยู่ข้างในเขาหลับตาลง ใช้พลังใจอย่างมากกว่าจะกดความร้อนนั้นให้สงบลงได้ แล้วปิดน้ำ สวมเสื้อผ้าออกมาทันทีที่ออกมาก็เห็นหลินซีเหยานั่งอยู่บนเตียง เธอตื่นแล้วลู่หนานเฉิงชะงัก “คุณตื่นแล้วเหรอ?”หลินซีเหยามองเขา ดวงตายังมีแววง่วงงุนจากการเพิ่งตื่น “ฉันได้ยินเสียงคุณลุกไปอาบน้ำ คุณไม่ได้อาบไปแล้วเหรอ ทำไมถึงอาบอีก?”คำถามนั้นทำให้ลู่หนานเฉิงตอบไม่ถูก เขาทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ “ทำไม ผมอาบกี่ครั้งต้องรายงานคุณนายลู่ด้วยเหรอ”หลินซีเหยา “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”ลู่หนานเฉิง “ขอโทษนะ เห็นทีผมคงเป็นฝ่ายทำให้คุณตื่นสินะ”พูดจบลู่หนานเฉิงก็เหลือบมองไปที่โซฟา “คืนนี้ผมไปนอนโซฟาก็แล้วกัน คุณนอนได้แล้ว”เขาตั้งใจจะนอนโซฟาตอนแรกหลินซีเหยาแค่คิดจะมองเขาเป็นคู่แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ คืนนี้ก็แค่อยากให้เขาเป็นเครื่องมือในการมีลูกเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทีสุภาพมีมารยาทของเขา หลินซีเหยากลับอดมองเขาอีกสองครั้งไม่ได้ผู้ชายคนนี้น่าสนใจจริงๆหลินซีเหยาเติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่แต่งงานกันอย่างไม่มีค

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1102

    หลินซีเหยามองไปทางลู่หนานเฉิง เขาไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไร ยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมด “รบกวนน้าหรงด้วยนะ”น้าหรงยิ้มอย่างพอใจ “คุณชายคุณนายพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันขอตัวออกไปก่อน”น้าหรงเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงพวกเขาสองคนหลินซีเหยาวางดินสอในมือ “งั้น...ไปนอนกันเถอะ”ลู่หนานเฉิงเพิ่งจัดการเอกสารเสร็จพอดี “อืม ไปนอนกัน”ทั้งสองเดินมาถึงข้างเตียง ลู่หนานเฉิงถาม “นอนยังไงดี?”หลินซีเหยา “นายอยู่นอก ฉันอยู่ข้างใน”ลู่หนานเฉิงพยักหน้า “ได้”ทั้งคู่เปิดผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนลู่หนานเฉิงถาม “จะปิดไฟไหม?”หลินซีเหยา “ปิดสิ”ลู่หนานเฉิงเอื้อมมือไปปิดไฟห้องตกอยู่ในความมืดสนิท ลู่หนานเฉิงกลับนอนไม่หลับ ทั้งที่นี่คือบ้านของเขา ห้องของเขา เตียงของเขา ปกติเขาควรจะหลับได้ง่าย แต่คืนนี้กลับมีผู้หญิงนอนอยู่ข้างกายเขาได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆ ของเธอ ได้กลิ่นหอมหวานละมุนแบบกลิ่นนมอ่อนๆ ที่ลอยมาแตะจมูกลู่หนานเฉิงรู้สึกว่าร่างกายเริ่มร้อนขึ้น นอนไม่หลับเลยผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเอ่ยเบาๆ “คุณนายลู่?”คนข้างๆ ไม่ตอบ คงหลับไปแล้ว?ลู่หนานเฉิงกำลังจะพูดอีกครั้ง ทันใดนั้น ร่างข้างๆ ก็ขยับ พลิกตัวเข้ามาซุกในอ้อ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1101

    ลู่หนานเฉิงกลับมาที่ห้อง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตรวจเอกสารต่อไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกดัง “ต๊ะ” หลินซีเหยาเดินออกมาลู่หนานเฉิงเงยหน้ามองหลินซีเหยา เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนั้นขับให้รูปร่างของเธอโค้งเว้าชัดเจน เส้นโค้งรูปตัว S อันเย้ายวนเผยให้เห็นเล็กน้อย ใต้ชายเสื้อที่คลุมถึงปลายสะโพกเผยเรียวขายาวเรียบเนียนดูสะดุดตาลู่หนานเฉิงที่เพิ่งถูกโจมตีด้วยภาพเร้าใจไปก่อนหน้านี้ รู้สึกเหมือนโดนซ้ำอีกครั้ง ชื่อเสียงที่เรียกเธอว่า หญิงงามอันดับหนึ่ง คงไม่ใช่ได้มาโดยบังเอิญหลินซีเหยาหันมามองเขา “มองฉันทำไม?”ลู่หนานเฉิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ก็แค่ชื่นชมความงามของคุณนายลู่หน่อย ไม่ได้หรือไง?”หลินซีเหยาคว้าผ้าขนหนูในมือขว้างใส่หน้าเขา “ไม่ได้! ฉันจะออกไปเอาน้ำดื่มสักแก้ว!”พูดจบเธอก็เดินออกไปลู่หนานเฉิงดึงผ้าขนหนูออกจากหน้า กลิ่นหอมหวานละมุนของเธออบอวลอยู่ที่ปลายจมูก กลิ่นนมอ่อนๆ ที่ยั่วยวนประสาทรับรู้ของผู้ชาย ทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่านหลินซีเหยาเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น รินน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง ขณะนั้นน้าหรงเดินออกมา “คุณนายเล็ก”หลินซีเหยาหันไป “น้าหรง”น้าหรงมอง

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1100

    ลู่หนานเฉิงเอื้อมมือจับลูกบิด แล้วผลักประตูเข้าไปข้างในเต็มไปด้วยไออุ่นและกลิ่นหอมของสบู่ น้ำจากฝักบัวไหลดัง “ฮวาลาลา” ลู่หนานเฉิงเงยหน้าขึ้น เห็นเงาร่างหนึ่งเลือนรางอยู่บนกระจกฝ้าของประตูห้องอาบน้ำแม้มองไม่ชัด แต่ส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่างก็ยังเห็นได้ลางๆลู่หนานเฉิงรีบสงบจิตใจ เขาไม่ใช่คนที่จะฉวยโอกาสจากผู้หญิง นั่นเป็นเรื่องที่ฝังรากอยู่ในมารยาทของเขาลู่หนานเฉิงพูดว่า “ชุดนอนได้แล้วนะ!”ประตูกระจกฝ้าเปิดแง้มออกเล็กน้อย แขนขาวเนียนเรียวราวกับต้นบัวโผล่ออกมา “ส่งมาให้ฉันสิ!”ลู่หนานเฉิงเดินเข้าไป แล้วยื่นชุดนอนในมือให้ “ฉันออกไปก่อนนะ”ลู่หนานเฉิงเดินจากไปเสียงของหลินซีเหยาก็ดังขึ้น “นี่มันชุดนอนอะไร? ลู่หนานเฉิง นายตั้งใจใช่ไหม?”ลู่หนานเฉิงชะงักแล้วหันกลับมา “อะไรนะ?”เขาเห็นหลินซีเหยา เธอยังอยู่ในห้องอาบน้ำ โผล่หน้าเล็กๆ ออกมา ผมยาวเปียกแนบแก้ม ใบหน้าสดไร้เครื่องสำอาง ผิวขาวละเอียดราวหยกจนเห็นขนอ่อนบนแก้มชัดเจน ใบหน้าสวยขณะอาบน้ำนั้นพุ่งเข้าตาเขาอย่างจังลู่หนานเฉิงนิ่งไปชั่วครู่หลินซีเหยาถือชุดนอนอยู่ในมือ มองเขา “ลู่หนานเฉิง ชุดนี้จะให้ฉันใส่ยังไง?”สายตาของลู

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status