บทที่ 970

หลี่เถียนเถียนน้ำตาคลอเบ้า มองฟู่อวิ๋นเซินอย่างน่าสงสาร ไม่ว่าใครเห็นก็ต้องใจอ่อน

แต่ดูเหมือนอารมณ์ของฟู่อวิ๋นเซินจะดีมาก เขาเห็นทุกอย่างตลอด แล้วจู่ๆ ก็ยิ้มบาง พลางหัวเราะเบาๆ “เธอก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่หาเรื่องได้ง่าย แล้วยังจะไปหาเรื่องเธออีก ไม่โดนตบจะให้ไปตบใครล่ะ?”

หลี่เถียนเถียน “...” เขารู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไร?

ไม่มีคำปลอบใจ ไม่มีความเห็นใจ ไม่แม้แต่จะตำหนิเย่ฮวนเอ่อร์สักคำ เขากลับตำหนิเธอแทน?

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

หลี่เถียนเถียนยิ่งรู้สึกน้อยใจ “ประธานฟู่...”

ฟู่อวิ๋นเซินพูดขัดขึ้นทันที “จะขึ้นรถไหม? ถ้าไม่อยากนั่งรถคันเดียวกับเธอ ก็เรียกแท็กซี่ไปเองแล้วกัน”

พูดจบ ฟู่อวิ๋นเซินก็ขึ้นไปนั่งที่เบาะคนขับ

หลี่เถียนเถียนยืนอึ้งอยู่ลำพังกลางสายลม “...”

เธอทั้งโกรธทั้งอึดอัด แต่ก็ไม่กล้าระเบิดอารมณ์ เธอไม่ยอมให้เย่ฮวนเอ่อร์กับฟู่อวิ๋นเซินมีโอกาสอยู่กันตามลำพังแน่

หลี่เถียนเถียนจึงเปิดประตูหลังก้าวขึ้นรถตามไป

เย่ฮวนเอ่อร์ก็รู้สึกทึ่งกับความด้านหน้าด้านหลังของหลี่เถียนเถียน ทำขนาดนี้แล้วยังกล้าหน้าด้านขึ้นรถอีก ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

ฟู่อวิ๋นเซินเหยียบคันเร่ง รถหรูเคลื่อนตัวออกไป