Share

บทที่ 9

Author: หลิวหลีเสวียเสวี่ย
ทุกคนไม่ต้อนรับการมาของเธอ และต่างพยายามไล่เธอออกไป

ฉือหว่านคิดว่ามันน่าขัน ดวงตาที่เย็นเยียบของเธอกวาดมองใบหน้าของหลี่หลัน ฉือเจียว และฉือไห่ผิงทีละคน ก่อนดึงแขนเรียวของตัวเองออกจากมือของฮั่วซือหานอย่างแรง พร้อมยิ้มบางๆ และพูดว่า “ได้ ฉันจะไป”

จำไว้ด้วยนะ ว่าพวกคุณเป็นคนไล่ฉันไปเอง!

ฉือหว่านหมุนตัวและเดินออกไป

แต่ไม่นานนัก ฉือหว่านก็หันกลับมาอีกครั้ง เธอยกมือเสยปอยผมข้างแก้มทัดไว้ที่หลังหู “ท่านประธานฮั่ว คุณรู้ไหมว่าฉันมาที่โรงพยาบาลแพทย์แผนจีนวันนี้เพื่ออะไร?”

ฮั่วซือหานมองใบหน้าขาวเนียนบางราวปีกจักจั่นของเธอ ขนเล็กๆ บนผิวหน้าเปล่งประกายแวววาวอย่างนุ่มนวล ทำให้เธอดูงดงามยิ่งขึ้น

ฮั่วซือหานพูดด้วยใบหน้าเย็นชา แสดงออกชัดว่าเขาไม่สนใจจะรู้ น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างเย็นเยียบ “ฉือหว่าน เธอตามรังควานแบบนี้ มันน่ารำคาญจริงๆ”

ฉือหว่านก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย พร้อมรอยยิ้มที่งดงาม “ฉันมาหาหมอจีนให้คุณน่ะ”

พูดจบ ฉือหว่านก็หยิบการ์ดใบเล็กออกมายื่นให้ฮั่วซือหาน “นี่ให้คุณ”

ฮั่วซือหานก้มลงมอง การ์ดใบเล็กที่เป็นสีเหลืองหม่น ดูเหมือนการ์ดที่ถูกสอดเข้ามาตามรอยประตู

บนการ์ดเขียนว่า: "หมอจีนแผนโบราณรักษาสืบทอดเฉพาะทาง สำหรับรักษาหย่อนสมรรถภาพทางเพศ หลั่งเร็ว มีบุตรยาก ให้คุณกลับมาเป็นชายสมบูรณ์อีกครั้ง เบอร์ติดต่อ: 138XXXX8888"

ใบหน้าหล่อเหลาที่ปกติสงบนิ่งของฮั่วซือหานเกิดรอยร้าวขึ้น “……”

ฉือหว่านยัดการ์ดใบเล็กใส่กระเป๋าสูทของเขา “ฉือเจียวป่วย ประธานฮั่วจะไม่ป่วยได้เหรอ? รักษาให้ดีๆ ทั้งคู่เลยนะ”

พูดจบ ฉือหว่านก็หมุนตัวเดินจากไป

มือใหญ่ของฮั่วซือหานที่แนบอยู่ข้างตัวกำหมัดแน่นทันที เขารู้ว่าเธอคนนี้มีวิธีทำให้เขาโมโหได้ทุกครั้ง!

ฉือเจียวพูดขึ้นว่า “ซือหาน ช่างเถอะ อย่าเสียเวลากับฉือหว่านเลย เธอไม่คู่ควรที่เราจะเสียเวลาให้”

หลี่หลันพยักหน้า “ใช่ เทพ C ทำไมยังมาไม่ถึงอีกล่ะ?”

เมื่อพูดถึงเทพ C ทุกคนก็เริ่มรู้สึกตึงเครียด

เทพ C คือความหวังของฉือเจียว

ฮั่วซือหานก้มมองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือ เวลาที่นัดไว้เลยมาแล้ว แต่เทพ C ยังไม่มา

ในตอนนั้นเจ้าหน้าที่พยาบาลเดินเข้ามา “ท่านประธานฮั่ว”

ฉือเจียว ฉือไห่ผิง และหลี่หลันต่างเบิกตาโตด้วยความดีใจ “เทพ C มาถึงแล้วใช่ไหม?”

เจ้าหน้าที่พยาบาลมองฮั่วซือหาน “ท่านประธานฮั่ว เทพ C มาถึงแล้วค่ะ”

อะไรนะ?

ฮั่วซือหานมองออกไปด้านนอก เขาไม่เห็นใครอื่นนอกจากร่างบางที่สะอาดหมดจดของฉือหว่าน

ฉือหว่านเดินเลี้ยวไปมุมหนึ่งและหายลับไป

ฮั่วซือหานขมวดคิ้ว “ฉันไม่เห็นเทพ C”

เจ้าหน้าที่พยาบาลตอบ “เทพ C มาแล้ว แต่กลับไปแล้วค่ะ”

“ทำไมล่ะ?” ฉือเจียว ฉือไห่ผิง และหลี่หลันต่างหน้าถอดสี “ทำไมเทพ C ถึงไปล่ะ? เธอยังไม่ได้รักษาเจียวเจียวเลยนะ”

เจ้าหน้าที่พยาบาลกล่าวด้วยความรู้สึกผิด “ขอโทษค่ะ เทพ C จะไม่รักษาคุณฉือเจียวอีกแล้ว”

ใบหน้าสวยสดใสของฉือเจียวซีดเผือดทันที เทพ C ไม่รักษาเธอ!

ทำไมล่ะ?

ความดีใจเมื่อครู่เหมือนถูกน้ำเย็นสาดดับ ทุกคนตกตะลึง

ฉือเจียวพูดด้วยเสียงที่ใกล้จะแตกเป็นเสี่ยงๆ “ทำไมเทพ C ถึงไม่รักษาฉัน? ทำไมกัน?”

ฉือไห่ผิงและหลี่หลันรีบโอบฉือเจียวไว้ และพูดปลอบเสียงนุ่มนวล “เจียวเจียว ไม่ต้องตกใจนะ พวกเราจะหาทางเชิญเทพ C มาอีกครั้ง ลูกต้องหายแน่ๆ”

ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วซือหานฉายแววเคร่งขรึมและเย็นชา เขามองไปยังทางเดินที่ว่างเปล่าด้วยสายตาที่เยือกเย็นและอันตราย

ฉือหว่านเดินออกจากโรงพยาบาล ในตอนนั้นเองมีเสียงเรียกเธอขึ้นว่า “หวานหว่าน”

ฉือหว่านหยุดเดินและค่อยๆ หันกลับไป

คนที่เรียกเธอคือหลี่หลัน

หลี่หลันวิ่งตามออกมา

หลี่หลันเดินมาหยุดตรงหน้าฉือหว่าน “หวานหว่าน นี่ให้แก”

ฉือหว่านก้มมองลงไป มันคือเช็คใบหนึ่ง จำนวนเงินหนึ่งแสนบาท

หลี่หลันพูดขึ้น “หวานหว่าน ท่านประธานฮั่วไม่ได้ชอบแก หยุดตามรังควานเขาได้แล้ว คืนท่านประธานฮั่วให้กับน้องสาวแกเถอะ ทำไมถึงไม่ยอมเสียสละให้น้องแกสักครั้ง? รีบหย่ากับท่านประธานฮั่วแล้วเอาเงินนี่กลับไปใช้ชีวิตที่ชนบทเถอะ”

ฉือหว่านรู้สึกว่ามันช่างน่าขัน หากเธอไม่ได้แอบทำการตรวจ DNA ระหว่างหลี่หลันและฉือเจียว เธออาจจะคิดไปแล้วว่าฉือเจียวคือลูกสาวแท้ๆ ของหลี่หลัน แต่ก็เปล่าเลย

หลี่หลันเป็นเพียงแม่เลี้ยงของฉือเจียว

แต่เธอกลับรักแค่ฉือเจียว ไม่รักลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง

ฉือหว่านรู้ดีว่าหลี่หลันหลงใหลในตัวฉือไห่ผิงจนรักทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา

ฉือหว่านมองหลี่หลันด้วยดวงตาที่งดงามและเยือกเย็น พลางยิ้มบางๆ “ตำแหน่งคุณนายฮั่วมีค่าแค่นี้เองเหรอ หรือว่าในใจคุณ ฉันมีค่าแค่นี้?”

หลี่หลันอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนรีบแก้ตัว “หวานหว่าน แม่ก็แค่ทำเพื่อแก ที่นี่มันไม่เหมาะกับแก…”

แม่งั้นเหรอ?

คำเรียกที่แปลกใหม่นี้ทำให้ฉือหว่านมีรอยยิ้มในแววตา “คุณเคยส่งฉันไปชนบทครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังอยากส่งฉันไปอีกครั้ง คุณนี่เป็นแม่ที่ดีของฉันจริงๆ!”

ฉือหว่านไม่มองเธออีก ก่อนจะขึ้นแท็กซี่จากไป

...

บนแท็กซี่

ฉือหว่านนั่งอยู่ที่เบาะหลัง เธอหยิบลูกอมนมตรากระต่าย ออกจากกระเป๋า เบาๆ คลี่กระดาษห่อและใส่เข้าปาก

คนขับแท็กซี่มองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง เธอสวมเดรสพร้อมบรรยากาศสงบนิ่งและสง่างามที่ทำให้เธอดูเหมือนคนที่แข็งแกร่ง

แต่เมื่อมองอย่างละเอียดพบว่าผิวของเธอขาวราวโปร่งแสง และร่างกายที่อยู่ภายใต้ชุดเดรสนั้นดูบอบบางจนเหมือนจะแตกหักได้ง่าย

คนขับซึ่งมีลูกสาวอายุประมาณเดียวกันยิ้มและพูดว่า “แม่หนูชอบกินลูกอมขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ฉือหว่านเงยหน้าขึ้น ลมเย็นข้างนอกพัดเส้นผมมาปัดโดนใบหน้า เธอยิ้มบางๆ และพูดเบาๆ “ใช่ค่ะ กินลูกอมแล้วจะได้ไม่ขม”

หลี่หลันยืนนิ่งอยู่กับที่ มองดูฉือหว่านขึ้นรถและจากไป

ในตอนนั้นมีชายคนหนึ่งเดินเข้ามา “คุณนายฉือ”

หลี่หลันหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นหัวหน้าแผนกหวังสือแห่งโรงพยาบาลแพทย์แผนจีน

หลี่หลันรีบเดินเข้าไปหา “หัวหน้าแผนกหวัง สวัสดีค่ะ คุณรู้จักคนเยอะมาก พอจะมีวิธีช่วยเชิญเทพ C มารักษาเจียวเจียวของฉันไหมคะ?”

หวังสือ “คุณนายฉือ ผมพอดีรู้จักเทพ C สามารถช่วยแนะนำให้ได้ครับ”

หลี่หลันดีใจจนล้น “จริงเหรอคะ ขอบคุณมากค่ะ หัวหน้าแผนกหวัง”

ในตอนนั้นหัวหน้าแผนกหวังมองไปยังทิศทางที่ฉือหว่านหายลับไป รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยออกมาจากในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาด “คุณนายฉือ นั่นคือลูกสาวคนโตที่กลับมาจากชนบทของคุณใช่ไหม? ไม่คิดเลยว่าลูกสาวคุณจะสวยขนาดนี้ เมื่อครู่ผมเกือบคิดว่าเห็นเทพธิดา”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่หลันหายไป เปลี่ยนเป็นความสงบนิ่งและเย็นชา
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Mga Comments (4)
goodnovel comment avatar
Jaa Ja
หลุดจากปุถุชนไปเป็นเทพดีกว่าาา ทั้ง2ครัวเลยยย
goodnovel comment avatar
Tom Destiny
แม่ไม่รักนี้เจ็บปวดกว่า ผัวไม่รักอีก
goodnovel comment avatar
Annxptt
หลี่หลัน ยังจะกล้าเรียกตัวเองว่าแม่อีกหรอ
Tignan lahat ng Komento

Pinakabagong kabanata

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1105

    เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแสงอาทิตย์ส่องลอดผ้าม่านเข้ามา ลู่หนานเฉิงขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาตื่นขึ้นมาเขารู้สึกได้ทันทีว่ามีคนหนึ่งนอนอยู่ในอ้อมแขน ร่างนุ่มหอม เขาก้มลงมอง เห็นว่าเป็นหลินซีเหยาหลินซีเหยาซบอยู่ในอกเขา หลับสนิทความทรงจำเมื่อคืนไหลย้อนเข้ามาเหมือนคลื่นทะเล ลู่หนานเฉิงหลับตาลงอีกครั้งอย่างรู้สึกหมดแรงดูท่าว่ามันไม่ใช่ความฝัน เมื่อคืนเขากับหลินซีเหยาทำเรื่องนั้นจริงๆเขาแทบจำไม่ได้ว่าทั้งคู่คลั่งกันไปนานแค่ไหน เหมือนจะถึงตีหนึ่งตีสองถึงได้หลับไป ส่วนหลินซีเหยายังไม่ตื่นลู่หนานเฉิงถอนหายใจในใจ เขาเองก็ไม่รู้จะนิยามความสัมพันธ์ของการแต่งงานเพื่อผลประโยชน์นี้ยังไงดีอีกต่อไปขณะนั้น หลินซีเหยาที่อยู่ในอ้อมแขนขยับตัวเล็กน้อย ลืมตาขึ้น ดวงตายังพร่ามัวจากความง่วง เธอตื่นแล้วลู่หนานเฉิงก้มมองเธอ ทั้งคนดูงัวเงีย ดวงตาคู่นั้นไม่มีความเย็นชาเหมือนทุกวัน แต่กลับดูอ่อนโยนและน่ารักขึ้นมากลู่หนานเฉิง “ตื่นแล้วเหรอ”หลินซีเหยาเอามือขยี้ตาเบาๆ “อืม…มอนิ่ง”ลู่หนานเฉิง “มอนิ่ง”เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง “เราสองคน…”แต่หลินซีเหยากลับถอนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา ลุกขึ้นนั่ง “ฉันจะลุก

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1104

    หลินซีเหยาพยักหน้าตามอย่างว่าง่าย “ได้ ฉันจะไปอาบน้ำเย็นหน่อย”เธอยกผ้าห่มขึ้น ก้าวลงจากเตียง เท้าเปล่าแตะพื้นตั้งใจจะเดินเข้าห้องน้ำแต่เพียงพริบตาเดียว ข้อเท้าก็พลิก พร้อมเสียง “อ๊ะ” หลุดออกมา ร่างทั้งร่างล้มโผเข้าหาลู่หนานเฉิงโดยตรงลู่หนานเฉิงรีบยื่นมือออกไปโอบรอบเอวบางของเธอไว้แน่น ดึงเข้ามาในอ้อมแขน “ระวังหน่อย!”ตอนนี้ร่างของทั้งสองแนบชิดกัน เพียงแค่ผ้าบางๆ กั้นไว้ ระหว่างความอ่อนนุ่มและความแข็งแรงลู่หนานเฉิงรู้สึกว่าไฟร้อนที่เพิ่งกดไว้เมื่อครู่ ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างหลินซีเหยามองหน้าเขา “ลู่หนานเฉิง ฉันร้อนมากเลย~ ช่วยฉันหน่อยสิ~”พูดจบเธอก็เอื้อมแขนโอบคอเขาไว้ เขย่งปลายเท้าแล้วจุมพิตเขาลู่หนานเฉิงชะงักไป รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มหอมของหญิงสาวแนบเข้ามาอย่างแผ่วเบา กดบดเล็กน้อยจนประกายไฟแล่นพล่านไปทั่วเขารีบยกมือดันเธอออก “หลินซีเหยา ตั้งสตินะ!”แต่หลินซีเหยายังโอบคอเขาไว้ “ลู่หนานเฉิง ฉันร้อนจริงๆ ช่วยฉันเถอะ”เธอจูบเขาอีกครั้งคราวนี้ริมฝีปากเธอเปิดออกลำคอของลู่หนานเฉิงขยับขึ้นลง ความร้อนในร่างทั้งหมดไหลรวมลงที่หน้าท้องชั่วขณะนั้น ความมีสติที่

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1103

    ลู่หนานเฉิงอาบน้ำเย็นอยู่นานมาก คืนนี้มันช่างแปลกประหลาด ร่างกายของเขาเหมือนมีไฟร้อนรุ่มลุกวาบอยู่ข้างในเขาหลับตาลง ใช้พลังใจอย่างมากกว่าจะกดความร้อนนั้นให้สงบลงได้ แล้วปิดน้ำ สวมเสื้อผ้าออกมาทันทีที่ออกมาก็เห็นหลินซีเหยานั่งอยู่บนเตียง เธอตื่นแล้วลู่หนานเฉิงชะงัก “คุณตื่นแล้วเหรอ?”หลินซีเหยามองเขา ดวงตายังมีแววง่วงงุนจากการเพิ่งตื่น “ฉันได้ยินเสียงคุณลุกไปอาบน้ำ คุณไม่ได้อาบไปแล้วเหรอ ทำไมถึงอาบอีก?”คำถามนั้นทำให้ลู่หนานเฉิงตอบไม่ถูก เขาทำได้เพียงยิ้มแห้งๆ “ทำไม ผมอาบกี่ครั้งต้องรายงานคุณนายลู่ด้วยเหรอ”หลินซีเหยา “ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”ลู่หนานเฉิง “ขอโทษนะ เห็นทีผมคงเป็นฝ่ายทำให้คุณตื่นสินะ”พูดจบลู่หนานเฉิงก็เหลือบมองไปที่โซฟา “คืนนี้ผมไปนอนโซฟาก็แล้วกัน คุณนอนได้แล้ว”เขาตั้งใจจะนอนโซฟาตอนแรกหลินซีเหยาแค่คิดจะมองเขาเป็นคู่แต่งงานเพื่อผลประโยชน์ คืนนี้ก็แค่อยากให้เขาเป็นเครื่องมือในการมีลูกเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อเห็นท่าทีสุภาพมีมารยาทของเขา หลินซีเหยากลับอดมองเขาอีกสองครั้งไม่ได้ผู้ชายคนนี้น่าสนใจจริงๆหลินซีเหยาเติบโตมาในครอบครัวที่พ่อแม่แต่งงานกันอย่างไม่มีค

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1102

    หลินซีเหยามองไปทางลู่หนานเฉิง เขาไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไร ยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมด “รบกวนน้าหรงด้วยนะ”น้าหรงยิ้มอย่างพอใจ “คุณชายคุณนายพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันขอตัวออกไปก่อน”น้าหรงเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงพวกเขาสองคนหลินซีเหยาวางดินสอในมือ “งั้น...ไปนอนกันเถอะ”ลู่หนานเฉิงเพิ่งจัดการเอกสารเสร็จพอดี “อืม ไปนอนกัน”ทั้งสองเดินมาถึงข้างเตียง ลู่หนานเฉิงถาม “นอนยังไงดี?”หลินซีเหยา “นายอยู่นอก ฉันอยู่ข้างใน”ลู่หนานเฉิงพยักหน้า “ได้”ทั้งคู่เปิดผ้าห่มแล้วล้มตัวลงนอนลู่หนานเฉิงถาม “จะปิดไฟไหม?”หลินซีเหยา “ปิดสิ”ลู่หนานเฉิงเอื้อมมือไปปิดไฟห้องตกอยู่ในความมืดสนิท ลู่หนานเฉิงกลับนอนไม่หลับ ทั้งที่นี่คือบ้านของเขา ห้องของเขา เตียงของเขา ปกติเขาควรจะหลับได้ง่าย แต่คืนนี้กลับมีผู้หญิงนอนอยู่ข้างกายเขาได้ยินเสียงลมหายใจเบาๆ ของเธอ ได้กลิ่นหอมหวานละมุนแบบกลิ่นนมอ่อนๆ ที่ลอยมาแตะจมูกลู่หนานเฉิงรู้สึกว่าร่างกายเริ่มร้อนขึ้น นอนไม่หลับเลยผ่านไปครู่หนึ่ง เขาเอ่ยเบาๆ “คุณนายลู่?”คนข้างๆ ไม่ตอบ คงหลับไปแล้ว?ลู่หนานเฉิงกำลังจะพูดอีกครั้ง ทันใดนั้น ร่างข้างๆ ก็ขยับ พลิกตัวเข้ามาซุกในอ้อ

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1101

    ลู่หนานเฉิงกลับมาที่ห้อง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตรวจเอกสารต่อไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกดัง “ต๊ะ” หลินซีเหยาเดินออกมาลู่หนานเฉิงเงยหน้ามองหลินซีเหยา เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งนั้นขับให้รูปร่างของเธอโค้งเว้าชัดเจน เส้นโค้งรูปตัว S อันเย้ายวนเผยให้เห็นเล็กน้อย ใต้ชายเสื้อที่คลุมถึงปลายสะโพกเผยเรียวขายาวเรียบเนียนดูสะดุดตาลู่หนานเฉิงที่เพิ่งถูกโจมตีด้วยภาพเร้าใจไปก่อนหน้านี้ รู้สึกเหมือนโดนซ้ำอีกครั้ง ชื่อเสียงที่เรียกเธอว่า หญิงงามอันดับหนึ่ง คงไม่ใช่ได้มาโดยบังเอิญหลินซีเหยาหันมามองเขา “มองฉันทำไม?”ลู่หนานเฉิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ก็แค่ชื่นชมความงามของคุณนายลู่หน่อย ไม่ได้หรือไง?”หลินซีเหยาคว้าผ้าขนหนูในมือขว้างใส่หน้าเขา “ไม่ได้! ฉันจะออกไปเอาน้ำดื่มสักแก้ว!”พูดจบเธอก็เดินออกไปลู่หนานเฉิงดึงผ้าขนหนูออกจากหน้า กลิ่นหอมหวานละมุนของเธออบอวลอยู่ที่ปลายจมูก กลิ่นนมอ่อนๆ ที่ยั่วยวนประสาทรับรู้ของผู้ชาย ทำให้เลือดในกายพลุ่งพล่านหลินซีเหยาเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น รินน้ำใส่แก้วให้ตัวเอง ขณะนั้นน้าหรงเดินออกมา “คุณนายเล็ก”หลินซีเหยาหันไป “น้าหรง”น้าหรงมอง

  • คุณหมอสุดปัง! หย่าก่อนไม่รอแล้วนะ   บทที่ 1100

    ลู่หนานเฉิงเอื้อมมือจับลูกบิด แล้วผลักประตูเข้าไปข้างในเต็มไปด้วยไออุ่นและกลิ่นหอมของสบู่ น้ำจากฝักบัวไหลดัง “ฮวาลาลา” ลู่หนานเฉิงเงยหน้าขึ้น เห็นเงาร่างหนึ่งเลือนรางอยู่บนกระจกฝ้าของประตูห้องอาบน้ำแม้มองไม่ชัด แต่ส่วนเว้าส่วนโค้งของเรือนร่างก็ยังเห็นได้ลางๆลู่หนานเฉิงรีบสงบจิตใจ เขาไม่ใช่คนที่จะฉวยโอกาสจากผู้หญิง นั่นเป็นเรื่องที่ฝังรากอยู่ในมารยาทของเขาลู่หนานเฉิงพูดว่า “ชุดนอนได้แล้วนะ!”ประตูกระจกฝ้าเปิดแง้มออกเล็กน้อย แขนขาวเนียนเรียวราวกับต้นบัวโผล่ออกมา “ส่งมาให้ฉันสิ!”ลู่หนานเฉิงเดินเข้าไป แล้วยื่นชุดนอนในมือให้ “ฉันออกไปก่อนนะ”ลู่หนานเฉิงเดินจากไปเสียงของหลินซีเหยาก็ดังขึ้น “นี่มันชุดนอนอะไร? ลู่หนานเฉิง นายตั้งใจใช่ไหม?”ลู่หนานเฉิงชะงักแล้วหันกลับมา “อะไรนะ?”เขาเห็นหลินซีเหยา เธอยังอยู่ในห้องอาบน้ำ โผล่หน้าเล็กๆ ออกมา ผมยาวเปียกแนบแก้ม ใบหน้าสดไร้เครื่องสำอาง ผิวขาวละเอียดราวหยกจนเห็นขนอ่อนบนแก้มชัดเจน ใบหน้าสวยขณะอาบน้ำนั้นพุ่งเข้าตาเขาอย่างจังลู่หนานเฉิงนิ่งไปชั่วครู่หลินซีเหยาถือชุดนอนอยู่ในมือ มองเขา “ลู่หนานเฉิง ชุดนี้จะให้ฉันใส่ยังไง?”สายตาของลู

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status