บทที่ 0090

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หรงฉือก็รู้สึกขมขื่นในลำคอ ทันใดนั้น บรรยายกาศภายในรถพลันอากาศอึดอัดขึ้นมา

เธอเบือนหน้าหนี อยากจะเปิดกระจกรถเพื่อระบายอากาศ แต่แล้วเธอกลับหยุดชะงักก่อนที่จะกดปุ่ม

สุดท้าย เธอก็ไม่ได้กดปุ่ม เพียงแค่หันศีรษะไปด้านข้างแล้วมองออกไปยังนอกหน้าต่าง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และแล้วก็มาถึงโรงเรียนของเฟิงจิ่งซิน

หรงฉือลงจากรถเพื่อไปส่งเธอ ส่วนเฟิงถิงเซินนั่งนิ่งอยู่ในรถ ไม่ขยับ

เฟิงจิ่งซินเอ่ยว่า “คุณพ่อคะ...”

“พ่อมีธุระ”

“โอ้...”

หรงฉือรู้ว่า ก่อนหน้านี้ตอนที่เฟิงถิงเซินกับหลินอู๋มาส่งเฟิงจิ่งซินที่โรงเรียน เขาก็จะลงจากรถพร้อมกับหลินอู๋ เพื่อพาเฟิงจิ่งซินไปส่งถึงมือครู

แต่ตอนนี้เป็นเธอ เธอไม่รู้ว่าเขามีธุระจริง ๆ หรือแค่ไม่อยากยืนข้างเธอต่อหน้าสาธารณชน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่อยากบังคับ มองเฟิงถิงเซินที่อยู่ในรถแล้วพูดว่า “คุณไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะเรียกรถแท็กซี่ไปบริษัทเอง”

เมื่อเฟิงถิงเซินได้ยินดังนั้น ก็หันหน้ามามองเธอแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “ยังไงก็ไปทางเดียวกัน”

หรงฉือกลับไม่อยากนั่งรถของเขาแล้ว

เธออยากจะพูดโน้มน้าวเขา แต่ก็รู้สึกว่าในเมื่อเขายังไม่ใส่ใจ แ