EP13.ทำไมมันไม่กัดเธอ

เมื่อเพื่อนพูดถึงงู ก็ทำให้เธอหวนนึกถึงงูจงอางยักษ์ขึ้นมาอีกครั้ง เธอมั่นใจว่าเธอสบตากับมันอย่างแน่นอน และมันก็จ้องมองเธออย่างมีความหมาย ความหมายที่ทำให้เธอรู้สึกสั่นสะเทือนไปทั้งร่าง  

“งู?”

“ใช่  งูไงแก และที่สำคัญนะโว้ย คน!  คนน่ากลัวที่สุด มานอนอยู่ได้ยังไง คนงานในรีสอร์ทครึ่งร้อยเลยนะโว้ย ไม่กลัวบ้างรึไงวะ”

“จริงสิ!” เมื่อคืนเธอถูกฉุด ด้วยฝีมือของผู้ชายคนหนึ่ง เขาโปะยาสลบเธอแล้วลากมานี่ “ฉันต้องไปคุยกับยัยวันวิสาเดี๋ยวนี้ว่ะ”

“ไม่ได้  ยัยสามันไปแต่งหน้าทำผมที่ร้านในตัวอำเภอแล้ว ส่วนเราสองคนก็ควรไปแต่งเนื้อแต่งตัวให้สวยๆเพื่อร่วมพิธีแต่งงานของเพื่อนในตอนเช้าเหมือนกันนะจ๊ะ อย่าลืมว่าเราสองคนเป็นเพื่อนเจ้าสาวนะจ๊ะ”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ ไม่มีเวลาแล้ว แกค่อยคุยกับมันนะ ไม่สำคัญใช่มั้ย?”

สำคัญสิ..สำคัญมาก

“งานเพื่อนรักนะโว้ย เราต้องสวยนะแก”

ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันดีและวันสำคัญของเพื่อนรัก หากเธอโวยวายและเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ก็คงทำให้เกิดความวุ่นวายและเสียบรรยากาศไปหมด อีกอย่าง เพื่อนรักเพิ่งจะเปิดรีสอร์ท หากเสียชื่อตั้งแต่ยังไม่ทันเปิดบริการ งานที่ตระเตรียมไว้คงพังไม่เหลือชิ้นดี 

แต่เรื่องของเรื่องก็คือ  เธอจำไม่ได้เลยว่าคนร้ายหน้าตาเป็นอย่างไร เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน เว้นก็แต่งูตัวนั้นที่เธอจำได้ติดตา งูที่จากไปโดยไม่ได้ทำอะไรเธอเลย แม้แต่ปลายนิ้ว

เธอสงสัยจนแทบบ้า ทำไมมันไม่กัดเธอแม้แต่แผลเดียว!

นาคินทร์เดินเปลือยกายล่อนจ้อนออกจากห้องน้ำในเรือนพักส่วนตัว หลังจากชำระร่างกายสะอาดหมดจด เมื่อคืนนี้ เขาอยู่เป็นเพื่อนหญิงสาวทั้งคืนจนใกล้รุ่งสาง พอมั่นใจว่าเจ้าหล่อนคงจะปลอดภัยจากมนุษย์เลวคนนั้นและสรรพสัตว์ที่อาจทำร้ายเธอได้ เขาก็หันหลัง เลื้อยกลับมาบ้าน ก่อนที่จะมีใครเห็น

“เฮ้อ...คุณคงตกใจน่าดูเลย” เขาแอบห่วงหญิงสาว แต่ก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนที่เขากระโจนเข้าไปหาเธอ ด้วยหวังจะให้เธอวิ่ง “ไม่วิ่ง แต่กลับเป็นลมซะงั้น”

แต่เขาก็พอใจไม่น้อย ที่เธอเป็นลมไปเสีย เพราะอย่างน้อย เขาก็ได้ใช้เวลาอยู่กับเธอทั้งคืน เขารู้สึกมีความสุขแค่เพียงได้กลิ่นหอมจากกายเธอ และได้เห็นเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ต้องอาศัยเจอแค่ในฝันเหมือนครั้งก่อนๆ

ห้านาทีต่อมา ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบหรูที่ดูหล่อสมาร์ทอย่างกับเทพบุตรก็ปรากฏกายหน้ากระจก เมื่อเขาสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วเสร็จ เขาก็เดินไปยังภาพวาดติดฝาผนัง ซึ่งเป็นภาพล่าสุดที่เขาเขียนขึ้น...เธอผู้เปลือยเปล่าเล่นน้ำอยู่ในลำธารใส  

“แล้วเจอกันนะ...ที่รัก” เขายิ้มกับหญิงสาวในภาพวาด ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อออกจากห้อง หากแล้วไม่ทันจะลงจากเรือน เขาก็ได้เจอสิ่งน่ารำคาญที่ไม่ปรารถนา

“พี่คินขา” สาวิตรีในชุดสวยงามยืนรอเขาอยู่ที่ตีนบันไดนั่นเอง “ดูสิคะ ว่าตรีสวยพอจะเป็นคู่ควงของพี่ไปร่วมงานแต่งของเพื่อนพี่รึยัง”

เจ้าหล่อนหมุนตัวโชว์คู่หมั้นอย่างร่าเริง ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าชายหนุ่มไม่เคยรักและเหลียวแลเธอเลย แต่ด้วยความรักที่มีต่อเขา เธอจึงเลือกจะหน้าด้าน ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าเขาไม่เล่นด้วย  

“คุณแม่นะคุณแม่...”  ชายหนุ่มส่ายหน้าระอาใจ ก่อนก้าวลงจากเรือนจนพ้นบันได แล้วเดินนำเธอไป

“เราไปดูงานพี่สาก่อนนะคะ แล้วพองานของเรา...”

“ไอ้อัคนีพี่ชายเธอล่ะ” เขาถามถึงพี่ชายเธอ ไอ้ตัวดีที่บังอาจเข้าไปฉุดหญิงสาวถึงในรีสอร์ทของอดีตนายตำรวจใหญ่ ผู้เป็นบิดาของวันวิสา เจ้าภาพงานแต่งในวันนี้  “ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”

“ไม่รู้สิคะ ตัวไม่ได้ติดกัน ถามหาพี่หินทำไมคะ”

“มีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” เขากดกรามเบาๆ เมื่อนึกถึงความชั่วของคู่อริ ที่ทะเลาะเบาะแว้งกันมาตั้งแต่เด็ก หากแต่คราวนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เพราะถ้าเขาไปไม่ทัน หญิงสาวคงเสร็จคามือมันไปแล้ว

“ได้ยินว่าจะไปร่วมงานแต่งพี่สาน่ะค่ะ บางทีอาจจะอยู่ที่งานแล้วก็ได้”

นาคินทร์ยิ้มเหี้ยม “ขอให้มันอยู่ที่งานจริงๆเถอะ”

“ไม่ยักรู้ว่าญาติดีกันแล้ว”