ความซวยก่อนเริ่มต้น

หนึ่งเดือนก่อนหน้า...

ณ โรงยิมแห่งหนึ่งย่านกลางกรุง

ผู้คนกำลังฝักใฝ่ในการออกกำลังกายดูแลสุขภาพของตนเอง บ้างก็คาดิโอ บ้างก็เวทเทรนนิ่ง บ้างก็ยกโทรศัพท์มือถือถ่ายรูปหน้ากระจกอย่างแอคอาร์ตโชว์บอดี้อันสวยสดงดงามให้กับเหล่าผู้คนในบัญชีโซเชียลมีเดียของตนเอง รามที่กำลังยกบอดี้เวทกล้ามแขนอย่างใจจดใจจ่อกับเซตสุดท้ายของการออกกำลังกาย ใบหน้าเคร่งขรึม คิ้วขมวดมุ่น หยดเหงื่อไหลลงบนใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยความมันวาว

“สี่สิบเจ็ด สี่สิบแปด ฮึบ! สี่สิบบบบบบบบบ เก้า เฮอะ ๆ ห้า ห้าาาาาาาาาา สิบ”

เสียงนับจำนวนครั้งของรามในการทำตามเซตด้วยท่าทีที่เริ่มเหนื่อยหอบนี้เป็นเซตสุดท้ายที่รามต้องทำเพื่อกล้ามแขนที่เป็นมัดแน่นทรงสวยให้ต้องตาต้องใจผู้คนและเพื่อสุขภาพที่ดีของตน ก่อนจะลุกขึ้นและนำบอดี้เวทไปเก็บและเตรียมตัวไปอาบน้ำเพื่อไปทำงานร้านหมอนวดวันแรก แต่ระหว่างเดินไปด้วยกลิ่นเหงื่อที่ปะปนไปกับโรลออนที่หอมเย็นร่วมไปกับมัดกล้ามที่มันวาวด้วยหยาดเหงื่อพร้อมกระดกน้ำไป ทำให้สายตาคู่คมไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาดันไปชนเข้ากับหนุ่มที่มาเข้ายิมรุ่นราวคราวเดียวกันจนดังปั้ก บอดี้เวทที่เขายกอยู่หนักราวสิบกิโล ได้หล่นลงจนไปปะทะกับรองเท้ากีฬาที่ภายในเป็นส่วนของนิ้วก้อยอันแสนนุ่มนิ่มของเขาจนแดงบวมซึ่งมันได้สร้างความเจ็บปวดให้กับชายผู้เคราะห์ร้ายได้ไม่น้อย แต่ยังถือว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ถือว่าเขายังโชคดีที่มันไม่รุนแรงมาก

“โอ๊ย! โอ๊ย!!” ใบหน้าทรงจีนเหยเกไปด้วยความเจ็บปวดจนลืมตาไม่ขึ้น รามที่รู้ว่าตนเป็นคนทำให้เกิดเรื่องในครั้งนี้ต้องรีบวางขวดน้ำลงและจับไหล่ จับตัว ไล่ลงไปจับฝ่าเท้าของคนที่เกิดเหตุอย่างทุลักกทุเลและเป็นห่วงว่าเขาจะเป็นอะไร

“ขอโทษครับ ขอโทษ เจ็บมากมั้ยครับ” รามรีบกล่าวคำขอโทษออกไปในเร็วไว ก่อนจะเรียกความสนใจให้กับคนในยิมได้เป็นอย่างมาก

“เจ็บสิวะ โอ๊ย!!” หนุ่มทรงจีนรีบกล่าวตอบ

“ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ แต่นี้ยังดีนะครับเนี้ยนิ้วไม่แตก ยังโชคดีนะครับ”

“โชคดีพ่อมึงสิ ให้มันหล่นใส่ตีนมึงมั้ยละ ไอห่า”

ทั้งคู่เกิดการโต้เถียงกัน ไม่ทันไรเทรนเนอร์ผู้ดูแลก็รีบเข้ามาดูในทันที

“เป็นอะไรมากมั้ยคะ”

เทรนเนอร์หญิงอกอึ๋มทรงสวย ขาว ปากแดง รีบเดินเข้ามาดูอาการของผู้ประสบเหตุ แต่ทันใดที่หนุ่มทรงจีนเห็นเธอกลับทำให้เขาลืมเรื่องราวอันเจ็บปวดที่เกิดขึ้นไปในทันทีและมองจ้องไปที่เนินนมอูม ๆ จนรามสามารถสังเกตเห็นได้

“โอ๊ยเจ็บครับ เจ็บ เจ็บครับ โอ๊ย!”

หนุ่มทรงจีนรีบแสดงอาการออกไปอย่างเว่อร์วัง เทรนเนอร์สาวที่เห็นแบบนั้นก็รีบนั่งลงจนอกเด้งดึ๋ง ๆ ไปมา รามที่เห็นแบบนั้นก็หันไปมองหนุ่มทรงจีนที่ทอดสายตามองไม่หยุดก่อนจะหันกลับมาอย่างพูดเบา ๆ ว่า

“หื่นซะด้วย” รามพูดด้วยสีหน้าที่ทะเล้น

หนุ่มทรงจีนที่กำลังเพลินตาสำราญใจดันหูดีมาได้ยินและพูดอย่างหมดอารมณ์ออกไปว่า

“มึงว่าไรนะ”

“เปล่า” รามรีบตอบกลับไปในทันที ก่อนจะคิดในใจว่าหูดีฉิบหายเลย ในระหว่างนั้นเทรนเนอร์สาวกลับขำขันและรีบจัดการนำพลาสเตอร์มาปิดให้

“โชคดีนะคะเนี่ยที่นิ้วไม่แตก ยังไงเล่นครั้งต่อไประวังหน่อยนะคะ” เทรนเนอร์สาวพูดในเชิงเป็นห่วงอย่างยิ้มแย้ม

“ครับ ขอบคุณนะครับ ว่าแต่ชื่ออะไรหรอครับ”

“อ๋อ ผมชื่อรามครับ” รามตอบ

“เสือก ไม่ได้ถาม”

หนุ่มทรงจีนรีบแว๊ดใส่ในทันที

“ออ ก็นึกว่าอยากรู้ครับ ฮ่า ๆ”

ทั้งคู่รีบกันท่าซึ่งกันและกัน รามทั้งที่ก็รู้ว่าไม่ได้ถามตนแต่มันเป็นวิธี ตีเนียนเพื่อให้ตนรู้จักคนที่ตนพึ่งทำเขาเกือบนิ้วก้อยแตก

“ผมหมายถึงคุณเทรนเนอร์นะครับ” หนุ่มทรงจีนทำหน้าเยิ้มกล่าวถามอย่างมีเลศนัย

“ชื่อ มด ค่ะ”

“ผมเฟยครับยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” พูดจบเฟยหนุ่มทรงจีนหน้าทะเล้น ผิวขาว คิ้วเข้มก็ได้นำมือข้างขวายื่นออกไปจับมือกับมด แต่ความคาดหวังนั้นก็ต้องหมดลงเมื่อรามที่ทะเล้นกว่าและรู้ทันก็ได้นำมือซ้ายของตนไปจับแทน

“ครับ คุณเฟย”

“ไม่ใช่มึง คุณมดเว่ย” เฟยรีบดึงมือออกอย่างกวน ๆ มดที่เห็นเหตุการณ์ก็อดขำไม่ได้ เธอขำสั่นจนเนินนมอูม ๆ กระดกขึ้นกระดกลงดัง ดึ๋ง! ดึ๋ง!!

“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเฟย หายไว ๆ นะคะ มดไปทำงานก่อน” เฟยที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ใบหน้าทรงจีนยิ่งหยาดเยิ้ม เพราะสาวเทรนเนอร์ตรงหน้ามันดันตรงสเปกเขาเข้าอย่างจัง ก่อนรามจะพูดออกไปอย่างกวน ๆ ว่า

“หรี่สาวได้ขนาดนี้น่าจะหายแล้วสินะ ขอโทษอีกครั้งครับพี่”

“เรียกพี่อะไรมึง กูยี่สิบห้ามึงอายุเท่าไหร่ หน้าก็แก่กว่ากู” เฟยกล่าวถามด้วยสีหน้าเอือม ๆ

“อ้าวรุ่นเดียวกัน” รามตอบพร้อมถามกลับ

“เออ ๆ” เฟยตอบกลับไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายราม ก่อนรามจะลุกขึ้นและนำมือข้างขวายื่นออกไปเพื่อช่วยดึงเฟยให้ลุกขึ้น ทันทีที่ยื่นไปสัญญาณตอบรับที่ดีก็เกิดขึ้นเมื่อเฟยยื่นมือขึ้นมาจับมือของรามอย่างแน่นแฟ้น ก่อนทั้งคู่จะลุกขึ้นและรามจึงถามออกไปก่อนจะเดินไปอาบน้ำ

“ต้องพยุงมั้ย”

“ไม่ต้อง ๆ” เฟยตอบกลับไปพร้อมส่ายหัว

“เค ๆ ไว้เจอกันคราวหน้า กูไปอาบน้ำละ”

“ไม่หวะ จะไปไหนก็ไป” เฟยตอบกลับรามด้วยท่าทีที่กวนประสาท

“แต่กูมีเบอร์น้องมด” รามรีบตอบกลับไปด้วยท่าทีที่กวนตีนกว่าก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องอาบน้ำอย่างเร็วไว

“จริงดิเห้ยกลับมาก่อน” เฟยตระโกนเสียงดังจนทำให้คนทั้งยิมหันมามองอีกครั้ง เฟยที่เห็นแบบนั้นจึงหันไปมองก่อนจะก้มหน้าหลบและเดินตามรามไปที่ห้องอาบน้ำเพื่อเตรียมไปทำงานยังที่ทำงานเหมือนกัน เพราะเวลาที่เขามายิมในตอนนี้มันคือช่วงเก้าโมงเช้า แต่เมื่อเขามาถึงก็ไม่เจอรามแล้ว เพราะรามเข้าไปอาบน้ำเรียบร้อย ส่วนเฟยก็เกิดท่าทีที่เสียดายและเดินไปล็อกเกอร์ของตนเพื่อเตรียมถอดเสื้อผ้าและเข้าไปอาบน้ำทำภารกิจของตนต่อไป