บทที่ 4

เปรี้ยง——! ! !

หลี่ชิงเฟิงโรยตัวลงมาด้วยความว่องไวสุดขีด! ราวกับดาวตกที่ชักนำให้เกิดภาพตามติดขึ้นกลางอากาศ!

ในที่สุดเมื่อเขาร่อนลงสู่พื้นแล้ว พื้นซีเมนต์ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาก็พลันแตกเป็นเสี่ยง ๆ! เศษหินร่วงกราวไปทั่วทุกหนแห่ง! ชวนให้ผู้สัญจรไปมาถึงกับกรีดร้อง!

ชั่วเสี้ยววินาทีสุดท้ายที่หลี่ชิงเฟิงมาถึง!

เขาก็เอื้อมมือไปคว้าตัวเซี่ยเซียนอินแล้วกอดเธอเอาไว้แน่น

ตอนนี้เซี่ยเซียนอินที่หายใจรวยริน หลงเหลือสติสัมปชัญญะเพียงราง ๆ

คนที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าคือหลี่ชิงเฟิงจริง ๆ ใช่ไหม?

ในช่วงเวลานั้น เธอก็ยิ้มออกมา...

ว่ากันว่าคนเราจะได้เห็นคนที่พวกเขาคิดถึงมากที่สุดก่อนตาย ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องจริงเสียด้วย

ถึงแม้ว่าจะเป็นภาพลวงตา ฉันก็มีความสุขเหลือเกินที่ได้พบผู้ชายคนนี้อีกครั้ง ต่อให้เขาจะตายไปแล้วก็เถอะ...

"ชิงเฟิง..."

"ถ้าเป็นเรื่องจริงก็คงจะดี...."

หลี่ชิงเฟิงดวงตาแดงก่ำ เขาไม่นึกเลยว่าตนเองจะได้กลับมาพบกับผู้หญิงที่ตรึงติดอยู่ในใจมานานถึงหกปีภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น...

"เซียนอิน เป็นผมจริง ๆ! ผมกลับมาแล้ว!"

ทว่าเซี่ยเซียนอินกลับไม่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ เพราะหลังจากเอ่ยคำพูดเหล่านั้นเธอก็อ่อนล้ามากเสียจนหมดสติไป...

พร้อมรอยยิ้มอิ่มเอมใจ

ดูเหมือนว่าการได้เจอหลี่ชิงเฟิงอีกครั้งในวาระสุดท้ายจะเป็นสิ่งที่ช่วยปลอบประโลมใจของเธอ

"เซียนอิน!!"

หลี่ชิงเฟิงแหงนหน้ามองขึ้นไปบนชั้นสองด้วยสายตาเกลียดชัง แววตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร!

ต้าหู่ที่อยู่ในห้องไม่รู้ว่าหลี่ชิงเฟิงกระโดดลงมาได้อย่างไร เขาคิดแต่เพียงว่าจู่ ๆ ก็มีคนกระโดดลงมาคว้าตัวเซี่ยเซียนอินเอาไว้

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ฉากนี้เข้า ก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา "โอ้ มีวีรบุรุษช่วยสาวงามอยู่จริง ๆ เสียด้วย แกคงจะต้องจุดธูปในสุสานบรรพชนของตัวเองแล้วล่ะ งั้นฉันก็ขอมอบนังแพศยาคนนี้ให้แกด้วยความยินดีก็แล้วกัน!" ต้าหู่เอ่ยเสียงดังแล้วพลิกมือกลับมาปิดหน้าต่าง

ตอนนี้ต้าหู่กลับไม่ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหาที่จะเกิดขึ้น...

หลี่ชิงเฟิงที่กำลังกอดเซี่ยเซียนอินอยู่นอกหน้าต่างถึงกับมือสั่นนิด ๆ เพราะความโกรธ พลังชั่วร้ายทั่วทั้งร่างกายของเขาคล้ายกับมีตัวตนขึ้นมา!

ยอดฝีมือของอสูรรัตติกาลจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหายใจไม่ออก!

พวกเขาต่างจิตใจสั่นสะท้าน

สวรรค์พิโรธ!

ใครจะหาญกล้าแบกรับเอาไว้? !

ใครจะสามารถแบกรับได้? ! !

ทันใดนั้นทุกคนก็ขยับตัวเข้าไปล้อมโรงแรมหอแปดเซียนแทบจะในทันที!

ในขณะนั้น ต้าหู่ยังอยู่ในห้องส่วนตัวทั้งยังคงดื่มหนักกับพี่น้องทั้งหลายโดยไม่ได้นำพาใส่ใจ!

"พี่ใหญ่! โยนนังแพศยาลงไปแบบนี้ไม่น่าเสียดายแย่เหรอ? ผมคิดว่าหล่อนหน้าตาสวยทีเดียว!"

"ใช่แล้ว! พี่ใหญ่ ทำไมพี่ไม่หิ้วตัวหล่อนกลับมาล่ะ!"

ต้าหู่ยิ้มเยาะ "ไอ้พวกเด็กตัวเหม็นเอ๊ย! พวกนายยังอ่อนต่อโลกนัก! นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ถ้าพวกนายติดตามพี่หู่ พวกนายก็จะได้เชยชมสุคนธ์สวรรค์ทุกรูปแบบเองนั่นแหละ!"

ปัง ! !

ก่อนที่ต้าหู่จะทันได้พูดให้จบ เขาก็ได้ยินเสียงดังสนั่น! ประตูห้องแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที!

หลี่ชิงเฟิงค่อย ๆ เดินเข้ามา พลังสังหารในร่างของเขาทำให้อุณหภูมิทั่วทั้งห้องดิ่งฮวบจนถึงจุดเยือกแข็งทันที!

ในขณะเดียวกัน เย่เซียวที่ประดุจดั่งเทพมรณะเองก็พากลุ่มอสูรรัตติกาลอันแกร่งกล้าตามหลังมาแล้วสกัดกั้นทางออกเอาไว้!

วันนี้!

เว้นเสียแต่ว่า "จอมราชันย์" จะเอ่ยปาก แม้แต่ยุงก็รอดชีวิตออกมาไม่ได้สักตัว! !

เจตนาร้ายเช่นนี้สร้างความหวาดกลัวให้แก่ทุกคนในกลุ่มของต้าหู่

หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดต้าหู่ก็มีความกล้าพอที่จะแผดเสียงใส่หลี่ชิงเฟิง "แกเป็นใครวะ!"

"แกใช่ไหมที่ซ้อมเธอ?" หลี่ชิงเฟิงค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมา

ต้าหู่กลืนน้ำลายพลางพูดตะกุกตะกักว่า "เกี่ยวอะไรกับ... แกด้วยวะ! แกเป็นใครกัน!"

"ผู้ชายของเธอ!"

"ผู้ชายของนังนั่น? ไอ้คนไร้ค่าที่อยู่ในคุกนั่นน่ะเหรอ?" ต้าหู่พลันหัวเราะขึ้นมาทันที แต่ทันทีที่เขายิ้มอยู่นั้น เย่เซียวก็เข้ามาตะปบลำคอของเขาไว้ราวกับภูตผีปีศาจ!

"จอมราชันย์ใช่คนที่เศษสวะอย่างแกจะมาหัวเราะเยาะได้รึไง?!"

หลังจากเขาพูดจบก็กระชากศีรษะของอีกฝ่ายแล้วจับกระแทกพื้นทันที!

ตู้ม--!

พื้นดินเกิดรอยแยกและเศษหินปลิวว่อน!

ต้าหู่ขดตัวแล้วกระอักเลือดออกมาหลายคำจนเกือบจะหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด เมื่อเขาฝืนลืมตาขึ้นมาก็เห็นเย่เซียวที่เพิ่งจะระเบิดพลังเหนือมนุษย์ออกมากำลังเอาเก้าอี้มาให้หลี่ชิงเฟิงนั่งลงด้วยความเคารพยำเกรง

มิหนำซ้ำยังมีท่าทีนอบน้อมอีกต่างหาก!

ต้าหู่หัวใจบีบรัดและรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด "กะ...แกจะทำอะไรน่ะ! อย่ามาล้อเล่นนะ...ไม่งั้นพี่ใหญ่ของฉันต้องไม่ปล่อยแกไปแน่ ๆ!"

หลี่ชิงเฟิงเหยียบลงบนมือของอีกฝ่ายพลางมองด้วยสายตาเย็นชา "ตอนนี้เป็นฉันต่างหากล่ะที่ไม่อยากจะปล่อยแกไป!!”

“แกเป็นคนที่โยนเซียนอินลงไปใช่ไหม?! ฉันเป็นคนยุติธรรมมาโดยตลอด ฉันต้องทำให้ไอ้คนที่มันติดค้างฉันชดใช้คืนเป็นสิบเท่า เมื่อสักครู่นี้แกเป็นคนที่โยนเซียนอินลงไปใช่ไหม?!"

ต้าหู่สูดหายใจลึก ๆ กว่าจะพูดอะไรออกมาได้

เขาได้ยินหลี่ชิงเฟิงเอ่ยเสียงแผ่วเบาขึ้นมาว่า "โยนมันลงไปซะ!"

"รับทราบ!"

หลี่ชิงเฟิงออกคำสั่งแล้ว ยอดฝีมือของอสูรรัตติกาลหลายคนที่อยู่ข้างหลังก็ก้าวมาข้างหน้าทันที

จากนั้นเย่เซียวที่ทำให้ต้าหู่พิกลพิการในกระบวนท่าเดียวก็ลากเขาออกไปทันที จากนั้นก็จิกผมแล้วหิ้วตัวเขาขึ้นมา!

ศีรษะของต้าหู่ส่งเสียงอื้ออึง! ขากะปลกกะเปลี้ยไร้เรี่ยวแรงโดยสิ้นเชิง!

เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองเท้าของตัวเอง!

นี่คือชั้นสองของร้านค้า อย่างน้อย ๆ ก็สูงสักหกเจ็ดเมตรได้! ถ้าเขาร่วงลงไป ต่อให้ไม่ตายก็ต้องพิการ!

ต้าหู่กระอักเลือดแล้วร้องตะโกนเสียงสั่น "พี่ใหญ่! พี่ใหญ่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยเถอะ! ผมผิดไปแล้วจริง ๆ! ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เอง! ทำไมพี่ถึงไม่เอาเงินผมไปล่ะ!" แต่กลับไม่มีใครสนใจเขาเลยสักคน เย่เซียวผลักเขาไปโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว จากนั้นก็เปิดหน้าต่างแล้วโยนต้าหู่ออกไป!

"อ๊าก——!!"

ปัง! ! !

ต้าหู่เจ็บปวดมากเสียจนร้องไม่ออกและไม่มีร่างกายส่วนใดที่จะไม่เจ็บปวดเลย ดูเหมือนว่าจะซี่โครงหักทิ่มปอดและหัวใจเสียแล้ว ยามที่หายใจแต่ละทีก็สุดแสนเจ็บปวด!

เขาไม่มีแม้แต่เวลาที่จะได้หายใจหายคอ

จากนั้นเขาก็เห็นยอดฝีมือของอสูรรัตติกาลทั้งสองคนกำลังเดินขึ้นบันไดมา แววตาของพวกเขาทั้งเยียบเย็นและเสียดแทง พวกเขาจิกผมต้าหู่แล้วลากเขาขึ้นบันไดไปราวกับสุนัขตาย!

"อ๊าก!"

ขณะที่ต้าหู่ถูกลากขึ้นไป เขาก็แผดเสียงร้องออกมา

และด้านบนสุดของบันไดก็มีเย่เซียวกำลังรอคอยเขาอยู่!

เมื่อต้าหู่นึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนเอง เขาก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา!

หวาดหวั่น!

หวาดกลัว!

"เอ่อ...พวกแก...ฉันเป็นคนของสวีอู่...นายท่านสวีอู่..."

แต่กลับไม่มีใครสนใจเขาเลย

เย่เซียวตะปบลำคอแล้วโยนเขาลงไปจากชั้นสองอีกครั้ง!

ตู้ม--!

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทุกครั้งคือหุบเหวแห่งความสิ้นหวัง!

จนขั้นบันไดเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด