บทที่ 5

ต้าหู่สติพร่าเลือนนับครั้งไม่ถ้วน หลังจากร่วงตกลงมาก็ทำให้แขนของเขาบิดเบี้ยวผิดรูปจนเขาอยากจะตายเสียให้พ้น ๆ ไป

แต่เจ้าคนที่ราวกับปีศาจมารร้ายผู้นั้นกลับไม่ยอมปล่อยเขาไป!

หลี่ชิงเฟิงเหลือบมองเขาแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "ปลุกให้มันตื่น"

เย่เซียวผงกศีรษะแล้วหยิบเข็มออกมาจากกระเป๋าคาดเอว ข้างในเป็นยาสูตรลับของอสูรรัตติกาล

การต่อสู้ในสนามรบแถบโพ้นทะเลตลอดหลายปีที่ผ่านมา ทำให้นักรบของอสูรรัตติกาลทุกคนจะต้องเตรียมของพวกนี้เพื่อใช้สู้ตายกับศัตรูในสถานการณ์เข้าตาจน!

เมื่อแทงเข็มเล่มนี้ลงไป! ต้าหู่ก็ฟื้นตื่นขึ้นมา! เขาสูดหายใจลึก ๆ พร้อมอ้าปากกว้าง!

ดวงตากลัดเลือดกลับถูกปลุกกระตุ้นจนถึงขีดสุด!

ยาสูตรลับตำรับนี้สามารถกระตุ้นพลกำลังของคนได้! ต่อให้เป็นคนใกล้จะตายที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติอยู่ได้ทั้งวัน!

พูดง่าย ๆ ก็คือต้าหู่จะไม่ตายเดี๋ยวนี้ แต่เขาจะรู้สึกเจ็บปวด! นอกจากนั้นความเจ็บปวดเช่นนี้ก็จะขยายวงกว้างอีกหลายเท่าตัวเพราะเส้นประสาทถูกกระตุ้น!

"พี่ใหญ่! ผมผิดไปแล้วจริง ๆ! ปล่อยผมไปเถอะนะ!" ต้าหู่ทั้งเจ็บปวดและตื่นตระหนก หลอดเลือดและเส้นประสาททุกเส้นในร่างกายล้วนกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดยิ่ง!

เมื่อเขาฟื้นตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาทำก็คือวิงวอนขอความเมตตาจากหลี่ชิงเฟิง

"ปล่อยแกไปงั้นรึ? ตอนที่เซียนอินขอร้องแกล่ะ แกทำอะไร?! ตอนที่เธอสิ้นหวัง แกทำอะไรลงไปบ้าง?"

"เดรัจฉานอย่างแกไม่คู่ควรแก่การให้อภัยหรอก" เมื่อหลี่ชิงเฟิงนึกถึงภาพที่เซี่ยเซียนอินถูกโยนลงมา เขาก็รู้สึกระทมทุกข์เหลือแสน

ถ้าเขามาช้าอีกสักนิด เซียนอินก็คงจะตายไปแล้ว! !

ไอ้คนสารเลวกลับคิดจะวิงวอนขอความเมตตางั้นเหรอ?

"โยนมันลงไปอีก!" หลี่ชิงเฟิงพูดกระแทกเสียง

ตู้ม!

ต้าหู่ถูกโยนลงไปอีกครั้ง...

"โยนลงไป!"

"โยนลงไปอีก!"

"โยนมันลงไปให้ฉัน!"

ต้าหู่แลดูเหมือนตกสู่ขุมนรกอันไร้ที่สิ้นสุด! ความเจ็บปวดอย่างเดียวกับที่เซี่ยเซียนอินต้องประสบพบเจอเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ครั้งแล้วครั้งเล่า! ไม่รู้จักจบสิ้น!

ตอนนี้เขามีความคิดเพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือ รีบตาย ๆ ไปเสีย!

ไม่รู้ว่าต้าหู่ถูกโยนลงไปนานแค่ไหนและนานสักเท่าไรแล้ว กระดูกเกือบทุกท่อนในร่างแหลกเละ! คนทั้งคนเหลวเละราวกับแอ่งดินโคลน! แต่กลับถูกลากขึ้นมาอีกครั้ง...

หลี่ชิงเฟิงมองเขาพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ความรู้สึกแบบนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ?"

หากเป็นคนธรรมดาสามัญก็คงจะตายไปตั้งนานแล้ว แต่เนื่องจากฤทธิ์ของยาสูตรลับจึงทำให้ต้าหู่ยังสามารถพูดได้! มิหนำซ้ำยังสติแจ่มชัดอีกต่างหาก

"ให้ฉันตายไปเถอะ ปล่อยให้ฉันตายเสียเถอะ..."

"ตาย? ปล่อยให้ตายก็สบายแกน่ะสิ"

"โยนลงไป"

"ไม่เอานะ......"

ต้าหู่คิดจะสู้ ทว่ายามนี้กระดูกทุกท่อนในร่างกายของเขาหักจนขยับตัวไม่ได้อีก! เรียกได้ว่าเขาไม่สามารถฆ่าตัวตายได้อีกต่อไปแล้ว!

เมื่อต้าหู่เห็นว่าตนเองกำลังจะถูกลากไปที่หน้าต่างอีกครั้ง!

ความสิ้นหวังก็ประดังเข้ามาอีกหนหนึ่ง

ในที่สุดความหวาดกลัวก็มีชัยเหนือเหตุผลแล้วเขาก็ร้องตะโกนขึ้นมาว่า "หลี่ชิงเฟิง! แกต้องตาย! นายท่านอู่จะต้องแก้แค้นให้ฉันแน่! ถึงตอนนั้นเขาก็จะถลกหนังดึงเส้นเอ็นของแก! ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็จะขายเซี่ยเซียนอินให้กับตลาดมืดเพื่อให้นังนั่นตายอย่างน่าสมเพช!! ส่วนนังเด็กไม่มีพ่อคนนั้นเองก็..."

หลังจากเขาพูดจบก็คิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย

แต่เพียงแค่ชั่วเสี้ยววินาทีก่อนที่เขากำลังจะกัดลิ้น หลี่ชิงเฟิงก็พลันลงมือบีบคางเอาไว้ทันที!

แคร๊ก!

มีเสียงแตกหักดังขึ้นอีกครั้ง! คางของต้าหู่หักละเอียดขึ้นมาทันที!

คางของต้าหู่ห้อยตกลงมา สีหน้าไร้ความรู้สึก มีเพียงน้ำลายที่ยังคงไหลหยดลงสู่พื้น...

เขาดูไม่เหมือนผู้เหมือนคนอีกต่อไปแล้ว

หลี่ชิงเฟิงจ้องมองเขาแล้วค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "ฉันไม่ให้แกตาย แกก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ตายหรอก เข้าใจไหม?"

"โยนลงไป!"

เมื่อเห็นว่าต้าหู่ถูกโยนลงไปจนกลายสภาพเป็นแอ่งดินโคลน หลี่ชิงเฟิงก็สูดหายใจลึก ๆ พลางเอ่ยกับตัวเองว่า "เซียนอิน คุณดูมันสิ นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป ถ้ามีใครทำร้ายคุณล่ะก็จะมีจุดจบแบบนี้แหละ!"

หลังจากบรรดาพี่น้องของต้าหู่เห็นว่าตกอยู่ในสถานการณ์เข้าตาจน พวกเขาต่างก็รู้สึกหวาดกลัวสุดขีดจนไม่เสียสติก็โง่งมไปแล้ว

ในตอนนี้เอง

เย่เซียวก็รีบเข้ามากระซิบว่า "จอมอสูร พวกเราสืบรู้พื้นเพของนายท่านอู่แล้ว คนผู้นี้มีนามว่าสวีอู่และเป็นราชันย์แห่งโลกใต้ดินผู้ปกครองมณฑลทั้งสาม! เขามีอิทธิพลมากทีเดียว!"

"มีอะไรอีกไหม?" หลี่ชิงเฟิงเอ่ยถามขึ้นมา

"นอกจากนี้...พวกเรายังเจอโทรศัพท์มือถือของตาเฒ่าที่อยู่ในโรงงานเศษเหล็กด้วย มีบันทึกสายที่มัน

คุยกับต้าหู่และสวีอู่ รวมทั้ง...คลิปวิดีโออีกหลายตอน...."

หลี่ชิงเฟิงขมวดคิ้ว "คลิปวิดีโออะไรงั้นรึ?"

ยามที่เย่เซียวเอ่ยขึ้นมา เขากลับมีสีหน้าเหยเกพลางพูดตะกุกตะกักว่า "มะ... มันเป็นคลิปวิดีโอของพี่สะใภ้กับโต้วโต่ว..."

"เอามาให้ฉันดูซิ" หลี่ชิงเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เย่เซียวเอ่ยขึ้นด้วยความลังเลใจว่า "จอมอสูร พี่อย่าดูเลยจะดีกว่า พี่..."

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดให้จบ หลี่ชิงเฟิงก็ชิงเอาโทรศัพท์ไปแล้วคลิกดูที่คลิปวิดีโอ...

วิดีโอตอนแรก ฉากหลังเป็นฤดูหนาว

ชายชราที่อยู่ในลานเก็บเศษเหล็กเดินถือโทรศัพท์มือถือออกมานอกประตู ข้างนอกปกคลุมไปด้วยหิมะจนหลี่ชิงเฟิงสัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บที่เกาะกินผ่านหน้าจอ!

ชายชราเดินออกมาจากบ้านจนมาถึงเล้าหมูที่ขังโต้วโต่วเอาไว้ จากนั้นก็ถีบรั้วไม้ของคอกหมูให้เปิดออก!

หลี่ชิงเฟิงม่านตาหดวูบทันที! เขาเห็นเซี่ยเซียนอินกับโต้วโต่วปรากฎตัวอยู่ในหน้าจอคลิปวิดีโอ

เซี่ยเซียนอินกอดโต้วโต่วเอาไว้แล้วซุกตัวอยู่ในลอมฟาง ใบหน้าของเธอซูบซีดแห้งเหี่ยวอย่างน่าเหลือเชื่อ!

"หล่อนยังคิดจะนอนอยู่อีกเหรอ? ฉันจะให้หล่อนนอนก็ได้!"

ทันทีที่ชายชราพูดจบ เขาก็ยกถังน้ำเย็นเฉียบขึ้นมาสาดโครมใส่ทั้งแม่และลูก!

ย่างเข้าสารทเดือนสิบสอง อากาศหนาวเหน็บเสียดแทง!

เซี่ยเซียนอินกับโต้วโต่วกลับถูกสาดน้ำเย็นเฉียบ!

เซี่ยเซียนอินกรีดร้อง! เธอเข้าไปกันโต้วโต่วเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แต่ถึงกระนั้นร่างกายส่วนใหญ่ของโต้วโต่วก็ยังเปียกชุ่มอยู่ดี...

ร่างน้อย ๆ ของเธอสั่นสะท้านเพราะความหนาวเย็นจนริมฝีปากเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ

หลี่ชิงเฟิงรู้สึกคับแค้นใจยิ่ง มือข้างที่ถือโทรศัพท์อดไม่ได้ที่จะสั่นเทา...

"แม่คะ! หนูหนาวจังเลย..."

"โต้วโต่วเด็กดี อดทนอีกหน่อยนะ อดทนอีกแค่นิดเดียว..."

เสียงร่ำไห้ของแม่และลูกไม่ได้ทำให้เจ้าเดรัจฉานตนนี้หยุดใช้กำลังได้เลย! มันหยิบไม้เท้าที่อยู่ตรงหัวมุมขึ้นมาฟาดใส่เซี่ยเซียนอิน!

"ถ้าหล่อนไม่ออกไปเก็บขยะมาให้ฉัน! ก็อยู่ที่นี่แล้วแสร้งตายไปเถอะ! เชื่อไหมว่าฉันจะทำให้แกได้ตายจริง ๆ แน่!" ชายชราเอ่ยขึ้นด้วยความเดือดดาล

เซี่ยเซียนอินเอามือป้องศีรษะเอาไว้ "ฉันไปเก็บขยะมาทั้งคืนแล้วก็เพิ่งจะกลับมา!"

"คืนเดียวน่ะเหรอ? ของที่แกเก็บมาจะไปพออะไรกัน แม้แต่เก็บมาให้สุนัขก็ยังไม่พอเลย! ออกไปเก็บมาให้ฉันอีกวันซะ ไม่งั้นล่ะก็ฉันจะโยนหล่อนกับนังเด็กไม่มีพ่อลูกของหล่อนลงไปในแม่น้ำให้แข็งตายไปเสียเลย!"

"อย่านะ... อย่าทำแบบนั้น ฉันจะไปเก็บ ฉันจะไปเก็บเดี๋ยวนี้แหละ..."

เซี่ยเซียนอินปาดน้ำตาพลางสวมเสื้อผ้าที่มีน้ำแข็งเกาะแล้วลุกขึ้นเดินซวนเซออกไป ร่างผอมบางของเธอกำลังเดินเพียงลำพังท่ามกลางสายมลมหนาวเหน็บ...

หลังจากนั้นเสียงของชายชราในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นในคลิปวิดีโอ

"พี่หู่ พี่เห็นคลิปวิดีโอนี้หรือยัง? ผมสัญญาเลยว่าจะไม่ให้พวกมันอยู่ดีเลยสักวัน! ช่วยบอกนายท่านอู่ให้จ่ายเงินเดือนของเดือนนี้ให้ฉันด้วยล่ะ..."

"เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ? ยังไม่ได้ 'จัดการ' นังเด็กนั่นเลย แกก็คิดจะรับเงินแล้วงั้นรึ? ฉันขอบอกแกเอาไว้เลยนะ พวกมันก็แค่หมูหมากาไก่! ถ้าแกลงมือโหดเหี้ยม แกก็จะได้ในสิ่งที่ต้องการ! ต้องจัดการกับพวกหมูหมากาไก่ยังไง? แกยังต้องให้ฉันสอนอีกงั้นเหรอ?"

"มะ... ไม่ต้องหรอก พี่หู่ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"