บทที่ 3

ในเวลานั้นเอง ณ โรงแรมหอแปดเซียน

เซี่ยเซียนอินมาถึงห้องส่วนตัวในโรงแรม พอเปิดประตูก็ได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ด้านในมีชายร่างกำยำหลายสิบคนกำลังสังสรรค์กันเสียงดังหนวกหู

พวกเขาทั้งชนแก้วและร้องรำทำเพลง!

"พี่หู่! นี่ไง ๆ!" ชายหนุ่มเอ่ยกระเซ้า

เซี่ยเซียนอินเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัว จากนั้นสายตาทุกคู่ก็ทอดมองมาที่เธอด้วยแววหื่นกระหายอยู่บ้าง...

ถึงเซี่ยเซียนอินจะแต่งตัวเรียบ ๆ แต่ก็ยากจะปกปิดเสน่ห์อันเย้ายวนของเธอได้

ชายหัวโล้นที่นั่งอยู่ตำแหน่งประธานยิ้มพลางกล่าวว่า "เธอคงจะเป็นเซี่ยเซียนอินสินะ มานั่งตรงนี้กับฉันแล้วดื่มกับพวกพี่ ๆ น้อง ๆ สักสองสามแก้วสิ"

เซี่ยเซียนอินก้มหน้าแล้วพูดว่า "พี่หู่ ฉันไม่ดื่มหรอกค่ะ วันนี้ฉันมาหาพี่เพราะต้องการเงินสามหมื่นหยวน..."

พี่หู่เกาศีรษะพลางยิ้ม "ก็แค่สามหมื่นหยวนไม่ใช่รึไง? มาดื่มด้วยกันสิแล้วฉันจะให้เธอห้าหมื่นหยวน"

"ไม่ค่ะ ฉันต้องการแค่สามหมื่นหยวน..."

พี่หู่สีหน้าหม่นคล้ำพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "สามหมื่นหยวนของเธองั้นรึ? ทำไมฉันฟังแล้วมันทะแม่ง ๆ ยังไงชอบกล?"

"เงินเป็นของฉันต้าหู่!"

เซี่ยเซียนอินดวงตาแดงก่ำและน้ำเสียงสั่นเครือ "พี่หู่ นี่เป็นเงินช่วยชีวิตลูกสาวของฉัน ฉันขอร้องพี่ล่ะ มอบให้ฉันเถอะนะ"

"เธอคิดว่าฉันจะเห็นใจหรือเปล่าล่ะ?"

ห้องพลันเงียบสงัดลงทันที...

พี่หู่มองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า "เงินช่วยชีวิตลูกสาวของเธองั้นรึ?"

"ใช่! ลูกสาวของฉันจำเป็นต้องผ่าตัดและฉันก็ไม่มีทางเลือกจริง ๆ..."

"ฉันขอร้องพี่ล่ะ"

ต้าหู่ค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วตะโกนขึ้นมาว่า "พี่น้องทั้งหลาย! อาหารอร่อยไหม?"

"อร่อย!"

"ไวน์รสชาติดีหรือเปล่า?"

"ดี!!"

ต้าหู่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง "งั้นก็กินให้เยอะ ๆ ดื่มให้มาก ๆ หน่อยล่ะ! นี่เป็นเงินช่วยชีวิตลูกสาวของหล่อนเชียวนะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!"

เซี่ยเซียนอินเหม่อมองพวกเขา เธอถูกแวดล้อมด้วยเสียงหัวเราะเยาะ น้ำตาทำให้ดวงตาของเธอพร่าเลือนขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เธอขบเขี้ยวเคี้ยวฟันและกำหมัดแน่น! แววตาอับจนหนทางและน่าสงสารของเธอแปรเปลี่ยนเป็นโทสะ!

ทำไมถึงได้มีคนแบบนั้นอยู่ในโลกกันนะ?

ทำไมความหวังเพียงหนึ่งเดียวของฉันถึงได้กลายเป็นเรื่องน่าตลกในสายตาคนพวกนั้นไปเสียได้?

ทำไมคนแบบนั้นถึงได้มีอำนาจล้นฟ้า ขณะที่คนสัตย์ซื่อและจิตใจดีงามกลับต้องดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอดกันเล่า?

"ไอ้เดรัจฉาน!"

เมื่อนึกได้เช่นนี้ เซี่ยเซียนอินก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา!

ทันใดนั้นทั้งห้องก็เงียบลงอีกครั้ง

ต้าหู่วางแก้วไวน์ลงและจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา "หล่อนว่ายังไงนะ?"

เซี่ยเซียนอินดวงตาแดงก่ำ เธอกัดฟันพูดทีละคำ ๆ ว่า "ฉันบอกว่าแกมันไอ้เดรัจฉาน! ไม่ช้าก็เร็วคนอย่างแกจะต้องถูกกรรมตามสนอง!"

เพี๊ยะ!

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดให้จบ ชายหนุ่มที่อยู่ใกล้กับเซี่ยเซียนอินมากที่สุดก็เดินเข้ามา! มิหนำซ้ำยังตบหน้าเธอแรง ๆ ไปฉาดหนึ่ง!

เซี่ยเซียนอินรู้สึกราวกับโลกหมุนคว้างต่อหน้าต่อตาและหูก็อื้ออึง

"หึ! นังหน้าด้าน! ลองด่าอีกสิ?"

ชายหนุ่มชี้ไปทางเซี่ยเซียนอินที่ทรุดนั่งอยู่กับพื้นพลางเอ่ยขึ้นอย่างขุ่นเคือง

คราวนี้ต้าหู่กลับค่อย ๆ พูดขึ้นว่า "ขอเพียงหล่อนว่าง่าย ๆ อย่าว่าแต่สามหมื่นหยวนเลย แม้แต่สามแสนหยวนฉันก็ให้ได้"

เซี่ยเซียนอินที่เลือดกลบปากมองต้าหู่ด้วยสายตาถมึงทึง "แกฝันไปเถอะ!"

"นังแพศยา! ซ้อมมัน!"

ต้าหู่ออกคำสั่ง! คนพวกนี้ประเคนทั้งหมัดและเข่าให้เซี่ยเซียนอินโดยไม่สนใจว่าจะเป็นหญิงหรือชาย!

ทันทีที่เซี่ยเซียนอินถูกซ้อม หัวสมองของเธอก็ว่างเปล่าและสติก็เริ่มที่จะพร่าเลือน...

"เฮ้! อย่าตบหน้าล่ะ! ประเดี๋ยวฉันยังต้อง 'เอ็นดู' หล่อนอีกนะ! ห้ามตบหน้าเชียวล่ะ!"

ต้าหู่นั่งลงบนเก้าอี้แล้วกล่าวพลางยิ้ม

ไม่กี่นาทีต่อมา เซี่ยเซียนอินก็ขดตัวเอามือกุมท้องอยู่กับพื้นแล้วหายใจรวยริน...

ต้าหู่หยิบขวดไวน์ขึ้นมาแล้วค่อย ๆ ราดใส่ใบหน้าของเธอเพื่อชะล้างเลือดออกไป

เขายิ้มชั่วร้ายพลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา "ก็โอเคนะ ตาเฒ่านั่นไม่ได้โกหกฉัน ช่างเป็นผลงานชิ้นเอกจริง ๆ!”

"พี่น้องทั้งหลาย พวกนายกินกันไปก่อนเลยนะ ฉันจะไปทำธุระก่อน! เดี๋ยวฉันจะให้พวกนายได้ลิ้มลองกันทีละคน ๆ ก็แล้วกัน!"

"ขอบคุณครับ พี่หู่!"

หลังจากต้าหู่พูดจบก็จิกผมของเซี่ยเซียนอินแล้วลากไปเข้าไปในห้องข้าง ๆ...

ในสติอันพร่าเลือน เซี่ยเซียนอินรู้ว่าต้าหู่กำลังถอดเสื้อผ้าของเธออยู่ เธอรู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว...

ถ้าไม่หนีก็จะหมดโอกาสจริง ๆ แล้ว!

เมื่อเธอเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ก็เห็นหน้าต่างบานหนึ่งอยู่ข้างหลัง ทันใดนั้นเธอก็ออกแรงสุดกำลัง! เธอพุ่งไปผลักหน้าต่างให้เปิดออก! จากนั้นก็ร้องตะโกนออกไปข้างนอกว่า "ช่วยด้วย! ช่วยด้วยค่ะ!"

เมื่อผู้สัญจรไปมาที่กำลังเดินอยู่ตามท้องถนนด้วยความเร่งรีบได้ยินเซี่ยเซียนอินร้องขอความช่วยเหลือ พวกเขาก็เพียงแค่เหลือบมองแล้วหลีกหนีไปไกล ๆ...

ตอนนี้เซี่ยเซียนอินรู้สึกสิ้นหวังอยู่บ้าง...

"ใครก็ได้ช่วยฉันที...ได้โปรดเถอะ..."

ในยามนี้เองชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ชั้นล่างก็แหงนหน้ามองเธอ "คุณผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นกับคุณงั้นเหรอ? คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

ขณะนี้ต้าหู่จิกผมเธอแล้วลากเธอกลับมา เขามองมาที่ชายหนุ่มที่อยู่ชั้นล่างพลางชี้นิ้วใส่เขาแล้วสบถด่าด้วยความเกรี้ยวกราดว่า "ฉันต้าหู่เป็นเจ้าถิ่นแถวนี้! หากรู้อะไรควรไม่ควรก็จงรีบไสหัวไปให้พ้นจากที่นี่ซะ! ถ้าแกกล้าแจ้งทางการล่ะก็ ฉันจะฆ่าแกซะ!"

ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนตัวสั่น จากนั้นเขาก็รีบก้มหน้าแล้วจากไป...

ต้าหู่หันกลับมาตบเซี่ยเซียนอิน "นังโง่เอ๊ย! หล่อนกล้าดียังไงถึงได้ร้องขอความช่วยเหลือ? ร้องเข้าไปเถอะ! ฉันอยากจะรู้นักว่าใครมันจะกล้าช่วยหล่อนให้รอดพ้นจากเงื้อมมือฉันไป!"

"วันนี้ฉันจะทรมานหล่อนให้ตาย!"

ทันทีที่ต้าหู่พูดจบ เขาที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าก็พุ่งเข้าตะครุบเซี่ยเซียนอิน!

เซี่ยเซียนอินกรีดร้อง! เธอถีบต้าหู่สุดแรงเกิดแล้วหันหลังวิ่งหนีไปที่ประตู!

"นี่แน่ะ!!"

ต้าหู่โกรธจัดแล้ว! ความสนใจเศษเสี้ยวสุดท้ายที่เหลืออยู่ถูกเซี่ยเซียนอินกำจัดไปจนสิ้น ตอนนี้เขาอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนี้เสียแล้ว!

"ฉันบอกให้หล่อนหนีได้แล้วเหรอ!"

ต้าหู่เตะเซี่ยเซียนอินจนล้มลงไปกอง จากนั้นค่อยจิกศีรษะของเธอกระแทกกับผนัง!

ตูม!

เซี่ยเซียนอินรู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ...

จากนั้นเขาก็ลากเซี่ยเซียนอินไปที่หน้าต่างแล้วเหวี่ยงเธอลงไป!

นี่เป็นห้องส่วนตัวบนชั้นสอง ถึงแม้ว่าจะไม่สูงมากนัก แต่ถ้าหากตกลงไปในสภาพนี้ล่ะก็ ต่อให้ไม่ตายก็ต้องพิการบ้างแหละ!

ขณะที่เธออยู่ที่ไหนไม่อาจทราบได้ เซี่ยเซียนอินกลับรู้สึกได้ถึงความสงบอย่างน่าประหลาด ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานเป็นเวลานานหลายปีจวนจะสิ้นสุดลงสักที...

เธอไม่หวั่นเกรงต่อความตาย

เธอเพียงแค่เกรงว่าโต้วโต่วที่ยังเล็กจะไม่มีใครคอยปกป้อง

โต้วโต่วที่น่าสงสารของเธอ...

เซี่ยเซียนอินนึกอยู่ในใจพลางคิดจะหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง...

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้หลับตาลง ก็ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นเครื่องบินจากเส้นขอบฟ้าที่ใกล้เข้ามาทุกที ๆ จากนั้นก็มีเงาร่างที่ราวกับเทพเจ้าองค์หนึ่งเปิดประตูออกมาทันที

มิหนำซ้ำยังโรยตัวลงมาจากฟากฟ้าด้วยความโกรธจัด!

ราวกับสายฟ้าที่ผ่าฟาดสู่พื้นดิน!

เปรี้ยง!