Mag-log inShare
ความจริงที่ไม่ควรเปิดเผย
Huling Na-update:
2025-09-08 10:05:59
Pinakabagong kabanata
จอมใจจอมมาร โฉมสะคราญรัญจวน2
“หืม...” เสียงทุ้มนุ่มลากยาวทำเอาหญิงสาวอุ่นวาบในโพรงอกขึ้นมาทางลำคอแล้วเห่อแดงร้อนแรงไปทั่วใบหน้า เขายื่นจอกเหล้าใกล้ปากนางอีกครา นางจึงค่อยๆ ดื่มเหล้าจากจอกตรงฝ่ามือใหญ่อย่างยอมจำนนจนหมดจอกแต่โดยดี“ไม่ไหวแล้ว...” เหม่ยหลินกล่าวเสียงหวานก่อนเม้มปากแน่นแล้วหลับตาลงรู้สึกตัวอ่อนระทวยไปหมด นางเพียงศีรษะแนบกับไหล่กว้างก่อนจะกลิ้งใบหน้าซบหาแผงอกอุ่นหงซือกวนถึงกับยกยิ้มตรงมุมปากกว้างขึ้นแสดงออกถึงความพึงพอใจในกิริยานาง เขาเอื้อมวงแขนออกเล็กน้อยเพื่อโอบร่างนุ่มนิ่มของนางเอาไว้มิให้เคลื่อนที่เลยแผงอกจนอาจจะตกตั่งไป“แต่ข้ายังไม่เมาเลย” เสียงทุ้มนุ่มกว่าเดิมเอ่ยออกมา“ท่านควรเมาได้แล้ว” เหม่ยหลินเอ่ยเสียงแผ่ว “จะได้ลงนามในกระดาษให้ข้า” นางปรือตาแล้วพูดอย่างเหม่อลอย“ลงนามหรือ?” ชายหนุ่มถามเสียงเบา เขานึกฉงนอยู่บ้างในสิ่งที่นางเอ่ย“ใช่...ลงนาม” หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ อยู่ตรงแผงอกเขา“ข้าคิดว่าเจ้าจะมีอะไรบอกกล่าวแก่ข้าเสียอีก” ชายหนุ่มก้มหน้าตนชิดใบหน้านางแล้วถามหยั่งเชิงเหม่ยหลินส่ายหน้าขลุกขลักไปมา “ไม่...ข้าไม่มีอะไรจะบอกท่านทั้งนั้น”“จริงหรือ?”“อืม...”นางยอมรับเสียงหวานซ่อนความดื้อรั้
จอมใจจอมมาร โฉมสะคราญรัญจวน1
เวลาหนึ่งชั่วยามผ่านไปหงซือกวนผู้ทนทานกระทั่งหมื่นพิษยังมิอาจแทรกซึม ไหนเลยจะสยบให้กับเหล้าไหนี้ได้ เขาจึงมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนทุกอย่าง หากแต่เหม่ยหลินนั้นแตกต่าง นางเริ่มมึนเมาอย่างมิอาจฝืนทน เนื่องจากถูกใครบางคนตลบหลังมอมเหล้านางเสียอย่างนั้น ทั้งๆ ที่นางมีเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ในการมอมเหล้าใครคนนั้นแท้ๆ “หากพี่หงยอมดื่มก่อนสามจอก ข้าจะยอมดื่มจอกนี้” เสียงแว่วหวานของเหม่ยหลินเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับ ตั้งแต่นางมีสติแจ่มชัดทุกประการ กระทั่งในยามนี้ที่พวงแก้มนวลเนียนแดงซ่านไปหมด ลำคอระหงยิ่งแดงก่ำไปทั่ว นัยน์ตาสวยหวานก็ฉ่ำน้ำหรี่ปรือเหลือเกิน ถึงแม้จะเมาเหล้าแล้วแต่นางก็ยังแน่วแน่ในเป้าหมายและยังบอกกล่าวให้ชายหนุ่มข้างกายดื่มเหล้าก่อนถึงสามจอกแลกกับนางเพียงหนึ่งจอกมาโดยตลอด“ข้าดื่มไปแล้วหลายจอก” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยคำเบาๆ พ่มลมหายใจอุ่นๆ ใส่ใบหน้างาม เขานั่งดื่มเรื่อยๆ ไปแล้วกี่จอกก็มิอาจนับ แต่ใครบางคนดื่มไปไม่กี่จอกเท่านั้นกลับเมาเสียแล้วสายตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่พวงแก้มนางมิอาจละได้ “ดื่ม” กล่าวจบก็ยื่นจอกเหล้าประชิดริมฝีปากสีแดงฉ่ำวาวของนางเพื่อกดดันให้นางดื่มเหล้าต่อไปเ
จอมใจจอมมาร ล่อหลอก
ใต้ต้นไม้ใหญ่เยื้องออกไปทางหลังบ้านไม่ไกลนักฟางหลันขุดดินลึกลงไปหลายเซี๊ยะจนเจอเหล้าหนึ่งไห หญิงสาวยกยิ้มพึงใจแล้วหยิบขึ้นมาปัดดินจนสะอาดพลางกอดไหเหล้าเอาไว้แนบอก นางนิยมหมักเหล้ามาแต่ไหนแต่ไร นางใช้น้ำพุจากถ้ำในภูเขาต้นน้ำผสมกับพืชสมุนไพรหลากหลายชนิด หนึ่งในสมุนไพรเหล่านั้น มีชนิดหนึ่งที่ได้ฉายาว่าโฉมสะคราญรัญจวนเหล้าชนิดนี้มีฤทธิ์ร้อนแรงแต่กลิ่นหอมมาก แค่เพียงสัมผัสปลายลิ้นก็ได้กลิ่นเย้ายวนรสชาติหอมหวานเกินห้ามใจไปถึงปลายเท้าแล้ว หากผู้ที่ร่วมดื่มเป็นคู่รักกันนั้นได้ดื่มจนเมามายไปด้วยกัน รับรองได้พวกเขาจักต้องเกิดการกระทำบางอย่างซึ่งเกิดจากความรู้สึกที่มีในก้นบึ้งของหัวใจ พวกเขาจะต้องมีความต้องการที่จะจุมพิตกัน และเมื่อพวกเขาจูบกัน ริมฝีปากของคนทั้งสองจะผสานกันอย่างลงตัว แค่จูบเดียวก็เสียวไปทั้งคืนเพื่อการสวามิภักดิ์อันราบรื่น เพื่อล้มล้างความผิดทั้งมวล เพื่อท่านหงซือกวนจะได้ไว้วางใจ นางจักทำให้เขาได้มีความสุขกับคนรักจนต้องมอบรางวัลให้นางเชียวล่ะ โฮะๆฟางหลันคิดอย่างหมายมาดกรุ้มกริ่มพลางนำเหล้าทั้งไหเข้าบ้านไปเวลาผ่านไปเพียงไม่นาน อาหารหอมกรุ่นก็ถูกนำมาจัดวางเอาไว้บนโต๊ะกลางห้อง
จอมใจจอมมาร หมายมาด
ภายในครัวที่พังยับของบ้านหลังน้อยทรุดโทรมเสียงร้องไห้โฮของฟางหลันดังเล็ดลอดออกมาให้เหม่ยหลินที่ยืนนิ่งในห้องโถงได้ยินชัดเจน แน่นอนว่านางรู้สึกผิดยิ่งนักที่ทำบ้านของฟางหลันเสียหาย นางจึงคิดจะพาฟางหลันกลับเมืองหลวงเสียด้วยกัน หากฟางหลันไม่ต้องการเข้าไปอยู่ในวัง นางก็จะหาซื้อบ้านใหญ่ๆ ให้สักหลัง เพื่อเป็นการชดใช้เมื่อเสียงร่ำไห้เริ่มเงียบลง เหม่ยหลินจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาฟางหลันในทันที“เจ้าพูดถูกต้อง ข้าเป็นองค์หญิงจริงดั่งเจ้าว่ามา” เสียงแว่วหวานเอ่ยเนิบช้าเพื่อเสวนากับสตรีที่กำลังสูญเสียห้องครัว “หากเจ้าไม่คิดรังเกียจกัน ข้าพร้อมชดเชยให้ทุกอย่าง”ใบหน้าที่มีหยาดน้ำตาเกาะพร่างพราวอย่างสวยงามของฟางหลันหันมาทางเหม่ยหลินในทันที“คนที่พังครัวของข้าคือท่านหรือ?” นางถามเสียงสั่นเครืออย่างน่าสงสารเหม่ยหลินพยักหน้าน้อยๆ ยอมรับด้วยแววตาสวยหวานที่แสนใสซื่อฟางหลันถึงกับยกมือขึ้นปิดหน้าร้องให้โฮในอีกครา สมแล้วที่องค์หญิงผู้นี้จักเป็นคนรักของท่านประมุขหงซือกวน องค์หญิงช่างโหดเหี้ยมนัก ทำร้ายครัวอันเป็นที่รักของนาง ฮือ...“เอาเถิด ฟางหลัน” เหม่ยหลินเอ่ยเสียงแผ่วเบาแต่หนักแน่น “เพื่อทดแทนครัวของ
จอมใจจอมมาร ความจริงที่ไม่ควรเปิดเผย
“ข้าเห็นพวกนางแช่น้ำอยู่ งดงามนัก ผิวขาวมาก น่าคร่อมยิ่ง”“อ่า...ข้านึกกระสันเหลือเกิน”“ใครเข้าหาพวกนางก่อนย่อมได้จัดแรงๆ ให้ถึงใจชุดใหญ่”เสียงต่อคำกักขฬะไปมาถูกแทนที่ด้วยเสียงฝีเท้าวิ่งแข่งขันกันมาทางบ่อน้ำร้อน ประหนึ่งหมาป่าผู้หิวโหยกระนั้นเหม่ยหลินพลันชะงักนิ่งฟางหลันแค่หรี่ตาไร้การรีรอก่อนกระโจนขึ้นเหนือน้ำแล้วหมุนตัวพลิ้วไหวยามดึงเสื้อผ้าที่ตากไว้ที่ริมบ่อมาปกปิดร่างกาย ฝ่ามือเรียวสวยของนางยื่นไปด้านหน้าในพริบตา ผ้าผืนยาวคล้ายเชือกเส้นใหญ่ก็พุ่งเข้ามาดั่งมีชีวิต อึดใจเดียวที่หญิงสาวสะบัดผ้านั้นไป ผ้าเส้นใหญ่พลันทะยานไปคล้ายกับนางพญางูตัวเขื่อง พาเอาเจ้าของรูปประโยคไร้มารยาททั้งสามคนพลันชะงักปลายเท้า ร่างใหญ่กำยำของพวกมันแข็งค้างในบัดดล สายตาบนใบหน้าของชายทั้งสามคนสะท้อนเพียงผืนผ้าที่โฉบเข้ามาปานงูพิษฉกกัดชายใจหยาบพวกนี้ไม่พ้นเป็นพรานป่าล่าสัตว์ที่หิวโซไม่เลือกที่ ฟางหลันฆ่ามานักต่อนักจนชาชินเสียแล้ว เสื้อผ้ามากมายที่มี ล้วนเป็นอาวุธประจำกายของนางทั้งสิ้น หญิงสาวสะบัดฝ่ามืออีกข้างออกไป ผ้าผืนใหญ่พลันพุ่งทะยานไปอีกสาย คล้ายพญางูตัวใหญ่ในอีกครา แต่ทว่าปลายผ้านั้นกลับคล้ายกับปล
จอมใจจอมมาร ความจริงบางอย่าง
เหม่ยหลินหาได้สนใจกิริยาจริตมารยาเหลือเกินนั่น “เจ้าเป็นใคร?” นางถามย้ำด้วยเสียงแว่วหวาน นึกระแวงขึ้นมาจับใจ ว่าสตรีนางนี้จะเกี่ยวข้องอันใดกับพี่หงของนาง ถึงแม้ว่านางจะเป็นถึงสตรีชั้นสูง แต่อารมณ์หึงหวงเช่นปุถุชนยังคงมี มันจึงมิใช่เรื่องแปลกอันใด หากนางจะรู้สึกเช่นนี้ “เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับพี่หง” เสียงคำรามช่างอ่อนโยนนัก“ข้ามีนามว่าโหยวฟางหลัน คนงามแห่งพงไพร แล้วท่านเล่ามีนามว่าอย่างไร” ฟางหลันตอบคำพร้อมถามกลับ“ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า” องค์หญิงเช่นนางย่อมถามนามผู้อื่นได้ โดยมิต้องแนะนำตนเองกลับแต่อย่างใดฟางหลันหาได้สะทกสะท้านในท่าทางหยิ่งทะนงถือตัวเยี่ยงนั้นของสตรีตรงหน้าไม่ นางเพียงเอ่ยออกไป “ให้ข้าเดานะ ท่านต้องเป็นองค์หญิงแน่ๆ รูปลักษณ์ของท่านบ่งบอกเช่นนั้น ถึงแม้จะอยู่ในอาภรณ์สีขาวขมุกขมัว แต่กลิ่นอายสูงศักดิ์ของท่านมิอาจซ่อนเร้น ยิ่งได้เห็นยามเปลือยกายอย่างนี้ ยิ่งมิต้องอธิบายขยายความ ใช่หรือไม่?”เหม่ยหลินได้ฟังยิ่งขมวดคิ้วมุ่น “เจ้ากำลังนอกเรื่อง” นางยืดตัวเชิดหน้าเผยความสูงส่งให้ได้เห็น อำนาจมากบารมีเฉกเช่นชนชั้นสูงแผ่กำจายออกมา มิให้ผู้ใดกล้าล่วงเกินกัน แน่นอนว่ากิริยาอย่
Maaari mong magustuhan
ย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค1.0K viewsรัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง205.5K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา674 viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง168.7K viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา895 viewsตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว
หออักษร2.6K viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน253.3K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล710 views
