All Chapters of จอมใจจอมมาร: Chapter 1 - Chapter 10

ภายใต้ท้องฟ้าอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่ บนแผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ของผืนพนาไพร เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ล้วนเคยออกมาหากินทั่วบริเวณแต่ทว่าบัดนี้ แผ่นดินเขียวชอุ่มภายใต้แผ่นฟ้าไร้ขอบเขต กลับชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ตลบอบอวลไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวน ที่แสดงถึงความเจ็บปวดจากทัณฑ์ทรมาน เต็มไปด้วยกลิ่นสาบสางจากคาวโลหิตคล้ายธารารินไหล เศษซากของกองทัพกลาดเกลื่อนกระจัดกระจาย มองไปทางใดล้วนมีแต่เศษซากแห่งความตายหลังความวุ่นวายของความเสียหายย่อยยับแห่งแว่นแคว้น และภายใต้สิ่งแวดล้อมที่บ่งบอกถึงกลิ่นอายความอำมหิตและหายนะครั้งใหญ่ มีหนึ่งบุรุษผู้สง่างามกำลังยืนอยู่ตรงนั้น ท่ามกลางซากปรักหักพังนั่น เขาเพียงยืนอยู่บนซากศพนับร้อยนับพันราวกับเป็นบัลลังก์แห่งจอมมารที่สรรสร้างมาจากเลือดเนื้อของศัตรู เขามีนามว่า หงซือกวนหงซือกวน บุรุษหนุ่มผู้ยิ่งใหญ่ แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องเกรงใจ ผู้ที่ไม่เคยมีใครกล้าต่อกร เขาเป็นผู้นำของกลุ่มอิทธิพลมืดฝ่ายอธรรมที่ใหญ่ที่สุด เป็นประมุขสำนักหมื่นโลกันต์ จ้าวแห่งยุทธภพด้วยวัยเพียงสิบแปดปีครั้งนั้นปรมาจารย์ทิฮู้หงวนโส่ย ผู้ที่เปรียบเสมือนเทพแห่งสงคราม ได้รับให้เขาเป็นศิษย์เอกเพียงหนึ่งเ

เวลาผ่านไปเกือบสามเค่อ[1]เหม่ยหลินและชิงชิงเดินเข้ามาถึงอาณาเขตภายในวัด น่าแปลกใจที่วัดแห่งนี้คล้ายกับวัดร้าง ไร้ผู้คนให้ได้เห็น ผิดจากเมื่อกาลก่อนมากนักแต่ทว่า...พระพุทธรูปองค์ใหญ่ยังคงตั้งสถิตอยู่ที่เดิม เหม่ยหลินจึงสั่งให้ชิงชิงยืนรอนางอยู่ด้านนอก นางเพียงต้องการอยู่ลำพังแค่ผู้เดียวอย่างสงบ เพื่อนั่งทำสมาธิให้นานสักหน่อย หวังเพียงสวดมนต์ถึงมารดาผู้ล่วงลับยังดินแดนอันห่างไกลที่ซึ่งไปได้แค่จิตวิญญาณภายในห้องสวดมนต์ ตรงหน้าพระพุทธรูปปางสมาธิ รอบด้านที่เงียบสงบ มีเพียงลมหายใจเข้าออกแผ่วเบาตามการสวดภาวนาของเหม่ยหลิน นางกลับรู้สึกได้ถึงการมีตัวตนของใครบางคนอยู่ตรงหลังรูปปั้นพระพุทธรูปอันศักดิ์สิทธิ์องค์ใหญ่ที่นางกำลังนั่งสวดมนต์อยู่บางทีอาจจะเป็นสัตว์ที่กำลังได้รับบาดเจ็บแล้วเข้ามาหลบภัยอยู่ภายในนี้...นั่นคือสิ่งที่เหม่ยหลินคิดหญิงสาวมักจะเป็นเช่นนี้ นางมักจะมองโลกในแง่ดีเสมอ ถึงแม้ว่านางจะเป็นถึงองค์หญิงแห่งวังหลวงที่มีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นมากมาย หากแต่นางก็อยู่มาได้ แม้จะไร้ตัวตนเต็มทีหญิงสาวค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังด้านหลังของพระพุทธรูปองค์นั้นในทันที เมื่อคิดได้ว่านางควร

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้เหม่ยหลินสะลึมสะลืมค่อยๆ ได้สติฟื้นขึ้นมา หญิงสาวใช้เวลาอีกเป็นนานกว่าจะปรับสายตาของตนเองได้แต่ถึงแม้ว่านางจะเรียกสติกลับมาได้ทุกอย่างแล้ว สายตาของนางก็ยังไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้ชัดเจนถนัดตานัก ทุกอย่างโดยรอบบริเวณช่างมืดมิดจนน่ากลัว นางเห็นเพียงคบเพลิงแค่ไม่กี่อันที่ปักเอาไว้ตรงส่วนของกำแพง ปลายคบเพลิงมีแสงไฟเพียงริบหรี่อา...กำแพงหญิงสาวจำได้ลางเลือนว่านางตกลงมาจากพื้นของวัดแห่งนี้ นางตกลงมาจากช่องที่เป็นพื้นห้องแล้วทำไมโดยรอบเรือนกายของนางถึงเป็นกำแพงเหม่ยหลินรีบพยุงตนเองให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อพิศมองไปยังทิศทางโดยรอบอีกครั้ง นางรีบปรับสายตาให้ดียิ่งขึ้นมากกว่าเดิมเพื่อสำรวจให้ถ้วนถี่ท่าทางสงบเรียบนิ่งที่เคยเป็นมาเริ่มร้อนรนแบบที่ไม่เคยเป็น นางเป็นองค์หญิง เป็นสตรีในห้องหอ สถานที่แปลกประหลาดและเหตุการณ์ก่อนหน้าทำให้นางรู้สึกตระหนกไม่น้อยนางเห็นสถานที่แห่งนี้เป็นห้องมืดดำแต่ทว่ากว้างขวาง ให้บรรยากาศอึมครึมน่ากลัวน่าหวาดหวั่น มีกลิ่นอายเย็นยะเยือกในแบบที่นางไม่เคยเจอเหม่ยหลินยิ่งพิศมองยิ่งสำรวจยิ่งรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา เรือนร่างบางระหงเริ่มสั่นเทา ใบหน

เหม่ยหลินสังเกตเห็นลักษณะของแผ่นหยกได้ว่าน่าจะเป็นแผ่นหยกประจำตำแหน่งประจำตระกูลหรือบ่งบอกตัวตนว่าเขาเป็นใคร นางจึงเอ่ยเสียงเบาดังเดิม “ท่านแซ่หงหรือ”บุรุษหนุ่มที่น่าจะมีแซ่ว่าหงตามคำสงสัยของสตรีตรงหน้าเพียงหรี่ตาคมดำลงอีกนิดพลางคิดตามในใจอาจจะเป็นไปได้เขาจึงหลับตาลงพยายามใช้ความคิดอย่างเยือกเย็นแผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือกออกมาตามวิสัยถึงแม้ว่าในยามนี้เขาจะยังไม่เข้าใจอันใดมากนักแต่ทว่าความเป็นตัวตนของเขายังคงอยู่เขาแซ่หง แล้วนามของเขาคืออะไรชายหนุ่มใช้เวลาหลับตาทำสมาธิด้วยท่าทางเคร่งขรึมอยู่ครู่ใหญ่จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้วยกันถึงกับต้องจ้องมองอย่างให้กำลังใจโดยไม่รู้ตัวความกลัวยังคงมีอยู่มากมายแต่ทว่านางพอจะดูออกเขาจำอะไรไม่ได้เขากำลังป่วยเขาช่างน่าเห็นใจเหม่ยหลินสังเกตเห็นคิ้วเข้มคล้ายกระบี่ของเขาเริ่มขมวดเข้าหากันน้อยๆ เหงื่อกาฬของเขาเริ่มผุดพรายอยู่ตามขมับตามไรผมดกดำ ริมฝีปากหยักได้รูปภายใต้จมูกคมสันของเขาเริ่มเม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรงเขาคงกำลังใช้ความคิดอย่างสุดความสามารถ ดูก็รู้ว่าเขาจำสิ่งใดไม่ได้เลยจริงๆเหม่ยหลินนั่งสังเกตบุรุษแซ่หงอย่างพินิจและวิเคราะห์จนความหวาดกล

เหม่ยหลินคิดในใจได้อย่างนั้นพลางทรุดกายลงนั่งอย่างหมดแรงอยู่กับพื้นหญิงสาวทำได้เพียงร่ำไห้โดยไร้เสียงสะอึกสะอื้นใดๆ ออกมา ฝ่ามือเรียวเล็กของนางเพียงจับขยุ้มอยู่ตรงสาบเสื้อที่หน้าอก ใบหน้าสวยหวานเพียงก้มลงต่ำมองไม่เห็นดวงตาฉ่ำหวานแต่อย่างใดบุรุษลึกลับที่อยู่ด้วยกันเพียงก้มหน้าลงมอง ไม่ได้กล่าววาจาอันใดออกมา อึดใจเขาก็ผละสายตาคมดำของเขามองสำรวจไปอย่างถ้วนทั่วภายในห้องแห่งนี้อีกครา เพื่อที่ว่าเขาจะได้ปล่อยให้นางได้อยู่กับตนเองไปอย่างนั้นในระหว่างที่เรือนร่างบอบบางกำลังนั่งสั่นเทาอย่างต้องการสงบจิตสงบใจจากสิ่งที่ได้ยินไปเมื่อครู่และใช้เวลาอยู่กับตนเองนั้น เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่เพียงปรายสายตาคมเข้มสำรวจรอบเรือนกายและภายในห้องพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวของตนเองอยู่ในใจเขาแซ่หงแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย แผ่นป้ายหยกสีดำนิลหน้าตาประหลาดที่ติดตรงเอวของเขาบอกกล่าวแก่เขาได้เป็นอย่างดีแต่ทว่านามของเขามีว่าอะไร เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออก เขาเป็นใครมาจากไหน เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออกแต่สิ่งหนึ่งที่บ่งบอกแก่เขาได้ คือพลังงานบางอย่างที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ภายในกายพลังงานที่ว่า มันคล้ายกับว่ามีมากมายอย่าง