ความจริงบางอย่าง

เหม่ยหลินหาได้สนใจกิริยาจริตมารยาเหลือเกินนั่น

“เจ้าเป็นใคร?” นางถามย้ำด้วยเสียงแว่วหวาน นึกระแวงขึ้นมาจับใจ ว่าสตรีนางนี้จะเกี่ยวข้องอันใดกับพี่หงของนาง ถึงแม้ว่านางจะเป็นถึงสตรีชั้นสูง แต่อารมณ์หึงหวงเช่นปุถุชนยังคงมี มันจึงมิใช่เรื่องแปลกอันใด หากนางจะรู้สึกเช่นนี้ “เจ้าเกี่ยวข้องอะไรกับพี่หง” เสียงคำรามช่างอ่อนโยนนัก

“ข้ามีนามว่าโหยวฟางหลัน คนงามแห่งพงไพร แล้วท่านเล่ามีนามว่าอย่างไร” ฟางหลันตอบคำพร้อมถามกลับ

“ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า” องค์หญิงเช่นนางย่อมถามนามผู้อื่นได้ โดยมิต้องแนะนำตนเองกลับแต่อย่างใด

ฟางหลันหาได้สะทกสะท้านในท่าทางหยิ่งทะนงถือตัวเยี่ยงนั้นของสตรีตรงหน้าไม่ นางเพียงเอ่ยออกไป “ให้ข้าเดานะ ท่านต้องเป็นองค์หญิงแน่ๆ รูปลักษณ์ของท่านบ่งบอกเช่นนั้น ถึงแม้จะอยู่ในอาภรณ์สีขาวขมุกขมัว แต่กลิ่นอายสูงศักดิ์ของท่านมิอาจซ่อนเร้น ยิ่งได้เห็นยามเปลือยกายอย่างนี้ ยิ่งมิต้องอธิบายขยายความ ใช่หรือไม่?”

เหม่ยหลินได้ฟังยิ่งขมวดคิ้วมุ่น “เจ้ากำลังนอกเรื่อง” นางยืดตัวเชิดหน้าเผยความสูงส่งให้ได้เห็น อำนาจมากบารมีเฉกเช่นชนชั้นสูงแผ่กำจายออกมา มิให้ผู้ใดกล้าล่วงเกินกัน แน่นอนว่ากิริยาอย่