จะรักหรือจะร้าย | EPISODE 6 | ชายคาเดียวกัน 2

EPISODE 6

ชายคาเดียวกัน 2

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปไวอย่างกับโกหก…

ตอนนี้ฉันมีสามีเป็นตัวเป็นตน ทั้งยังย้ายมาอยู่บ้านหลังเดียวกันได้สัปดาห์เต็มแล้ว ถึงระหว่างเราจะไม่มีอะไรคืบหน้ามากไปกว่าการที่ฉันไปอ้อนจูบเขาก่อนนอนทุกคืน จนคนที่มีสีหน้าเบื่อโลกน่าจะเริ่มชินชา ซ้ำพักหลังจะไม่ขัดขืนแล้วด้วย ก็อย่างที่บอกแม้เขาจะไม่ได้ดูเต็มใจ แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่จะไม่ยอมรับสถานะผัวเมียหรอก

นอกเหนือจากนั้นก็ไร้ซึ่งความคืบหน้าใด ๆ จริง ๆ เราแทบจะไม่ได้คุยกันเพราะว่าช่วงนี้ฉันไฟกำลังมาเลยไม่มีเวลาจะไปพัฒนาความสัมพันธ์กับเขา วันทั้งวันก็ได้แต่นั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊ก รัวนิ้วใส่แป้นพิมพ์อย่างเมามัน แทบจะไม่ได้ดูเวลาเลยด้วยซ้ำ ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ถึงกับหอบเอาหมอนลงมานอนชั้นล่างแล้วด้วย

จริง ๆ เรื่องผู้ชายก็สำคัญ แต่ที่สำคัญกว่าคืออารมณ์ในการแต่งนิยายมันไม่ได้มีบ่อย ๆ นักหรอกที่หัวสมองจะลื่นปรื๊ด ๆ ราวกับตั้งค่าอัตโนมัติไว้ เพราะงั้นช่วงไหนที่หัวกำลังแล่นก็ต้องเลือกทำงานไว้ก่อน

และการที่ฉันเอาแต่สนอกสนใจงานอย่างเดียวแบบนี้ก็ทำให้อีกคนท่าทางพออกพอใจที่ไม่มีคนไปวุ่นวายด้วย ไว้รอสมองตันเมื่อไรก่อนเถอะ จะได้รำคาญกันยาวแน่

แต่แน่นอนว่าไม่ใช่ตอนนี้…

ร่างสูงของเฮียครามเดินลงบันไดมา ท่าทางเพิ่งจะตื่นนอน วันนี้แปลกไปหน่อยตรงที่เจ้าตัวไม่ได้เดินผ่านเลยไปเหมือนทุกวัน แต่กำลังหยุดยืนมองกันนิ่งอยู่เกือบนาที

“นอนรึยัง?”

คนที่อยู่ห่างออกไปขมวดคิ้วหนัก สายตามองสภาพครึ่งคนครึ่งผีในผ้าห่มผืนหนาที่คลุมมิดชิดตั้งแต่หัวถึงข้อเท้าของฉัน ในรูจมูกเสียบยาดมค้างเอาไว้ข้างหนึ่ง

โอเค… สุดท้ายก็ต้องยอมรับสภาพจริง ๆ นั่นแหละว่าฉันไม่สามารถที่จะทำตัวสวยตลอดเวลาได้ เพราะหลายวันมานี้ฉันก็กลับมาใส่เสื้อยืดคอย้วยตัวโปรดอีกครั้ง ผมเผ้าไม่ได้แปรงมาน่าจะสามวันเข้าไปแล้ว สายตาแบบนั้นของเฮียทำให้พึงตระหนักได้ตอนนี้นี่เองว่า ฉันเผลอปล่อยตัวเกินไป ทั้งที่เราเพิ่งมาร่วมชายคาเดียวกันได้ไม่นาน

แต่ถึงงั้นก็เถอะ… ช่างมันปะไร… ยังไงก็เห็นสภาพซกมกของยาหยีมาหลายวันแล้วนี่ ทนต่ออีกหน่อยก็แล้วกัน

“หยี…”

“…”

“หยี”

“ฮะ? ว่าไงเฮีย?”

ฉันสะดุ้งนิด ๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียกซ้ำอีกครั้ง คนที่ยืนอยู่ห่างออกไปเดินเข้ามาจนใกล้แล้วดึงเอาแว่นตากันแสงสีฟ้าออกจากกรอบหน้า พร้อมกันก็เอายาดมสุดที่รักออกไปด้วย

ฉันยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน อาการแบบที่เรียกได้ว่าไม่ได้หลับไม่ได้นอนติดต่อกันหลายวันเพราะโหมงานหนักชักจะเข้าเล่นงาน นัยน์ตาพร่าเลือนไปเล็กน้อยจนต้องทิ้งหลังพิงโซฟา คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพับจอโน้ตบุ๊กลงดื้อ ๆ สายตาหนักใจฉายชัด

“ไปนอนได้แล้ว”

“หยียังไม่ง่วงเลย”

“จะง่วงได้ไง? กินกาแฟไปกี่แก้ว?”

“…”

เพราะเถียงไม่ออกก็เลยไม่เถียง หลักฐานที่เป็นแก้วกาแฟซึ่งสั่งดิลิเวอรีมาส่งวางอยู่เกลื่อนโต๊ะ เวลาทำงานฉันมักจะเป็นแบบนี้เสมอ คือทิ้งโลกทั้งใบไว้ข้างหลัง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากลางวันหรือกลางคืน อีกทั้งยังงง ๆ สับสนนิดหน่อยว่าอาบน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อวานหรือเมื่อวานซืน

ไม่สกปรกหรอกน่า… อยู่แต่ในห้องแอร์…

ดูเหมือนอีกคนจะไม่สนใจจะเอาคำตอบอะไรอีกแล้ว เข้ามาดึงแขนฉันให้ลุกจากโซฟา เพราะนั่งอยู่ที่เดิมมานานหลายชั่วโมงทำเอาขาสองข้างเซแทบจะยืนไม่อยู่จนต้องเกาะบ่าของคนตรงหน้าเอาไว้ รู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม

เสียงถอนหายใจดังขึ้นเหนือหัว และวินาทีถัดมาขาสองข้างก็ลอยขึ้นจากพื้น คนที่ไม่ได้สนใจอะไรกันมาตลอดหนึ่งสัปดาห์เต็มแบบเขากำลังทำหน้าเคร่งเครียดตอนที่พาฉันขึ้นบันไดไปด้านบน

มันก็ตลกดี พอตอนที่เฮียซึ่งเฉยมาได้ตลอดหลายวันหันมาทำดีด้วยแต่ฉันกลับหมดแรงที่จะเล่นหูเล่นตา เหนื่อยเกินกว่าที่จะรู้สึกอะไรด้วยซ้ำ และไม่นานตัวฉันก็ถูกวางลงบนเตียงโดยมีคนที่อุ้มขึ้นมายืนเท้าสะเอวมอง

“นอน”

“อือ”

ฉันพลิกตัวหันหลังให้ ร่างกายหมดแรงเกินกว่าที่จะอยากขยับตัวทำอะไร ความรู้สึกเหมือนกำลังจะโดนเตียงนุ่ม ๆ สูบเอาวิญญาณออกจากร่างไป ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นมาห่มให้จนถึงคอ

ไม่รู้ว่าเฮียครามกำลังทำสีหน้ายังไงที่เมียซึ่งแต่งมามีสภาพในเวลาปกติเป็นแบบนี้ รู้แค่ว่าถ้าเฮียไม่บังคับให้มานอน อีหยีคนนี้ต้องสลบคาโน้ตบุ๊กแน่นอน

วันต่อมา

ฉันขยับตัวอย่างเหนื่อยอ่อน รู้สึกได้ว่าตัวเองนอนไปนานมาก อาจจะแบบที่เรียกได้ว่าหลับข้ามวันข้ามคืน ขนาดเมื่อคืนคนเป็นสามีมานอนข้างกัน ฉันยังไม่มีอารมณ์จะไปวุ่นวายกับเขาเลย

วันนี้ตื่นมาก็ไม่เห็นคนที่ว่านั่นอยู่บนเตียงแล้ว แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาไม่รู้ว่าเป็นเวลาช่วงเช้าหรือบ่าย รู้แค่ว่ามันแสบตาจนต้องตื่นขึ้นมานี่ไง

หลังจากที่ลากสังขารอิดโรยของตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ฉันก็ตั้งท่าจะลงไปพิมพ์นิยายต่อเพราะยังเหลือเนื้อหาอีกกว่าครึ่งที่ยังเขียนไม่เสร็จ และตอนนั้นเองที่เฮียครามกลับเข้าบ้านมาในชุดสูทแปลกหูแปลกตาไปจากทุกวัน

“มอนิง”           

ฉันเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาหลังจากได้นอนจนเต็มคราบไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม แต่อีกคนกลับทำหน้าเครียดเมื่อเห็นว่าฉันกลับมานั่งอยู่หน้าจอ นิ้วกำลังรัวใส่แป้นพิมพ์อย่างเมามันอีกครั้ง ร่างสูงเดินเข้ามาจนใกล้แล้วพับจอโน้ตบุ๊กลง

“ถามจริง… กะจะนั่งทำงานไม่กินไม่นอนแบบนี้?”

น้ำเสียงซีเรียสเอ่ยขึ้นอย่างเป็นจริงเป็นจัง สายตาที่มองมาถึงแม้จะเฉยชาแต่ก็ดูให้ความสนอกสนใจกันมากกว่าเมื่อสัปดาห์ก่อนอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่ฉันก็แทบไม่ได้ไปวุ่นวายอะไรกับเขาเลยด้วยซ้ำ เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน

“เฮียไม่ต้องห่วงหรอกน่า หยีโอเค” ฉันทำนิ้วเป็นรูปโอเคพร้อมทั้งยิ้มหวานให้เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังออกอาการราวกับเป็นห่วงกัน แต่เฮียครามกลับถอนหายใจออกมา

“ต้องรอให้ล้มหมอนนอนเสื่อ?”

“หยีต้องใช้อารมณ์ในการเขียนไงเฮีย ช่วงไหนไฟกำลังโหมก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้แหละ” ฉันพยายามจะอธิบาย แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เข้าใจ

“ไปแต่งตัว จะพาไปกินข้าว”

“…จะพาหยีไปกินข้าวเหรอ?”

“…”

แม้ว่าดวงหน้าหล่อจะยังไม่ลดความตึงเครียดลง แต่ฉันกลับต้องพยายามกลั้นยิ้ม เพราะตั้งแต่เรามาอยู่ด้วยกัน เขาก็ไม่เคยคิดจะชวนฉันออกไปไหนเลย ขนาดกินข้าวยังไม่ได้กินพร้อมกันเลยสักมื้อ เพราะฉันไม่มีอารมณ์จะกิน แม้ว่าเฮียครามจะเอาข้าวกลับมาให้จากบ้านข้าง ๆ ทุกวันก็ตามที

“จะไปไม่ไป?”

“อีกสักชั่วโมงได้ไหม? เมื่อกี้หยีเพิ่งคิดฉากเด็ดขึ้นมาได้ ขอพิมพ์ก่อน…”

“ถ้าเลือกงาน ก็ไม่ต้องไป”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่งราวกับจะรู้ทันกัน มันแน่อยู่แล้วว่าต้องเลือกงาน… เอ้ย! เลือกผู้ชายสิ! เป็นอะไรที่หาดูยากน่าดูการที่อีกฝ่ายจะเอ่ยปากอะไรแบบนี้ออกมา

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ที่บอกว่าพาออกมากินข้าวมันก็แค่นั้นจริง ๆ พอกินเสร็จปุ๊บเฮียก็ตั้งท่าจะกลับบ้าน แต่ได้ที่ไหน… กว่าฉันจะออกมาจากถ้ำได้แต่ละที…

ตอนแรกก็คิดว่าการได้ออกมาผ่อนคลายบ้างจะเป็นอะไรที่ดี แต่กลายเป็นว่าคิดผิด

เหมือนถึงคราวซวยตอนที่สายตาดันชำเลืองมองไปเห็นคนรู้จักในแวดวงไฮโซด้วยกันกำลังจะเดินสวนมาแบบที่ไม่คาดคิดว่าจะเจอ

จะหนีก็หนีไม่ทันเพราะไม่ถึงหนึ่งนาทีคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีแบบ ‘ลิลลี่’ คุณหนูหนึ่งในสามสาวแก๊งพาวเวอร์พัฟเกิร์ลชื่อที่ฉันแอบตั้งให้เองเดินมาหยุดยืนลงตรงหน้า หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันมาร่วมห้าเดือน เพราะระยะหลังสถานะทางการเงินของฉันเรียกได้ว่าถังแตก เลยไม่มีหน้าไปเจอคนอื่น ๆ เหมือนเก่า

“หยี!”

เสียงดีใจระคนแปลกใจทักขึ้นก่อน ดวงหน้าสวยหวานแบบคุณนู้คุณหนูลากสายตามองกันตั้งแต่เท้าจรดหัว ราวกับจะเป็นการประเมินทางสายตา และโชคดีเหลือเกินที่วันนี้ฉันแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มออกมา ไม่งั้นคงขายขี้หน้าแย่ เพราะอีกคนยังคงสวยใสไฮโซเหมือนเดิม

“หวัดดีแก ไม่ได้เจอตั้งนาน” ฉันจำใจต้องปั้นหน้ายิ้มกว้างทักทายกลับ พร้อมกันก็คว้าแขนของเฮียครามที่หันมาเห็นสถานการณ์นี้เข้าพอดี และตั้งท่าจะเดินหนีเอาไว้

“ใครอะ? ใช่คนที่เขาว่ากันว่าแกแต่งด้วยไหม?” คนที่ไม่ได้เจอกันมานานกระแซะตัวเข้ามากระซิบถาม ริมฝีปากยกยิ้มหวานส่งให้คนข้างฉัน ท่าทางเคลิ้มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่า ‘คนที่เขาว่ากันว่า…’ หล่อระเบิดแค่ไหน

“นี่เฮียคราม ก็คนที่เขาว่ากันว่านั่นแหละ”

ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดบัง ยังไงในแวดวงเพื่อนไฮโซก็รู้กันหมดแล้วอยู่ดีว่าบ้านฉันถังแตกจนต้องหาใครสักคนยื่นมือเข้ามาช่วย แม้จะไม่ได้เชิญเพื่อนไปงานแต่งเลยสักคน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อแม่ของคนพวกนี้จะไม่รู้เรื่องสักหน่อย

และใช่… เฮียครามเป็นลูกชายของคุณลุงคุณป้าที่ให้การช่วยเหลือครอบครัวฉันไง ที่ลิลลี่อึ้งไปคงไม่ใช่เพราะฉันยอมรับออกไปตามตรง แต่คงเป็นเพราะคนที่ว่าไม่ใช่ตาแก่พุงพลุ้ยอะไรแบบที่คนเขาลือกันมากกว่า

“สวัสดีค่ะ ลิลลี่นะคะ”

“…”

ฉันแทบจะระงับการกลั้นขำของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ ตอนที่ยัยลิลลี่ผู้ซึ่งยื่นมือออกไปเพื่อทำความรู้จักถึงกับหน้าเจื่อนไปเลย เมื่อเห็นว่าอีกคนทำเพียงแค่ชำเลืองมองก่อนจะเบนสายตาหนีอย่างรำคาญใจ ไม่ได้อยากจะผูกมิตรใด ๆ ทั้งสิ้น

“เฮียครามอายุเท่าไรเหรอคะ หล่อมากเลย หรือเพิ่งเรียนจบ?” และฉันก็นับถือความพยายามของนางจริง ๆ ที่ยังคงเอ่ยปากถามต่อ

“…” คนถูกถามไม่ตอบ แต่คราวนี้สายตากดดันหันมามองหน้าฉันแทน

“หล่อสิ ก็เป็นพี่เราแค่ปีเดียวเอง”

ฉันเป็นคนเอ่ยตอบออกมาแทน ทั้งยังกอดแขนเขาแน่นขึ้น เอียงคอซบออเซาะไปอีกขั้น น่าแปลกที่เฮียเองก็คงรู้ว่าฉันกำลังอวดเขาให้คนอื่นฟังซึ่ง ๆ หน้าแต่ก็ไม่ยักเดินหนี หรือดึงแขนกลับไป ถึงสีหน้าจะไม่รับแขก แต่อย่างน้อยขาสองข้างก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“แกไม่ได้ไปกินข้าวกับพวกเรานานแล้วนะ…” ลิลลี่ที่หน้าเจื่อนแล้วเจื่อนอีกเพราะไม่ได้รับความสนใจ เปลี่ยนเป้าหมายหันมาคุยกับฉันในที่สุด

“ช่วงนี้ไม่ว่างอะ ช่วงนี้ฉันยุ่ง ๆ”

“หาเวลาว่างให้เพื่อนหน่อยสิ ทุกคนอยากอัปเดตข่าวนะ…”

“อืม… เดี๋ยวให้คำตอบอีกทีก็แล้วกัน” ฉันตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ แต่ไม่คิดจะไปเจอหรอก ไปก็โดนรุมยิงคำถามเข้าใส่น่ะสิ

เพราะรู้จักวงการนี้ดี ทั้งยังรู้จักกับยัยพวกนี้มานาน ทำให้เดาได้โดยไม่ต้องใช้ความคิดด้วยซ้ำว่า แต่ละคนอยากจะรู้เรื่องราวระหว่างฉันกับคนที่แต่งงานด้วยแค่ไหน รวมถึงเรื่องที่บ้านฉันเป็นหนี้มหาศาลจนยาหยีคนนี้เกือบจะกลายเป็นคุณหนูตกอับนั่นก็ด้วย

อัปเดตข่าวหรืออยากจะสาวไส้กันกันแน่… เหอะ!

“ไปได้ยัง?” เสียงรำคาญใจดังแทรกบทสนทนาขึ้นราวกับใกล้จะหมดความอดทนเต็มที

“ไว้คุยกันนะ วันนี้ขอตัวก่อน” ว่าแล้วก็โบกมือบ๊ายบายให้ลิลลี่ที่ถึงกับยิ้มแห้งออกมากับความไม่เป็นมิตรของไอ้เฮีย

หลังจากที่เราเดินออกมาจนพ้นสายตาบุคคลที่สามแล้ว คนข้าง ๆ ก็ดึงแขนออกจากการเกาะกุมทันที ชำเลืองมองมาด้วยสีหน้านิ่งสนิท แต่ถึงงั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรที่จะเป็นการหักหาญให้เสียน้ำใจ มันก็ดีแล้วเพราะฉันเองก็อายไม่น้อยเหมือนกันที่ต้องแสดงออกแบบที่ไม่อยากทำต่อหน้าคนที่เพิ่งจะแต่งงานกันได้ไม่นานอย่างเขา

และการที่เฮียครามไม่พูดอะไรที่เป็นการค่อนขอดออกมาก็ทำให้ฉันแอบชื่นชมอยู่ไม่น้อย แม้ว่าคนท่าทางฉลาดแบบเขาคงจะมองทุกอย่างออกทั้งหมดชนิดปราดเดียวขาดก็ตาม

อืม… ก็ดูเป็นคนที่ใช้ได้อยู่เหมือนกัน…