จะรักหรือจะร้าย

PROLOGUE

สองเดือนก่อนหน้า

            “ที่นี่แน่?”

            “ในกลุ่มที่เขามูกันก็บอกว่าที่นี่แหละได้แน่”

            “กลุ่มที่แกว่านี่เชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน?”

            “จำพี่ดาได้ไหม?”

            “ดาไหน?”

            “ก็ดาที่เพิ่งแต่งงานกับแฟนฝรั่งไปไง”

            “อ๋อ… นึกออกแล้ว”

            “อย่าพูดไปล่ะ… ปีที่แล้วพี่ดาก็มาขอจากเจ้าแม่นี่แหละ”

            “…”

            คนที่ยืนอยู่ข้างกันไม่ขยายความอะไรต่อแต่เดินสาวเท้าเข้าไปในประตูไม้สีแดงบานคู่สูงเกือบสามเมตรเหมือนกันกับคนอื่น เพราะตั้งใจที่จะมาอยู่แล้วถึงจะแปลกใจกับสถานที่อยู่ไม่น้อย แต่ท้ายที่สุดฉันก็เดินตามเพื่อนเข้าไปอีกคน

            น่าแปลก… อากาศด้านนอกร้อนอย่างกับเตาอบแต่พอก้าวพ้นธรณีประตูเข้ามาด้านในกลับรู้สึกเย็นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ทั้งที่มันเป็นพื้นที่เปิดโล่งเป็นลานปูนขัดมันแบบไม่มีหลังคาใด ๆ จะมีหลังคาสูงก็แค่ตรงรูปสลักที่พอจะมองออกว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิ ใบหน้าของรูปปั้นปูนหล่อนั้นผุดยิ้มพราย มีผ้าสักหลาดสีแดงพาดอยู่ระหว่างช่วงไหล่กับอกประดับประดาด้วยเครื่องเงินเงาวับ

            ดู… น่าเกรงขาม…

            ขนาดเป็นวันธรรมดายังมีผู้คนหลั่งไหลตบเท้าเดินเข้ามาไม่ขาดสาย ทุกคนล้วนเป็นเพศเดียวกับฉัน ส่วนมากเป็นสาว ๆ แต่ก็มีไม่น้อยเหมือนกันที่อายุอานามเริ่มเข้าสู่วัยกลางคน ที่ลานปูนโล่ง ๆ ผู้คนที่เลื่อมใสศรัทธาจำนวนมากกำลังถือธูปเทียนพนมมือขอพรในสิ่งที่ ‘เจ้าแม่’ ท่านเลื่องชื่อลือนามเป็นไวรัลเฟซบุ๊กในช่วงเดือนที่ผ่านมา

            เดาสิว่าเรื่องอะไร…

            สาวมากันเพียบขนาดนี้… ไม่ต้องบอกก็น่าจะพอเดากันได้ว่าเป็นเรื่อง ‘ความรัก’ นั่นเอง

            “หยี”

            “…”

            “หยี…”

            “อือ”

            “อย่ามัวแต่มอง เดี๋ยวคนอื่นแซงคิวไปไกลหรอก”

            “บ้า…”

            ฉันหัวเราะออกมาพร้อมทั้งรับธูปเทียนมาจาก ‘ลูกกวาด’ เพื่อนสนิทในชีวิตเพียงคนเดียว ดวงหน้าสดใสยิ้มแย้มตามลักษณะนิสัยของเจ้าตัว ก่อนจะฉุดมือฉันให้ทิ้งตัวลงนั่งขอพรด้วยกัน

            มันก็คงจริงอย่างเพื่อนว่า ถ้ามัวแต่ชักช้ามากไปกว่านี้คงต้องต่อคิวอีกหลายร้อย คนไม่รู้จักรอบตัวกำลังขยับปากพึมพำขอพรกันด้วยท่าทางตั้งอกตั้งใจ กระทั่งคนข้าง ๆ ฉันเองก็ไม่ต่างกัน ในขณะที่ฉันกำลังสำรวจมองไปรอบ ๆ เพื่อเก็บข้อมูล กวาดก็ตั้งจิตอธิษฐานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

            ฉันพ่นลมหายใจออกทางปาก ก่อนจะเงยหน้ามองรูปสลักสูงกว่าห้าเมตรด้วยจิตใจตั้งมั่น ยกมือขึ้นพนม กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะ ‘ผู้ชาย’ แบบที่ตั้งใจจะขอนั้นอาจจะมีสเป็กสูงกว่ามาตรฐานไม่มากก็น้อย

            หลังจากตั้งจิตให้มั่นแล้วฉันก็ร่ายยาวถึงผู้ชายในฝันที่อยากได้ ไม่ใช่แค่เป็นใครก็ได้ แต่ต้องมีในหลายสิ่งที่ฉันต้องการเพราะ ‘ยาหยี’ คนนี้… ไม่ใช่ผู้หญิงง่าย ๆ อะไรก็ได้

            ฉันเป็นคนที่ค่อนข้างจะเรื่องมากนิดหน่อย จริง ๆ ก็ไม่นิดหรอก เรื่องมากโคตร ๆ เลยก็แล้วกัน…

            หลังจากขอพรจนหนำใจให้คุ้มกับที่ ‘เขาว่ากันว่า’ ท่านศักดิ์สิทธิ์จริงก็ได้ฤกษ์ลืมตาขึ้นมายกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวเลียนแบบคนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งเยื้องกันทางด้านหน้าพร้อมทั้งพึมพำเบา ๆ ว่า

            “เพี้ยง”

            “ขอนานขนาดนี้เจ้าแม่ต้องให้แล้วไหมล่ะ” เสียงกลั้วหัวเราะของอีกคนทำให้ต้องหลุดขำออกมา

            “ขอให้ได้จริง”

            ฉันหันไปยักคิ้วให้กวาดที่คงขอพรเสร็จเรียบร้อยแล้ว สังเกตได้จากที่เจ้าตัวยืนกอดอกรอโดยที่ไม่มีธูปไม่มีเทียนอยู่ในมือ

            หลังจากที่ปักธูปที่หน้าแท่นบูชาเสร็จเรียบร้อย ฉันก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าแม่อีกรอบพร้อมทั้งพึมพำย้ำในใจกลัวท่านจะลืมว่า ‘ขอคนหล่อ ๆ นะเจ้าแม่’

            เราสองคนพากันเดินออกจากลานสวนทางกับคนมาใหม่ที่กำลังเดินเข้าไป แค่พ้นธรณีประตูออกมา ลมเย็น ๆ ก็พัดมาปะทะใบหน้า แผ่นผ้าสีแดงหน้ากำแพงทางเข้าโบกสะบัดรุนแรงเพราะแรงลมอย่างกับในละครเวลาถึงฉากแสดงอภินิหาร ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าดำทะมึนด้วยจิตใจที่กระหน่ำเต้นแรง

            และจังหวะนั้นเองเสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น…

            “ค่ะแม่”

            ‘หยีอยู่ไหนแล้วลูก?’

            “หยีกำลังจะกลับแล้วค่ะ”

            ‘รีบกลับมานะลูก แม่มีข่าวจะบอก’

            “อย่าบอกนะคะ…”

            ฉันกระตุกมือคนที่กำลังเดินนำอยู่ด้านหน้าเพื่อให้หยุดรอ ตะแคงหูรอฟังสิ่งที่แม่กำลังจะบอก เพราะช่วงนี้ครอบครัวเรามีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นที่กำลังตั้งตารอ

            ‘หนูจำเฮียครามได้ไหมลูก?’ เสียงปลายสายดูสดใสกว่าช่วงหลายวันที่ผ่านมาทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมา

            “เฮียคราม?”

            ‘ก็ลูกชายป้าชิดจันทร์ไง… ที่เคยเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ’

            “จำ… ได้ค่ะ…”

            ‘เขาเปลี่ยนใจตกลงจะแต่งกับหนูแล้วนะลูก’

            “หา?”

            ‘ฟังไม่ผิดหรอกหยี… ครอบครัวเรารอดแล้วแน่นอน’

            สิบนาทีต่อมา

            ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถ… ในใจกำลังนึกถึงคนที่แม่พูดถึงอย่างคิดไม่ตก…

            ตอนนี้ครอบครัวฉันกำลังจะล้มละลายเพราะถังแตกไม่มีปัญญาใช้หนี้เกือบร้อยล้านเนื่องจากสถานการณ์ช่วงโควิดที่ผ่านมาส่งผลกระทบต่อการขายของบริษัทลูกหลายบริษัทที่พ่อแม่เป็นเจ้าของอยู่ คุณป้าชิดจันทร์ไม่ใช่เพื่อนคนเดียวที่แม่ฉันกำลังทาบทามลูกชายมาให้ แลกกับการที่อีกฝ่ายต้องยื่นมือช่วยเหลือเรื่องการเงินที่หนักหนาสาหัสของครอบครัวฉัน แต่ยังมีอีกหลายคนที่กี่ที ๆ ก็แห้ว เพราะหนี้ของเรามันมหาศาลเกินกว่าใครจะอยากมายุ่งเกี่ยว

            ใช่… ฉันกำลังจะถูกจับคลุมถุงชนเหมือนในละครหลังข่าวที่เคยเห็นกันบ่อย ๆ นั่นแหละ ที่ต่างจากละครก็คือ ‘ฉันเต็มใจ’ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน…

            ที่มันคิดไม่ตกก็เป็นเพราะ ฉันจำเฮียครามอะไรนั่นได้ดี… เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสัมพันธ์แน่นแฟ้นของพวกผู้ใหญ่จะจืดจางลง แม่ฉันซี้กับป้าชิดจันทร์มากที่สุด ตอนแรกดูเหมือนลูกชายเขาจะปฏิเสธมา และไม่คิดเหมือนกันว่าตอนนี้จะเปลี่ยนเป็นตกปากรับคำ

            เฮียคราม… เป็นผู้ชายเงียบ ๆ ท่าทางเบื่อโลก ไม่สนใจอะไรรอบตัว และนิสัยไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร… ถึงจะหน้าตาค่อนข้างดีแต่ก็ไม่ได้หล่อเลิศเท่ากับเทพบุตรที่ฉันขอพรกับเจ้าแม่ไปเมื่อครู่ก่อนนี้เลย

            อย่าถามล่ะว่าฉันขอให้หล่อเบอร์ไหน…

            แต่ฟังจากที่แม่โฆษณามา… ดูเหมือนคนที่ว่าจะหล่อขึ้นหลายขุม และตอนนี้ฉันก็ไม่มีแก่จิตแก่ใจจะขับรถเพราะอยากจะเห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตอันใกล้จนอดรนทนเจอหน้าวันที่นัดดูตัวกันไม่ได้ ต้องรีบให้แม่ไปขอรูปลูกชายเขามา

            อือฮึ… ถังแตกแล้วยังเรื่องมากก็นี่แหละ ยาหยีเอง…

            ติ๊ง

            และวินาทีที่รอคอยก็มาถึงเมื่อหน้าจอโทรศัพท์สว่างวาบเด้งการแจ้งเตือนขึ้นมาว่าแม่ได้ส่งรูปภาพที่ว่านั่นมาแล้ว หัวใจฉันเต้นแรงเพราะความตื่นเต้น ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวภาวนากับเจ้าแม่อีกครั้งก่อนจะปัดหน้าจอขึ้นเพื่อดู…

            ความตื่นเต้นเมื่อวินาทีก่อนเทียบไม่ได้เลยกับจังหวะหัวใจในตอนนี้ที่กำลังลงจังหวะหนัก ไต่ระดับความเร็วขึ้นทีละน้อย การได้พบกันสมัยยังเด็กมันนานมากจนจำใบหน้านิ่งสนิทเฉยชาของเฮียครามแทบไม่ได้

แต่ตอนนี้แค่ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่กำลังแสดงสีหน้าแบบเดียวกันกับตอนก่อนนู้นราวกับโดนบังคับให้ถ่ายรูปทำให้รายละเอียดเมื่อช่วงเวลาเกือบสิบปีก่อนฉายชัดกลับเข้ามา

ฉันลากนิ้วผ่านหน้าจอซูมเข้าซูมออกอยู่หลายรอบก็ยิ่งใจเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น ที่แม่บอกว่าลูกชายคุณป้าชิดจันทร์หล่อขึ้นเป็นกองน่าจะไม่ใช่เรื่องหลอกลวง

ฉันวางโทรศัพท์ลงบนตัก ทิ้งแผ่นหลังพิงเบาะที่นั่งคนขับ สายตาชำเลืองมองออกไปนอกตัวรถ เพราะประตูลานเจ้าแม่ที่เพิ่งออกมาเมื่อสิบนาทีก่อนอยู่ในระดับที่ต่ำกว่ารูปสลักทำให้แม้มองจากตรงนี้ก็ยังเห็นใบหน้าที่กำลังยิ้มพรายได้อย่างชัดเจน

ท่าทางเจ้าแม่จะลัดคิวให้ยาหยีก่อนใครไม่ต้องสงสัยเลย…

ถึงแม้ใบหน้ามึนตึงของเฮียครามจะยังเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้คนที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมสิบปี…

            มีหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ยังกับไอดอลเกาหลีที่อีหยีฝันใฝ่ หล่อแบบวัวตายควายตะลึง…

            และใช่… หล่อแบบนี้เลยที่ยาหยีโอเค