บทที่1.เจ้าหนี้ขาโหด 1

บทที่1.เจ้าหนี้ขาโหด

          เบน อัคเดช รูธ เศรษฐีหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษ เขากำลังเฟื่องสุดขีด หลังประมูลเปิดกาสิโนได้ในประเทศเพื่อนบ้าน ที่มีอาณาเขตติดประเทศไทย ธุรกิจทำเงินที่ทำให้เขาร่ำรวยมหาศาลมีอาณาจักรทำเงินที่เก็บกินได้ตลอดชั่วชีวิต หากยังมีแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเรื่อยๆ ก็รู้ทั้งรู้ว่าไฟมันร้อน แต่แมลงหน้าโง่นั่น ก็ยังบินถลาล่อ จนกระทั่งถูกเปลวไฟเผาปีกอันบางเบาจนมอดไหม้…ก่อนจะตายตกไปตามๆ กัน

          “ท่านครับคุณโจนาธานมาถึงแล้วครับ” การ์ดหนุ่มเดินเข้ามานอบตัวรายงาน

          เบนคลี่ยิ้ม สถานที่แปลกตาอาจทำให้น้องชายของเขามีพัฒนาการที่ดีขึ้น โจนาธาน อัครัก รูธ น้องชายสุดรักที่เคยร่วมหัวจมท้ายมาด้วยกัน สองพี่น้องบุกเบิกอาณาจักรกาสิโนมาด้วยกัน เพียงแต่โจนาธานโชคร้าย เขาประสบอุบัติเหตุร้ายแรง จากผู้ชายที่เคยเป็นที่ปรารถนาของผู้หญิงทั่วโลก เวลานี้โจนาธานไม่ต่างอะไรกับผักเน่า เขานอนนิ่งไม่ไหวติง...เบนทุ่มเทหาวิธีรักษา ไม่ว่าแพทย์แขนงไหนที่ว่าดี เขาลองมาหมด…จนโจนาธานเกิดความเบื่อหน่าย เขาเบื่อที่จะต้องฝืนสังขาร การทำกายภาพที่แสนโหด แต่ไม่มีอะไรดีขึ้น เขายังคงเป็นชายพิการที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม

          ความจริง...หากโจนาธานไม่ท้อ...ปานนี้เขาน่าจะเดินได้...

          “อืม...ไปเถอะ”

          เบนลุกขึ้นยืน เขารับปากมารดาเป็นมั่นเป็นเหมาะ เขาจะทำทุกทางให้โจนาธานกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้...

          “ท่านครับ...”

          แต่...ลูกน้องคนหนึ่งกับรั้งเขาไว้เสียก่อน...

          “อะไรว่ะ ถ้าไม่ด่วนจริงมึงโดน!!”

          เขายกนิ้วขึ้นชี้หน้าคนมาใหม่ พร้อมกับคำขู่

          “มีลูกหนี้มาขอพบท่านครับ...”

          “ใครมาขอพบกูว่ะ มันไม่รู้หรือไง...กูไม่ว่าง”

          เบนตวาด...

          “คุณทะนงที่ท่านถามวันก่อน เรื่องหนี้ที่ค้างไว้น่ะครับ”

          คนรายงานหน้าซีด เขารีบละล่ำละลักบอก ก่อนที่เบนจะโกรธไปกันใหญ่

          “อ๋อ...ไปๆ ไปพามาเลย กูให้10นาที”

          เบนทรุดนั่งลงที่เดิม... เขายกปลายเท้าขึ้นพาดขอบโต๊ะ พร้อมกับวางมือไว้เหนืออก มองตรงไปยังประตูหน้า...

          ทะนงเดินคอตกเข้ามาด้านใน ข้างตัวเขามีผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่งประคับประคองมาด้วย และชุดที่หล่อนสวมใส่ สะดุดตาเบน เมื่อมันเป็นชุดสีขาวๆ ของอาชีพที่เขากำลังต้องการตัว เมื่อน้องชายสุดแสบ ตะเพิดไล่คนเหล่านี้ไปจนหมด ในเวลา 6 เดือน...เขาเปลี่ยนคนดูแลน้องชายมาเกือบ30 คน

          “เอ่อ...” ทะนงพูดไม่ออก ลำคอตีบตัน เขาหมดหนทางหาเงินก้อนใหญ่มาใช้คืน

          “หล่อนเป็นใคร?”

          เบนวาดปลายเท้าลง เขาหยัดกายนั่งตรงๆ พร้อมกับถามกลับเสียงห้าว

          “หืมมม...” ทะนงเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาฝ้าฟางและเต็มไปด้วยคำถาม

          “ยัยนี่เป็นใคร ใช่พยาบาลวิชาชีพมั้ย?!!”

          เสียงที่เริ่มขุ่น ลูกน้องของเบนจึงรีบกระซิบเตือน

          “รีบๆ ตอบซิลุง หล่อนเป็นพยาบาลหรือเปล่า?”

          วันวาดขมวดคิ้ว เธอไม่พอใจกับการคุกคามของคนเหล่านี้ แต่เปิดปากต่อว่าไม่ได้ เมื่อรู้อยู่แก่ใจว่าเขาเหล่านี้เป็นเจ้าหนี้ของบิดา

          “ครับๆ วันวาดลูกสาวผมเป็นพยาบาลอาชีพ”

          วันวาดถูกกีดกันไม่ให้เรียนในวิทยาลัย’ เธอจึงเลือกสายอาชีพที่ใช้จ่ายไม่มาก เมื่อจบมาสามารถหางานทำได้เลย และอาชีพนี้แหละที่กำลังหาเลี้ยงคนทั้งพิศิษรุ่งเรือง

          “อืมดี...เอาล่ะ มาว่ากันเรื่องเงินที่ค้างไว้ ฉันรู้... แกไม่มีปัญญาจ่ายแน่” เบนหยุดพูด คนข้างกายตาลุงนี่ลักษณะใช้ได้ หล่อนไม่หลุกหลิก ไม่มีลักษณะที่น่าวิตกหล่อนแต่งกายเรียบร้อย เหมาะกับอาชีพที่น่าศรัทธานั่น และหากให้หล่อนคอยดูแลโจนาธานก็น่าจะช่วยให้น้องชายเขาดีขึ้น เมื่อหล่อนมีชนักปักหลัง ทำให้ทิ้งงานไปกลางครันเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้ “และฉันมีข้อเสนอ...” เบนยิ้มเจ้าเล่ห์!!

          “อะไรครับ?” ทะนงรีบถามกลับแบบมีความหวัง ถึงมันจะริบหรี่...แต่ก็ดีกว่าหนทางตายที่รออยู่ตรงหน้า...

          “ฉันมีคนป่วย ป่วยหนัก อยากจะให้ช่วยดูแลให้หน่อย หากทำให้เขาดีขึ้นได้...หนี้ทั้งหมดฉันยกให้เลย”

          เบนพูดเหมือนใจป้ำ แต่...การ์ดข้างตัวตาเหลือก...เขาชำเรืองมองวันวาดแบบสงสาร ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ จะไปคณามือน้องชายเจ้านายได้อย่างไร เมื่อแม้แต่ผู้ชายตัวโตๆ ยังหวาด

          “จริงหรือครับ...”

          “จริงสิ!!...ฉันให้เวลาคิดหนึ่งวัน หากตกลงก็เอาหล่อนมาส่งที่นี่ ถ้าไม่...ก็เอาสตางค์ที่ยืมไปมาคืน...”

          เบนตอบ เขาลุกขึ้นยืน คงถึงเวลาที่จะต้องไปต้อนรับโจนาธาน ก่อนที่หมอนั่นจะอารมณ์เสียไปก่อน

          “เออ...ตกลงครับ”

          ทะนงรีบตอบโดยไม่ต้องย้อนคิด เรื่องเงินไม่ต้องถามถึง... เขาไม่มีปัญญาหามาใช้คืนอยู่แล้ว ในเมื่อมีทางเลือก ก็คงต้องคว้าไว้

          “พ่อคะ” วันวาดพยายามแย้ง

          ท่านหันกลับมามองบุตรสาว มือเหี่ยวยกขึ้นกุมแขนเรียวของวันวาด พร้อมกับพูดเสียงเครือ...

          “วาด...ช่วยพ่อหน่อยนะ พ่อหาเงินที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว...”

          หญิงสาวถอนใจ เธอกุมมือท่านพร้อมกับปลอบใจ “วาดเต็มใจทำอยู่แล้วค่ะ แต่ว่า... วาดยังต้องทำงานใช้หนี้ทุนที่โรงพยาบาล...จะมาลาออกตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าอยากให้วาดไปดูแลคนป่วย...ก็ต้องขอกับที่โรงพยาบาล วาดตัดสินใจเองไม่ได้ค่ะพ่อ”

          “มันไม่ใช่ปัญหาของฉันนะ เธอกับพ่อเธอต้องตกลงกันเอง...แต่พรุ่งนี้ถ้าฉันไม่เห็นเธอ พ่อเธอก็ต้องเอาเงินมาคืนฉัน ไม่อย่างนั้น...” เบนยิ้มเหี้ยม เขาไหวไหล่เบ้ปาก ปลายตามองสองคนพ่อลูกแบบเหนือกว่า

          “คุณ!!”

          “ทำไม? ฉันทำไมเหรอ...พ่อเธอเป็นหนี้ฉัน และฉันขอแค่นี้เอง...ไม่ยากนี่นา เธอก็เลือกเอาสิจะมีพ่อที่มีลมหายใจ หรือมีพ่อที่ไม่มีลมหายใจ!!”

          เบนตอบเสียงเหี้ยม หล่อนกับบิดาเป็นลูกหนี้ สิ่งที่เขาอยากได้ หล่อนกับพ่อไม่มีสิทธิปฏิเสธ!!

          “ค่ะ...วาดจะดูแลคนป่วยของคุณเอง...แต่...แค่กลางคืน เพราะ กลางวัน วาดต้องทำงานที่โรงพยาบาล”

          หญิงสาวกลั้นใจตอบ เอาน่า...ไม่ถึงตายหรอก คนป่วยที่เขาพูดถึงน่าจะอาการหนักพอสมควร เธอคงพอมีเวลางีบช่วงหนึ่ง หากเขาดีขึ้น เธอก็คงเป็นไท...

          “ดี...ตามนั้น”

          เบนยิ้มรับ เขากำลังจะออกเดิน แต่วันวาดร้องเรียกไว้ก่อน