บทที่ 17

“อาเฉิน นี่... คุณจะทำอะไร?”

สวีจือหรูวิ่งเหยาะ ๆ เข้ามาคว้าตัวฟู่เฉินที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้าพลางมองกึ่งตำหนิ

“ไม่ว่าจะยังไง คุณหนิงก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง คุณทำแบบนี้ได้ยังไง?”

เธอหันหลังกลับแล้วโน้มตัวลงอยากจะช่วยพยุงหนิงหนานเสว่ให้ลุกขึ้น

ก่อนสุยสุยตาย เธอขอแค่ให้พ่ออยู่กับเธอแค่ไม่กี่วัน แต่ผู้หญิงคนนี้กลับเอาแต่ครอบครองฟู่เฉินมาตลอด แม้กระทั่งในคืนที่สุยสุยนอนโรงพยาบาล เธอก็ยังลากฟู่เฉินไปฉลองวันครบรอบ

เพียงแค่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ หนิงหนานเสว่ก็จะนึกถึงความเสียใจและความเจ็บปวดของสุยสุย นึกถึงคืนที่สุยสุยตาย และพลุราคาสามล้านที่จุดขึ้นเพื่อเธอคนเดียว!

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

“สกปรก!”

หนิงหนานเสว่สะบัดมือเธอออกแล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีลุกขึ้นยืน

เธอมองสวีจือหรูด้วยสายตาเย็นชา ราวกับกำลังมองขยะ

เมื่อก่อนหนิงหนานเสว่ไม่เคยโทษอะไรสวีจือหรูเลย เพราะเธอคิดมาตลอดว่าเป็นความผิดของฟู่เฉินคนเดียว แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้พาลโทษสวีจือหรูได้จริง ๆ

ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจ แล้วจะแย่งฟู่เฉินไปจากสุยสุยครั้งแล้วครั้งเล่าได้อย่างไร!

“โอ๊ย”

สวีจือหรูล้มลงกับพื้นตามแรงของเธอพร้อมส่งเสีย