บทที่ 1

ถ้าทุกคนอยากฟัง ฉันก็จะเล่าให้ฟังค่ะ เรื่องมันก็มีอยู่ว่ากาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...เฮ้ย! ไม่ใช่ เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว พ่อกับแม่ของฉัน ท่านไปดูดวงกับหมอดูชื่อดังมา แล้วหมอดูทักว่ามองไม่เห็นลูกสาวของท่านเลย หรือพูดง่าย ๆ คืออายุขัยของฉันกำลังจะหมด

ทางเดียวที่จะแก้หายนะครั้งนี้ได้คือต้องเปลี่ยนจากลูกสาวเป็นลูกชาย ซึ่งจะทำให้ครอบครัวและตัวฉันเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป พ่อกับแม่มีเหรอจะไม่เชื่อในเมื่อท่านคือสายมูตัวจริงเสียงจริงเสียด้วย

เคล็ดลับความสำเร็จของพ่อกับแม่ไม่มีความลับอะไร มีแค่มูและคิดว่าของที่ทำขายให้เหมือนขายให้ตัวเอง ทำให้ได้สามดี หนึ่งราคาดี สองใช้ดี สามสวยดี เท่านี้ชีวิตก็ดี๊ดีแล้ว 

กลับมาที่ชื่อค่ะ เวลาให้เล่าทีไรออกทะเลทุกที และนั่นเป็นเหตุให้ชื่อฉันจากเด็กหญิงแพรพลอย กำลังจะก้าวสู่วัยสาวด้วยนางสาว ใช่ค่ะนางสาว คำนำหน้าชื่อที่วัยสาว ๆ ทุกคนใฝ่ฝัน

ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ฝัน...นางสาวแพรพลอย  ไพรินท์ลักษณ์ ชื่อที่เพราะพริ้ง แค่ชื่อก็สวยไปยันชาติหน้า แต่พ่อก็ดับฝันฉันด้วย

“แพร หนูต้องเปลี่ยนชื่อนะลูก เพื่อให้พ่อกับม่ามี้สบายใจ”

“อัฐพร” ฉันเลิกคิ้วถามคุณอัมรินทร์ ไพรินท์ลักษณ์ หรือพ่ออั้มของฉัน

“ชื่อนี้ดีลูก เป็นชื่อเหมือนผู้ชายและความหมายก็ดี แปลว่ารวย เป็นได้ทั้งชื่อผู้ชายผู้หญิง” นี่ไงคุณอั้มที่ใคร ๆ เรียก จะบอกว่าอย่างไรดี คุณอั้มเขาขายของเก่งแต่ไหนแต่ไร ใบหน้ายิ้มแย้มหล่อเหลา

รอยยิ้มที่ทำให้คนอื่นยากจะปฏิเสธ จำได้ว่าตอนนั้นฉันหันไปมองหน้าแม่อย่างขอร้อง แต่เห็นแม่กำลังนอนเอาขาพาดบนตักพ่อ ส่วนพ่อกำลังนวดเท้าให้เมียสุดที่รักอย่างคุณนายอรชร ความคิดของฉันที่จะให้แม่ช่วยเรื่องเปลี่ยนชื่อก็จบลง ยอมรับชื่อใหม่อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจรับเสียเท่าไหร่

นางสาวอัฐพร ไพรินท์ลักษณ์

ใครจะคิดว่าหลังจากเปลี่ยนชื่อลูกสาวไม่ทันไร หรือเพราะชื่อที่แปลว่ารวยของฉันหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ พ่อของฉันรวยไม่หยุดไม่หย่อน งานเข้าเยอะจนต้องขยายโรงงานเพิ่ม

ฉันก็ไม่อยากเชื่อหรอกนะในบางครั้งแต่ใครจะคิดว่า พ่อกับแม่จะเฮง เฮง เฮง ไม่หยุดไม่หย่อน และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง วันที่ฉันจะได้ไปใช้ชีวิตในโลกกว้าง ไปใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มที่ในรั้วมหาวิทยาลัย

สาวน้อยวัยสิบเก้าปี ผู้ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาเรียนที่เมืองหลวงตัวคนเดียวในระดับอุดมศึกษา ชีวิตดูรันทดเสียที่ไหนเมื่อพ่อผู้เป็นเจ้าของโรงงานแปรรูปไม้รายใหญ่ของภาคเหนือ ซื้อคอนโดมิเนียมระดับไฮเอนให้ลูกคุณหนูอย่างฉัน

“หนูแค่แจ้งชื่อนะลูกแล้วทางพนักงานจะบอกชั้นพร้อมกับให้คีย์การ์ดหนูเอง พ่อเตรียมของใช้ไว้ให้หมดแล้ว”

“ค่ะพ่อ” ชีวิตคุณหนูมันก็ดีนะ ฉันแค่รอเวลาจะได้ใช้ชีวิตอย่างใจตัวเองเสียที เลือกมาเรียนไกลบ้าน เพราะอยากเป็นผู้ใหญ่ อยากดูแลตัวเองได้เอง

พอฉันมายืนที่คอนโดที่พ่อซื้อให้ เอ่อ ชีวิตคุณหนูอย่างไรก็เป็นคุณหนู คอนโดมิเนียมระดับไหนฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ระดับความสูงเงยหน้าจนบ่าตั้งเลยทีเดียว

“อัฐพรค่ะ” ฉันบอกกับพนักงานฝ่ายต้อนรับ แต่งตัวดูดีจนฉันยังอาย

“ชั้นสี่สิบห้านะคะ ห้อง 452 คีย์การ์ดค่ะ” พนักงานยื่นการ์ดให้ฉัน เดี๋ยวมาเล่าต่อนะ พี่เขาเรียกแล้ว

“นี่น้องแพร บอสเขาเป็นอะไรทำไมต้องทำหน้าดุกับหนูตลอดเลย” เขาเป็นผัวที่บ้านค่ะ แต่เป็นประธานที่ทำงาน ถ้าฉันบอกแบบนี้ออกไป มีหวังเจ้ติ๊กกี้ หรือ ติ๊ก เจษฎา คงเป็นลมล้มพับเป็นแน่

“แพรก็ไม่แน่ใจค่ะเจ้ ไม่รู้ว่าแพรไปทำอะไรให้บอสโกรธ บอสคงไม่ชอบเด็กฝึกงานมั้งคะ” จะมีอะไร้ ท่านประธานคนดีของพวกพี่น่ะ เอาแต่ใจที่สุด นี่ก็จะมาบังคับให้ฉันไปกินข้าวเที่ยงข้างนอกด้วยกัน

“เจ้ว่า บอสคงหึงที่แพรมาใกล้ชิดกับเจ้”

“โอ๊ย! บอสเขาจะมาหึงแพรทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย เจ้ก็...” ฉันตกใจมากรีบปฏิเสธทันควัน นี่ฉันกับเขาเล่นไม่เนียนเลยเหรอ เจ้ติ๊กกี้ถึงได้รู้ความลับนี้เข้า

“เจ้ไม่ได้หมายถึงหนู เจ้หมายถึงว่าบอสเขาหึงเจ้ หนูดูไม่ออกเหรอ บอสเดินมาที่ฝ่ายผลิตบ่อยมาก เจ้ว่าบอสอาจจะแอบชอบเจ้ แต่ไม่กล้าแสดงออก”

“เอ่อ เจ้แต่เจ้เป็นผู้ชายนะคะ”

“เอ๊ะ! นังนี่ เดี๋ยวตบปากแตก ใครเป็นผู้ชายยะ อย่างเจ้เขาเรียกสาวสอง อย่ามาบูลลี่นะ เพศสภาพแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้นแหละ จิตใจข้างในต่างหากของจริง”

“เจ้ แพรพูดแค่คำเดียวเอง ไม่ได้บูลลี่สักหน่อย โอ๋ ๆ นะคะ เมียบอสก็เมียบอส เจ้ติ๊กกี้เมียบอส โอเคไหมคะ” ฉันต้องเอาใจเจ้แกหน่อยเดี๋ยวฝึกงานไม่ผ่าน เจ้ติ๊กกี้สาวประเภทสองรูปร่างตุ้ยนุ้ยน่ารัก ท่าทางออกจะตุ้งติ้งแต่เจ้แกทำงานดีมากเลยนะ ฉันได้ยินบอสของพวกพี่บอกตลอด เป็นบุคลากรที่บริษัทควรเก็บรักษาไว้คนหนึ่งเลยทีเดียว