บทที่ 2 ปฐมบทแห่งความเป็นหม้าย (1)

สิบสามปี!

วันเวลาแต่ละวัน แต่ละเดือน แต่ละปีที่ผ่าน

จะเร็วหรือช้า ย่อมขึ้นอยู่กับมุมมองของคนเหล่านั้น สิบสามปีถ้าเปรียบกับช่วงชีวิตของคนเราก็คงเข้าสู่วัยรุ่น ที่พร้อมจะเรียนรู้ทุกอย่างรอบตัว สนุกไปกับโลกที่เต็มไปด้วยสีสัน

แต่สิบสามปีสำหรับผู้หญิงที่ชื่อว่าณาณีม กลับเป็นสิบสามปีที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป สิบสามปีคือเวลาที่เธอได้รักกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่เริ่มจากเพื่อน คนรัก สามีภรรยาและเวลานี้ทุกอย่างอาจกำลังจะกลายเป็นเพียงอดีต!

“ว่าอะไรนะ แกหย่ากับพี่แดนแล้วเหรอ” ณิการ์ที่ออกมาพบณาณีมตามคำชวนของเพื่อนถึงกับสำลักน้ำที่กำลังดื่ม เมื่อได้ฟังณาณีมเล่าจบ

นั่นเพราะชีวิตคู่ของณาณีมกับดาวินนั้นดูดี มีความสุข ใครๆ ก็อิจฉาในความหวานของทั้งคู่มาตลอด แต่วันนี้ฟ้ากลับผ่าดังเปรี้ยง เพราะทั้งคู่หย่ากันแล้ว

“อื้อ…เพิ่งจรดปลายปากกาเซ็นใบหย่าไปเมื่อสามชั่วโมงก่อน”

“เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ทำไมอยู่ๆ แกถึงหย่า” ธัญมณที่นั่งอยู่ด้วยอีกคนต้องเอ่ยถาม เพราะการหย่าร้างของณาณีมครั้งนี้มันไม่มีปี่มีขลุ่ยมาก่อนจริงๆ 

“ไม่รู้สิ มันอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน ทั้งๆ ที่ฉันกับพี่แดนยังรักกันนะ” ณาณีมเล่าไม่ถูกและไม่อยากจะเล่าถึงเหตุผลของการหย่าร้างด้วย มันละเอียดอ่อนเกินไป 

“แล้วพี่แดนว่าไง ยอมหย่ากับแกง่ายๆ เลยเหรอ”

“อื้อ” คนเพิ่งโสดพร้อมรั้งสถานะหม้ายมาหมาดๆ อย่างณาณีมพยักหน้ารับคำถามของณิการ์ ที่พอได้ฟังคำตอบดูเหมือนเพื่อนจะยิ่งอึ้งเข้าไปอีก 

“ไม่รั้งแกเลย” สีหน้าของณิการ์ดูจะอึ้งๆ 

“รั้งทำไม ฉันว่าพี่เขาเองก็คงคิดเหมือนฉันแหละ เฮ้อ...สรุปตอนนี้ฉันโสด...โอเค้” ณาณีมเอ่ยตัดบท อันที่จริงเธอคิดไตร่ตรองเรื่องนี้มาเป็นปีๆ กระทั่งเมื่อเดือนก่อน เข้าไปปรึกษาพ่อกับแม่ ซึ่งท่านทั้งสองก็ไม่ค้านหากเธอจะหย่า 

“ฉันสองคนน่ะโอเค แต่แกน่ะ โอเคจริงไหม ไม่ใช่กลับไปนอนร้องไห้ฟูมฟาย คิดผิดที่หย่าหรอกนะ เพราะผู้ชายดีๆ แบบพี่แดนไม่ได้หากันได้ง่ายๆ นะ...บอกเลย” ณิการ์กับธัญมณหันมองหน้ากัน 

“บางทีคนเราก็ไม่ได้ต้องการผู้ชายแสนดีป่าววะ แค่ต้องการใครสักคนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุข อิสระ มีความเป็นตัวของตัวเอง” ณาณีมถอนหายใจออกมา ชีวิตคู่ของเธอทุกอย่างมันค่อยๆ สะสมมาเรื่อยๆ จนวันหนึ่งก็ถึงทางตัน

ดาวินคือผู้ชายดีมากคนหนึ่งอย่างที่ณิการ์พูด แต่ความดีของผู้ชายมันก็ไม่ได้การันตีว่าจะทำให้ผู้หญิงที่อยู่ด้วยมีความสุขเสมอไป ส่วนเธอเองก็คงมีข้อบกพร่องอยู่มาก ดาวินเองก็คงคิดดีแล้ว ถึงตกลงจะหย่าด้วย

“ตั้งแต่คบเป็นแฟน ยันแต่งงาน นับๆ ดูแล้ว แกกับพี่แดนอยู่กันมาสิบสามปีเชียวนะ ไม่เสียดายเวลาบ้างเหรอ” ธัญมณเอ่ยถาม นั่นเพราะสิบสามปีสำหรับเธอมันนานมาก ถ้ามีลูกนี่เรียนจบชั้นประถมไปแล้วนะ 

“ไม่อ่ะ” 

“แล้วบ้านอ่ะ ทำไง” ณิการ์เอ่ยถามเรื่องบ้านบ้าง 

“พี่แดนยกให้ฉัน แต่ฉันคงไม่อยู่ต่อ เพราะบ้านหลังนั้นมันใหญ่เกินไปหน่อย เลยประกาศขายไปแล้ว”

“เออ…ก็ดี เปลี่ยนบรรยากาศไปอยู่ที่อื่นบ้างไรบ้าง” เสียงของ ณิการ์ดังขึ้น เพราะถ้าเป็นเธอ ก็คงไม่อยู่บ้านหลังเดิมหรอก ต่อให้จะจบกันด้วยดีก็เถอะ 

“ฉันซื้อคอนโดไว้แล้วแหละ รอตกแต่งเสร็จก็คงย้ายเข้าไปอยู่ เปลี่ยนที่อยู่ เปลี่ยนบรรยากาศเหมือนที่ยัยปุ้ยพูดด้วย โสดแล้วก็งี้ ทำอะไรก็ได้”

“ย่ะ” ณิการ์เอ่ยรับอย่างหมั่นไส้คนโสด ก่อนจะเอ่ยต่อ 

“ฉันดีใจด้วยนะ ที่แกรู้ว่าชีวิตนี้ต้องการอะไร แต่อย่างว่า...ถ้าหมดรักกันแล้วก็หย่ากันไปดีกว่าอยู่กับรักจอมปลอมแล้วพานทำให้ชีวิตไม่มีความสุข ใช่ไหมยัยมณ”

“เอ้า! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า” ธัญมณหันขวับไปมองณิการ์ทันที อยู่ๆ เธอก็ถูกเพื่อนแขวะซะอย่างนั้น

“ก็เพราะสามีแกมันเหี้ยน่ะสิ เมื่อไหร่จะเลิกเสียที นี่บิ้วมาตั้งสองปีก็ยังไม่เลิก”