การตัดสินใจ 2

แม้ว่าจะถึงคราวสิ้นอายุขัย ก็ต้องไม่ใช่มาจากการที่พวกเขาไม่มีแม้แต่ความสามารถจะยื้อท่านผู้ชราให้อยู่ได้นานอีกหน่อย ต้องลาจากกันแค่เพียงเพราะไร้ความสามารถช่างน่าอดสูเหลือเกิน

ต่อให้มารดาคัดค้านเรื่องนี้ จางอวี๋จิงก็ไม่คิดเปลี่ยนใจ กระท่อมหลังน้อยที่อาศัยกันอยู่อย่างแออัดเงียบเชียบอย่างที่ไม่เคยเป็น บรรยากาศอึมครึมแผ่ปกคลุมทั่วบริเวณบ้านจนน่าหดหู่

เหออิงเห็นบุตรสาวกลับมาแล้วก็รีบเข้าไปถามไถ่

จางอวี๋จิงอธิบายให้ครอบครัวฟังอย่างใจเย็น

“ท่านพี่ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย” น้องชายของนางไม่พอใจมาก แต่ก็ค้านอะไรไม่ได้ ซึ่งตอกย้ำความไร้สามารถของตน

บิดามารดารู้สึกผิดต่อบุตรสาวจนไม่กล้ามองหน้าลูก พวกเขาต้องอับจนหนทางขนาดไหนกันถึงบีบให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ต้องสละตนเองถึงขนาดนี้

“โธ่ ลูกแม่ เจ้าไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย” เหออิงลูบแก้มบุตรสาวทั้งน้ำตา

นางเข้าใจว่ามารดาเป็นห่วง อีกทั้งตัดสินใจกะทันหันแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชมอะไร แต่ความมุ่งมั่นของนางไม่สั่นคลอนง่าย ๆ หรอก นางจะไม่เปลี่ยนใจหรือขอร้องฮูหยินท่านให้ยกเลิกข้อตกลงด้วย

“ท่านพ่อ ท่านแม่ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นได้โปรดอย่าคิดโทษตัวเองเลย และข้าได้ตัดสินใจไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่คิดกลับคำ ดังนั้นช่วยยินดีกับข้าเถอะนะ”

จางอวี๋จิงยิ้มให้ทุกคนคลายกังวล

นางต้องปลอบครอบครัวอยู่นานกว่าจะสงบลง

พอทำใจได้เล็กน้อยก็เริ่มมีสติรู้ตัวว่า มีเรื่องต้องจัดการ

แม้จะไม่ได้มากมายพอจะเรียกว่าสมบัติได้ แต่ทั้งสองคนก็เตรียมสินเดิมตามธรรมเนียมให้ลูก ถึงจางอวี๋จิงปฏิเสธ

แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ยอม น้องชายก็ไม่ยอม กระทั่งนางเป็นฝ่ายใจอ่อนเสียเอง

การกระทำหุนหันของนางทำให้พวกเขาตกใจมาก หญิงสาวจึงไม่ค่อยกล้าค้านสักเท่าไร

เช้าวันต่อมาเหออิงกับจางชิงผิงก็ไปพบหงเสวียนซู่โดยไม่ได้บอกบุตรสาว ทั้งไปขออภัยที่ลูกมาหาโดยไม่บอกกล่าวเจ้าของบ้านล่วงหน้า ทั้งฝากฝังความดูแลและขอร้องให้เมตตาบุตรสาวของตนบ้าง

หงเสวียนซู่ต้อนรับตามมารยาทและไม่ได้รับปากสิ่งใดอย่างชัดเจน แค่ท่าทีไม่ได้มุ่งร้ายหรือจงเกลียดจงชังว่าที่สะใภ้ออกนอกหน้า คนเป็นพ่อแม่ก็วางใจได้เล็กน้อย

หงเสวียนซู่มีวิธีการและเงื่อนไขในการยอมรับคนของตนเอง เหออิงเห็นว่าฮูหยินบ้านนี้ไม่รักแต่ก็ไม่เกลียดคนที่จะเข้ามาเป็นสะใภ้ก็โล่งใจได้เปลาะหนึ่ง กลับไปก็เน้นย้ำกับบุตรสาวตนว่า หากทนไม่ไหวก็จงกลับบ้าน จะตกเป็นขี้ปากชาวบ้านก็ช่างประไร นางยอมให้เป็นแบบนั้นมากกว่าให้บุตรสาวต้องทนอยู่ทั้งที่ไม่อยากอยู่ นั่นเป็นเรื่องในอนาคตที่ไม่มีอะไรบอกได้ว่าจะเกิดหรือไม่เกิด แต่นางก็ได้ให้ทางเลือกลูกเอาไว้ล่วงหน้า และไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรถ้าจะกลับมา

ในตอนที่ครอบครัวว่าที่ภรรยามาหา ไป่จวิ้นซ่อมรั้วอยู่ด้านหลัง แต่ก็ได้ยินที่พวกผู้ใหญ่คุยกันแว่ว ๆ ตนเพียงเข้าไปทักทายแล้วออกมาจึงไม่รู้รายละเอียดมากนัก แต่หลังซ่อมรั้วเสร็จก็เข้ามาในบ้านเมื่อเห็นมารดาจึงอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

“ท่านแม่จะไม่จัดงาน และไม่มีขบวนรับตัวให้นางหรือขอรับ”

เขาไม่สบายใจกับเรื่องนี้นัก อย่างไรก็จะเป็นภรรยาของเขา ถึงต่างฝ่ายต่างไม่ได้รัก แต่แบบนี้จะไม่ให้เกียรตินางเกินไปหน่อยหรือ

“ไม่จำเป็น แค่ยกน้ำชากับกราบไหว้ฟ้าดินพอเป็นพิธีก็พอแล้ว จะจัดทำไมให้วุ่นวายเล่า”

“แต่ว่า…” ไป่จวิ้นเอ่ยอย่างกังวล อย่างน้อยนางก็เป็นสตรีคนหนึ่งที่คงอยากแต่งงานออกหน้าออกตาให้คนอื่นได้รับรู้ และเป็นการถือว่าให้เกียรติฝ่ายเจ้าสาวด้วย

“นางเป็นคนขอแม่เอง เจ้าจะมาร้องขอแทนหรืออย่างไร” หงเสวี่ยนซู่เอ่ยถามลูกชายอย่างแปลกใจที่เห็นเขาใส่ใจว่าที่ภรรยามากขนาดนี้

“นางร้องขอเองหรือขอรับ?”

“ใช่”

หรืออับอายที่ได้สามีเป็นคนไร้ค่าอย่างข้า เลยไม่อยากให้คนอื่นรับรู้อย่างนั้นหรือ

ไป่จวิ้นคิดไม่ตก นึกสมเพชตัวเองนักหนา นอกจากต้องมาแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก ยังเป็นคนพิการไร้ค่า เป็นที่เชิดหน้าชูตาให้นางไม่ได้ ก็สมควรแล้วที่นางจะไม่อยากให้คนอื่นรับรู้

หงเสวียนซู่มองบุตรชายที่เงียบไปก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ นางก็ไม่อยากคาดคั้นลูกให้อึดอัดจึงลุกไปปัดกวาดห้องว่าง

“มัวทำอะไรอยู่เล่า เมียจะมาอยู่ด้วย ไม่จัดที่หลับที่นอนให้นางหรือไง”

ไป่จวิ้นตาเบิกโพลง ไม่ใช่นางจะมาอยู่หลังทำพิธีมงคลหรอกหรือ หากไม่ใช่ เขาก็งานล้นมือแล้ว

“ทำไมท่านแม่ไม่บอกข้าตั้งแต่เมื่อวานล่ะ”

เขาโวยวายพลางเดินกะเผลก ๆ ไปคว้าค้อนคว้าตะปูมาซ่อมพื้นไม้ที่จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ในห้องนอน

หงเสวียนซู่ยกตู้ย้ายเตียงมือเป็นระวิง เพราะอยากให้ห้องดูโล่ง ถึงนางจะมาเช้าเย็นกลับ แต่อีกไม่กี่วันก็เข้ามาอยู่ถาวร จัดห้องตั้งแต่วันนี้เลยก็คงไม่ต่างกัน

“ท่านแม่ เดี๋ยว ๆ นั่นตู้หนังสือนะ! ข้าจะยกให้เอง!” ไป่จวิ้นตกใจตาแทบถลนเมื่อมารดาทำท่าจะย้ายตู้นั่นไปมุมอื่น