ชายพิการผู้นั้น ที่ใครไม่เห็นค่า นางจะเป็นภรรยาของเขาเอง

ชายพิการผู้นั้น ที่ใครไม่เห็นค่า นางจะเป็นภรรยาของเขาเอง

last updateLast Updated : 2025-06-20
Language: Thai
goodnovel12goodnovel
Not enough ratings
45Chapters
2.9Kviews
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ไป่จวิ้นเดิมทีก็เป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อย ที่ไม่น่าจะได้รับความสนใจอะไรในกองทัพ ทว่าเมื่อสงครามจบลงและกลับมาพร้อมชัยชนะ เขาจึงได้เงินรางวัลมาจำนวนหนึ่ง ส่วนหนึ่งเพื่อปลอบขวัญที่ต้องจากบ้านไปเป็นระยะเวลานานอีกส่วนก็เป็นสินน้ำใจตอบแทนที่เขาต้องกลายเป็นคนที่ไม่ต่างจากคนพิการ เดินเหินไปไหนก็ไม่คล่องแคล่วเช่นเมื่อก่อน และเรื่องนี้ก็สร้างความกลัดกลุ้มให้กับมารดาของเขาอย่างมาก เพราะไม่ว่าจะส่งเทียบดูตัวไปสักกี่ครั้งต่างก็ถูกปฏิเสธ ทว่ามีเพียงสตรียากจนที่เป็นเพียงบุตรสาวของชาวนาจน ๆ คนหนึ่งเท่านั้นที่ยินยอมแต่งเข้าสกุลไป่ แรกทีเดียวไป่จวิ้นไม่ใคร่จะชอบใจภรรยาของตนนัก ด้วยคิดนางยินยอมแต่งกับชายพิการเช่นเขาเพียงแค่เพราะเรื่องเงินทอง แต่ความอ่อนโยนและมุ่งมั่นที่จะดูแลเขาของจางอวี๋จิง กลับค่อย ๆ ละลายน้ำแข็งในใจของชายหนุ่มลงอย่างช้า ๆ ส่วนทางจางอวี๋จิง นางก็เริ่มมองเห็นความอบอุ่นของสามีที่นางไม่คิดว่าจะรักได้คนนี้เพิ่มขึ้นทุกวัน และนางก็ได้ตั้งปณิธานอันแน่วแน่ว่า จากนี้ไปจะขอเป็นภรรยาที่ซื่อสัตย์ต่อเขาไปจนชั่วชีวิต สามีของนางพิการเดินเหินไม่คล่องแคล่วแล้วอย่างไร นางจะขอเป็นแขนขาให้แก่เขาเอง

View More

Chapter 1

ชายพิการคนนั้น

Tok! Tok! Tok! Ketukan pintu dan bel pemilik apartement dengan nomor 779 berbunyi kencang, membuat Yura dan Aditya menghentikan aktivitas seksual mereka. 

"Kak, itu pasti Tante Mayang." Yura memakai kembali kimono putih miliknya.

"Kak, pake baju dong! Jangan diem aja!" sambung Yura memakaikan kembali pakaian Aditya.

"Yura, kakak masih kangen, sayang." Aditya mencium lembut bibir Yura, sedetik itu pun, Yura langsung mendorong dada Aditya, kemudian. pergi ke kamarnya. 

Mayang tengah mencoba untuk membuka pintu apartement mereka dengan kunci cadangan yang dia punya. Namun, Aditya sudah ada tepat dihadapannya. 

"Kamu lagi ngapain sih? Kok lama banget buka pintunya?" Mayang merasa kesal. 

"Maaf ya sayang, tadi tuh, pasienku telepon, dan aku gak lagi di ruang tamu" jelas Aditya. Karena, memang jarak dari ruang tamu ke kamar milik mereka cukup jauh.

"Pasien atau cewek lain? Lagian aneh banget, masa pasien punya nomer kamu? Emang apa aja yang diomongin?" Mayang menatap curiga pada suaminya itu. 

"Iya, kamu bener, dia cewek. Dia itu pasien yang kemaren aku kasih liat ke kamu, Namanya siska. Dia suka lupa resep dokter. Makanya, telepon aku. Perlu aku kirim nomernya ke kamu?" panjang lebar Aditya menjelaskan.

"Enggak usah," gerutu Mayang. 

"Atau kamu mau liat chattingannya?" Aditya menghentikan kecemburuan Mayang. 

"Enggak usah aku bilang," tegas Mayang sekali lagi. 

"Tapi kamu gak cemburu kan?" sambil mengejar Mayang ke kamar. Mayang mengunci kamar. Terlihat jelas, pakaian dalam milik Yura. Namun, Mayang tidak melihatnya. Aditya mencoba untuk mengalihkan pandangan Mayang, sambil mencoba untuk mengambil pakaian dalam milik Yura.

"Mayang sayang," panggil Aditya sambil memeluknya dari belakang.

"Apa lagi? Mayang hampir menatap ke arah pakaian dalam milik Yura. Namun, Aditya memegang wajah Mayang dengan kedua tangannya. 

"Hmmmm! Kamu pasti mau minta jatah kan?" tebak Mayang dan langsung mencium Aditya. 

"Ssstt! Jangan terlalu keras bilangnya, Yura udah di rumah"

"Yura udah pulang?" Mayang menutup bibirnya. Dan Aditya mengangguk. 

"Sebelum kita lakuin itu, tolong ambilin amplop cokelat di ruang tamu" bisik Aditya. Mayang pun, menuruti perintah suaminya.

"Sejak kapan dia jadi kepikiran hal lain, saat kita lagi mesra-mesraan? Biasanya juga langsung nyosor," lirih Mayang. Aditya langsung mengambil pakaian dalam milik Yura dan membuangnya dari atas balkon. Angin menerbangkan  pakaian dalam itu ke dalam tas ransel seorang mahasiswa, yang kebetulan tidak di resleting.

"Pak berhenti!" teriak pemuda berwajah putih pada supir bus, lalu menaiki dan duduk di deretan depan, ia menutup resleting tas ranselnya. Pemuda itu akan pergi menemui kekasihnya.

"Nih!" Mayang melempar amplop cokelat milik Aditya. Gontai ia berjalan menuju pria dengan dada bidang itu. 

"Jangan gitu dong sayang!" Aditya menyimpan amplop cokelatnya segera. Juga lekas membukakan pakaian milik Mayang. Terdengar tawa Aditya dan Mayang, membuat Yura penasaran akan kegiatan tante dan pamannya itu. 

"Kita liat, berapa lama usia pernikahan kalian itu?" Yura, yang sedang menguping pembicaraan suami istri itu terlihat begitu iri. Tentu, dengan suara yang sangat pelan.

"Yuga!" Wanita dengan rambut potongan bob itu memeluknya saat pintu rumah dengan gaya klasik eropa itu terbuka lebar.

Mereka berdua memulai dengan percakapan, memasak bersama dan menonton TV.

"Yuga, pinjem hp kamu dong!"

"Hp?" Yuga meraba sakunya. Namun tidak ada. Yuga pun, menyuruh wanita langsing itu untuk mencarinya di dalam tas ransel miliknya. 

"Apa ini?" selidik kekasih Yuga. Yuga tampak terkejut, bagaimana bisa, pakaian dalam wanita ada di dalam tas ransel miliknya. 

"Aku gak ngerti, kenapa itu ada di tas aku" Yuga hanya menggeleng tak paham dengan situasi yang sedang terjadi.

"Keluar!" Wanita itu menunjuk ke arah pintu. Yuga menjelaskan bahwa dia tidak berselingkuh. Namun, wanita itu tetap tidak percaya.

"Ini buktinya dan kamu gak mau ngaku?"

"Kenapa aku harus bilang kalo aku selingkuh padahal aku enggak selingkuh?"

"Jadi maksud kamu pakaian dalem ini pinya kaki, tiba-tiba jalan ke dalem tas kamu," celoteh wanita berwajah imut itu. 

"Aku gak mau liat kamu lagi" Mei menatap dengan tatapan benci pada Yuga. Yuga pun, pergi dari rumah Mei.

Yuga berdiri di halte bus, dia merenung beberapa saat memikirkan bagaimana bisa, pakaian dalam itu tiba-tiba saja ada di dalam tas miliknya.

Sementara itu, Mei sedang di ujung kebingungan, minggu depan Mei akan memperkenalkan Yuga pada keluarganya, Mei juga sudah bilang pada keluarganya bahwa dia akan membawa kekasih. 

"Aku ingin mengakhiri hubungan ini." itulah isi pesan dari Mei yang Yuga terima. Namun, hatinya masih tidak menerima itu. 

"Tapi, aku tidak pernah menganggap hubungan ini berakhir." Balasan dari Yuga membuatnya bingung.

Mayang menyiapkan pakaian dinas untuk Aditya. Shift malam Aditya, membuat Mayang takut. Karena, dia cukup takut untuk tidur malam seorang diri. 

"Aku kerja dulu ya." Seperti biasa, Aditya mengecup kening Mayang, sebelum berangkat bekerja.

"Hati-hati ya, tapi, aku masih kangen." Mayang memeluk Aditya cukup lama, hingga Yura menyuarakan batuknya. 

"Eh, ada Yura, kamu udah boleh  berangkat." Mayang mendorong pelan Aditya dan lekas menutupkan pintu. Mayang mengejar Yura dengan wajah cemburunya.

"Yura." panggil Mayang, dengan pelan.

"Iya?" Yura menoleh.

"Tadi, Tante kira kamu mau ngomongin sesuatu gitu?" 

"Gak ada apa-apa kok, aku cuman kurang suka aja liat orang yang mesra mesraan di depan mata aku. Itu buat aku gak nyaman." Yura membuka kulkas dan mengambil air botol dingin.

"Oh, gitu, maaf ya, mmm, Yura, boleh gak Tante tidur di kamar kamu malam ini, soalnya, Tante takut kalo tidur sendirian." Mayang melangkahkan kaki menuju kamar Yura. Yura begitu panik dan berkata akan membereskan kamarnya segera.

"Kamar kamu berantakan?" tanya Mayang. Yura hanya mengangguk.

"Kalo gitu, biar Tante aja yang beresin." Mayang memegang gagang pintu dari kamar Yura. Yura segera berlari ke kamarnya, dan mengibaskan tangan Mayang dari gagang pintu kamarnya. Yura juga menutup kencang pintu kamarnya. 

"Yura, kok Tante gak boleh liat isi kamar kamu? Kamu nyembunyiin sesuatu ya." Mayang menggedor pintu kamar keponakannya itu. Takut jika Yura diam-diam membawa masuk seorang pria ke dalam kamar. 

"Yura, kamu gak lagi nyumpetin cowok kan?" selidik Mayang penuh rasa penasaran.

"Syukurlah, dia berpikir begitu." bisik Yura memegang dada dengan kedua tangan. 

"Yura!" teriak Mayang semakin penasaran.

"Ya, tunggulah sebentar lagi" sahut Yura. 

"Yura, kalau kamu gak bukain pintunya juga, Tante paksa dobrak ya!" ancam Mayang. Yura telah membukakan pintu kamar, saat Mayang telah memasang kuda-kuda, untuk mendobrak pintu kamar Yura. 

"Tante lagi ngapain sih?" ledek Yura dengan senyuman sinisnya.

"Yang lagi ngapain sih itu kamu." Mayang mengecek jendela apartement. Berjaga-jaga, jika ada jejak dari pria yang Yura bawa. 

"Tante kira pacar aku itu spiderman apa, bisa memanjat dinding setinggi itu?"

"Pacar? Jadi kamu udah ada pacar?" Mayang mengintrogasi Yura bagaikan polisi.

"Wajah secantik ini, gak mungkin kalo gak punya pacar." Yura berpijak di depan cermin.

"Jadi siapa pacar kamu?" Mayang membalikkan tubuh Yura, agar mereka saling berhadapan.

"Pacar aku itu, namanya"

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
45 Chapters
ชายพิการคนนั้น
การสละชีพเพื่อปกป้องดินแดนคือเกียรติยศสำหรับทหารกล้า เพราะเชื่อแบบนั้น ต่อให้ตายจึงคิดว่าไม่เป็นไร การตายของตนจะนำมาซึ่งเกียรติยศและชื่อเสียงให้แก่วงศ์ตระกูลเป็นแน่ แต่หากกลายเป็นคนไม่สมประกอบขึ้นมา เรื่องมันจะต่างออกไป…“นี่ ได้ยินเรื่องลูกชายบ้านนั้นหรือเปล่า” เสียงซุบซิบจากคนที่ผ่านไปมาหน้ารั้วบ้านดังให้ยิน“น่าสมเพชจริง ๆ ว่าไหม สภาพแบบนั้น”“ได้ยินว่ามารดาเขายอมจ่ายเงินก้อนใหญ่ให้คนที่จะยอมมาเป็นสะใภ้เลยนี่”“ตายจริง นั่นก็น่าสนใจนะ ข้ามีบุตรสาววัยออกเรือนอยู่ตั้งสองคน”“น่าสนใจอะไรกันล่ะ ลูกต้องได้สามีเป็นคนพิการ ไม่อับอายแย่รึ?”“จริงสิ สภาพแบบนั้นจะรับราชการอีกก็ไม่ได้แล้ว พาลูกข้าไปลำบากเปล่า ๆ “น้ำจากถังไม้ถูกสาดมาโครมใหญ่ หญิงสาววัยกลางคนทั้งสองร้องลั่นด้วยความตกใจ หันไปโวยวายใส่คนที่สาดน้ำใส่ตน“นี่เจ้า!”“ส่งเสียงแว้ด ๆ น่ารำคาญอยู่ได้”“เจ้าเด็กไร้มารยาทนี่”“มาส่งเสียงรบกวนหน้าบ้านคนอื่นมีมารยาทมากอย่างนั้นสิ รีบไสหัวไปเลย ไม่อย่างนั้นถังต่อไปจะเป็นมูลวัวในบ้านข้า!”คำขู่นี้ทำให้พวกนางหวีดเสียงโวยวายอันเสียดหู แต่ก็วิ่งหนีไปอย่างที่จางอวี๋จิงต้องการครอบครัวสกุลจางเค
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
ข้อตกลง
“ท่านแม่ พอเถอะขอรับ” ไป่จวิ้นบอกมารดาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยไม่ต่างกับคนเป็นแม่“...แม่ขอโทษนะจวิ้นเอ๋อร์” ถ้าหากนางไม่รบเร้าให้ลูกรับราชการตั้งแต่ต้น เรื่องคงไม่กลายเป็นแบบนี้“ไม่ใช่ความผิดท่านแม่เสียหน่อย อย่าโทษตัวเองเลยขอรับ แล้วข้าก็เป็นคนตัดสินใจในท้ายที่สุด ท่านแม่ไม่ได้บังคับข้าเสียหน่อย”หงเสวียนซู่พูดไม่ออก บุตรชายผู้กตัญญูและซื่อสัตย์ของนางต้องมีสภาพเป็นแบบนี้ เพราะมีหัวหน้าไม่ได้ความ กองทหารที่ไป่จวิ้นสังกัดอยู่นั้นมีทหารบาดเจ็บล้มตายและพิการมากเป็นประวัติการณ์ ทั้งที่ไม่ใช่สงครามใหญ่ระดับแคว้น นายกองคนนั้นถูกลงโทษจากความสะเพร่าของตน แต่แล้วอย่างไร บุตรชายของนางได้อะไรกันล่ะไป่จวิ้นรับราชการต่อไม่ได้ ถึงจะมีเงินชดเชยมอบให้ก้อนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มากมายเพราะเป็นเพียงพลทหาร หนำซ้ำยังหาคนแต่งงานด้วยไม่ได้เพราะสภาพร่างกายเช่นนี้ ไม่ว่าไปทาบทามสู่ขอลูกสาวบ้านใดล้วนถูกปฏิเสธสามีของหงเสวียนซู่จากไปแล้ว หน้าที่นี้จึงเป็นนางรับผิดชอบ หากทำไม่สำเร็จคงไม่มีหน้าไปเจอบรรพบุรุษ นางอับจนหนทางต้องยอมอายใช้เงินแลกเปลี่ยนจะไม่มีใครต้องการบุตรชายของนางเป็นสามีจริง ๆ หรือ“เฮ่อ…จวิ้นเอ๋อร์ไป
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
การตัดสินใจ 1
ความแน่วแน่ของนางส่งผ่านออกมาทางแววตา แต่แค่ลมปากไม่อาจเชื่อได้ ถึงจะมุ่งมั่นตั้งใจอย่างไรก็ไม่มีสิ่งใดยืนยันว่า อนาคตนางจะไม่คิดหักหลังขึ้นมาเห็นหงเสวียนซู่เงียบไปนางก็เริ่มใจเสีย จางอวี๋จิงคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้วจึงได้มาที่นี่ ทั้งที่ฮูหยินก็กำลังตกที่นั่งลำบาก แต่ทำไมถึงได้ลังเลนานนัก หรือเงื่อนไขของสะใภ้บ้านนี้ต้องเป็นสตรีที่คู่ควรด้วยเช่นนั้นจางอวี๋จิงก็เข้าใจแล้วใบหน้าหญิงสาวหมองลงทันตา นางลุกจากเก้าอี้ออกมายืนโค้งลา“ข้าคงรบกวนฮูหยินสินะเจ้าคะ ขออภัยด้วย ข้าไม่ทันได้สังเกตเลย”จางอวี๋จิงเดินก้มหน้าก้มตาออกไปอย่างรีบร้อน หงเสวียนซู่ที่กำลังพิจารณาหลาย ๆ อย่างตกใจจนเอ่ยรั้งนางไว้แทบไม่ทัน ไม่คิดว่าอยู่ ๆ จะพรวดพราดออกไปเลยแบบนี้“เดี๋ยวก่อน! เดี๋ยว! เจ้าจะรีบไปไหนกัน ข้ายังไม่ได้ไล่เจ้าเสียหน่อย”จางอวี๋จิงเอียงศีรษะเล็กน้อยคล้ายไม่เข้าใจ“ไม่ใช่ว่าข้าไม่มีคุณสมบัติหรือเจ้าคะ?”“คุณสมบัติอะไรกัน”“ก็…อย่างเช่นฐานะควรเสมอหรือไม่ห่างชั้นกันมากน่ะเจ้าค่ะ บ้านไหน ๆ ก็เป็นแบบนี้” ประโยคหลังนางเอ่ยเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่หงเสวียนซู่ก็ได้ยินอยู่ดี“...”ต่อให้คนที่นี่นิยมทำแบบนั้นแ
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
การตัดสินใจ 2
แม้ว่าจะถึงคราวสิ้นอายุขัย ก็ต้องไม่ใช่มาจากการที่พวกเขาไม่มีแม้แต่ความสามารถจะยื้อท่านผู้ชราให้อยู่ได้นานอีกหน่อย ต้องลาจากกันแค่เพียงเพราะไร้ความสามารถช่างน่าอดสูเหลือเกินต่อให้มารดาคัดค้านเรื่องนี้ จางอวี๋จิงก็ไม่คิดเปลี่ยนใจ กระท่อมหลังน้อยที่อาศัยกันอยู่อย่างแออัดเงียบเชียบอย่างที่ไม่เคยเป็น บรรยากาศอึมครึมแผ่ปกคลุมทั่วบริเวณบ้านจนน่าหดหู่เหออิงเห็นบุตรสาวกลับมาแล้วก็รีบเข้าไปถามไถ่ จางอวี๋จิงอธิบายให้ครอบครัวฟังอย่างใจเย็น“ท่านพี่ไม่เห็นต้องทำแบบนั้นเลย” น้องชายของนางไม่พอใจมาก แต่ก็ค้านอะไรไม่ได้ ซึ่งตอกย้ำความไร้สามารถของตนบิดามารดารู้สึกผิดต่อบุตรสาวจนไม่กล้ามองหน้าลูก พวกเขาต้องอับจนหนทางขนาดไหนกันถึงบีบให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ต้องสละตนเองถึงขนาดนี้“โธ่ ลูกแม่ เจ้าไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย” เหออิงลูบแก้มบุตรสาวทั้งน้ำตานางเข้าใจว่ามารดาเป็นห่วง อีกทั้งตัดสินใจกะทันหันแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าชื่นชมอะไร แต่ความมุ่งมั่นของนางไม่สั่นคลอนง่าย ๆ หรอก นางจะไม่เปลี่ยนใจหรือขอร้องฮูหยินท่านให้ยกเลิกข้อตกลงด้วย“ท่านพ่อ ท่านแม่ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดใครทั้งนั้นได้โปรดอย่าคิดโทษต
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
จะจัดงานแต่งที่เรียบง่าย
“ขาเจ้าเป็นอย่างนั้นจะยกได้อย่างไร แม่ยกเอง!”ไป่จวิ้นนั่งอึ้งอยู่กับพื้น นี่ไม่ใช่ว่าพวกเขาแม่ลูกกำลังตื่นเต้นเกินไปหรอกหรือ…“นางบอกว่ากลับจากหาของป่าจะมา แต่นี่จะเที่ยงวันแล้วยังไม่เห็นแววเลยท่านแม่”หงเสวียนซู่เหลือบมองบุตรชายที่มานั่งอาบแดดรอจนตัวไหม้ ไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรกับภาพที่เห็นนี้ดี“ไม่เข้าไปรอในบ้านล่ะ”ไป่จวิ้นเหล่มองมารดาทีตัวเองยังเอาเปลนอนมากางนั่งรอ มีสิทธิ์อะไรมาเหน็บข้าล่ะนั่น ตื่นเต้นละสิ ตื่นเต้นใช่ไหม จะได้ลูกสะใภ้แล้วนี่ไม่รู้ความน้อยเนื้อต่ำใจก่อนหน้านี้ที่ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวหายไปไหนหมด พอได้ยินว่านางจะมาเขาก็ไม่ได้คิดเรื่องอื่นอีกเลยเป็นเอามากชายหนุ่มอดยิ้มแห้งให้กับสภาพตัวเองไม่ได้หากนางบอกว่าไปหาของป่าก็คงอาศัยอยู่แถวหมู่บ้านนายพรานกระมัง ที่นั่นอยู่ใกล้ป่าที่สุด ขึ้นลงเขาสะดวก แต่ก็เสี่ยงถูกสัตว์ป่าโจมตีง่ายเช่นกัน อีกไม่ถึงหนึ่งชั่วยามก็จะเที่ยงวันแล้วแต่นางยังไม่มา เช่นนี้ไม่ใช่ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกหรือบุรุษอาภัพรักอย่างเขายังไม่ทันแต่งงานก็จะเป็นหม้ายเสียแล้ว แบบนี้ไม่ได้สิ ถ้าสุดท้ายจะลงเอยแบบนี้สู้เขาตายไปในสนามรบเลยคงดีกว่าระหว่างกำลังตัดพ้อต่
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
หาฤกษ์งานแต่ง
เป็นวันสำคัญในชีวิตหญิงสาวที่อาจเกิดขึ้นได้เพียงครั้งเดียว แต่ว่าที่ภรรยาของเขาเลือกที่จะไม่จัดมัน ทำไมกันล่ะ เพราะแต่งโดยที่ไม่ได้รัก หรือนางไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ จะแบบไหนไป่จวิ้นก็รู้สึกไม่ชอบใจทั้งนั้นหลังจากนอนคิดอยู่ทั้งคืนก็ตัดสินใจคุยกับผู้เป็นแม่สกุลจางสูญเสียครอบครัวไปหลายคนจากภัยแล้ง สกุลไป่ไม่มีเครือญาติใกล้เคียงที่สามารถเชิญมาได้ในระยะเวลาอันสั้น ถึงมีก็มีเพียงหยิบมือเท่านั้น เพราะญาติมิตรได้ตัดขาดไปตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว บิดาของไป่จวิ้นก็ออกจากราชการด้วยเหตุผลเดียวกัน พอเขามาพิการไปอีกคนก็ไม่มีคนนับญาติด้วยโดยสมบูรณ์ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกติดใจในเรื่องนี้มากนัก ถึงจะไม่พอใจกับความตื้นเขินของบุคคล แต่ก็ถือว่าได้ตัดผู้ไม่ประสงค์ดีออกจากชีวิตหงเสวียนซู่บอกกับลูกชายว่านี่เป็นความปรารถนาของนางเอง เขายิ่งไม่เข้าใจใหญ่ว่าเหตุใดต้องเป็นเช่นนั้น“เพราะนางรู้สึกว่าบ้านเราไม่มีเงินหรือขอรับ”“จากที่แม่ไปพูดคุยกับบ้านนั้นมา คิดว่าไม่ใช่หรอก”“แล้วทำไม…”“คงหวาดกลัวถึงขั้นฝังใจกระมัง สกุลจางประสบภัยแล้งตั้งแต่เด็กคนนั้นยังเล็กมาก ประคับประคองอยู่ได้ไม่กี่ปีก็ไม่เหลืออะไรพอที่จะฟื้
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
งานแต่งงาน
สามหนังสือหกพิธีการของไป่จวิ้นและจางอวี๋จิง ถูกลดหลั่นขั้นตอนลงไปตามงบประมาณและความสะดวก ดังนั้นอะไรต่อมิอะไรจึงรวดเร็วฉุกละหุกไปหมด นางกับเขาสวมชุดแดนมงคลยืนคู่กัน คำนับสิ่งศักดิ์สิทธิ์และดวงวิญญาณบรรพบุรุษ บุพการีทั้งสองฝ่ายคำนับให้แก่กัน บ่าวสาวคำนับบิดามารดาและคู่สมรสของตน ตามด้วยลงนามในหนังสือฉบับสุดท้าย เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จพิธีอย่างเรียบง่ายถึงไม่ยิ่งใหญ่เหมือนงานของใคร ๆ แต่ไป่จวิ้นก็หวังว่านางจะดีใจกว่าการขนสัมภาระเข้ามาในบ้านเขาเฉย ๆเพราะมีผ้าคลุมหน้าผืนบางปกปิดจึงไม่อาจคาดเดาสีหน้าของนางได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่คาดหวังในใจว่า นางจะยินดี หลังพิธีส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์ครอบครัวของพวกเขาก็กินเลี้ยงกันอยู่ในสวนด้านหลังโดยทั่วไปบรรยากาศระหว่างบ่าวสาวในเวลาร่วมหอควรจะเปี่ยมล้นไปด้วยความหวานชื่นราวน้ำผึ้งพระจันทร์ แต่จางอวี๋จิงและไป่จวิ้นไม่ได้รักใคร่ชอบพอกันมาก่อน บรรยากาศจึงดูจริงจังเกินเหตุสตรีผู้หนึ่งปรารถนาให้ตนเองตั้งครรภ์ตามหน้าที่ในฐานะภรรยา แล้วมันก็เป็นเงื่อนไขที่ฮูหยินได้ต่อรองกับนางไว้ ทว่าฝ่ายสามีไม่อยากฝืนใจให้นางร่วมหลับนอน ไป่จวิ้นทำตัวไม่ถูก ได้แต่เดินเก้ ๆ กังๆ วน
last updateLast Updated : 2025-05-20
Read more
ข้าวใหม่ปลามัน 1
จางอวี๋จิงตื่นขึ้นแต่เช้าตรู่ของวันถัดมา นางรู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ก็ต้องลุกมาทำงานตามหน้าที่ มองดูเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นแล้วก็รู้สึกว่าเมื่อคืนหนักหน่วงกันไม่ใช่น้อย คิดแล้วก็รู้สึกร้อน ๆ ที่หน้าขึ้นมา นางสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว จัดการห้องที่เละเทะให้เรียบร้อยก่อนแต่งตัวไปเข้าครัวทำอาหารหญิงสาวอ้าปากหาวอยู่หลายครั้งระหว่างเคี่ยวน้ำแกงในหม้อ ไม่นานก็มีแสงตะเกียงจากห้องแม่สามีสว่างขึ้น“ลุกเร็วเสียจริง ไม่นอนต่ออีกหน่อยล่ะ”“อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านแม่” เพราะเมื่อวานกินเลี้ยงกัน วันนี้จึงมีจานชามให้นางล้างอยู่มาก ชุดแต่งงานที่เช่ามาก็ต้องซักไปคืนด้วยเช่นกัน“วันนี้ก็จะขึ้นเขาเข้าป่าอีกหรือ”“เจ้าค่ะ ข้าจะกลับมาให้ทันมื้อเที่ยงนะเจ้าคะ”“เจ้าจะไปที่ภูเขาจนถึงเมื่อไหร่กัน แต่งงานแล้วก็อยู่กับบ้านช่องเถอะ ข้าไม่ยอมให้สะใภ้ออกไปทำงานหนักขนาดนั้นหรอกนะ”จางอวี๋จิงมองแม่สามีโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ซึ่งนางก็ไม่รู้เช่นกันว่าตนทำอะไรผิด การให้นางออกไปทำงานไม่ดีอย่างไร ในเมื่อตอนนี้สามีของนางก็ใช่ว่าจะรับทำงานได้อย่างไร้เงื่อนไข ลำพังแค่งานรับจ้างก็ไม่สามารถทำได้ทุกอย
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
ข้าวใหม่ปลามัน 2
“ข้าน่าจะเอาอุปกรณ์ตกปลามาด้วย”ไป่จวิ้นมองดูแล้วเสียดายเล็กน้อย บริเวณนี้เองก็มีปลาชุกชุม ถ้าตกได้คงมีอาหารกลับบ้านพอสมควร“ครั้งหน้าก็ได้เจ้าค่ะ ถ้าท่านพี่จะมาตกปลาข้าก็จะได้มีข้ออ้างบอกฮูหยินเวลามาหาของป่าด้วย”“ชอบบุกป่าฝ่าดงขนาดนั้นเชียว”“เป็นวิถีชีวิตข้ามาตั้งแต่เด็กน่ะเจ้าค่ะ เด็กกว่านั้นก็เปลี่ยนจากป่าเป็นสวนไร่เท่านั้นเอง”“ถ้าอย่างนั้นทำสวนในบ้านดีไหม” หากนางสบายใจกับวิถีแบบนั้นเขาก็ไม่ว่า แต่จะไปอยู่ห่างหูห่างตาทุกวันเขาก็เป็นห่วง จะให้บังคับนางอยู่แต่บ้านก็ไม่ใช่แนวทางของไป่จวิ้น“ถ้ามีที่ทางพอทำได้แล้วท่านอยากทำ ข้าจะช่วยเองเจ้าค่ะ เห็นอย่างนี้ข้าก็ดูแลพืชผลเก่งมากนะ”รอยยิ้มของภรรยาที่กว้างขึ้น ทำให้ไป่จวิ้นปรารถนาให้คำพูดนั้นเป็นจริงขึ้นมา เงินเก็บตลอดชีวิตของเขาจนถึงตอนออกจากราชการ อาจได้เวลาเอาไปหว่านเมล็ดแล้วก็ได้ก่อนที่จะไปเข้ารับการสอบเป็นพลทหาร เขาก็เคยทำงานอย่างอื่นมาไม่น้อย เงินที่หามาได้ส่วนหนึ่งนอกจากซื้อที่ดินแปลงเล็ก ๆ เก็บเอาไว้ก็ไม่ได้นำไปลงทุนอะไรอีก ตอนนี้สมบัติของบ้านนอกจากมรดกที่บิดาเหลือไว้ให้ก็มีแต่ที่ดินที่เขาซื้อหามาเองเท่านั้นจางอวี๋จิงตักน้ำใ
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
วางแผนทำสวน 1
ด้วยความที่ผ้าแต่ละชิ้นผืนบาง พวกมันจึงแห้งง่ายแม้ในวันที่ไม่มีแดด บ่ายคล้อยลงมาผ้าก็แห้งหมด แต่หากวันใดมีแดดจัด จางอวี๋จิงก็คิดจะเอามาผึ่งความร้อนที่หลังเรือนไล่กลิ่นอับพอคุยเรื่องทำสวนกันจนติดลม ขากลับไป่จวิ้นจึงพาภรรยาแวะดูของที่ร้านอุปกรณ์การเกษตรร้านหนึ่งของเมือง พวกเขาทั้งคู่ถูกเมินเฉย ไม่มีแม้แต่คำทักทายต้อนรับ แค่เห็นหน้าพวกเขา ปากที่อ้าออกมาครึ่งหนึ่งก็หุบลงจางอวี๋จิงชินชาเสียแล้วจึงไม่คิดอะไร ตราบใดที่มีเงินจ่าย เจ้าของร้านทุกคนย่อมเต็มใจขายให้นาง แม้การส่งมอบของให้จะทำแบบขอไปทีก็ตาม“กลับกันเถอะเจ้าค่ะ” จางอวี๋จิงไม่อยากให้สามีอยู่ต่ออีกแม้แต่อึดใจเดียวสายตาทิ่มแทงพวกนั้นน่ารังเกียจนัก จะหามนุษย์ที่มองคนอื่นอย่างเท่าเทียมในเมืองอวี้ช่างยากเย็น แต่ก็ใช่จะเป็นศูนย์เสียเมื่อไหร่ ถ้าหามิตรได้คงดีไม่น้อยไป่จวิ้นโดนภรรยาจับแขนลากจูงออกมา ไม่รู้ว่านางรู้ตัวหรือไม่ว่า ตอนนี้ตัวเองดูแข็งแกร่งมาก ทั้งสะพายย่ามและหอบหิ้วตะกร้าผ้าไว้ด้วยมือข้างเดียว มืออีกข้างจับแขนเขากึ่งประคองให้เดินตาม แผ่นหลังเล็ก ๆ ที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าทำให้หัวใจสั่นไหวนางไม่ได้ไร้เยื่อใยกับเขาสักหน่อยนี่
last updateLast Updated : 2025-05-23
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status