เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 327
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 328
กู้ชูหน่วนมองดูสายตาตกตะลึงของคนทั้งงานด้วยความพึงพอใจเดิมทีนางไม่ได้อยากทำให้เป็นเรื่องเอิกเริกเช่นนี้ แต่เป็นพวกเขาที่อยู่ดีไม่ว่าดี บีบบังคับให้นางเผยโฉมที่แท้จริงองค์หญิงตังตังพึมพำ "เจ้า...เจ้าเป็นใคร""เมื่อครู่องค์หญิงยังเรียกข้าว่าอาสะใภ้อยู่เลยไม่ใช่หรือ เหตุใดไม่รู้จักกันเสียแล้ว""เจ้า...เจ้าคือกู้ชูหน่วน ? เป็นไปได้อย่างไร รูปโฉมของเจ้าอัปลักษณ์ไม่ใช่หรือ เหตุใดถึง..." เหตุใดถึงได้งดงามเพียงนี้ก่อนหน้านี้นางคิดว่ากู้ชูอวิ๋นรูปโฉมงดงาม ยามนี้เมื่อเปรียบเทียบกัน นางกลับรู้สึกว่ากู้ชูอวิ๋นเทียบไม่ได้เลย"องค์หญิงพูดอะไรประหลาดเช่นนี้ ป่วยยังรักษาให้หายได้ รูปโฉมของข้าอัปลักษณ์ไปบ้าง ยามนี้รักษาหายแล้ว มีสิ่งใดน่าแปลกหรือ"องค์หญิงตังตังชะงักงันใบหน้านี้เด้งตึงเปล่งปลั่ง ผิวพรรณเนียนนุ่ม ราวกับทารกแรกเกิด ช่างทำให้คนอิจฉานักกู้ชูอวิ๋นสีหน้าไม่สู้ดี ร่างกายสั่นไปทั้งตัวนางเปลืองแรงไปตั้งมากมาย กว่าจะยั่วยุให้องค์หญิงตังตังกระชากผ้าคลุมของกู้ชูหน่วนได้ เดิมทีตั้งใจจะทำให้กู้ชูหน่วนอับอายขายหน้า คิดไม่ถึงว่ากลับกลายเป็นการให้โอกาสกู้ชูหน่วนได้ทำให้ทุกคนตกตะลึงรูป
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 329
แม้เสียงจะอ่อนปวกเปียกไร้พลัง ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด พวกเขาได้ยินแล้วรู้สึกขนลุกซู่ทุกที เกิดความกังวลลึกๆ ในใจ ราวกับกลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่จิ่งหานค่อยๆ เคร่งขรึงลงมา มุมปากเผยให้เห็นความถากถางดูถูกเหล่าผู้ใต้บัญชาและองครักษ์ลับของเขาเตรียมแถวตั้งรับ ประหนึ่งว่ากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจแววตาอ่อนโยนของซ่างกวานฉู่ฉายประกายเบาๆ คล้ายว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง บนใบหน้าที่สง่างาม มีความสนใจเพิ่มขึ้นมา ดูเหมือนกำลังตั้งตารอเรื่องสนุกกู้ชูหน่วนชะงักงันเสียงนี้...ดูเหมือนจะเป็นอาโม่เขามาที่นี่ทำไม"พี่สาว ท่านใจร้ายเกินไปแล้ว ข้าเป็นคนของท่านแล้ว ท่านกลับทิ้งขว้างข้าอย่างใจดำ ไปแต่งงานกับคนอื่น"ซี้ดดด...ทุกคนสูดหายใจเข้าด้วยความตะลึงมะ...หมายความว่าอย่างไร...หานอ๋องเฟยยังไม่ทันแต่งเข้ามา ก็สวมเขาให้เทพสงครามแล้วอย่างนั้นหรือเป็นไปไม่ได้หรอกกระมังนั่นเป็นถึงเทพสงครามกระหายเลือดผู้โหดเหี้ยมหากหานอ๋องเฟยกล้าสวมเขาให้เขาจริง เทพสงครามจะยังไม่ฆ่านางได้อย่างไรกู้ชูหน่วนอยากจะสบถออกมาดังๆบ้าเอ้ยวันนี้เป็นวันมงคลของน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 330
กู้ชูหน่วนมุมปากกระตุกเขาจงใจมาก่อกวนเท่านั้นหรือในวันพิธีเสกสมรสเช่นนี้ ทำเสียราวกับว่านางและเขามีอะไรคลุมเครือกันชิงเฟิงพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว “สามหาว พระชายาไม่ใช่ผู้ที่จะบังอาจ…”"เฮือก......"หัวหน้าเผ่าหมอเพียงแค่โบกมือ ไอสังหารไร้รูปร่างก็พุ่งเข้าโจมตีชิงเฟิงไอสังหารนี้เหมือนจะบางเบา แต่ในความเป็นจริงเต็มไปด้วยพละกำลังที่สามารถทำลายฟ้าดินได้ หากถูกโจมตีเข้า เกรงว่าเขาคงต้องสลายกลายเป็นหมอกเลือดในทันทีรูม่านตาของชิงเฟิงพลันหดตัว อยากจะหลบ แต่กลับไม่มีที่ให้หลบรู้สึกได้ถึงความตายที่กำลังหล่นมาทับศีรษะ เขาคิดว่าตนคงต้องตายแน่แล้ว ยังดีที่นายท่านออกโรง ด้วยท่วงท่าโบกมือที่สบายๆ เช่นเดียวกัน สามารถทำลายไอสังหารของหัวหน้าเผ่าหมอที่โจมตีเข้ามาทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงชั่วพริบตา ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่อาจเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทว่าชิงเฟิงกลับราวกับไปวนนรกมาแล้วรอบหนึ่ง“พระชายาของข้าสง่างาม เรียบร้อยอ่อนโยน หัวหน้าเผ่าหมอคงอิจฉาที่ข้าได้ภรรยาดี จึงได้หึงหวงกระมัง”"ตู้ม......"ทั้งงานพลันเดือดระอุทันตา แต่ละคนพากันถอยหลังกรูไม่หยุด จ้องมองหัวหน้าเผ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 331
แขกทั้งหลายสังเกตเห็นความผิดปกติและแยกตัวออกจากห้องโถง เพราะกลัวว่าพวกเขาอาจได้รับผลกระทบหากเทพสงครามและหัวหน้าเผ่าหมอต่อสู้กันแต่พวกเขาก็ไม่อยากพลาดศึกใหญ่ในครั้งนี้ พวกเขาจึงซ่อนตัวอยู่ข้างนอกเพื่อแอบดูกู้ชูหน่วนหาวและรู้สึกเบื่อหน่ายมาก"ชิวเอ๋อร์ พาข้ากลับห้องไปนอนที""ห้ะ......คุณหนู ท่านอ๋องกับหัวหน้าเผ่าหมอกำลังจะต่อสู้กันแล้วนะเจ้าคะ" เวลานี้คุณหนูง่วงได้อย่างไรได้ยินมาว่าหัวหน้าเผ่าหมอเป็นคนอำมหิตที่ทำเรื่องชั่วร้ายมากมาย ทั้งการข่มขืน การลักพาตัว และการปล้นสะดมกู้ชูหน่วนง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น ขี้เกียจสนใจว่าพวกเขาจะต่อสู้กันอย่างไร และขี้เกียจสนใจว่าคนอื่นคิดอย่างไรกับนาง นางแค่อยากงีบหลับเมื่อเห็นว่าชิวเอ๋อร์ไม่นำทาง นางก็กลับไปที่ห้องด้วยตัวเอง ปิดประตูเสียงดังและนอนหลับไปชิวเอ๋อร์เปิดประตูห้องอย่างเบามือ เดิมทีคิดว่าคุณหนูของนางไม่พอใจที่งานแต่งถูกทำลาย แต่นางนึกไม่ถึงว่าในเวลาเพียงชั่วครู่ จะได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของนาง"คุณหนู ท่านใจเย็นเกินไปแล้ว ข้างนอกวุ่นวายขนาดนี้""จะเสียงดังทำไม ข้าไม่ได้นอนหลับสบายมาหลายวันแล้ว" กู้ชูหน่วนปัดมือของชิวเอ๋อร์และขี้เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 332
"ยัยขี้เหร่ ตื่นเร็ว"เซียวอวี่เชียนรู้จักนิสัยของนางเป็นอย่างดี หากไม่มีอันตราย นางคงหลับเป็นตาย หากมีอันตราย นางจะตื่นตัวยิ่งกว่าใคร เซียวอวี่เชียนจึงดึงนางขึ้นทันที"เจ้านี่น่ารำคาญมาก ไม่รู้หรือว่าคนเราอดนอนนานๆ ตายได้เลยนะ""ยัยขี้เหร่ นี่ข้าเอง" เซียวอวี่เชียนกะพริบตายิ้มอย่างมีความสุข แต่เมื่อเห็นชุดแต่งงานบนร่างกายของนาง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็จางลงดวงตาของกู้ชูหน่วนเปล่งประกาย"เสี่ยวเชียนเชียน ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"นี่ไม่ใช่ห้องหอของนางในวันแต่งงานหรอกหรือ? การรักษาความปลอดภัยของจวนหานอ๋องหละหลวมขนาดนี้เมื่อไหร่กัน?เมื่อมองไปข้างนอกอีกครั้ง ลมพัดกระโชกแรง หงส์คู่และดอกลำโพงปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่ปะทะกัน ทำให้จวนหานอ๋อง แม้กระทั่งเมืองหลวงสั่นสะเทือนอยู่เรื่อยไปให้ตายเหอะ......สองคนนี้ไม่จบไม่สิ้นอีกหรือ? ทะเลาะกันมานานแค่ไหนแล้ว ยังไม่จบอีก รบกวนคนอื่นมากเซียวอวี่เชียนยิ้ม "ยัยขี้เหร่ ข้าใช้ออกแรงอย่างมากในการขุดอุโมงค์ และออกแรงอย่างหนักในการล่อองครักษ์ลับข้างกายเย่จิ่งหานออกไป เจ้าอยากไปจากที่นี่พร้อมกับข้าหรือไม่?""ไปพร้อมกับเจ้า? หนีง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 333
อาจารย์สวี?ท่านอาจารย์สวีอายุตั้งห้าสิบกว่าแล้ว เป็นไปได้อย่างไรที่จะเป็นคนที่ขโมยกระดิ่งภินวิญญาณของเยี่ยเฟิง?ตามคำอธิบายของเยี่ยเฟิง คนที่ขโมยกระดิ่งภินวิญญาณของเขาเป็นเด็กหนุ่มสวมหน้ากากชุดขาวที่มีวิทยายุทธสูงมาก?เซียวอวี่เชียนเอ่ยว่า "หรือว่าจะเป็นท่านอาจารย์สวีที่ส่งคนไปขโมยกระดิ่งภินวิญญาณ?"กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว นางเองก็ไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่นางอยากจะไขความลับของกระดิ่งภินวิญญาณและค้นหาลูกแก้วมังกรในตำนาน"ไม่ว่าใครจะเป็นคนขโมยกระดิ่งภินวิญญาณ ยัยขี้เหร่ เจ้าคิดจะอยู่ในจวนหานอ๋องไปตลอดชีวิตและเป็นหานอ๋องเฟยของเขาอย่างนั้นหรือ? โลกภายนอกกว้างใหญ่มาก เจ้าไม่อยากออกไปดูบ้างรึ?""ก็ได้ เช่นนั้นเราไปกันเลย" กู้ชูหน่วนเปิดผ้าห่ม หยิบมงกุฎหงส์ และกระโดดลงไปในอุโมงค์ก่อนเซียวอวี่เชียนตะลึงยัยขี้เหร่ เพิ่งปฏิเสธไปเองไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงบอกว่าจะไปก็ไป? รีบกว่าเขาเสียอีกชิวเอ๋อร์ร้อนใจจนแทบเป็นบ้า "คุณหนู ท่านจะทำอะไรเจ้าคะ วันนี้เป็นวันแต่งงานของท่าน หากท่านอ๋องรู้เข้า ท่านอ๋องจะปล่อยท่านไปได้อย่างไร""ชิวเอ๋อร์ อาจต้องลำบากเจ้าอยู่ที่จวนหานอ๋องอีกสักพัก เย่จิ่งหานปากร้ายใจดี
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 334
"ไปกันเถอะ รีบไปกันเถอะ"กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองไปยังลานบ้านที่ถูกทิ้งร้าง ไม่รู้ว่าเมื่อเย่จิ่งหานรู้ว่านางจากไปแล้ว เขาจะโกรธจนเป็นบ้าหรือไม่?การแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ นางไม่เคยลืมที่จะรักษาพิษและขาของเขา เมื่อนางไขความลับของกระดิ่งภินวิญญาณได้แล้ว นางจะกลับไป"เอี๊ยด" เสียงดังขึ้นกู้ชูหน่วนเปิดประตูที่ปิดตายมานาน ภาพที่ปรากฏต่อหน้าคือหัวหน้าเผ่าหมอสีหน้าเศร้าสร้อยของหัวหน้าเผ่าหมอปรากฎใบหน้าที่สวยงามราวกับปีศาจ และดวงตาที่มีสีต่างกันก็ดูแปลกตา แต่ไม่รู้ว่าโดนใครต่อยมา ดวงตาสีฟ้าอ่อนของเขาข้างหนึ่งกลายเป็นหมีแพนด้าไปแล้วริมฝีปากสีแดงสดของเขาก็บิดเบี้ยวไปด้านข้าง มองแวบแรกดูเหมือนคนวิกลจริต เป็นความรู้สึกที่อยู่กึ่งกลางระหว่างของศักดิ์สิทธิ์กับของปลอมหัวหน้าเผ่าหมอเอ่ยอย่างเศร้าสร้อย "พี่สาวไม่ต้องการอาโม่แล้วหรือ?"เซียวอวี่เชียนเหมือนตกอยู่ในอันตราย พัดในมือของเขากำแน่น เตรียมพร้อมที่จะสะบัดออกไปได้ทุกเมื่อกู้ชูหน่วนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง "โดนเย่จิ่งหานต่อยมาหรือ?""เจ็บมากเลย พี่สาวไม่ปลอบโยนอาโม่เลย"กู้ชูหน่วนพูดอย่างขบขัน "เย่จิ่งหานลงมือหนั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 335
ประโยคที่กู้ชูหน่วนพูดว่าอีกไม่นานเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ทำให้แววตาของเซียวอวี่เชียนและหัวหน้าเผ่าหมอเป็นประกาย พวกเขาอดรู้สึกยินดีอย่างลับๆ ไม่ได้ดูเหมือนว่ากู้ชูหน่วนจะชอบเขาจริงๆ"เสี่ยวเชียนเชียน ยากมากนะที่เจ้ากับข้าจะถูกใจกันตั้งแต่แรกเห็น เมื่อครู่ได้ยินพวกเจ้าพูดว่าจะไปดื่มสุราที่ร้านจุ้ยชุนเฟิงในเมืองอวี๋ วันนี้ข้าขอเป็นเจ้าภาพเอง ข้าเลี้ยงพวกเจ้าดื่มสุรา"หัวหน้าเผ่าหมอมีท่าทีเป็นกันเอง ในดวงตาสีแปลกของเขาปรากฏรอยยิ้มในใจเขาตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะตีสนิทกับเซียวอวี่เชียนให้ดี เพื่อที่จะได้แต่งงานกับกู้ชูหน่วนในอนาคตนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่พูดจาไพเราะกับคนอื่นนอกจากกู้ชูหน่วนเซียวอวี่เชียนถูกกู้ชูหน่วนเรียกว่าเสี่ยวเชียนเชียน คำแล้วคำเล่าก็ช่างแล้วแต่หัวหน้าเผ่าหมอก็เรียกเขาว่าเสี่ยวเชียนเชียนเหมือนกัน ทำให้เขารู้สึกแปลกๆแต่เขาก็ไม่อยากขุ่นเคืองกับน้องชายภรรยาในอนาคต จึงทำได้เพียงพูดอย่างอ้อมๆ ว่า "เอ่อ......หรือว่าเจ้าจะเรียกชื่อข้าก็ได้ คำว่าเสี่ยวเชียนเชียน มัน......อืม......ค่อนข้าง......""ข้าเข้าใจ ข้าเข้าใจ ต้องเรียกว่าน้องชาย น้องชายสินะ ไม่รู้ว่าข
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 476
“เจ้าจงไปตายเสียเถิด” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาดึงดาบออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงสดของนายท่านหลันพุ่งทะลักไปทั่ว สาดกระเซ็นมาบนใบหน้าขาวซีดของเยี่ยเฟิง ทำให้สายตาของเขาเลือนลาง ทว่าวินานี้ เยี่ยเฟิงกลับเห็นชัดแจ้งกว่าผู้ใด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นคู่นั้นสะท้อนสีหน้าตกตะลึงของนายท่านหลัน “เจ้ากล้าฆ่าข้าเลยรึ...เจ้าคือผู้ที่ฆ่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต เหตุใดถึงกล้าฆ่าข้าได้ เฮือก...” สิ่งที่ตอบแทนนายท่านหลันกลับมาคือการแทงด้วยกระบี่เข้าไปอีกครั้งอย่างไร้เยื่อใยจากเยี่ยเฟิง นายท่านหลันถูกแทงติดกันสองครั้ง ร่างกายเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองเยี่ยเฟิงด้วยความโกรธแค้น จากความรู้สึกเหลือเชื่อในตอนแรก กลายเป็นปวดร้าว ไปจนถึงโกรธเกลียด เยี่ยเฟิงแสยะหัวเราะเบาๆ “ข้าคือผู้ที่เจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต ? เลี้ยงดูงั้นรึ เหอะ...เลี้ยงดูที่เจ้าหมายถึงคือทรมานข้าทุกวันทุกเวลา หน้าหนาวปล่อยให้ข้านอนเปลือยกาย หิวโหยอยู่บนพื้นหิมะ หน้าร้อนแขวนข้าไว้ใต้แสงอาทิตย์ไม่ให้กินดื่มเป็นเวลาหลายวัน ทั้งยังลงโทษอย่างหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 475
นายท่านหลันที่เดิมก็กระสับกระส่ายจนทำอะไรไม่ถูก เพราะการเข้ามามีส่วนร่วมของกู้ชูหน่วน ทำให้มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล "ฟึบ..." อาวุธลับของกู้ชูหน่วนเชื่องช้า ทว่าพุ่งออกมากลางอากาศแล้วความเร็วกับเพิ่มกะทันหัน พริบตาเดียวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อาวุธพุ่งเข้าที่หน้าอกของนายท่านหลัน ฝังลึกในร่างกาย เขาอยากจะตอบโต้ ทว่ากลับถูกต้อนจนจนมุม ไม่มีช่องว่างให้โจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย นายท่านหลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม หวังแค่ว่านายท่านหมู่ตานและคนอื่นๆ จะรีบมาถึงโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเขาคงต้องจบลงตรงนี้แล้ว กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยยิ่งร้อนรน ลำพังเพียงแค่เขาคนใดคนหนึ่งต่างก็ไม่อาจสังหารนายท่านหลันได้ ยามนี้วิทยายุทธของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งไม่พอ อี้เฉินเฟยทั้งเจ็บสาหัสและป่วยหนัก เว้นเสียแต่พวกเขาร่วมมือกัน แต่บาดแผลของอี้เฉินเฟยรุนแรงเกินไป อาจต้านทานไม่ไหวได้ทุกเมื่อ หากเขาทนไม่ไหว เช่นนั้นสถานการณ์การต่อสู้ครั้งนี้จะพลิกผันทันที เสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ราวกับกลองรบคำราม กึกก้องหนักแน่น ดาบที่พุ่งใส่นายท่านหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 474
ใบหูของกู้ชูหน่วนพลันกระดิก นางรับรู้ได้ถึงไอสังหารของนายท่านหลันแล้ว เพียงแต่ความเร็วของนางยังไม่เปลี่ยน ยังคงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดกระแทกใส่นายท่านเถาฮวา สองนายท่านแห่งกองธงร่วมมือกันโจมตี นางถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ไม่มีหนทางจะชนะได้เลย หากเป็นเช่นนี้ ไม่สู้จัดการไปทีละคน สังหารนายท่านเถาฮวาก่อน ค่อยหันไปจัดการนายท่านหลัน ขณะเดียวกัน นางเองก็เชื่อ เชื่อว่าอี้เฉินเฟยไม่มีทางปล่อยให้นางตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยน้ำมือของนายท่านหลัน "เฮือก..." นายท่านเถาฮวาไม่มีที่ให้หลบได้อีก ถูกพลังจากฝ่ามือของกู้ชูหน่วนโจมตี ร่างกายราวกับว่าวที่สายขาด กระเด็ดกลับไป สุดท้ายชนเข้ากับหินก้อนโตอย่างแรง เลือดอาบหินก้อนนั้นจนชุ่ม ความเร็วของกู้ชูหน่วนยังไม่เปลี่ยน ถีบลูกเตะออกไปทำให้นายท่านเถาฮวาพลัดตกหน้าผาร่วงไปยังทะเลโลหิตด้านล่าง ความแข็งแกร่งของนางอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่พละกำลังที่นางระเบิดออกมากลับแกร่งกว่าขั้นสอง นายท่านเถาฮวาผู้น่าสงสารจึงต้องตายไปเพราะกู้ชูหน่วนที่วิทยายุทธด้อยกว่าเขามาก ขณะเดียวกัน กระบวนท่าไม้ตายของนายท่านหลันก็พุ่งเข้ามาถึง อี้เฉินเฟยยกมือขวาขึ้นมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473
"ในเมื่อเจ้าพูดยากขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงต้องทำลายแก้วมังกรทิ้งเสีย ถึงอย่างไรหากต้องตาย มีแก้วมังกรฝังไปด้วยกันก็ไม่เลว" กู้ชูหน่วนพูดพลางเล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง นายท่านหลันหน้าถอดสีอย่างรุนแรง นางผู้นี้ไม่เคยทำอย่างที่คนปกติเขาทำกันเลย หากนางยิงแก้วมังกรบนดอกกุหลาบร่วงลงทะเลโลหิตจริง เช่นนั้นก็จะกลายเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับคืนมาได้อีก แม้อี้เฉินเฟยจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางทำให้แก้วมังกรร่วงหล่นทะเลโลหิตไปจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดี "ผลไม้สีแดงเพลิงของที่นี่มีฤทธิ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงแค่กินเข้าไปไม่กี่ลูก ก็จะสามารถฟื้นฟูได้ ซึ่งก็คือผลไม้ในมือเจ้าเมื่อครู่นั่นแหละ" "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้นี่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้" "กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามให้มากนัก" เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไรว่า เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพราะความหิว จึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาแบบงงๆ กู้ชูหน่วนคลี่ยิ้มมีเลศนัยให้เขา เช็ดผลไม้ในมือ ก่อนจะยื่นให้อี้เฉินเฟยพลางจ้องมองนายท่านหลันด้วยท่าทีระวังตั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 472
ไม่ไกลออกไป มีเสียงอาวุธกระทบดังขึ้นมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็มีเสียงหินแตกกระจายและระเบิดในที่สุด กู้ชูหน่วนถือผลไม้สีแดงเพลิงที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้นเอาไว้ในมือ พลางฟังเสียงความเคลื่อนไหวอย่างละเอียด "มีเสียงกางและหุบพัด ทั้งยังมีเสียงอาวุธลับกลีบดอกไม้อีกบางส่วน น่าหลันหลิงรั่วกำลังต่อสู้กับนายท่านหมู่ตานเผ่าหมอ น่าแปลก คนเผ่าหมอบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ น่าหลันหลิงรั่วอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้" กู้ชูหน่วนพึมพำคนเดียว นางอยากไปดูด้วยตัวเอง ทว่าอี้เฉินเฟยยังอาการสาหัสขนาดนั้น หากฝืนประครองเขาไป มีแต่จะทำให้อาการเขาแย่กว่าเดิม แต่น่าหลันหลิงรั่วหากไม่ใช่เพราะช่วยนาง ก็คงไม่ต้องตกลงมายังที่แห่งนี้ แม้อี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะฟังอะไรไม่ออกเลย สามารถใช้พลังกระแทกหินก้อนโตให้แตกได้เป็นก้อนๆ ต่อให้พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่เกรงว่าจะกลับมาถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว นายท่านหมู่ตานและนายท่านเถาฮวาล้อมโจมตีน่าหลันหลิงรั่ว กลัวแต่ว่าน่าหลันหลิงรั่วจะสู้พวกเขาไม่ไหว อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างเบาแรง "คนที่เจ้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 471
กู้ชูหน่วนฟังด้วยความมึนงง ในเมื่อเกิดมาสูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนั้น "เป็นหน้าที่แบบใดกันแน่" "หน้าที่ที่หนักมาก หนักอึ้งเสียจนหายใจไม่ออก" "เช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใด" "ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใดแล้ว แต่ข้าเชื่อ ว่าอีกไม่นานนางจะกลับมา แค่กแค่ก..." ไม่รู้เพราะพูดมากเกินไปหรือไม่ อี้เฉินเฟยไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง พลังชีวิตในร่างหายไปอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเริ่มร้อนใจ คำถามมากมายที่กระจุกอยู่ภายในใจไม่อาจถามได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เอ่ยออกไป "ท่านอย่าเพิ่งพูดเลย พักผ่อนเถอะ" "อาหน่วน...หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี" "ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านดูสิ ข้าพบแก้วมังกรเขียวแล้ว พวกท่านหาพบสี่ลูกแล้วไม่ใช่หรือ บวกกับลูกนี้ก็เป็นห้า ขอแค่หาเพิ่มอีกสองลูก อาการป่วยของท่านก็จะรักษาหายแล้ว" กู้ชูหน่วนหยิบแก้วมังกรขนาดเท่าไข่นกพิราบออกมา ดวงตาใสเป็นประกายฉายแววยิ้ม ดวงตาของอี้เฉินเฟยกำลังยิ้ม ทว่าในใจกลับขมขื่น แก้วมังกรลูกเดียว ต้องใช้ความพยายามของคนตั้งกี่รุ่น ถึงจะเจอเบาะแส หาง่ายเช่นนั้นเสียเมื่อไหร่ แก้วมังกรลู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 470
ก้นหลุมดำ ลมพัดจนพวกเขาวิงเวียนศีรษะ กลิ้งตุปัดตุเป๋ สุดท้ายก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนเกือบจะเป็นลมสลบไป โชคดีที่พื้นอ่อนนุ่ม ไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายไปแล้ว ทันใดนั้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทันทีที่ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าไม่ได้อยู่บนพื้นที่อ่อนนุ่ม แต่ล้มลงบนร่างของชายหนุ่มผมขาวชุดขาวคนหนึ่ง กู้ชูหน่วนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ รีบประครองเขาขึ้นมา "พี่ใหญ่อี้เฟย ท่านตื่นขึ้นมาสิ..." กู้ชูหน่วนเอื้อมมือออกไป กลับสัมผัสโดนของเหนียวข้นบางอย่าง เมื่อจ้องมองดูดีๆ จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากเลือด มุมปากของอี้เฉินเฟยมีเลือดซึม บนร่างโดนหินมีคมบาดจนเป็นแผลทั้งตัว ชุดสีขาวดุจหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด พื้นที่มืดดำ ใบหน้าของเขาซีดขาว ไร้ซึ่งเลือดฝาด เพียงแต่บนใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงคลี่ยิ้มปลอบโยน เอ่ยอย่างอ่อนแรง "เจ้าไม่เป็นไรก็พอ" กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา "ท่านมันโง่เสียจริง เหตุใดถึงดีกับข้าขนาดนี้ ข้ามีอะไรควรค่าให้ท่านช่วยเหลือด้วยชีวิตเช่นนี้" "เพราะ...เจ้าคือน้องสาวของข้า..." "ท่านเจ็บหนักมาก อย่าเพิ่งพูดเลย ข้าจะช่วยท่านรักษาอาการบาดเจ็บ" "ไม่...ไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 469
มือของกู้ชูหน่วนกำอาวุธลับไว้แน่น มือข้างหนึ่งรวบรวมกำลังภายในทั้งร่างให้ขึ้นไปถึงขั้นสูงสุด พร้อมจะรับท่าไม้ตายของพวกเขาทุกเมื่อ น่าหลันหลิงรั่วเองก็ยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนในทันที พร้อมจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับนาง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าไม้ตายเหล่านั้นยังไม่ทันมาถึงตัวนาง ก็ถูกใครบางคนสลายไปเสียก่อน มีคนอีกกลุ่มอยู่ในสระโลหิต คนกลุ่มนั้นมีผ้าคลุมสีขาว แขนเสื้อปักตัวอักษร "อวี้" คนเหล่านี้มีทั้งวัยชราและหนุ่มสาว พละกำลังกำลังแข็งแกร่ง เผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอร่วมมือกันก็ยังไม่อาจทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้ "เผ่าอวี้...หายสาบสูญไปหลายพันปี ในที่สุดพวกเจ้าก็โผล่มาแล้ว" คนเผ่าเทียนเฝินต่างก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างไม่ประสงค์ดี บรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน ต่างก็เกิดอาการฉุนเฉียวกันอย่างแรง "ทุกชีวิตที่สูญเสียไปเป็นพันปี วันนี้ถึงเวลาสะสางกันแล้ว" ผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งของเผ่าอวี้กัดฟันกรอด เค้นออกมาหนึ่งประโยค ดวงตาของเขาแดงก่ำ อยากจะฆ่าคนเผ่าเทียนเฝินให้เกลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น กู้ชูหน่วนหันไปทางน่าหลันหลิงรั่ว "เผ่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 468
ผู้อาวุโสระดับสูงแข็งแกร่งนัก ผู้อาวุโสฮวาต้านไว้ไม่อยู่ ถูกโต้กลับจนเจ็บหนัก ทันทีที่พัดสีดำของน่าหลันหลิงรั่วพลิกกลับ อาวุธลับนับสิบออกมาพร้อมกัน ทว่าถูกผู้อาวุโสระดับสูงของเผ่าเทียนเฝินต้านไว้จนกระเด็นออกไปหมด แม้แต่อาวุธลับของกู้ชูหน่วนก็กระเด็นออกไปพร้อมกัน “ฟิ้ว...” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสระดับสูงเคลื่อนไหวเช่นไร แต่เขาไปถึงด้านบนเสาดอกบัวเรียบร้อยแล้ว เขาผลึกกำลังภายในไว้ในมือ สลายพลังคุ้มกันรอบเสาดอกบัว น่าหลันหลิงรั่วเห็นเช่นนั้น พัดในมือราวกับมีจิตวิญญาณ คนและพัดประสานเป็นหนึ่งเดียว พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว "ปัง ปัง ปัง......" เพียงพริบตาเดียว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายกระบวนท่า ท่วงท่าของพวกเขาเร็วเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าพวกเขาใช้กระบวนท่าอะไรบ้าง เห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสระดับสูงกดน่าหลันหลิงรัวเสียอยู่หมัดอย่างรางๆ "ปัง......" หลังจากที่กระแทกฝ่ามือเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนแยกออกจากกัน น่าหลันหลิงรั่วเจ็บหนัก เลือดไหลออกทางมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปากด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ คิดจะบุกเข้าไปอีกครั้ง ทว่ากู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ "ตาแก่วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก ขืนฝืนบุ
