LOGINShare
ผิดฝา
Last Updated:
2025-05-21 09:49:22
Latest chapter
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงเวลาพบกัน
หลังเหตุการณ์การมอบของกำนัลที่กลายเป็นเวทีประชันคารม “เช่นนั้นข้าซางหลางขอตัวก่อนในเมื่อการดื่มน้ำชาด้วยความสงบของเจ้ามีข้ามาเป้นตัวขัดจังหวะ” ซางหลางประสานมือสีหน้าเศร้าสร้อย ไป๋อวี้ส่ายหน้ายิ้มๆ“เดิมข้าแปลกใจ ว่าพี่ซางหลางเปลี่ยนไปเพราะพี่เว่ยจินมา และเพราะเขามีใจให้แฝดพี่ของข้าสินะเดิมพี่ซางหลางไม่ใช่คนที่ชอบความวุ่นวาย” ไป่ฮวาถอนหายใจไป๋ฮวายังนั่งมองประตูที่ซางหลางก้าวจากไป รอยยิ้มบางอย่างแฝงในแววตาต่างจากเว่ยจินที่ยังหันมาเอ่ยอ่อนโยนกับนางว่า“หากเจ้าต้องการพูดคุยหรือพักผ่อนใจ...ข้าจะไม่กวนใจเช่นกัน ไว้เจ้าอยากจะพบปะกันวันไหนข้าจะรีบมาทันที”ไป๋ฮวายิ้มบางๆ อย่างรู้สึกผิดปนระแวดระวัง นางรับรู้ถึงพายุที่หมุนวนรอบตัว แต่ไม่อาจห้ามมันได้ขณะนั้นเอง เสี่ยวหยาสาวใช้ก็วิ่งเข้ามาพร้อมซองเทียบเชิญในมือ“คุณหนูเจ้าคะนายหญิงส่งเทียบเชิญมาค่ะ เป็นงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนอ๋องไร้พ่ายอ้าวไท่จือทั้งสองกลับไปแล้วหรืเจ้าค่ะ”ไป๋ฮวาขมวดคิ้วเล็กน้อย“เลี้ยงน้ำชาหรือ เมื่อไหร่กัน”เสี่ยวหยายิ้มกว้าง“ใช่เจ้าค่ะ บอกว่าอยากเชิญทุกคนร่วมงานเพื่อให้หายตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น และ...เพื่อเปิดตัวแขกสำคัญที
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม เมื่อเอ่ยถึงนางหัวใจก็อ่อนโยน
ยามเช้าของฤดูใบไม้ผลิอาบแสงแดดอ่อนกลิ่นบุปผาภายในสวนด้านหลังของจวนอ๋องไร้พ่าย ต้นท้อผลิดอกบานสะพรั่ง สีชมพูระเรื่อกระจายคลุมไปทั่วดั่งม่านบางไป๋ฮวานั่งอยู่บนศาลากลางสวน ถือชาชั้นดีในถ้วยเซรามิกบางใสราวหยาดน้ำแข็ง ดวงตาของนางทอดมองกลีบดอกที่ปลิวลมด้วยแววคิดไม่ตกแม้จะรอดปลอดภัยกลับมาจากเหตุการณ์เมื่อค่ำคืน แต่ใจของนางกลับว้าวุ่นเพราะบางอย่างเสียงก้าวเท้าหนักแน่นแต่ไม่รีบร้อนดังใกล้เข้ามา ก่อนร่างสูงในชุดประจำตระกูลจะปรากฏตัวใต้ชายคา"ตื่นแต่เช้าเชียวนะพี่สาวเมื่อคืนท่านหลับสบายดีไหม" ไป๋อวี้ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ข้า...นอนไม่ค่อยหลับ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย" ไป๋ฮวาเอ่ยเบาๆ ขณะรินชาให้อีกฝ่ายเขารับถ้วยชาไปโดยไม่ปฏิเสธ แล้วทรุดกายนั่งลงข้างพี่สาวอย่างเงียบงันสักพักจึงเอ่ยขึ้นเหมือนคนพูดกับลม"เมื่อคืนท่านเห็นนางหรือไม่...อี้เหยา"ไป๋ฮวาขมวดคิ้วน้อยๆ “นางดูเรียบร้อยดี นิสัยก็น่ารัก”ไป๋อวี้ยกถ้วยขึ้นแนบริมฝีปาก แต่แทนที่จะจิบทันที เขากลับเอ่ยเสียงเบานัก“นาง...น่าเอ็นดู”“ก็จริงน่าสดใสน่ารักมากทีเดียว” ไป๋ฮวาพูดขึ้นเบาๆไป๋อวี้นิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนคลี่ยิ้มแบบที่ไม่ใช่รอยยิ้มประจำของเขา
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ผิดฝา
หน้าจวนอ๋องไร้พ่ายยังมีโคมไฟแก้วส่องแสงเรืองรอง ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดจากเหตุการณ์ลักพาตัวที่ยังไม่คลี่คลายเสียงกีบม้าดังเข้ามาจากหน้าประตู ก่อนร่างของไป๋ฮวาในชุดคลุมตัวยาวสีอ่อนจะถูกประคองลงจากหลังม้าโดยไป๋อวี้ผู้ที่ตอนนี้มีใบหน้าเยือกเย็นไร้รอยยิ้ม“บอกท่านพ่อกับท่านแม่ข้าไปไม่นานแล้วจะรีบกลับมา” เสียงเขาเรียบนิ่งแต่มีบางอย่างในน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนลงกว่าปกตินักไป๋ฮวาซึ่งแม้ถูกจับตัวไป แต่ก็ยังรักษาความสง่างามของธิดาแห่งอ๋องไร้พ่ายได้อยู่ไม่บกพร่องเหลือบมองน้องชาย ดวงตาอบอุ่นเปล่งประกายขอบคุณแต่ไร้คำพูดใด"จะไปตามหาหญิงคนนั้นหรือ." กล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนที่ไป๋อวี้จะควบม้าจากไปไป๋ฮวากลับเข้าไปในความปลอดภัยของบ้าน “หวางเยว่ คุณหนูทั้งสองกลับมาแล้วขอรับ ตะตะแต่นายน้อยกลับออกไปอีกแล้ว” เสียงของขันทีหยุนเจ๋อที่รีบมารายงานความคืบหน้ากับเฉิงอู๋อ๋อง“ดี ส่งคนแจ้งไปยังไท่จือทั้งสองว่า ไป๋ฮวากลับมาที่จวนแล้ว”หยุนเจ๋อยังห่วงนายน้อยของเขา“ละละแล้วนายน้อยเล่าขอรับ” เฉิงอู๋อ๋องถอนหายใจยาว“ปล่อยเขาไปอาจมีบางอย่างที่ต้องสะสาง”หน้ากระท่อมร้างไป๋อวี้มาหยุดยืนมองแสงไฟที่ลอดออกมาเข้าไปข้างใน
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชักจะวุ่นกันใหญ่
ทั่วเขตวังหลวงยังคงเต็มไปด้วยเสียงฝีเท้าขององครักษ์และทหารที่ค้นหาไป๋ฮวาองค์หญิงของอ๋องไร้พ่ายที่หายตัวไปอย่างลึกลับไป๋อวี้ไม่อาจทนนั่งรออยู่เฉย ๆ ได้อีกแม้จะมีคนทั้งกองทัพค้นหา แต่หัวใจเขากลับร้อนราวไฟเผา ลางสังหรณ์ของเขาไม่เคยพลาด จะต้องมีใครทำเรื่องร้ายแรงนี้เพื่อให้เขาต้องเดือดร้อน“ข้าจะไปเอง” ขันทีหยุนเจ๋อผุดลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่นอนสัปหงกใกล้จะหลับมิหลับแหล่“องค์ชายจะไปจริงๆ หรือขอรับมันดึกแล้วขอรับ”“ไม่ต้องตามข้าจะไปเพียงลำพัง” สาวเท้ายาวๆ ยังคอกม้าขันทีหยุนเจ๋อได้แค่เพียงถอนหายใจเรื่องนี้ต้องถึงหูเฉิงอู่อ๋องแน่ๆ เขารับรองไป๋อวี้ตัดสินใจ ควบม้าออกนอกจวนอย่างเงียบงัน ทิ้งเพียงคำสั่งไว้กับหยุนเจ๋อว่า “ห้ามบอกผู้ใดว่าเขาออกจากจวนยามดึก”หยุดม้าลงตรงที่ไป๋ฮวาหายตัวไปเมื่อยามบ่าย “เจ้าต้องการพบไป๋ฮวาหรือไม่”ไป๋อวี้ชะงัก หันมองรอบกาย“เจ้ารู้หรือว่าพี่สาวข้าอยู่ที่ใด”“ข้ารู้...แต่เจ้าต้องตามข้ามาเพียงผู้เดียว หากพาใครมา ไม่อย่างั้นข้าจะฆ่านางเสีย”ไป๋อวี้กัดฟันแน่น ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำด้วยความโกรธและหวาดกลัวปะปนกัน เขามองหญิงอัปลักษณ์ตรงหน้าเต็มตาอีกครั้ง“ชั่วช้าที่สุดเจ้าต้อง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ขออย่างหนึ่ง
หน้าต่างไม้เก่า พาเอากลิ่นดินชื้นและกลิ่นสมุนไพรแปลกประหลาดลอยวนในอากาศไป๋ฮวาลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ร่างกายยังอ่อนแรงจากการที่ถูกดึงและลากมาที่นี่ ดวงตาคู่คมไหววูบแต่แฝงความระแวดระวังรอบกายเงียบสงัด ห้องไม้เล็กคับแคบมีเพียงโคมไฟเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยแล้วเธอก็เห็นนาง“เจ้าเป็นใคร จับข้ามามีประสงค์ใดกัน” ไปฮวาเอ่ยปากถามเบาๆ ร่างผอมบางค่อยๆ หันมาหญิงอัปลักษณ์นางนั้น ยืนอยู่มุมห้อง ใบหน้าภายใต้หน้ากากหนังสัตว์แปลกประหลาด ดวงตาข้างหนึ่งมัวหมอง อีกข้างหนึ่งมีรอยไหม้เล็ก ๆ ด้านข้างขากรรไกรมีรอยแผลยาวเหยียดน่าเกลียดน่ากลัวไม่น้อยในสายตาคนทั่วไปแต่สำหรับไปฮวากลับมองออกในทันทีว่านี่คือการแต่งแต้มให้ดูน่าเกลียด"เจ้าฟื้นแล้วหรือ" เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นไป๋ฮวาไม่ตอบพยายามยันกายลุกขึ้น แม้ข้อมือจะยังมีผ้าผูกไว้หลวมๆ แต่ยังมีสายตาที่เด็ดเดี่ยวพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดไม่แน่ว่าหญิงคนนี้จะมาดีหรือเป็นคนดี"เจ้าคิดจะทำอะไรกับข้า...เจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นใครที่เจ้าลักพาตัวมา"หญิงอัปลักษณ์หัวเราะเบาๆ เสียงคล้ายสายลมในป่าหิมะ "รู้สิ...เจ้าคือไป๋ฮวา ธิดาอ๋องไร้พ่าย หญิงงามที่สุดในแคว้นฉีแต่ใบหน้าอ่อนโ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ผิดแผน
ฟ้าครามยามสายทอดรัศมีอบอุ่นลงบนหลังคากระเบื้องสีดินเผาของเมืองใหญ่ เสียงขานเร่ขายสินค้าตามตลาดย่านกลางเมืองหลวงดังกระจาย ปะปนด้วยเสียงหัวเราะของผู้คนและกลิ่นหอมของอาหารตามซุ้มแผงขาย ทั้งสี่คนในคราบชาวบ้านธรรมดา ไป๋อวี้ จินเว่ย ซางหลาง และไป๋ฮวา ต่างแต่งกายเรียบง่าย ปกปิดฐานะและสถานะของตนอย่างมิดชิดเพื่อจะได้เดินเล่นชมตลาดอย่างเป็นอิสระไร้พิธีรีตองไป๋ฮวาเดินนำหน้าอย่างร่าเริง ใบหน้าเปื้อนยิ้มกับผลไม้หวานฉ่ำและของเล่นจากไม้ไผ่ตามแผงขายข้างทาง เสียงหัวเราะใสๆ ของไป๋ฮวาเปรียบเสมือนเสียงระฆังเงินที่ทำให้ผู้คนหันมามองด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าหยิบจับสิ่งใดสองไท่จือก็มักจะแย่งจ่ายเงิน"เจ้ากบน้อย! ดูนี่สิ ข้าเจอพัดเขียนบทกวีจากเมืองทางใต้!" ไป๋ฮวาโบกมือเรียกไป๋อวี้ที่เดินช้าตามหลังไป๋อวี้เลิกคิ้วทำท่าทีสนใจ พัดที่วาดลวดลายงดงามบนนั้น“แมวขี้กังวลแบบเจ้า ไยถึงยังสนใจของเล่นเด็กอยู่ได้”“แมวก็ยังเป็นแมว แม้จะอยู่ในคราบขุนนาง ข้าย่อมรักสิ่งน่ารักเสมอ” ไป๋ฮวาหัวเราะคิกคัก สะบัดพัดไม้ไผ่ไปมาพร้อมกับรอยอิ้มไม่ทันใดนั้นเงาร่างหนึ่งโฉบลงจากหลังคาอย่างรวดเร็วพอๆ กับเงาสะบัดของผ้าแพรดำลอยวูบ ใครบางคนคว้
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม แผน
ในห้องพักที่ประดับด้วยม่านบางเบาและกลิ่นดอกเหมยหอมอ่อนๆ... สองพี่น้องตระกูลจางนั่งเคียงกันบนเบาะผ้านุ่ม ตรงหน้าเป็นกระจกบานใหญ่ที่สะท้อนภาพพวกนางราวภาพวาดอี้หลินเอนตัวลงพิงหมอนข้าง อี้เหยาปักผ้าด้วยลายปักงดงามในมือมองพี่สาวด้วยสายตาสดใสซุกซน"พี่หลิน ท่านว่า...หากเราแลกชุดกัน สลับบทกันสักวันหนึ่ง อ๋องน้อยไป๋อวี้จะจำได้ไหมว่าใครเป็นใคร?"อี้หลินชะงักเล็กน้อย ดวงตาคมหันมามองน้องสาว ก่อนจะแย้มยิ้มบางอย่างรู้ทัน"หรือเจ้ากำลังหมายตาเขาถึงอยากจะพิสูจน์ใจเขากัน""ข้าเปล่าสักหน่อย" อี้เหยาตอบเสียงเบาหน้าเง้า "เพียงแต่...เขามองข้าด้วยสายตาก็พอจะอ่านสายตาเขาออก เขามองเพียงรูปลักษณ์ มากกว่าอย่างอื่น"อี้หลินหัวเราะเบาๆ "เป็นธรรมดาน่าชายหนุ่มทั้งแคว้นเป็นเหมือนกันหมด ยิ่งอ๋องน้อยรูปงามอย่างเขา ย่อมเคยมีหญิงงามล้อมหน้า แค่เจ้าก้าวเข้ามา ก็เหมือนแมลงเม่าพุ่งเข้ากองเพลิง เขามองเจ้าไม่ต่างจากหญิงงามทั่วไปที่เห็นเพียงใบหน้างดงามก็อยากจะเสวนาด้วย"อี้เหยาขมวดคิ้วเบาๆ "หากเขารู้ว่าอีกคนคือพี่...เขาควรเศร้าหรือหัวเราะดีในเมื่อ"อี้เหยาปักเข็มในมือลงบนผ้าวางไว้ข้างตัว หันมามองอี้หลิน"เช่นนั้นเราก็ล
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อี้เหยา
ไป๋ฮวาเงยหน้าขึ้นจากสมุดวาดภาพ พู่กันยังค้างกลางอากาศ ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะประดับใบหน้า"โอ๊ะ...เจ้ากบน้อยของข้า เหตุใดถึงมานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเยี่ยงนี้เล่า?"เสียงใสนั้นดังขึ้นพร้อมกับดวงตาเป็นประกายยียวน ไป๋อวี้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชะงัก ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นหนักยิ่งกว่าเดิม“กบอะไรกัน ข้าเป็นบุรุษรูปงามนะพี่สาว”“ฮึรูปงามก็มิใช่ว่าจะไม่กลายเป็นกบได้เสียเมื่อไร” ไป๋ฮวาหัวเราะเบาๆ ไป๋ฮวายิ้มเศร้าๆ พอเห็นพี่สาวหัวเราะ เขาก็ถอนใจ ยกมือปิดหน้าตัวเอง“ข้า...ข้าเพียงแค่... ข้าเสียใจที่พูดไม่ดีใส่นางเท่านั้นเองพี่เรียกข้าว่ากบน้อยจนเกือบลืมเรื่องในใจข้าไปเลย” เสียงเขาเบาลง“ถึงวันที่เจ้ากบของข้ากลายร่างเป็นเจ้าชายไงเล่า แต่ก่อนอื่น เจ้าควรขอโทษหญิงสาวผู้นั้นอย่างจริงใจ...ไม่ใช่ด้วยความรู้สึกผิด แต่ด้วยความเคารพในตัวนาง”ไป๋อวี้พยักหน้าช้าๆ“ดีมาก เจ้ากบของข้า” ไป๋ฮวาแกล้งลูบหัวน้องชายด้วยมือเย็นๆ ของตนไป๋อวี้สะดุ้งจนแทบกลิ้งตกระเบียง“พี่สาวเลิกเรียกข้าแบบนี้เสียที”“ไม่ล่ะ ข้าชอบคำนี้นี่นา”ความกังวลในใจของทั้งสองดูจะจางไปเล็กน้อย…เพราะแม้โลกภายนอกจะซับซ้อนเพียงใด แต่ระหว่างฝาแฝดนี้ ยังม
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ปกปิดหรือปกป้อง
ลานหลังเรือนจวนอ๋องไร้พ่ายไป๋อวี้ยังคงเหม่อมองแนวพุ่มไม้ที่หญิงอัปลักษณ์หายลับไป เส้นเลือดบนแขนยังเต้นตุ๊บเบา ๆ เลือดยังไหลซึมใต้ผ้าพันแผลหยาบที่เขาพันไว้ลวก ๆเสียงหนึ่งดังแผ่วแทรกความเงียบ“อวี้เอ๋อร์...เอาแต่เหม่อมีเรื่องอะไรในใจเหตุใดจึงมีความลับกับแม่”เสียงของอ้ายฉิงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย ยามที่นางเดินเข้ามาใกล้ไป๋อวี้สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนฝืนยิ้ม“ท่านแม่ ยังอยู่หรือ...ข้า...แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย”“มีใช่มีความรักหรอกหรือ” เฉิงอู่อ๋องที่เอามือไพล่หลังพูดยิ้มๆ“เสด็จพ่ออย่าล้อลูกเล่น”อ้ายฉิงยิ้มปรายตาไปทางเฉิงอู๋อ๋องที่ยังยืนทำหน้านิ่งอยู่ด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วแสร้งเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ท่านอ๋องเพคะ ท่านควรเสด็จกลับวังหลวงได้แล้ว หม่อมฉันจำได้ว่าเช้านี้มีราชโองการเร่งด่วนให้ถวายคำแนะนำเรื่องพิธีการใหญ่ใช่หรือไม่?”เฉิงอู๋อ๋องชะงัก “แต่ว่า…ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย”“ที่วังหลวงคงมีเครื่องเวยมากมายวันนี้ท่านอ๋องก็ไปเสวยร่วมกับฝ่าบาทสักเวลาส่วนทางนี้อ้ายฉิงจะดูแลเองเพคะ”“ขอรับนายหญิงเฉิงอู๋อ๋องจะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ” จำต้องถอนใจแล้วเดินจากไปอย่างเชื่อฟังโดยดีทันท
You may also like
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย396.4K viewsได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ
เสี่ยวชิงเทียน9.8K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง25.8K viewsกลวิธีหนีการเป็นนางร้าย
เสี่ยวชิงเทียน8.3K viewsสามีข้า เป็นหมีแพนด้าผู้คลั่งรัก
ผการุ้ง ช่อชมพู596 viewsข้าไม่เป็นแล้วภรรยาที่แสนดี
l3oonm@3.1K viewsแวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก
บ.บี224 viewsหว่ออ้ายหนี่ พี่ชายที่รัก
ฝ้ายสีคราม233 views
